Κεντρική Σελίδα των Αρχείων      Περιεχόμενα       Επόμενο Κεφάλαιο

        50. Αμερικανική Πολιτική των Παλινορθωμένων Στιούαρτ.  Το πουριτανικό καθεστώς στην Αγγλία δεν επέζησε κατά πολύ του Ολιβερ Κρόμβελλ, και, το 1660, η μοναρχία των Στιούαρτ επανήλθε στην εξουσία. Ο Κάρολος Β', υιός του Καρόλου Α', έγινε βασιλεύς, ενώ ο αδελφός του Ιάκωβος (ο μετέπειτα βασιλεύς Ιάκωβος Β') έλαβε ξανά τον τίτλο του Δουκός της Υόρκης και του Αλβανυ. Ο νέος ηγεμών δήλωσε ιδιοκτησία ολόκληρης της Ατλαντικής ακτής της Βορείου Αμερικής βάσει μιας δήθεν "ανακαλύψεως" από τους Κάμποτ το 1497, παρ' όλο που αυτοί δεν είχαν καν πλησιάσει στην ήπειρο!

         Αλλο βήμα ήταν να ανατεθεί στον φιλόσοφο Λόκ να συντάξει ένα σύνταγμα της ιδανικής αριστοκρατίας για μια νέα αποικία που θα ονομαζόταν Καρολίνα προς τιμήν του βασιλέως Καρόλου. Το σύνταγμα συνετάχθη, με μια περίπλοκη ιεραρχία ευγενών που κατείχαν την απόλυτη εξουσία, ενώ όλοι οι τίτλοι ήσαν διαφορετικοί από αυτούς που χρησιμοποιούντο στην Αγγλία. Θυμήθηκαν τότε βολικότατα, πως μια γαλλική εξόρμηση, ένα αιώνα πίσω, προσεγγίζοντας παραλιακά την περιοχή μεταξύ της χερσοννήσου της Φλορίδας και της μετέπειτα Βιρτζίνιας, είχε ονομάσει το μέρος εκείνο της ακτής Καρολίνα, από έναν άλλο βασιλέα Κάρολο, και η σύμπτωση αυτή καθιστούσε την χώρα κατάλληλη για να εφαρμοσθεί το σύνταγμα του Λόκ. Η περιοχή ήταν ήδη κατοικημένη, όχι μόνο από τους αρχικούς ερυθροδέρμους κατοίκους, αλλά σε μερικές από τις προσχωτικές νήσους του Πορθμού Αλμπεμάρλε από πρόσφυγες των ανεγνωρισμένων αγγλικών αποικιών, που στο σχέδιο Λόκ εξαναγκάζονταν να δουλεύουν όπως οι κοινοί υπήκοοι.

         Οι πουριτανοί αιχμάλωτοι που είχαν συλληφθεί στην Αγγλία κατά και μετά την καταστολή του πουριτανικού καθεστώτος και την αποκατάσταση της μοναρχίας, πωλήθησαν δούλοι στην Βιρτζίνια, την Μαίρυλαντ, και την Καρολίνα, ιδίως στην πρώτη. Από τεχνική άποψη επρόκειτο περί μισθωμένης υπηρεσίας, που επισήμως σήμαινε ένα συμβόλαιο καταναγκαστικής εργασίας για ορισμένο αριθμό ετών. Οι αιχμάλωτοι αυτοί όμως είχαν επί το πλείστον φορτωθεί ισόβιο υπηρεσία. Ετσι η Βιρτζίνια μπολιάστηκε ξαφνικά με μια μεγάλη μάζα δούλων που είχαν υπάρξει αντάρτες, πολλοί από τους οποίους είχαν αποκτήσει ένα πασάλειμα από τις αρχές των Πενακούκων. Και η μεγάλη αυτή μάζα που μπολιάστηκε ξαφνικά μέσα στην μάζα των έως τότε σιωπηλών μισθωμένων υπηρετών της Βιρτζίνιας, παραήταν, όπως αποδείχθηκε, μεγάλη για να επιτρέψει την εξακολούθηση της ειρηνικής καταστολής πάνω στην οποία είχε στηριχθεί η κοινωνία της Βιρτζίνιας, και το 1663 οι Πουριτανοί οργάνωσαν γενική εξέγερση των μισθωμένων υπηρετών της Βιρτζίνιας. Το σχέδιο, ωστόσο, ανακαλύφθηκε πρόωρα, καταλήγοντας στην αποτυχία της εξεγέρσεως.

