Αν και είναι αδύνατη η σύντομη περιγραφή της ακριβούς εκτάσεως εφαρμογής των ατομικών δικαιωμάτων, μπορούμε όμως να δώσουμε μια μικρή ιδέα των γενικών αρχών.

        Τα βασικά δικαιώματα "ζωής, ελευθερίας, και επιδιώξεως της ευτυχίας" είναι αναγκαστικά ασαφή βάσει απλώς και μόνον αυτής της δηλώσεως. Η ισότης είναι, όχι τόσο ένα βασικό δικαίωμα καθευτή, όσο μια αρχή μέσω της οποίας πρέπει να ερμηνεύονται αυτά τα δικαιώματα. Οφείλει κανείς οπωσδήποτε να απορρίψει κάθε ιδέα πως η ισότης μπορεί ποτέ να σημαίνει την καταναγκαστική ισοπέδωση από μέρους μιας υπεράνω όλων αρχής - κάτι που συνιστά την πιο κατάφωρη παραβίαση της ισότητος. Σημαίνει μάλλον, εν όψει του γεγονότος ότι θέμα της διακηρύξεως είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι οι αμοιβές, η κοινωνική θέση, ή ο,τιδήποτε άλλο, ότι κανένας δεν μπορεί, με οποιαδήποτε ερμηνεία και αν δοθεί, να λάβει μέσα σε μια κοινότητα δικαιώματα, τα οποία δεν θα μπορούσαν αυτομάτως να παραχωρηθούν και σε κάθε άλλον συγχρόνως. Ούτως ώστε όλα τα δικαιώματα πρέπει να σταματούν στο σημείο εκείνο, όπου θα παρενέβαιναν στα δικαιιώματα κάποιου άλλου. "Η επιδίωξη της ευτυχίας," ομοίως, δεν πρέπει να θεωρείται σημαίνουσα πως ο καθείς νομιμοποιείται να κάνει ό,τι του αρέσει ή να ζητάει από τους άλλους ό,τι τον ευχαριστεί. Η ίδια αρχή της ισότητας υπαγορεύει να σταματά, όπου θίγονται τα δικαιώματα των άλλων. "Επιδίωξη της ευτυχίας" σημαίνει ένα αυστηρό περιοριστικό όριο στα δικαιώματα οιασδήποτε αρχής, και απαλλάσσει τον καθένα από την υπακοή προς κάθε υπαγόρευση μιας αρχής, η οποία παραβιάζει αυτά τα όρια.

        Η αρχή της ισότητας δεν υποδηλώνει ο,τιδήποτε σχετικά με τις ικανότητες των ανθρώπων, και η υποστήριξή της επ' αυτής της βάσεως είναι απλώς στρεψοδικία. Σημαίνει ισότητα δικαιωμάτων, ισότητα ευκαιριών, και έχει διατυπωθεί με την πρόταση "Παραχώρει στους άλλους όλα τα δικαιώματα που θα ήθελες να σου παραχωρούν οι άλλοι." Η προσωπική κηδεμονία, τα αφεντικά, κλπ, αρκετά συνήθη υπό το σημερινό κοινωνικό σύστημα, συνιστούν στην πραγματικότητα σαφή παραβίαση της αρχής της ισότητας. Ομοίως, ορισμένα δικαιώματα που διακηρύττονται σε ταξική βάση από μερικές ομάδες (όπως το δήθεν δικαίωμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από την μια μεριά, ή τα δήθεν δικαιώματα του συνεταιρίζεσθαι και των μορφών απεργίας από την άλλη) είναι, βάσει αυτής της αρχής, απαράδεκτα ως δικαιώματα υπό τις αντιλήψεις που προωθεί η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας.

        Η ελευθερία εκφράσεως της γνώμης, ενώ δεν αναφέρεται ειδικά στην Δήλωση της Ανεξαρτησίας, είναι ουσιώδες μέρος της "επιδιώξεως της ευτυχίας." Αποκτά μεγαλύτερη σπουδαιότητα με την αρχή "της συναινέσεως των κυβερνωμένων," βάσει της οποίας οι λογοκριμένες γνώμες δεν συνιστούν πραγματική συναίνεση, και συνεπώς υπονομεύουν την βάση της υπάρξεως της οιασδήποτε εξουσίας. Η δήθεν "ελευθερία του τύπου" θα έπρεπε απλώς να ερμηνεύεται ως μέρος αυτού του συγκεκριμένου παραγώγου δικαίου, και όχι ως ειδικό προνόμιο μιας μερίδας κάποιου ιδιαίτερου επιτηδεύματος να επεμβαίνει στα δικαιώματα του οιουδήποτε ατόμου. Παρομοίως η "ελευθερία του θρησκεύειν" θα έπρεπε να θεωρείται ως μέρος της ελευθερίας εκφράσεως της γνώμης, και όχι σαν ειδικό προνόμιο των εκκλησιών.

        Το δικαίωμα του εργάζεσθαι επ' ωφελεία της κοινότητος είναι η ίδια η ζωή για τους περισσότερους ανθρώπους μέσα σε μια κοινότητα, και θα ώφειλε να ισχύει για όλους, μέσα στην κοινότητα που σέβεται όντως την ισότητα, ενώ κάθε πρόσωπο ή ομάδα που διεκδικεί την εξουσία να αρνείται αυτό το δικαίωμα στους άλλους, από ηθική άποψη δεν διαφέρει από ένα εκ προθέσεως δολοφόνο. Από την αρχήν αυτή συνάγεται ο τύπος της επαγγελλόμενης νέας κοινωνίας.

        Το "δικαίωμα της επαναστάσεως" είναι επίσης ένα σημαντικό δικαίωμα στο σχέδιο της Διακηρύξεως της Ανεξαρτησίας, πράγματι βασικό γι' αυτό το κείμενο. Πηγάζει από την βάση επί της οποίας στηρίζεται το δικαίωμα υπάρξεως των κυβερνήσεων - την συναίνεση των κυβερνωμένων. Οταν τα δικαιώματα οιουδήποτε παραβιάζονται από ένα κυβερνητικό σύστημα, ή όταν η συναίνεση των κυβερνωμένων παύει να υπάρχει ή δεν μπορεί να συζητηθεί ελεύθερα, η κυβέρνηση χάνει τα δικαιώματα υπάρξεώς της, και το όλο ζήτημα της εξουσίας επανέρχεται στον λαό, για την κατάργηση της υφιστάμενης εξουσίας με όποιον πρόσφορο τρόπο, και την εγκατάσταση οποιασδήποτε νέας οργανωτικής μορφής θα εγγυηθεί πραγματικά τα δικαιώματα όλων, και θα λάβει την συναίνεση των κυβερνωμένων. Εκείνα που πρέπει να τύχουν εγγυήσεως είναι τα δικαιώματα του κάθε ατόμου, και όχι μόνον εκείνα της πλειοψηφίας. Η σκέτη αρχή "της πλειοψηφίας" απορρίπτεται κατηγορηματικά. Η αρχή είναι μάλλον, όπως το έθεσε ο Ιωάννης Μπόυλ Ο' Ρείλλυ: "Οτι η υγεία ενός έθνους απειλείται, όταν ένας άνθρωπος καταπιέζεται."

Home     English