Κεντρική Σελίδα των Αρχείων      Περιεχόμενα      Επόμενο Κεφάλαιο

         Η νέα κυβέρνηση δεν παρέλαβε τίποτε από την παληά, εκτός από το σύστημα του Ταχυδρομείου και την Βορειοδυτική Επικράτεια, αφού το Κονγκρέσσο του 1788 είχε επιτυχώς εξαλείψει κάθε ίχνος της Πρώτης Δημοκρατίας. Η Βορειοδυτική Επικράτεια είχε τελέσει επί αρκετά χρόνια υπό τον ουσιαστικό έλεγχο της Εταιρίας των Κινγκινάτων, με επί κεφαλής τον Ουάσινγκτων. Και, με την έλευση της Δεύτερης Δημοκρατίας, ο Κυβερνήτης Σαιντ Κλαιρ άλλαξε το όνομα της Βορειοδυτικής πρωτεύουσας από Λοσάντιβιλλ σε Κινγκινάτοι [Σινσινάτι]. Εκτός των δύο αυτών μερών της ομοσπονδιακής διοικήσεως, η Δεύτερη Δημοκρατία έπρεπε να οικοδομήσει τα πάντα από την αρχή. Και από την άποψη αυτή ακολούθησε επιτυχημένες επαναστατικές μεθόδους, αφού έχουμε ήδη δει πως οι επαναστάσεις αποτυγχάνουν του σκοπού τους στον βαθμό που παραλαμβάνουν και προσπαθούν να λειτουργήσουν ή να ελέγξουν οποιοδήποτε κομμάτι της προηγούμενης διοικήσεως. Η Δεύτερη Δημοκρατία δεν έκανε τώρα αυτό το λάθος: δεν παρέλαβε τίποτε, και οικοδόμησε από την βάση, ενώ ο Ουάσινγκτων και οι Κινγκινάτοι του αναλάμβαναν στο μεταξύ την πλήρη ευθύνη της καταστάσεως.

         Από εδαφική άποψη, η Δεύτερη Δημοκρατία ήταν ατελής στο ξεκίνημά της. Η Πρώτη Δημοκρατία διεκδικούσε, με την ειρηνευτική συνθήκη του 1783, μια περιοχή εκτεινόμενη από τον Καναδά μέχρι τις Φλόριδες, και από τον Ατλαντικό μέχρι τον Μισσισσιππή. Αλλά, μέσα σε αυτήν, τον καιρό που διαλύθηκε η Πρώτη Δημοκρατία, υπήρχαν δύο περιφέρειες -το Βέρμοντ και το Κεντάκυ- οι οποίες διατηρούσαν την ανεξαρτησία τους από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ η περιφέρεια της Λίμνης Μίτσιγκαν, η άκρη της Βορειοδυτικής Επικρατείας, τελούσε ακόμη υπό βρεττανική κατοχή, αν και επί χάρτου είχε παραδοθεί δια της ειρηνευτικής συνθήκης. Επιπροσθέτως, η Δεύτερη Δημοκρατία, στην αρχή αρχή, δεν είχε επίσης ούτε την Ρόουντ Αϊλαντ και την Βόρειο Καρολίνα, που και οι δυό τους έγιναν πλήρως ανεξάρτητα κράτη την Τετάρτη, 4 Μαρτίου 1789, με τον σχηματισμό της Δεύτερης Δημοκρατίας. Η κατάκτηση της "Πολιτείας του Φρανκλίνου," που ήταν η πρώην αποικία της Βατάουγκα, από την Βόρειο Καρολίνα το 1785, σήμαινε πως η επικράτεια της Δεύτερης Δημοκρατίας δεν ήταν καν συνεχής, αφού τα διεκδικούμενα από την Βόρεια Καρολίνα εδάφη, από τον Ατλαντικό ώς τον Μισσισσιππή, έκοβαν τις νέες Ηνωμένες Πολιτείες στα δυό. Η Νότιος Καρολίνα και η Τζώρτζια δεν ήσαν προσπελάσιμες από τις υπόλοιπες Ηνωμένες Πολιτείες, παρ' εκτός δια θαλάσσης, χωρίς να διασχίζει κανείς το εντελώς ανεξάρτητο κράτος της Βόρειας Καρολίνας. Στην Νέα Αγγλία, η ανεξαρτησία της Ρόουντ Αϊλαντ και του Βέρμοντ, που παρέμεναν εκτός της Δεύτερης Δημοκρατίας, αν και δεν προξενούσε διακοπή επικοινωνίας, παρέμενε σύμβολο ααμφισβητήσεως του νέου καθεστώτος.

         Το Κονγκρέσσο του 1789 οργάνωσε εν συνεχεία την νέα κυβέρνηση, περιλαμβάνοντας ένα σύστημα Ομοσπονδιακών δικαστηρίων με Προεδρικό διορισμό (αντιπαραβάλετε το "Εκανε δικαστές εξαρτώμενους μόνο από την δική του βούληση για την διατήρηση του αξιώματός τους" της Διακήρύξεως της Ανεξαρτησίας), ένα υπουργικό συμβούλιο για τον Ουάσινγκτων, και μια μόνιμη στρατιωτική οργάνωση υποκείμενη στον έλεγχο του Ουάσινγκτων. Ο Θωμάς Τζέφφερσον, που είχε σταλεί πρέσβυς στην Γαλλία ενώ επωάζετο η συνωμοσία των Κινγκινάτων, τώρα ανακλήθηκε και έλαβε την θέση του Υπουργού, ως υπεύθυνος για τα εξωτερικά θέματα, αφού θεωρήθηκε πως μια τέτοια θέση είχε περισσότερες πιθανότητες να του κλείσει το στόμα, παρά αν ήταν σε μια ξένη χώρα ως αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η πολύ σημαντικότερη θέση του Υπουργού Οικονομικών δόθηκε στον Αλέξανδρο Χάμιλτων, πιστό μέλος της Εταιρίας των Κινγκινάτων.

         Με τον τερόπο αυτόν, έστω και με την διασπασμένη επικράτεια με την οποία ξεκίνησε η Δεύτερη Δημοκρατία, σχηματίσθηκε μια ισχυρή κυβερνητική οργάνωση, αρκούντως συγκεντρωτική ώστε να εισπράττει τους φόρους της και να διατηρεί τον Ουάσινγκτων στην αρχή, ως το κέντρο κάθε εξουσίας, για τις ένδεκα Πολιτείες στην νέα Ενωση και για την Βορειοδυτική Επικράτεια.

         Στην διάρκεια του μεσοδιαστήματος μεταξύ Πρώτης και Δεύτερης Δημοκρατίας, υπήρχαν ήδη σποραδικές απόπειρες οργανώσεως αυτής της τάσεως κατά των Κινγκινάτων για την υπεράσπιση της δημοκρατίας έναντι της αριστοκρατίας. Στον Νότο, ήταν κυρίως μια κίνηση υπέρ της συγκεντρώσεως της εξουσίας στις Πολιτειακές κυβερνήσεις μάλλον παρά στην ομοσπονδιακή οργάνωση - μια επιστροφή στην αποκέντρωση της Πρώτης Δημοκρατίας, ενώ στην Νέα Αγγλία η έμφαση δινόταν πολύ περισσότερο στα ατομικά δικαιώματα, και βασιζόταν εν πολλοίς στα κατάλοιπα της Εξεγέρσεως Σαίης, και ακόμη, σε κάποια έκταση, μπόρεσε να στρατευθεί γύρω από το μάλλον αναποτελεσματικό πραξικόπημα που κρατούσε πάντα την Ρόουντ Αϊλαντ εκτός της Δεύτερης Δημοκρατίας. Στις μεσοπολιτείες, η αντίθεση προς την αριστοκρατία επικεντρωνόταν κυρίως περί τα υπολείματα των πάλαι ποτέ Υιών της Ελευθερίας και το σύμμαχο δίκτυο οργανώσεων που τους πλαισίωνε, το οποίο προετοιμαζόταν κατά την διάρκεια του χειμώνα του 1788 να οργανωθεί προς υπεράσπιση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Η παληά μυστική οργάνωση, οι Υιοί του Ταμενούντ (ή Τάμμανυ), μια παραφυάδα της αρχικής ομοσπονδιακής οργανώσεως της Ομοσπονδίας των Λενάπων, προχωρούσε τώρα στην ανοικτή οργάνωσή της για τον σκοπό αυτόν, και, στην πόλη της Νέας Υόρκης, συνέστησαν σωματείο το καλοκαίρι του 1789 υπό τον τίτλο Εταιρία Τάμμανυ, που ήταν τότε μια συνέχεια της ομοσπονδιακής οργανώσεως των Λενάπων, και σχηματίσθηκε με σκοπό την συστράτευση όσων ήσαν αντίθετοι στην νέα αριστοκρατία που απειλούσε, υπό τους Κινγκινάτους, να καταβροχθίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Εταιρία Τάμμανυ ήταν, εν τούτοις, μια πολύ πιο συντηρητική ομάδα, τον καιρό που εμφανίσθηκε ανοικτά, από την παληά επαναστατική μυστικήν οργάνωση από την οποία καταγόταν. Σηματοδότησαν μάλιστα την μεταβολή τους αυτή αλλάζοντας την "ονομαστική τους εορτή" του Τάμμανυ από την 1η Μαΐου, την παληά επαναστατική επέτειο (παρμένη από τον Πόλεμο των Πεκότων του 1637) στις 12 Μαΐου.