         51. Η Χώρα των Πενακούκων κατά την Παλινόρθωση.  Αντιμέτωπη με την παλινόρθωση της μοναρχίας στην Αγγλία, η Συνομοσπονδία της Νέας Αγγλίας, υποστήριζε ότι δεν είχε ποτέ υποκύψει στο καθεστώς Κρόμβελλ, πράγμα που ήταν αλήθεια κατά κάποιον τρόπο, καθώς, όντας η κύρια πηγή της πουριτανικής επαναστάσεως, η Νέα Αγγλία δεν είχε ποτέ κληθεί να υποταχθεί όπως έγινε με πιο απείθαρχα μέρη όπως η Βιρτζίνια και η Μαίρυλαντ. Ως και οι δύο ενωμένες αποικίες της Ερυθράς Νήσου, που παρέμεναν εκτός Συνομοσπονδίας, ήσαν στην ίδια θέση με την Συνομοσπονδία από την άποψη αυτή. Συνεπώς, οι αποικίες της Νέας Αγγλίας ελάμβαναν γενικά νέους χάρτες πάνω στην ίδια σχεδόν βάση όπως πριν από την εποχή του Κρόμβελλ. Οι όροι των χαρτών των αποικιών της Ρόουντ Αϊλαντ και της Πρόβιντενς περί ανεξιθρησκίας ανανεώθησαν, επειδή η μοναρχία διέκρινε σε αυτούς μιαν ευκαιρία να ξεφορτωθεί τους αιρετικούς της, μπαρκάροντάς τους από την Αγγλία στον Κόλπο της Ναρραγανσέττης. Κι έτσι οι δύο αυτές αποικίες έλαβαν ένα κοινό χάρτη, ως Επαρχία της Ρόουντ Αϊλαντ και της Πρόβιντενς Πλαντέισιονς. Το Νέο Χαμπσάιρ χωρίσθηκε ακόμη μια φορά από την Μασσαχουσέττη, αυτή την φορά όμως υπό βασιλικό κυβερνήτη, αντί της παληάς γαιοκτησίας. Το λαϊκό μέρος της κυβερνήσεως εξακολουθούσε να αντιστρατεύεται την εξουσία του βασιλικού κυβερνήτη, όπως έκανε και προηγουμένως με τα αφεντικά [λόρδους]. Ομως ο λαός του Μαίην, φοβούμενος την επιστροφή της προηγούμενης γαιοκτησίας, και μη επιθυμώντας να χάσει την οργάνωση δημοτικής συνελεύσεως που είχε ξεκινήσει για λογαριασμό του και αναπτύξει υπό την προστασία της Μασσαχουσέττης, προέβαλε το αίτημα να μη τύχει της ίδιας μεταχειρίσεως με το Νέο Χαμπσάιρ, και έτσι το Μαίην προσαρτήθηκε επισήμως στην Μασσαχουσέττη, αν και το χωρίζει από αυτήν το Νέο Χαμπσάιρ.