         Το θέρος του 1789, υπήρξε μια ξαφνική επί πλέον επιπλοκή εν σχέσει προς το όλο θέμα από μια απρόσμενη πηγή. Οι Κινγκινάτοι και οι φίλοι τους έτρεμαν ακόμη μια επανάληψη της Εξεγέρσεως Σαίης σε κάθε σχεδόν σημείο της Αμερικής ανά πάσα στιγμή, και η ανανέωση μιας τέτοιας κινήσεως, εάν είχε καταστεί δυνατή τότε, θα μπορούσε να απέβαινε αληθινός κίνδυνος για την νέα κυβέρνηση. Αλλά η αναβίωση της κινήσεως της Εξεγέρσεως Σαίης ήρθε από διαφορετική κατεύθυνση. Το καλοκαίρι του 1789 έφθασαν ειδήσεις από την άλλη άκρη του ωκεανού, ότι την Τρίτη, 14 Ιουλίου, είχε συμβεί μια διευρυμένη επανάληψη του πριν από τρία χρόνια ξεσηκωμού του Νορθχάμπτον, όταν ένα εξαγριωμένο πλήθος στο Παρίσι, συγκεντρωμένο αναπάντεχα από το πουθενά, είχε κυκλώσει και κυριεύσει την εκεί φυλακή, όπως ακριβώς ένα παρόμοιο πλήθος είχε καταλάβει το δικαστικό μέγαρο του Νορθχάμπτον το καλοκαίρι του 1786. Υπήρχαν και άλλα χαρακτηριστικά αυτού του απρόσμενου ξεσηκωμού στην Γαλλία που τον συνέδεαν με τα διάφορα αντάρτικα κινήματα στην Αμερική, όπως η χρήση του συνθήματος "Ζακ [Ιάκωβος]" από τις μυστικές εταιρίες (από το οποίο οι γάλλοι επαναστάτες ονομάσθησαν Ιακωβίνοι), που μοιάζει σαν αντίγραφο των οργανώσεων "Τζο Μπούνκερ" της Μασσαχουσέττης στη διάρκεια της Εξεγέρσεως Σαίης. Οι κραυγές, επίσης, "ελευθερία" και "ισότης," και άλλα συνθήματα που έμοιαζαν παρμένα από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, καθώς και η επαναστατική φιλολογία που κυκλοφορούσε στον Καναδά το 1775 (όπως απλουστεύθηκε από τις μετέπειτα εξελίξεις μέχρι την Εξέγερση Σαίης), και η χρήση του όρου "σύνοδος" για να υποδηλώσει ένα επαναστατικό συμβούλιο (που ήταν ασφαλώς μια χρησιμοποίηση της λέξεως κατά την Επανάσταση Σαίης, αλλά το όλως αντίθετο στην Αμερική λίγους μήνες αργότερα, όταν η συνωμοσία της Φιλαδέλφειας υιοθέτησε τον τίτλο αυτόν, οπότε η γαλλική χρήση της λέξεως πρέπει ορισμένως να προήλθε από την Αμερική μεταξύ Αυγούστου 1786 και Μαΐου 1787).

         Στην Αμερική, η αντίθεση στο πραξικόπημα των Κινγκινάτων δεν έχασε καιρό να στρατευθεί υπέρ της Γαλλικής Επαναστάσεως, και να κηρύξει την Γαλλία την μεγάλη ελπίδα ελευθερίας και δημοκρατίας στον κόσμο. Ακολουθώντας το παράδειγμα των Ιακωβίνων στην Γαλλία, οι αντίπαλοι του νέου καθεστώτος στην Αμερική ονόμασαν εαυτούς Ρεπουμπλικάνους, και οργάνωσαν, όπως στην Γαλλία, "Δημοκρατικές λέσχες" παντού. Από αυτές τις περιστάσεις, οι ομάδες που αντιτίθεντο στο υπάρχον καθεστώς κατέληξαν να ονομάζονται "Δημοκρατικοί - Ρεπουμπλικάνοι." Ο Τζέφφερσον, αναγνωρίζοντας στην Γαλλική Επανάσταση πολλές από τις διδασκαλίες που είχε κηρύξει δια της Διακηρύξεως της Ανεξαρτησίας, έγινε θερμός υποστηρικτής της Γαλλικής Επαναστάσεως, και ο πιο εξέχων Δημοκρατικός - Ρεπουμπλικάνος της αντιπολιτευτικής κινήσεως, αν και η δράση του εμποδιζόταν από το γεγονός ότι κατείχε κυβερνητική θάση.

         Οι Δημοκρατικοί - Ρεπουμπλικάνοι πήραν την πολιτική θέση που ήταν γνωστή τότε ως "Σφικτή Δομή," δηλαδή, του περιορισμού των ομοσπονδιακών εξουσιών αυστηρώς στον κατάλογο που αναγραφόόταν στο Σύνταγμα, και της επιλύσεως κάθε ενδεχομένης αμφισβητήσεως εις βάρος της ομοσπονδιακής κυβερνήσεως. Οι Ομοσπονδιακοί, από την άλλη πλευρά, που είχαν συνωμοτήσει να εγκαταστήσουν την νέα κυβέρνηση ακριβώς για να συγκεντρώσουν τον έλεγχο στο πρόσωπο ενός μόνον ανδρός, και να υπονομεύσουν τις Πολιτειακές κυβερνήσεις, υπερθεμάτιζαν της "Χαλαρής Δομής," που για την εξυπηρέτησή της παρέπεμπαν στις ρήτρες που έβαλαν στο Σύνταγμα (οι οποίες έγιναν γνωστές ως οι "Ελαστικές Ρήτρες") επίτηδες, ούτως ώστε η ομοσπονιακή οργάνωση να μπορεί να αναλαμβάνει τον έλεγχο όποτε ήθελε. Στις ρήτρες, μεταξύ των ομοσπονδιακών εξουσιών καταγράφονται: "Να προβλέπει για την κοινή άμυνα και την γενική ευημερία των Ηνωμένων Πολιτειών," και "Να θέτει όλους τους αναγκαίους και καταλλήλους νόμους για την άσκηση των προειρημένων εξουσιών." Οι ρήτρες αυτές, εάν ερμηνευθούν αρκετά χαλαρά, θα μπορούσαν να καταλύσουν ολοσχερώς κάθε Πολιτειακή εξουσία και όλα τα ατομικά πολιτκά δικαιώματα, και να κάνουν την ομοσπονδιακή οργάνωση απόλυτο κυρίαρχο της χώρας. Η πρώτη πολιτική σύγκρουση επί του ζητήματος αυτού ήλθε όταν ο Αλέξανδρος Χάμιλτων, το μέλος των Κινγκινάτων επί κεφαλής του Θησαυροφυλακίου, πρότεινε την εγκατάσταση μιας κεντρικής τράπεζας για τις Ηνωμένες Πολιτείες - κάτι που οφείλετο και πάλι στον φόβο της Εξεγέρσεως Σαίης, που έπληττε το αναπτυσσόμενο τραπεζικό σύστημα το ίδιο όπως και την κυβέρνηση. Εν προκειμένω, οι Δημοκρατικοί - Ρεπουμπλικάνοι - μεταξύ των οποίων υπήρχαν πολλοί που είχαν πολεμήσει στις γραμμές της Εξεγέρσεως Σαίης - προέβαλλαν σε αντίθεση το επιχείρημα ότι η εγκαθίδρυση τραπεζών υπερέβαινε τις συνταγματικές εξουσίες της ομοσπονδικαής κυβερνήσεως, αφού το Σύνταγμα δεν έκανε λόγο περί μιας τέτοιας επεκτάσεως των Ομοσπονδιακών Εξουσιών, ενώ οι Ομοσπονδιακοί παρέπεμπαν στην ρήτρα της "γενικής ευημερίας" - όμως το σημαντικότερο ήταν το γεγονός πως στην εξουσία βρίσκονταν οι Ομοσπονδιακοί, και μπορούσαν να περάσουν το δικό τους.