         Εν τω μεταξύ η Ομοσπονδία Πενακούκ είχε απωθηθεί σημαντικά, εκτός από τα βόρεια. Είδαμε πώς ξεκληρίσθηκε το έθνος των Πεκώτων. Ενα μεγάλο μέρος των εθνών Μασάντσου και Νατίκων είχαν προσηλυτισθεί από τον "Απόστολο" Ελιοτ, ο οποίος μετέτρεψε πολλούς από τους προσηλύτους του σε προδότες και κατασκόπους εναντίον του ίδιου του λαού τους. Τα έθνη αυτά αχρηστεύθησαν ουσιαστικά για την Ομοσπονδία, ενώ οι νεοφώτιστοι συγκεντρώθησαν βαθμιαία σε λίγες πόλεις κοντά στην Βοστώνη, και κατήντησαν σχεδόν τσιράκια των Πουριτανών. Οι Νιπμούκοι και Οκαμακαμμεσσέτοι υιοθέτησαν επίσης ευρέως τον χριστιανισμό, αλλά όχι υπό την στενή εποπτεία των ανατολικών γειτόνων τους, κι έτσι μπόρεσαν να παραμείνουν πιστοί στις αρχές τους και στην Ομοσπονδία. Πράγματι, η μεταστροφή σε αυτούς έγινε κατά μέγα μέρος με τον σκοπό να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των Πουριτανών, και η θρησκεία ερμηνεύθηκε εντελώς ελεύθερα. Το ίδο ίσχυσε και για τους Γουάμπανωγκ, που οδηγούντο ήδη σε απομακρυσμένες άκρες της Αποικίας του Πλύμουθ, ενώ ο κύριος κορμός τους βρήκε καταφύγιο γύρω στην Ποκενοκέτη, στην χερσόννησο που προβάλλεται μέσα στον Κόλπο της Ναρραγανσέττης. Οι Ναρραγανσέττες εδέχοντο και αυτοί στενή πίεση. Η πλημμυρίδα της δυσαρέσκειας εξαπλωνόταν μέσα στα έθνη των Πενακούκων, καθώς ο λαός τους στριμωχνόταν διαρκώς από τους αδηφάγους λευκούς. Ο Πασακοναγουαίη όμως, ο Μπασάμπας της Ομοσπονδίας, και πολλοί άλλοι αξιωματούχοι των Πενακούκων, όπως οι σαγαμόροι Κανονικός των Ναρραγανσέττων και Μασσασόιτης των Γουάμπανωγκ κατάφερναν ακόμη να συγκρατούν το ξέσπασμα κάποιας εξεγέρσεως. Ο Μασσασόιτης όμως πέθανε το 1660, και τον διεδέχθη ως σαγαμόρος ο υιός του Μετακόμης, εισάγοντας μια πολεμική στάση στο συμβούλιο, όπου προηγουμένως υπήρχε μια φιλειρηνική τάση. Τα πράγματα πλησίαζαν ραγδαία σε σημείο συγκρούσεως μεταξύ των λαών της Νέας Αγγλίας και των Πενακούκων.

         Η σημαντική διαφορά μεταξύ λευκών και ερυθροδέρμων ήταν, όπως πάντα, ο θεσμός της ιδιοκτησίας, της οποίας το επίκεντρο είχε από πολλού στραφεί στην Αμερική από την γη (το κύριο χαρακτηριστικό ιδιοκτησίας στην Ευρώπη) στο εμπόριο, την μόνη αποτελεσματική επαφή ανάμεσα στους δύο λαούς. Το εμπόριο ήταν η μόνη επαφή της ιδιοκτησίας με τους ερυθροδέρμους, και ήταν γι' αυτό η μοναδική λαβή που της προσφερόταν στην Αμερική. Η ιδιοκτησία, με τα παρακολουθήματά της, φτώχεια και ελεημοσύνη, εισήχθη στις κοινότητες των ερυθρών προσηλύτων του Αποστόλου Ελιοτ. Ομως, σε γη ή σε εμπόριο, η επιρροή των ερυθροδέρμων μπόρεσε να ατονήσει κάπως αυτόν τον θεσμό, αν και η εξασθένηση της Ομοσπονδίας Πενακούκ αναγκαστικά σήμαινε την ενίσχυση της εμπορικής μορφής του θεσμού της ιδιοκτησίας.

         52. Οι Διεκδικήσεις του Δουκός της Υόρκης.  Είδαμε πως ο παλινορθωμένος βασιλεύς έδωσε ένα χάρτη στον αδελφό του, τον Δούκα της Υόρκης και του Αλβανυ, που κάλυπτε μια σημαντική εδαφική έκταση εκτός αγγλικής κατοχής. Και, ενώ το πρόβλημα της αποκτήσεως ήταν άλυτο ακόμη, ο Δουξ, ακολουθώντας το παράδειγμα του αδελφού του στην παραχώρηση γης που δεν του ανήκε για να την χαρίζει, προέβη στην πώληση μέρους αυτής της ίδιας γης. Διάλεξε μια έκταση από την επικράτεια των Λενάπων, ανάμεσα στον Ποταμό Χούνστον και τον ποταμό των Ουνάμων στα δυτικά (ποτάμι που οι κάτοικοι της Βιρτζίνιας ονόμαζαν Ντελαγουαίρ από ένα δικό τους αριστοκράτη, τον Λόρδο ντε λα Ουάρρ―οι ίδιοι ονόμαζαν ακόμη και τα έθνη των Λενάπων Ντελαγουαίρους), και πούλησε αυτή την γη στον Λόρδο Κάρταρετ της Νήσου Ιερσέης. Ο τελευταίος άρχισε διαπραγματεύσεις με τους ολλανδούς και κανόνισε να γίνει ειρηνική κατοχή του τμήματος που τελούσε υπό ουσιαστικό ολλανδικό έλεγχο, δίνοντας σε αυτή την νέα ιδιοκτησία την λατινική ονομασία της Νέας Καισαρείας, που μεταφέρθηκε στα αγγλικά ως Νέα Ιερσέη [Νιού Τζέρσεϋ]. Ο Λόρδος Κάρταρετ ζήτησε και του έφτιαξαν σχέδια της περιοχής, που περιέγραφαν τις συνθήκες εκεί ως σχεδόν ουτοπικές, και με αυτόν τον τρόπο ξεγέλασε αρκετούς οικιστές να φύγουν μαζύ του για να στήσουν εκεί μιαν αγγλική αποικία.

        Καθώς ο Δούκας της Υόρκης είχε στην πραγματικότητα σχεδιάσει την αποικία του Κάρταρετ ως σφήνα προκειμένου να κερδίσει την κατοχή της κύριας ολλανδικής αποικίας, η πρώτη εγγλέζικη εγκατάσταση (υπήρχαν ήδη ολλανδικές πόλεις στην ακτή του Χούντσον στην Νέα Ιερσέη) επέλεξε μια τοποθεσία στο ίδιο λιμάνι, πίσω από το νησί της Ακουεχόγκας (ή, στα ολλανδικά, της Στάτεν Εϋλαντ) στο χείλος ενός κόλπου που ήταν η κοινή εκβολή των ποταμών Χακενσάκ και Πασσάικ. Εδώ, ώ του θαύματος, ο Κάρταρετ διαπραγματεύθηκε ουσιαστικά με τις φυλές των Λενάπων την κατοχή μιας θέσεως για πόλη, και εδώ ο Λόρδος Κάρταρετ εγκαταστάθηκε ως ιδιοκτήτης και κυβερνήτης για την αποικία, ονομάζοντας την πόλη από την γυναίκα του Ελίζαμπεθ [Ελισάβετ], η οποία κυβερνούσε την αποικία κατά τις συχνές επανόδους του συζύγου της στην Αγγλία.

        Η αποικία αυτή ήταν το πρώτο πάτημα που κατέκτησαν οι άγγλοι στην κεντρική ακτή. Περιελάμβανε, πέραν του αγγλικού οικισμού της Ελίζαμπεθ, μια ομάδα ολλανδικών οικισμών κατά μήκος του Ποταμού Χούντσον, περιλαμβανομένης και της Κομμουνιπώου *, του οικισμού από τον οποίο αποικίσθηκε το Νέο Αμστερνταμ, και που είναι σήμερα τμήμα της πόλεως Τζέρσεϋ. Η αποικία της Νέας Ιερσέης διοικείτο εν πολλοίς κατά το πρότυπο της Μαίρυλαντ, όπως είχε διαμορφωθεί από τα χρόνια της πουριτανικής κυριαρχίας―με ένα κληρονομικό ιδιοκτήτη ως απόλυτο ηγεμόνα, και νομοθετικό σώμα εκλεγμένο από κατώτερους γαιοκτήμονες για καθαρώς συμβουλευτικούς σκοπούς. Η αποικία αυτή ήταν απομονωμένη από τις υπόλοιπες αγγλικές αποικίες στην Αμερική, καθώς και από τις δύο πλευρές της εξακολουθούσε να υπάρχει ολλανδική επικράτεια, ενώ οι ίδιες οι Νέες Κάτω Χώρες χώριζαν την Νέα Ιερσέη από την Νέαν Αγγλία, και οι σουηδικοί οικισμοί υπό ολλανδικόν έλεγχο χώριζαν την αποικία από τον Νότο.