         Οι Δημοκρατικοί - Ρεπουμπλικάνοι συνενώθησαν βαθμιαία σε μια πολιτική οργάνωση όλων εκείνων που, ξεκινώντας από οποιαδήποτε άποψη, ήσαν αντίθετοι στις καταχρήσεις της Ομοσπονδιακής εξουσίας. Αυτό το κόμμα αντιμετώπιζε προσωρινά εμπόδια εξ αιτίας της ευθυγραμμίσεώς του με την Γαλλική Επανάσταση, αλλά παρ' όλα ταύτα αντανακλούσε τις αμερικανικές τάσεις, συνολικά, πολύ καλύτερα από τους Ομοσπονδιακούς, ώστε να είναι η μόνη πολιτική κομματική οργάνωση που λειτούργησε συνεχώς στις Ηνωμένες Πολιτείες σε όλη την διάρκεια της Δεύτερης Δημοκρατίας.

         170. Οι Δυστροπούσες Πολιτείες.  Είδαμε ότι η Δεύτερη Δημοκρατία καταλάμβανε πολύ μικρότερη επικράτεια από όση κατείχε η Πρώτη Δημοκρατία, και η επικράτειά της δεν ήταν καν συνεχόμενη. Βόρειος Καρολίνα, Ρόουντ Αϊλαντ, Βέρμοντ, Κεντάκυ - οι Πολιτείες στις οποίες είχε κηρυχθεί η ανεξαρτησία, ή είχε επιτευχθεί περισσότερο από δύο μήνες πριν από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας - παρέμειναν εκτός Δεύτερης Δημοκρατίας, αγνοώντας την νέα κυβέρνηση. Το Βέρμοντ και το Κεντάκυ, είναι αλήθεια πως δεν είχαν αναγνωρισθεί από την Πρώτη Δημοκρατία, και έχοντας κυρηχθεί εκτός νόμου τότε, έκλιναν μάλλον υπέρ της Δεύτερης Δημοκρατίας, εφ' όσον το νέο καθεστώς θα απέβαινε φιλικό. Δεν ίσχυε το ίδιο για την Βόρειο Καρολίνα και την Ρόουντ Αϊλαντ.

         Στην Βόρειο Καρολίνα, το κύριο σημείο αντιθέσεως προς την Δεύτερη Δημοκρατία καλύφθηκε όταν οι συνταγματικές τροπολογίες του "Νόμου των Δικαιωμάτων" υποβλήθησαν πραγματικά στις Πολιτείες από το νέο Κονγκρέσσο, κι έτσι τον Νοέμβριο του 1789 συνεκλήθη στην Πολιτεία αυτή μια δεύτερη "σύνοδος", η οποία επικύρωσε το καινούργιο Σύνταγμα. Αυτό έδωσε στην Δεύτερη Δημοκρατία την εδαφική συνέχεια που εστερείτο αρχικά. Ομως η μικρή Ρόουντ Αϊλαντ κάθε άλλο παρά ικανοποιήθηκε.

         Οι πολιτικές των Ομοσπονδιακών ήσαν, από πάσης απόψεως, ακριβώς η ανατροπή όλων όσα αντιπροσώπευε το κίνημα του 1786 στην Ρόουντ Αϊλαντ. Η κεντρική εθνική τράπεζα που πρότεινε ο Αλέξανδρος Χάμιλτων είχε προφανώς προορισμό να χρησιμεύσει ως ένας μηχανισμός συλλογής στο ακέραιο των ίδιων εκείνων χρεών που το πραξικόπημα της Ρόουντ Αϊλαντ προτίθετο να καταργήσει, να αναβάλει, ή να ελαττώσει. Οσο γινόταν όλο και περισσότερο φανερό ότι το νεό καθεστώς είχε πρόθεση ειδικά να καταστείλει τέτοια κινήματα όπως εκείνο της Ρόουντ Αϊλαντ, φυσικά η τελευταία αυτή δεν μπορούσε παρά να μένει ανεξάρτητη, όσο μπορούσε να αντέχει. Εγινε κάθε προετοιμασία, ξεκινώντας από τις 4 Μαρτίου 1789, όταν άρχισε η Δεύτερη Δημοκρατία, ώστε να αναλάβει η Ρόουντ Αϊλαντ όλες τις λειτουργίες ενός πλήρως ανεξαρτήτου έθνους.

         Μια απόφαση του νομοθετικού σώματος της Ρόουντ Αϊλαντ τον Μάρτιο του 1789 διακήρυττε πως "η Ενωση που μέχρι σήμερα υφίστατο μεταξύ της Πολιτείας της Ρόουντ Αϊλαντ και των Πρόβιντενς Πλαντέισιονς και δώδεκα ακόμη Πολιτειών, υπό το όνομα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, διαλύθηκε, και ένδεκα από αυτές τις Πολιτείες σχημάτισαν μια νέα Ενωση," και οι άλλες Πολιτείες αναφέρονταν έκτοτε από την Ρόουντ Αϊλαντ επισήμως ως "οι πρώην Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής." Αυτό δείχνει ολοκάθαρα πως το πραξικόπημα των Κινγκινάτων του 1789 θεωρήθηκε, όχι ως συνταγματική αναθεώρηση, παρά ως μια πραγματική ανατροπή μιας νόμιμης κυβερνήσεως. Για τον Καγκελλάριο Λιβινγκστων της Νέας Υόρκης, οι μόνες Ηνωμένες Πολιτείες που αναγνώριζε άρχισαν στις 4 Μαρτίου 1789. Για το νομοθετικό σώμα της Ρόουντ Αϊλαντ, οι μόνες Ηνωμένες Πολιτείες που αναγνώριζαν έπαψαν να υπάρχουν την ημέρα εκείνη.

         Με την απόφαση αυτή, η Ρόουντ Αϊλαντ προέβλεπε ένα τελωνειακό δασμό για όλα τα εισαγόμενα αγαθά από ξένες χώρες "εκτός των πρώην Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής," και την υιοθέτηση νομισματικών μονάδων που να συμμορφώνονται με τα όποια κριτήρια ήθελαν υιοθετηθεί στις "πρώην Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής." Η πρόθεση ήταν προφανής, να αντιμετωπίσουν την Δεύτερη Δημοκρατία εν είδει ξένης χώρας, αλλά με στενότερη από τις άλλες χώρες σχέση προς την Ρόουντ Αϊλαντ, χάριν του γεγονότος ότι είχε προϋπάρξει ήδη μια ομοσπονδία. Ομως η Ρόουντ Αϊλαντ θεωρούσε προφανώς εαυτήν ως ανεξάρτητο έθνος, και, γι' αυτήν, δεν υφίσταντο πλέον Ηνωμένες Πολιτείες.

         Καθώς, το 1786, η απάντηση των καπιταλιστών στο πραξικόπημα της Ρόουντ Αϊλαντ ήταν το μποϋκοτάρισμα των προερχομένων από αυτήν αγαθών, και καθώς τα ίδια αυτά στοιχεία ήσαν τώρα στην εξουσία χάρη στο δικό τους πολιτικό πραξικόπημα, το μποϋκοτάζ έγινε ημιεπίσημο - αναγνωρισμένο από τον Γεώργιο Ουάσινγκτων και από τον στρατό και το ναυτικό του, αν όχι από το Κονγκρέσσο - και τα σύνορα με την Ρόουντ Αϊλαντ σχεδόν κλείσθηκαν εντελώς απ' έξω. Ο οικονομικός αποκλεισμός του μικρού έθνους, που δεν υπήρξε ποτέ αύταρκες από πλευράς αγροτικών προϊόντων, στάθηκε σχεδόν ολοσχερής. Η ίδια η Ρόουντ Αϊλαντ αναγκάσθηκε να επιβάλει αποκλεισμό στην εξαγωγή σιτηρών, και η κατάσταση ήταν σχεδόν κατάσταση πολιορκίας, αν και με πολλά ακόμη περιθώρια λαθρεμπορικών δραστηριοτήτων.

         Μια από τις ενέργειες της Πολιτείας της Ρόουντ Αϊλαντ στην διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η οργάνωση της πρώτης εταιρίας υπέρ της καταργήσεως της δουλείας. Η κίνηση αυτή υπήρξε σαφώς εχθρική έναντι της Δεύτερης Δημοκρατίας, καθώς η δουλεία υπήρξε ένα από τα δίδυμα οικονομικά συστήματα που είχαν επικρατήσει εκεί. Εδινε επίσης στην Πολιτεία μια ευκαιρία να εκφρασθεί υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας. Με τον τρόπο αυτόν, σχεδόν εγκαινιάσθηκε κάπως επίσημα ένα κίνημα που έμελλε αργότερα να σαρώσει τον θεσμό της δουλείας μακριά από την Αμερική.

         Τα αποθέματα τροφίμων στην Ρόουντ Αϊλαντ λιγόστευαν βαθμιαία, παρ' όλες τις προσπάθειες συντηρήσεως, και παρά το λαθρεμπόριο που διεξήγετο δια των συνόρων της. Η Ρόοουντ Αϊλαντ συρόταν κυριολεκτικά στην υποταγή δια της λιμοκτονίας, και τον Μάϊο του 1790 συνεκλήθη μια νέα σύνοδος, που επικύρωσε το Σύνταγμα του νέου καθεστώτος, θέτοντας έτσι τέρμα στον αποκλεισμό, τελικώς, μετά από δέκα τέσσερις μήνες, και δίνοντας στην Δεύτερη Δημοκρατία τον έλεγχο της ίδιας επικράτειας που διέθετε η Πρώτη Δημοκρατία. Το πραξικόπημα της Ρόουντ Αϊλαντ τερματίσθηκε, και πολλές από τις αλλαγές που είχε κάνει το νομοθετικό σώμα στην διάκεια της τετραετίας του πραξικοπήματος ακυρώθηκαν με την πράξη επικυρώσεως του Συντάγματος της Δεύτερης Δημοκρατίας.

         Με το Βέρμοντ και το Κεντάκυ τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Εδώ ήταν ζήτημα αναγνωρίσεώς τους ως ξεχωριστών Πολιτιεών με δική τους κυβέρνηση μάλλον, παρά ως μερών της Νέας Υόρκης και της Βιρτζίνιας αντίστοιχα, όπως επέμενε να τα αντιμετωπίζει η Πρώτη Δημοκρατία. Είναι αλήθεια πως, κατά το Σύνταγμα, η συναίνεση της Νέας Υόρκης και της Βιρτζίνιας αντιστοίχως θα ήταν αναγκαία για την αναγνώριση. Ομως ένα μικροπραγματάκι, όπως το σύνταγμα, δεν ενοχλούσε τον Γεώργιο Ουάσινγκτων. Οπως είχαν τώρα τα πράγματα, εκείνος που κατείχε μόνιμο στρατό ήταν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αντί των Πολιτιεών, και καθώς ο Ουάσινγκτων ήταν ο μοναδικός άρχων αυτού του στρατού, υπεύθυνος έναντι κανενός απολύτως για τους χειρισμούς του, του αρκούσε απλώς να υπαινιχθεί στις αρχές της Βιρτζίνιας και της Νέας Υόρκης πως δεν θα είχαν δικαίωμα στην ομοσπονδιακή προστασία, εκτός αν συναινούσαν στην ένταξη του Βέρμοντ και του Κεντάκυ αντιστοίχως στην Ενωση. Επειδή ο θεσμός της δουλείας στον Νότο, και του καπιταλισμού στην Νέα Υόρκη, ανησυχούσαν ήδη μη τυχόν και η ισορροπία δυνάμεων στο Κονγκρέσσο εξελιχθεί σε βάρος τους, το Κεντάκυ δεν μπόρεσε να ενταχθεί μέχρι που να συμφωνηθεί η συναίνεση της Νέας Υόρκης για την εισδοχή του Βέρμοντ. Αυτές οι δύο πολιτείες έγιναν δεκτές στην καινούργια Ενωση επικυρώνοντας το Σύνταγμα, όπως η Βόρεια Καρολίνα και η Ρόουντ Αϊλαντ, ενώ οι μεταγενέστερες εντάξεις νέων Πολιτειών έγιναν με πράξεις του Κονγκρέσσου που δημιουργούσαν Πολιτειακές κυβερνήσεις. Η διαφορά αυτή οφείλεται πιθανότατα στο γεγονός ότι το Βέρμοντ και το Κεντάκυ είχαν λειτουργήσει ως Πολιτείες πριν εγκαινιασθεί η Δεύτερη Δημοκρατία.

         Η υποβολή ενός Χάρτη των Δικαιωμάτων ως συνταγματική τροπολογία, αν και ερχόταν σε ευθεία αντίθεση προς το αρχικό σχέδιο των Κινγκινάτων, κατέστη λοιπόν αναγκαία για την διατήρηση του νέου καθεστώτος, επιβαλλόμενη στο νέο καθεστώς από την αντιπολίτευση, και ιδίως από τα ίδια στοιχεία που είχαν διεξαγάγει την Εξέγερση Σαίης. Μέσα από την μάζα των προτεινομένων τροπολογιών, η επιτροπή του Κονγκρέσσου επέλεξε δώδεκα, που ακολουθούσαν κυρίως τις αρχικές επιφυλάξεις της Μασσαχουσέττης. Οι πρώτες δύο προταθείσες τροπολογίες από τις δώδεκα είχαν να κάνουν με τα ποσοστά αντιπροσωπεύσεως και τους μισθούς των μελών του Κονγκρέσσου [γερουσιαστών] - κατάλοιπο προφανώς από την Σύνοδο Χάτφηλντ που είχε πυροδοτήσει την εξέγερση Σαίης. Οι τροπολογίες αυτές όμως απέτυχαν να ενσωματώσουν οποιοδήποτε ζήτημα αρχής, και για τούτο δεν έτυχαν της επικυρώσεως των Πολιτειών. Οι υπόλοιπες δέκα τροπολογίες, που είναι σήμερα οι πρώτες δέκα τροπολογίες του Συντάγματος, κοινώς γνωστές ως ο Χάρτης των Δικαιωμάτων, αναφέρονταν κυρίως σε ατομικά δικαιώματα, καίτοι οι τελευταίες δύο αφορούσαν το ζήτημα της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ ομοσπονδιακής και Πολιτειακών κυβερνήσεων. Αυτές δεν ήσαν διατυπωμένες με το ίδιο νομικό ύφος που συναντάται στο κύριο σώμα του Συντάγματος, παρά προέρχονται προφανώς από λαϊκές μάλλον παρά από νομικές πηγές. Η πρώτη τροπολογία (η τρίτη στον κατάλογο του Κονγκρέσσου, η πρώτη όμως που ψηφίσθηκε από τον κατάλογο, και η πρώτη στην λαϊκή εκτίμηση) είχε να κάνει με την ελευθερία του λόγου, του αναφέρεσθαι στις αρχές, του συνέρχεσθαι, και του τύπου. Ας σημειωθεί ότι, όπως η τροπολογία προέκυψε από την επιτροπή του Κονγκρέσσου, αναφερόταν περισσότερο στην ελευθερία του λόγου και του τύπου, παρά στην έκφραση των απόψεων της αντιπολιτεύσεως. Και η ειδική αναφορά στον τύπο έχει έκτοτε ερμηνευθεί ως παρέχουσα ειδικά προνόμια σε μια ευρεία και κατεστημένη βιομηχανία. Αλλες τροπολογίες είχαν να κάνουν με το δικαίωμα να δικάζεσαι από ενόρκους δικαστές, με την ασυλία κατά της αυθαίρετης έρευνας και της συλλήψεως κατ' οίκον, με το δικαίωμα της οπλοφορίας, και άλλα παρόμοια. Αν και όλες αυτές οι τροπολογίες ψηφίσθησαν και απετέλεσαν πλήρες μέρος του Συντάγματος, τα διοικητικά στελέχη της Δεύτερης Δημοκρατίας αγνόησαν ανέκαθεν πλήρως αυτά τα συνταγματικά δικαιώματα, και τα δικαστήρια τις ερμήνευσαν έτσι που να τις ματαιώνουν εντελώς, επειδή αυτές οι συγκεκριμένες τροπολογίες επιβλήθησαν από την Δεύτερη Δημοκρατία υπό την πίεση του λαού. Θα δούμε πως μερικές από τις αρνήσεις των δικαιωμάτων που μνημονεύονται στις τροπολογίες αυτές άρχισαν να εφαρμόζονται επί των Ομοσπονδιακών διοικήσεων, δείχνοντας ότι δεν υπήρξε ποτέ η παραμικρή πρόθεση από μέρους της κυβερνήσεως να συμορφωθεί προς τις τροπολογίες αυτές. Εν τούτοις, η πέμπτη τροπολογία, που δηλώνει ότι κανείς δεν μπορεί να στερηθεί την ζωή, την ελευθερία, ή την περιουσία του χωρίς νόμιμη δίκη, εξελήφθη από τα δικαστήρια και ερμηνεύθηκε αυστηρά ως προς την περιουσία, όμως ποτέ καμμία προσοχή δεν δόθηκε από τα δικαστήρια ή την εκτελεστική εξουσία στις αναφορές της τροπολογίας αυτής περί ζωής και ελευθερίας.

         Μπορεί κανείς να διακρίνει μια διαφορά στην ιδέα των δικαιωμάτων μεταξύ της αμερικανικής και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, από ιστορικής απόψεως. Στην Ευρώπη, η αντίληψη των δικαιωμάτων εισήχθη από την Επανάσταση του 1688 στην Αγγλία, και από την Γαλλική Επανάσταση στην Ηπειρωτική χώρα. Και στις δύο περιπτώσεις εισήχθη ως χαρακτηριστικό του ανερχόμενου κεφαλαιοκρατικού συστήματος, προκειμένου να καταστείλει τα δικαιώματα, ενώ το δόγμα επιβλήθηκε από την λαϊκή αντιπολίτευση, και κυρίως από επαναστατικές εργατικές και αγροτικές ομάδες.