         Η απομόνωση αυτή δεν επρόκειτο όμως να διαρκέσει πολύ. Εάν οι ολλανδικές αρχές του Νέου Αμστερνταμ φαντάζονταν ότι ξεφορτώθηκαν τις αγγλικές διεκδικήσεις με την παραχώρηση γης πέρα από τον Χούντσον, έσφαλλαν. Ο Δούκας της Υόρκης διεκδικούσε ακόμη όλη την επικράτεια που διεκδικούσαν και οι ολλανδοί, περιλαμβανομένων των σουηδικών οικισμών, και αμφότερες τις Ανατολικές και Δυτικές Πωμονόκες Νήσους, ως και την ενδοχώρα ανατολικά του Κουιννιτούκετ. Το 1664, λίγο μετά την εγκατάσταση του Κάρταρετ στην Ελίζαμπεθ, ο Δούξ της Υόρκης, σε ένα ανεπίσημο και ακήρυκτο πόλεμο, έστειλε ένα στολίσκο στο Νέο Αμστερνταμ να απαιτήσει την παράδοση ολόκληρης της ολλανδικής αποικίας. Ο ολλανδός κυβερνήτης, Πέτερ Σταϋβεσάντ, έστειλε ένα αγγελιαφόρο να ανέβει την Κοιλάδα Χούντσον ειδοποιώντας τον κόσμο ότι έρχονταν οι άγγλοι, και καλώντας τους στα όπλα. Ο κήρυκας αυτός όμως πνίγηκε προσπαθώντας να περάσει από το Μανχάτταν στην ενδοχώρα. Ο πληθυσμός δεν έδειξε ενθουσιασμό για την υπεράσπιση μιας κυβερνήσεως που δεν ήταν παρά ένα εμπορικό πρακτορείο, και δεν μπόρεσε να εξασφαλισθεί παρά ελάχιστη αντίσταση. Οταν ο στόλος προσάραξε, οι ολλανδικές αρχές παραδόθησαν αμαχητί, και ο Δούξ της Υόρκης κατέλαβε ολόκληρη της ολλανδική αποικία, και μετονόμασε την αποικία και την πόλη του Νέου Αμστερνταμ από τον τίτλο του, Νέα Υόρκη, ενώ ο σκωτσέζικος τίτλος του Δουκός (Δουξ του Αλβανυ) αποτυπώθηκε στον οικισμό του Νέου Πόττερνταμ ψηλά στο ποτάμι, ο οποίος τώρα απέκτησε το νέο όνομα Αλμπανυ. Η αποικία διαιρέθηκε μετά σε "δακτυλίους" (το όνομα των υποδιαιρέσεων της Κομητείας της Υόρκης, στην Αγγλία) για διοικητικούς σκοπούς, και αυτοί βαπτίσθηκαν υπό την νεοϋρκέζικη κυριαρχία με ονόματα όπως Νέα Υόρκη, Βασιλείς [Κίνγκς], Βασίλισσες [Κουήνς], Δούκες [Ντιούκς], Δούκισσα [Ντάτσες], και Αλμπανυ. Οι ολλανδοί γαιοκτήμονες, ή "πατρώνοι," της Κοιλάδας Χούντσον, επετράπη να παραμείνουν στην εξουσία και να κυβερνούν τα αντίστοιχα υποστατικά τους ως μοναρχίσκοι, υποκείμενοι στην εξουσία του Δουκός ως ανώτατου και απολύτου μονάρχη της αποικίας. Οπως και υπό την Ολλανδική Εταιρεία της Δυτικής Ινδίας, δεν επιτρεπόταν η παρέμβαση της λαΪκής αντιπροσωπείας στην απολυταρχία, και, ακόμη και εκτός υποστατικών, οι εκπρόσωποι του Δουκός είχαν κυρίως την δικαιοδοσία της φορολογικής εκμεταλλεύσεως των επικρατειών τους, αποσπώντας για τον εαυτό τους όση συνεισφορά μπορούσαν, και κατά βούλησιν. Ακόμη και όταν, αργότερα, συγκροτήθηκε ένα συμβουλευτικό νομοθετικό σώμα, αυτό το γενικό σχήμα πραγμάτων δεν διαταράχθηκε, και, στην Νέα Υόρκη, τα τσιράκια και οι κλίκες που έλεγχαν τις υποθέσεις της περιοχής για δικό τους όφελος παρέμεναν πάντοτε ισχυρότερες από τα ισχνά ανώτερα νομοθετικά σώματα, που δεν αποτέλεσαν ποτέ πραγματικό μέρος του καθεστώτος, και που λίγο ώς πολύ αγνοούντο πάντοτε.

         53. Νέα Εγκατάσταση στην Καρολίνα.  Η άκρα νότια αποικία της Καρολίνας εκάλυπτε, όπως και η Βιρτζίνια προ αυτής, εδάφη που διεκδικούσαν οι ισπανοί ως μέρος των κτήσεων της Φλορίδας, και η Αγγλία γι' αυτό επιχείρησε να επεκτείνει τις Καρολίνειες κτήσεις της όσο νοτιότερα γινόταν. Προς τούτο, συγκεντρώθησαν στην Αγγλία μερικές καραβιές αποικιστών, και εστάλησαν στο νότιο τμήμα της αποικίας, με πρόθεση να καταστούν οι υπήκοοι των αρχόντων και αριστοκρατών που είχε απινοήσει το σύνταγμα του Λόκ για την Καρολίνα, και οι οποίοι τα είχαν βρει σκούρα προσπαθώντας να κυβερνήσουν τις προσφυγικές αποικίες στον Πορθμό Αλμπεμάρλε.