         Το 1790 έκανε μια γενική περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά την οποία έγινε παντού δεκτός (κατά ειδικήν απαίτηση) με μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, και σε κάθε μέρος της Ενώσεως έμενε πάντοτε με τις αριστοκρατικές (ή μάλλον, επίδοξες αριστοκρατικές) οικογένειες. Τα περισσότερα από τα "κρεββάτια του Γεωργίου Ουάσινγκτων" που αφθονούν τόσο σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, φαίνεται να χρονολογούνται από αυτήν την περιοδεία. Στην Βοστώνη, όπου είχε αναδυθεί η αντιπολίτευση που επέβαλε τον Χάρτη των Δικαιωμάτων στο Σύνταγμα, τον συνόδευσε μέσα στην πόλη μια ασυνήθως μεγάλη στρατιωτική συνοδεία, η οποία τον πτοϋπάντησε στον λαιμό που συνδέει την Βοστώνη με την ενδοχώρα, και τον περιέβαλλε συνεχώς (προφανώς για προστασία) μέσα από όλη την σειρά των δρόμων που οδηγούσαν στην πόλη. Και, στην επίσημη υποδοχή, που είχε λάβει ιδιαίτερα υπ' όψη την φιλοκολακεία του Ουάσινγκτων, ανακοινώθηκε πως όλοι οι δρόμοι που απετέλεσαν την διαδρομή της εισόδου του στην πόλη θα ονομάζοντο στο εξής Οδός Ουάσινγκτων. Σε άλλα μέρη της χώρας, ομοίως, είχαν ετοιμασθεί επίσημες και αριστοκρατικές δεξιώσεις προς τιμήν του, και μεγάλα στρατιωτικά αγήματα τον συνόδευαν πάντοτε για να τον προστατεύουν από την πολύ επίφοβη επανάληψη της Εξεγέρσεως Σαίης.

         Αλλά το σχέδιο του Ουάσινγκτων, ενσωματωμένο στο Σύνταγμα, όπως το είχε καταστρώσει η μυστική συνωμοσία της Φιλαδέλφειας, για εγκατάσταση του βασιλικού ανακτόρου του σε μια περιοχή δέκα τετραγωνικών μιλίων υπό απόλυτη δικατορία, δεν είχε ακόμη υλοποιηθεί. Ο ίδιος ο Πρόεδρος, και οι οπαδοί του στην Εταιρία των Κινγκινάτων επίσης, εννοείται, εγνώριζαν πού επρόκειτο να γίνει αυτό - στο αρχικό σημείο της ναυσιπλοΐας του Ποταμού Πότομακ, κοντά στην πατρίδα του Ουάσινγκτων, και στο τέρμα της σχεδιαζόμενης διώρυγας, η οποία θα καθιστούσε την Βορειοδυτική Επικράτεια οικονομικά εξαρτημένη από αυτή την μικρή δικτατορική περιοχή, ούτως ώστε να να μπορέσει επί τέλους να διεκπεραιώσει το σχέδιο των Κινγκινάτων για την πλήρη υπαγωγή των Βορειοοδυτικών εδαφών στην βούληση του Ουάσινγκτων, και, με αυτά ως βάση, να σαρώσει και τα τελευταία ίχνη δημοκρατίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Κογκρέσσο όμως του έκανε χαλάστρα. Ολα τα Νότια μέλη του Κονγκρέσσου ήσαν πολύ πρόθυμα να έχουν την πρωτεύουσα σε κάποιο σημείο του Νότου, αν και πολλοί θα την προτιμούσαν πολύ νοτιότερα. Τα Βόρεια μέλη του Κονγκρέσσου ήθελαν να έχουν την πρωτεύουσα στον Βορρά, και μερικοί ήσαν σταθερά πεπεισμένοι πως η τοποθέτηση της πρωτεύουσας στον Νότο θα σήμαινε την καταστροφή της Ενώσεως. (Αργότερα, όταν διχάσθηκαν ο Βορράς και ο Νότος, η πρόβλεψη αυτή φάνηκε σχεδόν να επαληθεύεται.) Πολλοί γαιοκτήμονες ήσαν έτοιμοι να παραχωρήσουν τις γαίες τους προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως πρωτεύουσα, επειδή κάτι τέτοιο θα έδινε μεγάλη ώθηση στην αξία της γης. Κανείς όμως, Βόρειος ή Νότιος, Ομοσπονδιακός ή αντιπολιτευόμενος, δεν ήθελε την πρωτεύουσα σε εποικισμένη περιοχή - οι της αντιπολιτεύσεως γιατί δεν ήθελαν καμμία υπάρχουσα πόλη να υπαχθεί στην δικατοτορία, και οι Ομοσπονδιακοί επειδή θα μπορούσε έτσι να περιλάβουν τίποτε αντάρτες, που θα απειλούσαν σοβαρά την εφαρμογή του σχεδίου.

         Υπήρξε, ωστόσο, μια πρόταση, που έκαναν οι οπαδοί της νεοϋρκέζικης αριστοκρατικής οικογενείας των Λίβινγκστων, να παραμείνει η πρωτεύουσα, που ήταν προσωρινώς στην Νέα Υόρκη, κοντά στην θέση αυτή. Ο τόπος γεννήσεως της Δεύτερης Δημοκρατίας στην οδό του Τείχους [Γουώλλ Στρητ] της Νέας Υόρκης, θα έμενε έτσι πάντοτε εκεί κοντά. Το σημείο που προτάθηκε για πρωτεύουσα ήταν η πόλη Μορρισανία (σήμερα το Κέντρο του Μπρονξ [Μπρονξ Χαμπ]), και, προκειμένου να τεθεί μια περιοχή υπό Ομοσπονδιακό έλεγχο, προτάθηκε η παράδοση της χερσοννήσου του Μπρονξ από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Η πρόταση, εν τούτοις, αντιμετώπιζε την αντίρρηση των Ομοσπονδιακών, ότι δεν προσέφερε τις απαιτούμενες διευκολύνσεις γα την καταστολή μιας εξεγέρσεως, εάν τυχόν εμφανιζόταν.

         Προσφέρθησαν κι άλλες θέσεις, κεντρικότερες, κυρίως γύρω από την Πεννσυλβανία. Μια προσφορά έγινε από τους ντόπιους γαιοκτήμονες μιας περιοχής που διασκέλιζε την Γραμμή Μαίησον και Ντίξον, στο σημείο που ο Ποταμός Σουσκουεχάννα διασχίζει την γραμμή αυτή, εκδόθηκε μάλιστα ένα φυλλάδιο για τα μέλη του Κονγκρέσσου και άλλα κυβερνητικά στελέχη, εκθειάζοντας το υπέροχο ψάρεμα που μπορούσε να κάνει κανείς στο σημείο εκείνο! Αλλες τοποθεσίες που προτάθησαν ήσαν κοντά στην Φιλαδέλφεια, ή κοντά στην Αννάπολη, αλλά, με την εξαίρεση της προτάσεως Λίβινγκστων για την χερσόννησο Μπρονξ, όλα τα προταθέντα εδάφη ήσαν σε έρημες μάλλον περιοχές.