         Αυτή η ομάδα νέων αποίκων κατέλαβε τις όχθες ενός ποταμού τον οποίο ονόμασαν Ασλεϋ, και έβαλαν μπρος μια πόλη που την είπαν Τσάρλς Τάουν [Πολη του Καρόλου], από τον Βασιλέα Κάρολο Β'. Αμέσως εστάλησαν δούλοι από τις Αντίλλες για να κάνουν τις βαρειές δουλειές της αποικίας, και η νέα αυτή εγκατάσταση έγινε μια έντονα δουλοκτητική αποικία από μιας αρχής.

         Οι εγκατεστημένοι αριστοκράτες της Καρολίνας, ωστόσο, είχαν το κέντρο τους στον Πορθμό Αλμπεμάρλε, και η μεγάλη απόσταση της Τσάρλσταουν δυσκόλευε την άμεση ανάληψη της διακυβερνήσεως της περιοχής του ποταμού Ασλεϋ, καθώς και η επικοινωνία ήταν πολύ δυσχερής, και δεν υπήρχε σύστημα ερυθροδέρμων αγγελιαφόρων στον Νότο όπως στον Βορρά. Ετσι η Τσάρλσταουν αφέθηκε εν πολλοίς να αυτοδιοικείται, κυρίως βάσει του κοινοβουλευτικού προτύπου που η Αγγλία είχε μάθει από την εξέγερση του Κρόμβελλ.

         Γρήγορα μετά το ξεκίνημα του νότιου οικισμού, η περιοχή του Πορθμού Αλμπεμάρλε, αποτελούμενη κατά μέγα μέρος πρωτίστως από πρόσφυγες, εξεγέρθηκε και ανέτρεψε την ηγεμονία των αριστοκρατών του Λόκ. Η ποικία της Καρολίνας διασπάσθηκε τότε στα δύο και καταχωρίσθηκε αργότερα έτσι –με τις εγκαταστάσεις του Πορθμού Αλμπεμάρλε ως την Βόρειο Καρολίνα, ενώ η Τσάρλσταουν (σημερινή Τσάρλεστον) απετέλεσε τον πυρήνα της αποικίας της Νοτίου Καρολίνας.

         54. Τιμωρία της Νέας Αγγλίας.  Μετά την παλινόρθωση της αγγλικής μοναρχίας, ο Νότος υποχρεώθηκε σε κάποιο βαθμό να "πληρώσει" για την υποταγή στον Κρόμβελλ,που είχε επιβληθεί στην Βιρτζίνια και την Μαίρυλαντ. Καθώς ομως η Νέα Αγγλία, όντας στην πραγματικότητα η πηγή της πουριτανικής εξεγέρσεως, δεν είχε ποτέ κληθεί να δηλώσει υποταγή στον Κρόμβελλ, μπόρεσε να δηλώσει, με την παλινόρθωση, ότι δεν είχε ποτέ εγκαταλείψει το καθεστώς των Στιούαρτ. Χωρίς αμφιβολία, η αγγλική μοναρχία αντιμετώπισε αυτήν την δήλωση με αρκετό σκεπτικισμό και υποψία, δεν είχε όμως ικανή ή σαφή μαρτυρία ώστε να τιμωρήσει την Νέαν Αγγλία.

         Η Μασσαχουσέττη αντιμετώπισε δυσκολίες σε κάποια έκταση επειδή, η επαρχία αυτή είχε, στα χρόνια που ο Κρόμβελλ κυβερνούσε την Αγγλία, περάσει σε βασιλικά χωράφια, κόβοντας νόμισμα, και χρειάσθηκε, με κάποια σοφιστεία, όχι απλώς να προβάλουν το επείγον του πράγματος ως δικαιολογία, παρά να πείσουν τους βασιλικούς επιτρόπους πως το έμβλημα του πεύκου που ήταν τυπωμένο στα νομίσματα της Μασσαχουσέττης (δηλαδή το εθνικό έμβλημα των Πενακούκων) παρίστανε στην πραγματικότητα μια βασιλική δρυ. Πάντως η κυβέρνηση της Μασσαχουσέττης, συνολικά, είχε μάλλον κέρδος σε ισχύ παρά απώλεια, αν και οι διαταγές αυτές ελαμβάνοντο ως διαταγές ανοχής ορισμένων αιρέσεων όπως οι Επισκοπικοί και οι Κουάκεροι. Ο αποκαταστημένος Στιούαρτ κατήργησε απίσης την ψήφο βάσει της ιδιότητος ως μέλους της εκκλησίας, υποκαθιστώντας περιουσιακά προσόντα για την ψήφο, σύμφωνα με τον τρόπο που η Αγγλία θεωρούσε δυναμικότερο για την διαχείριση των κοινών. Εν τούτοις, ο καταξιωμένος θεσμός των δημοτικών συνελεύσεων (θεσμός των Πενακούκων αρχικά) επέμενε παρ' όλα ταύτα, και, όποτε υπήρχε επιθυμία παρακάμψεως των περιουσακών προσόντων στις Πουριτανικές αποικίες, η Ενοριακή εκκλησία του τόπου (είτε πουριτανική είτε προσκυνητική) διευκόλυνε την παράκαμψη διεξάγοντας εκκλησιαστικές συνελεύσεις για πολιτικούς σκοπούς, χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψιν περιουσιακές προϋποθέσεις.

         Καθώς οι "βασιλοκτόνοι δικαστές," Γκόφφη, Γουάλλεϋ, και Ντίξγουελλ, που είχαν καταδικάσει τον Βασιλέα Κάρολο εις θάνατον, είχαν δραπετεύσει στην αποικία του Νιού Χαίηβεν, η τοπική πολιτοφυλακή της αποικίας, όποτε της εζητείτο από την Αγγλία να βοηθήσει στην σύλληψη των φυγάδων, κατάφερνε τεχνιέντως να οδηγεί τις αγγλικές αρχές σε λάθος ίχνη, βοηθώντας τάχα την αναζήτηση, ενώ οι δραπέτες παρέμεναν σε μια σπηλιά στα όρια του Νιού Χαίηβεν, και τους εφρόντιζαν οι κάτοικοι αυτής της πόλεως. Οπότε, ο βασιλεύς αποφάσισε να τιμωρήσει αυτήν την αποικία διαμοιράζοντάς την μεταξύ των γειτόνων της, με την προσάρτηση της ενδοχώρας στο Κοννέκτικατ, και του τμήματος της Λονγκ Αϊλαντ στην Νέα Υόρκη. Τούτο, εν τούτοις, είχε στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα να καταργήσει το θεοκρατικό καθεστώς κάτω από το οποίο υπέφερε η αποικία της Νέας Αγγλίας, ενώ η ενδοχώρα του Νιού Χαίηβεν πήρε το πλεονέκτημα των δημοτικών συνελεύσεων κατά το πρότυπο των Πενακούκων, αν και πολύ τροποποιημένο από τις περιουσιακές προϋποθέσεις που επέβαλλε η πολιτική των παλινορθωμένων Στιούαρτ.

         55. Συνοριακές Συγκρούσεις της Νέας Υόρκης.  Η αγγλική κατάκτηση δεν επέλυσε τις συνοριακές συγκρούσεις που βασάνιζαν τους ολλανδούς. Κάθε άλλο μάλιστα, ο Δούξ της Υόρκης διεκδικούσε όλη την επικράτεια που είχαν ποτέ διεκδικήσει οι ολλανδοί (εκτός της Νέας Ιερσέης, τα δήθεν δικαιώματά του επί της οποίας είχε πουλήσει), και παληές συνοριακές διαφωνίες που είχαν θεωρηθεί νεκρές για χρόνια, αναβίωσαν. Ολες οι περιοχές μέχρι τον Κουιννιτούκετ απαιτήθησαν, περιλαμβανομένων πόλεων της Μασσαχουσέττης όπως η Νορθάμπτον και η Χόλυοκ, ολόκληρη η αρχική αποικία του Κοννέκτικατ εκτός του κομματιού που είχε αφαιρεθεί από τους Πεκώτους, και ολόκληρη η περιοχή που είχε απαρτίσει την αποικία του Νιού Χαίηβεν. Ο Δουξ της Υόρκης διεκδικούσε επίσης ολόκληρο το αρχιπέλαγος Πωμονόκ, συγκρουόμενος με οικισμούς του Κοννέκτικατ και του Νιού Χαίηβεν (Σαίηβιλλ, Σαουθάμπτον, κλπ) στο ανατολικό άκρο της Λονγκ Αϊλαντ, και με τις διεκδικήσεις της Ρόουντ Αϊλαντ και του Πλύμουθ στις Ανατολικές Πομωνόκες. Οταν η Ναντούκετ οικίσθηκε από Πουριτανούς και Κουάκερους πρόσφυγες από την Μασσαχουσέττη, αυτοί ήσαν πρόθυμοι να παραμείνουν υπό την Νέα Υόρκη, ως προστασία από τις πουριτανικές αρχές. Επήραν όμως από μια κληρονομική ένωση των κατοίκων ένα χάρτη διακυβερνήσεως του τόπου, αποκτώντας έτσι τα πλεονεκτήματα της κυβερνήσεως δια δημοτικής συνελεύσεως, που ο Δουξ της Υόρκης απαγόρευε στα άλλα μέρη της επικρατείας του.