         Καίτοι ο Ουάσινγκτων είχε επιλέξει την θέση για την "Ομοσπονδιακή Πόλη" του, οι πολιτικές τακτικές των οπαδών του τον έπεισαν να καθυστερήσει την άσκηση πιέσεως στο Κονγκρέσσο για την συναίνεσή του. Ο Αλέξανδρος Χάμιλτων, ως Βόρειο μέλος της Κυβερνήσεως, αν και ήταν μέλος των Κινγκινάτων και ήδη σε συμφωνία με την επιλογή του Ουάσινγκτων, συνέπλευσε με τα μέλη του Κονγκρέσσου από τον Βορρά για ένα διάστημα, προκειμένου να τους πείσει να τον ακολουθήσουν όταν τελικά θα αποφάσιζε να επιδοκιμάσει επίσημα την τοποθεσία στον Ποταμό Πότομακ κοντά στην κατοικία του Γεωργίου Ουάσινγκτων. Το καθεστώς Ουάσινγκτων ακολουθούσε εν γένει την αρχή ότι το χρήμα μπορούσε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να εξαγοράσει την υποστήριξη οιουδήποτε, και, καθώς οι Κινγκινάτοι διέθεταν πλούτο, σχεδίαζαν να κάνουν την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση να αναλάβει την υποχρέωση των Πολιτειακών ομολόγων, με αντάλλαγμα, φυσικά, ένα ορισμένο μέρος της εποπτείας επί των ζητημάτων των Πολιτειακών κυβερνήσεων, οι οποίες θα βρίσκονταν έτσι χρεωμένες στην Ομοσπονδιακή διοίκηση. Ο Τζέφφερσον ήταν ο ηγέτης μεγάλου μέρους της αντιπολιτεύσεως που ξεσηκώθηκε κατά του σχεδίου αυτού στον Νότο. Και ο Χάμιλτων είπε τελικά στον Τζέφφερσον ότι, εάν αποσυρόταν η αντίθεση στην ανάληψη των Πολιτειακών χρεών, ο ίδιος ο Χάμιλτων θα συνιστούσε στους οπαδούς που διέθετε μεταξύ των Βορείων μελών του Κονγκρέσσου να ψηφίσουν υπέρ μιας νότιας τοποθεσίας για την πρωτεύουσα. Η εκτέλεση αυτής της συμφωνίας καθυστέρησε αρκετά, ώστε τα μέλη της Εταιρίας των Κινγκινάτων να μπορέσουν να αγοράσουν σε χαμηλή τιμή όσα Πολιτειακά ομόλογα μπόρεσαν να βρουν, και τελικά παρουσιάσθηκε ένα "συμβιβαστικό" σχέδιο προς όφελος των Βορείων μελών του Κονγκέσσου, ότι η πρωτεύουσα θα ήταν στην Φιλαδέλφεια επί μια δεκαετία, όσο θα διαρκούσε η ανέγερση μιας Ομοσπονδιακής Πόλεως σε μια τοποθεσία επί του Ποταμού Πότομακ, την οποία θα επέλεγε ο Πρόεδρος (ο οποίος, φυσικά, είχε επιλέξει την τοποθεσία πολύ πριν την δημιουργία της Δεύτερης Δημοκρατίας).

        Για τον σχεδιασμό της δομής της "Ομοσπονδιακής Πόλεως," όπως την ονόμαζε ο Πρόεδρος Ουάσινγκτων (αν και επέμενε πάντοτε οι άλλοι να την ονομάζουν Ουάσινγκτων), επιλέχθηκε από τον ίδιο ένας πρόσφυγας της Γαλλικής Επαναστάσεως, κάποιος αρχιτέκτονας ονόματι Πιέρ Σαρλ Λ'ανφάν. Τα δύο βασικά χαρακτηριστικά που ελήφθησαν υπ' όψη για την κατάρτιση των σχεδίων ήταν ένα κάποιο ποσό εξωτερικής διακοσμητικής επιδείξεως, και ένα καλοσχεδιασμένο αμυντικό σχήμα κατά ενδεχομένων ξεσηκωμών. Σε σχέση με αυτό το τελευταίο, ο Γεώργιος Ουάσιντγκτων, με τον φόβο του για μια νέα εξέγερση Σαίης, βρήκε ένα κοινό σημείο με τον γάλλο εμιγκρέ αρχιτέκτονα και τις εμπειρίες του από την Γαλλική Επανάσταση, ενώ η πολιτική των Κινγκινάτων, να αναβιώσουν μνήμες της αρχαίας Ρώμης στα σχέδιά τους, ήταν επίσης εμφανής στο μέρος αυτό του πολεοδομικού σχεδιασμού. Η πόλη θα επικεντρωνόταν γύρω από ένα ψηλό λόφο που αντίκρυζε τον Πότομακ, ο οποίος, εις αντιγραφή της ρωμαϊκής δικτατορικής παραδόσεως, ονομάσθηκε Λόφος Καπιτωλίου, κατά τον αντίστοιχο λόφο της Ρώμης, στην κορυφή του οποίου θα τοποθετείτο το κυβερνητικό επιτελείο, που θα ονομαζόταν ομοίως Καπιτώλιον, ενώ ο μικρός χείμαρρος που κυλούσε από τον λόφο ονομάσθηκε Τίβερης, κατά το ποτάμι που διατρέχει την Ρώμη. Για να φυλαχθεί από λαϊκό ξεσηκωμό, όλες οι οδοί της πόλεως θα ήσαν πλατειές και ευθείες, ώστε τα κανόνια να μπορούν να στοχεύουν σε όλο το μήκος της κάθε οδού. Ενώ το κύριο οδικό δίκτυο θα ήταν τετράγωνο, με ονόματα των γραμμάτων του αλφαβήτου και από τις δύο μεριές του καπιτωλίου, βόρεια και νότια, και αριθμών από τις άλλες δύο μεριές, ανατολική και δυτική, υπήρχε επί πλέον ένα ακόμη δίκτυο διαγωνίων οδών, έτσι που να καλύπτεται όλη η πόλη, δεκατριών τον αριθμό με τα ονόματα των δεκατριών Πολιτειών. Αυτές οι διαγώνιες οδοί είχαν διαταχθεί έτσι ώστε να διασταυρώνονται στα σταυροδρόμια του κανονικού οδικού δικτύου, και στα σταυροδρόμια αυτά είχαν σχεδιασθεί μικρά κυκλικά πάρκα, από τα οποία ένα κανόνι θα μπορούσε να έχει ελεύθερο πεδίο βολής καθ' όλο το μήκος της πόλεως σε οκτώ διαφορετικές κατευθύνσεις. Τέτοια πάρκα ήσαν διασκορπισμένα σε ολόκληρη την αστική περιοχή, και υπήρχαν αρκετοί από αυτούς τους "κύκλους," ώστε να δεσπόζουν κάθε οδού μέσα στην προτεινόμενη Ομοσπονδιακή Πόλη. Γύρω από αυτήν θα διερχόταν μια φαρδειά λεωφόρος, ακανόνιστη στο σχήμα, η οποία θα διευκόλυνε την γρήγορη κινητοποίηση μιας στρατειάς για την πλήρη περικύκλωση της πόλεως ανά πάσα στιγμή, και θα έδινε σε μια τέτοια στρατειά πλήρες πεδίο βολής σε κάθε γωνιά της πόλεως, ενώ το ακανόνιστο σχήμα της Περιφερειακής Οδού θα προστάτευε σε κάποια έκταση τον πολιορκητικό στρατό από την ανταπόδοση των πυρών. Μεγάλο μέρος του σχεδίου αυτού είναι εμφανές στην σημερινή δομή της πρωτεύουσας. Επί πλέον, η σύγκλιση των οδών γύρω από το Καπιτώλιο θα ήταν τέτοια, ώστε το πεδίο βολής από τα κανόνια στο σημείο αυτό προς τους δρόμους κάτω θα ήταν ελεύθερο προς δώδεκα διαφορετικές κατευθύνσεις. Φαίνεται προφανές πως τόσο ο μηχανικός που κατήρτισε το σχέδιο όσο και ο πρόεδρος που το ενέκρινε και κατηύθυνε, έτρεμαν τον λαϊκό ξεσηκωμό περισσότερο απ' ο,τιδήποτε άλλο, πράγμα ευκόλως εννοούμενο, καθώς εμαίνετο η Γαλλική Επανάσταση, ενώ το σχέδιο είχε καταρτισθεί λιγότερο από πέντε χρόνια μετά την Εξέγερση Σαίης, και ένα χρόνο μετά την καταστολή του πραξικοπήματος της Ρόουντ Αϊλαντ. Η κάθε οδός και η κάθε γωνιά του αρχαιότερου τμήματος της σημερινής πόλεως της Ουάσινγκτων μαρτυρεί ακόμη τον μεγάλο φόβο που είχε εκδηλώσει τότε η Δεύτερη Δημοκρατία για το ζήτημα τυχόν ενδεχόμενων λαϊκών κινημάτων. Ολόκληρη η πόλη είχε στηθεί για την καταστολή της παραμικρής κινήσεως του λαού. Ας σημειωθεί επ' ευκαιρία ότι το σύγχρονο σύστημα των λεωφόρων του Παρισιού σχεδιάσθηκε ομοίως για τον ίδιο σκοπό ως αποτέλεσμα της Κομμούνας του 1871.

         Για περαιτέρω προφύλαξη έναντι του λαού, είχε σχεδιασθεί ένα περίτεχνο σύστημα υπογείων στοών για τα μέλη της κυβερνήσεως, που συνέδεαν το Καπιτώλιο με το Προεδρικό μέγαρο, ως και με οποιαδήποτε κυβερνητικά κτίρια ήθελαν προκύψει, ενώ το όλο σύστημα επικεντρωνόταν σε ένα τμήμα λωρίδας εκτεινομένης από το Καπιτώλιο, κατ' ευθείαν μπροστά από το Εκτελεστικό Μέγαρο, μέχρι τον Ποταμό Πότομακ, παρέχοντας στην κυβέρνηση, σε περίπτωση ξεσηκωμού, μια διέξοδο στον Ποταμό, ενόσω οι στρατιωτικές δυνάμεις θα περκύκλωναν την πόλη. Αξίζει να σημειωθεί πως η διέξοδος ήταν προς την ακτή της Βιρτζίνιας, και επομένως προοριζόταν προφανώς για την προσωπική διευκόλυνση του Γεωργίου Ουάσινγκτων, ώστε να φθάσει με ασφάλεια στο σπίτι του στην Βιρτζίνια σε περίπτωση ταραχών. Φανέρωνε επίσης πως οι ταραχές ανεμένοντο από τον Βορρά, και τούτο με τη σειρά του δείχνει πως το φόβητρο ήταν πάντα η Εξέγερση Σαίης. Ενα σημείο πάντως αποσιωπάται παντελώς: πως το ιδιαίτερα περίπλοκο αμυντικό σύστημα της "Ομοσπονδιακής Πόλεως" στρεφόταν κατά του λαού.

         Ο χρόνος που είχε υπολογισθεί μέχρι την ολοκλήρωση της υλοποιήσεως του σχεδίου, ώστε να εγκατασταθεί η κυβέρνηση του Ουάσινγκτων ήταν δέκα χρόνια. Συνέβη ωστόσο ο βίος του ο Ουάσινγκτων να μη ολοκληρώσει την δεκαετία αυτή. Πώς θα είχε εξελιχθεί μια πόλη με τόσα έργα εσωτερικής άμυνας στα χέρια ενός επίδοξου δικτάτορα, μόνο να το φαντασθεί κανείς θα μπορούσε.

         Ενόσω η Ομοσπονδιακή Πόλη τελούσε ακόμη υπό κατασκευήν, πολλές από τις Πολιτείες, φοβούμενες επίσης τυχόν λαϊκές εξεγέρσεις, άρχισαν να κτίζουν καπιτώλια σε διάφορες κορυφές λόφων με το ίδιο γενικό σχέδιο. Το πρώτο από αυτά ήταν η νέα Πολιτειακή Βουλή που κτίσθηκε επί εδάφους κατασχεμένου από τους Τόρηδες κατά την Επανάσταση, στην κορυφή του Λόφου Μπήκον στην Βοστώνη, η οποία συνίστατο κυρίως σε λίγες αίθουσες κάτω από ένα μεγάλο θόλο, για παρατηρητήριο σε περίπτωση που τυχόν ξεσπούσε ξανά η Εξέγερση Σαίης. Το Καπιτώλιο στην Ουάσινγκτων, και σχεδόν όλα τα άλλα Πολιτειακά καπιτώλια, ακολούθησαν γενικά το ίδιο αρχιτεκτονικό πρότυπο.

         Η επιλεγμένη περιοχή για την Ομοσπονδιακή Πόλη παραχωρήθηκε από την Μαίρυλαντ και την Βιρτζίνια ως έδρα της ομοσπονδιακής κυβερνήσεως, και οργανώθηκε το 1790 ως "Επικράτεια της Κολούμπια," υπό τον απόλυτο έλεγχο του Προέδρου. Μέχρι τις μέρες μας, οι κάτοικοι της Περιφερείας της Κολούμπια (την εποχή εκείνη , Επικράτεια υποδήλωνε την περιοχή, και Περιφέρεια υποδήλωνε την αντίστοιχη νομική υπόσταση, αλλά κατά τα άλλα οι δύο όροι χρησιμοποιούντο εναλλακτικά) δεν διαθέτουν ψήφο για τίποτε ούτε στην τοπική ούτε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Η παράδοση του εδάφους από την Μαίρυλαντ και την Βιρτζίνια είχε γίνει με την πρόθεση να χρησιμοποιηθεί μόνο για κυβερνητική χρήση, και δεν αποτελούσε πλήρη παραχώρηση, όπως φανέρωνε η διατύπωση στα πολεοδομικά σχέδια, "Μέρος της Μαίρυλαντ εντός της Επικρατείας της Κολούμπια," και "Μέρος της Βιρτζίνιας εντός της Επικρατείας της Κολούμπια." Το μέρος της Βιρτζίνιας αργότερα επεστράφη στην Πολιτεία αυτή.

         174. Οικονομικές Δραστηριότητες του Ομοσπονδιακού Καθεστώτος.  Ο βασικός λόγος επιτυχίας του πραξικοπήματος των Κινγκινάτων ήταν πως είχε πολύ καλή χρηματοδότηση. Το πραξικόπημα αντιπροσώπευε τον θρίαμβο των δύο από τα διάφορα οικονομικά συστήματα που μάχονταν για την εξουσία στη διάρκεια της Πρώτης Δημοκρατίας - του καπιταλιστικού συστήματος στον Βορρά, και της δουλοκτησίας στον Νότο. Υπήρχε ακόμη μεγάλη διαμάχη μεταξύ των δύο τύπων κοινωνικής δομής ως προς το ποιός θα είχε το πάνω χέρι, επί του παρόντος όμως και οι δύο βρίσκονταν πίσω από το πραξικόπημα των Κινγκινάτων, και το χρηματοδοτούσαν εις το έπακρον. Οι χρηματιστηριακές και γαιοκτητικές δυνάμεις χορηγούσαν άφθονη πίστωση στην νέα κυβέρνηση, της οποίας η ισχύς στο ξεκίνημα συνίστατο κυρίως σε αυτό το γεγονός. Αυτή ακριβώς η πίστωση έδωσε την δυνατότητα στην νέα κυβέρνηση να στηρίξει μια τόσο απαιτητική διοίκηση όπως του Ουάσινγκτων. Αυτή η πίστωση έδωσε την δυνατότητα στην νέα κυβέρνηση να αναλάβει τα χρέη της Πρώτης Δημοκρατίας. Κι ακόμη αυτή η πίστωση κατέστησε την νέα κυβέρνηση παντελώς υποχείρια στις οικονομικές δυνάμεις της χώρας. Ο σκοπός της νέας κυβερνήσεως ήταν, σε μεγάλη έκταση, να παράσχει στα δύο οικονομικά συστήματα ελεύθερο πεδίο εξάπλωσης, και αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με το να γίνει η κυβέρνηση μια απλή αστυνομική υπηρεσία για τους κυρίαρχους οικονομικούς τύπους κοινωνικής δομής. Για τον σκοπό αυτόν ακριβώς οργανώθηκε η νέα κυβέρνηση, και στον σκοπό αυτόν και μόνο προσαρμόσθηκε. Η προμελετημένη δικτατορία του Ουάσινγκτων ήταν βασισμένη στην απεριόριστη πίστωσή της από τις οικονομικές δυνάμεις, και ήταν μέχρι μυελού οστέων υποχείρια αυτών των δυνάμεων.

         Καθώς οι Κινγκινάτοι και οι οπαδοί τους είχαν δουλέψει ακριβώς για να εμποδίσουν την Πρώτη Δημοκρατία να υιοθετήσει ένα πάγιο νόμισμα, προκειμένου να την καταστήσουν αναξιόπιστη, η υιοθέτηση ενός νομίσματος των Ηνωμένων Πολιτειών υπήρξε από τις πρώτες προτεραιότητες του νέου καθεστώτος. Το σχέδιο που είχε συντάξει ο Τζέφφερσον το 1786 για τον σκοπό αυτόν, και το οποίο είχε παρεμποδισθεί έτσι, αναζωογονήθηκε τώρα από το νέο καθεστώς και παρουσιάσθηκε ενώπιον του Κονγκρέσσου - με την υπογραφή του Αλεξάνδρου Χάμιλτων. Εχουμε δει πώς το σύστημα δολλαρίου, δεκάρας, και λεπτών προέκυψε με εντελώς φυσικό τρόπο από το σύστημα του "υορκέζικου χρήματος" του 1784 (1 δολλάριο είναι 8 σελλίνια, 1 σελλίνι είναι 12 πέννες), και πώς αυτό, με την σειρά του, εξελίχθηκε από μια ανάμιξη του ισπανικού και του αγγλικού νομισματικού συστήματος, τα οποία χρησιμοποιούντο κατά την Επανάσταση. Δεν υπάρχει, επομένως, ανάγκη να περάσουμε εδώ σε περισσότερες εξηγήσεις περί του νέου νομισματικού συστήματος, αφού αυτό ήταν ακριβώς όπως το είχε αρχικά σχεδιάσει ο Τζέφφερσον. Η απόσυρση των ξένων νομισμάτων από την κυκλοφορία, αν και δόθηκε προς τούτο μια μικρή χρονική προθεσμία, δεν συνέβη στην πράξη παρά μετά εβδομήντα περίπου χρόνια.