         Ο Δουξ της Υόρκης διεκδικούσε επίσης δύο κομμάτια μη συνεχόμενων εδαφών, αορίστου εκτάσεως. Το ένα ήταν μια έκταση εκτεινόμενη επ' αόριστον ανατολικά του Ποταμού Κεννεμπέκ, που δεν κατείχε τότε κενείς εκτός από τα έθνη των Γουαμπανάκων, οπότε οι διαφωνίες επ' αυτού ήσαν ούτως ή άλλως μάλλον ακαδημαϊκές. Υπήρχε όμως επίσης μια λωρίδα γης στην δυτική όχθη του Ποταμού Ντελαγουαίρ, κατεχόμενη από σουηδούς αποίκους, την οποία διεκδικούσαν τόσο η Μαίρυλαντ όσο και η Νέα Υόρκη.

         Οι συνοριακές διαφωνίες της Νέας Υόρκης πήραν πάνω από εκατό χρόνια να τακτοποιηθούν, ενώ πολλές από αυτές εκκρεμούσαν μέχρι και μετά την παγίωση της αμερικανικής ανεξαρτησίας. Ο ανανεωμένος βασιλικός χάρτης της Μασσαχουσέττης της έδινε μια λωρίδα γης που εκτεινόταν προς δυσμάς στον Ειρηνικό, και, μετά τον διαμελισμό της αποικίας του Νιού Χαίηβεν, το Κοννέκτικατ έλαβε ένα παρόμοιο χάρτη. Και οι δύο λωρίδες διέτρεχαν την Κοιλάδα του Χούντσον, ενώ η λωρίδα της Μασσαχουσέττης περιελάμβανε τον οικισμό του Αλβανυ. Η διαμάχη με το Κοννέκτικατ τακτοποιήθηκε τελικά με την παραχώρηση στην Νέα Υόρκη δικαιώματος διαβάσεως μέσα από τα διεκδικούμενα από αυτήν εδάφη, με ανατολικό σύνορο παρμένο από τα όρια των ολλανδικών υποστατικών, και προερχόμενο κυρίως από δήθεν "συμβόλαια" που υποτίθεται ότι είχαν δοθεί από Μοϊκανούς σαχέμ, αν και το Κοννέκτικατ εξακολούθησε να διεκδικεί την λωρίδα του δυτικά του Ντελαγουαίρ, και διεκδικεί ακόμη ένα κομμάτι αυτής της λωρίδας στην Λίμνη Ηρη. Η διαμάχη στον Ντελαγουαίρ συνέχισε τις παλινδρομήσεις της επί εκατό χρόνια, και η συνοριακή αμφισβήτηση με την Μασσαχουσέττη δεν τακτοποιήθηκε παρά μόλις το 1772, αν και ο Δουξ της Υόρκης κατάφερε να πουλήσει στην Μασσαχουσέττη την απάτητη γη του γύρω από τον Ποταμό Κεννεμπέκ.

         Ας θυμηθούμε, διαβάζοντας την ιστορία αυτών των διαφωνιών, πως το μεγαλύτερο μέρος της διεκδικούμενης γης δεν ήταν στην κατοχή κανενός από τα διαφωνούντα μέρη, παρά στην πραγματικότητα ανήκαν στα έθνη της κόκκινης φυλής, ενώ οι λευκοί εισβολέις καυγάδιζαν για την διανομή των λαφύρων πριν ακόμα τα κατακτήσουν.

* Communipaw

Κεντρική Σελίδα    Περιεχόμενα    Επόμενο