         Το ανερχόμενο καπιταλιστικό σύστημα είχε δει πως, σε ορισμένες Πολιτείες, τα κρατικά γραφεία ευρεσιτεχνίας χρησίμευαν στο να αποτρέπουν την κοινή χρήση των εφευρέσεων, αντίθετα απ' ό,τι θα γινόταν υπό το καθεστώς των εργατικών εργοστασίων της Επαναστάσεως, ας πούμε. Ηταν αναμενόμενο, για τούτο, η συνωμοσία των Κινγκινάτων να προέβλεπε ένα κεντρικό γραφείο ευρεσιτεχνίας, ώστε να συνεχίσει την ίδια δουλειά. Αυτό, πράγματι, προβλέφθηκε στο Σύνταγμα του νέου καθεστώτος, και το 1790 συγκροτήθηκε το Ομοσπονδιακό γραφείο ευρεσιτεχνίας. Η εξάλειψη των Πολιτειακών γραφείων ευρεσιτεχνίας είχε επίσης ως αποτέλεσμα να δώσει την δυνατότητα στο νέο καθεστώς να αποσιωπά εφευρέσεις, τις οποίες εκ των υστέρων θα μπορούσε βολικότατα να αποδίδει σε δικούς του πράκτορες, έτσι που βρίσκουμε ότι πολλές από τις εφευρέσεις της Πρώτης Δημοκρατίας είχαν καταπνιγεί, και αναβίωσαν αργότερα κατ' αυτόν τον τρόπο. Το ατμόπλοιο αποτελεί ένα καλό παράδειγμα εν προκειμένω - εφεύρεση που είχε κατασταλεί καθ' όλη την διάρκεια της διακυβερνήσεως των Ομοσπονδιακών, και αναβίωσε αργότερα υπό την αιγίδα της οικογενείας Λίβινγκστων με κάποιο δικό τους ενεργούμενο ως δήθεν εφευρέτη, αντί του πραγματικού αρχικού δημιουργού. Το σύστημα της ευρεσιτεχνίας που υιοθετήθηκε ήταν ειδικά προσαρμοσμένο για την καταστολή των εφευρέσεων, και σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σχεδόν η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί με μοναδικό σκοπό την καταστολή μιας εφευρέσεως. Φάνηκε επίσης πως και ο θεσμός της δουλείας προετίθετο να αντλήσει μερίδιο οφέλους από το νεοπαγές γραφείο ευρεσιτεχνίας, γιατί ένα από τα πρώτα διπλώματα ευρεσιτεχνίας που εξέδωσε το Ομοσπονδιακό γραφείο ήταν για το τζιν από βαμβάκι, ως εργαλείο που καθιστούσε δυνατή την εκμετάλλευση των δούλων για την συλλογή βάμβακος στον Νότο σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα απ' όσο ήταν έως τότε δυνατόν, και που έκανε την δουλεία το ισχυρό επενδυτικό συμφέρον που αυτή απέβη μέσα στο πρώτο μισό του δεκάτου εννάτου αιώνα.

         Η εγκαθίδρυση μιας κεντρικής εθνικής τράπεζας στην Φιλαδέλφεια, για να εποπτεύει το πιστωτικό σύστημα της χώρας, ήταν ένα από τα βήματα που πήρε το νέο καθεστώς για να περιχαρακώσει τα κυρίαρχα πλέον οικονομικά συστήματα. Κατά την διαδικασία ευτή πρωτοξεχώρισαν σαφώς οι Ομοσπονδιακοί από τους Δημοκράτες-Ρεπουμπλικάνους. Ενα άλλο οικονομικό ζήτημα, που κατέστη μονιμότερη βάση για κομματικές γραμμές, ήταν το ζήτημα της φορολογίας, αφού οι Δημοκράτες-Ρεπουμπλικάνοι, αδημονώντας να περιορίσουν τις ομοσπονδιακές εξουσίες, υποστήριξαν πως οι εξουσίες της φορολογήσεως από μέρους της Ομοσπονδιακής κυβερνήσεως περιορίζοντο στην εξασφάλιση προσόδων, και δεν θα μπορούσαν να εφαρμόζονται για να ρυθμίζουν θέματα που θα ήσαν αλλιώς εκτός Ονμοσπονδιακής δικαιοδοσίας. Ετσι οι Δημοκράτες- Ρεπουμπλικάνοι αντιστάθησαν στην προστατευτική δασμολογία που είχε επιβληθεί στις εισαγωγές επί διοικήσεως Ουάσινγτων, όπως και σε πολλούς από τους εσωτερικούς καταναλωτικούς φόρους που επέβαλε ο Ουάσινγκτων, όπως ήταν ο φόρος στο ουίσκυ.

         Αυτός ο τελευταίος φόρος απέβη πολιτικό ζήτημα στα όρη δυτικά του Πίττσμπουργκ, και κατέληξε σε οργανωμένες επιθέσεις κατά Ομοσπονδιακών αστυνομικών στο Πίττσμπουργκ το 1793. Αυτή η επίδειξη βίας, εν τούτοις, κατέρρευσε όταν εστάλη στο Πίττσμπουργκ μια Ομοσπονδιακή πολιτοφυλακή. Δεν υπήρχε καμμία πρόθεση εξεγέρσεως, και ο Ουάσιγκτων κατήγγειλε την "Εξέγερση του Ουίσκυ" για πολιτική και μόνον σκοπιμότητα, κατηγορώντας γι' αυτήν ευθέως το Δημοκρατικό-Ρεπουμπλικανικό κόμμα, ως εμπνευστές ενός σχεδίου για να κόψουν κεφάλια, όπως έκανε τότε η Γαλλική Επανάσταση. Αυτό επηρέασε ιδιαίτερα τον λαό κατά των αντιπάλων της υφισταμένης διοικήσεως, αφού ούτε η Γαλλική Επανάσταση ούτε το ουίσκυ έχαιραν και μεγάλης δημοτικότητας στην Αμερική.

         Καθώς η θεωρία του Ουάσινγκτων έμοιαζε να είναι πως θα μπορούσε να πάρει ό,τι ήθελε ξοδεύοντας απλώς αρκετό χρήμα, φρόντιζε να δίνει μεγάλες επιδοτήσεις για την ναυπήγηση αμερικανικών σκαφών - έναντι μεγάλης φορολογίας, φυσικά- και, καθώς κυρίως οι έμποροι των λιμανιών της Νέας Αγγλίας, ο προ-Επαναστατικός κύκλος του λαθρεμπορίου, ήσαν εκείνοι που επικράτησαν μετά την Εξέγερση Σαίης, ο εφοπλισμός της Νέας Αγγλίας ακριβώς ήταν εκείνος που που γνώρισε μεγάλη άνθηση κατά την περίοδο αυτή, και καθιέρωσε το εμπόριο με μακρινές περιοχές του κόσμου- ιδιαίτερα με νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού, μακριά από τις βάσεις του βρεττανικού ναυτικού, και από τους αλγερινούς πειρατές, που αποτελούσαν τότε τον κύριο κίνδυνο της ναυσιπλοΐας. Το εμπόριο της Κίνας δέχθηκε επίσης σημαντική διείσδυδη, ενώ σφαίρες εμπορικής επιρροής εγκαθιδρύθησαν στα νησιά της Νότιας Θάλασσας, σε ανταγωνισμό με τους εγλέζους, που διεκδικούσαν "δικαιώματα ανακαλύψεως" εκεί. Υπήρχε μια ξεχωριστή περίπτωση στο νησιωτικό σύμπλεγμα, πολύ κοντά στην Βόρειο Αμερική, που οι βρεττανοί ονόμαζαν Νήσους Σάντουιτς, και οι κάτοικοί τους Χαβάϊι. Εκεί είχε μόλις εγκαθιδρυθεί ένα ενωμένο βασίλειο όλων των νήσων, ενώ υπό την των βρεττανών εμπόρων είχε σπάσει το παλαιό σύστημα ταμπού που είχε σταθεί το θρησκευτικό και οικονομικό σύστημα των νησιών του Ειρηνικού. Τον καιρό που η αμερικανική εμπορική επιρροή άρχιζε στα Νησιά Σάντουιτς (ή Χαβάϊι), οι άνθρωποι είχαν στην πραγματικότητα ήδη εγκαταλείψει την παληά παραδοσιακή θρησκεία τους, χωρίς να έχουν καταλήξει σε κάτι άλλο με το οποίο να την αντικαταστήσουν. Οι έμποροι της Νέας Αγγλίας διέκριναν μιαν ευκαιρία να εξάγουν τους ιεραποστόλους τους την Χαβάη, και αυτό ήλθε να γεμίσει το θρησκευτικό κενό στα νησιά, καθιστώντας τα ταυτόχρονα ένα σημαντικό εμπορικό σημείο για την Αμερική.

         Το εμπόριο των πλοίων της Νέας Αγγλίας με τον Ειρηνικό την περίοδο εκείνη άρχισε επίσης να διεκδικεί "δικαιώματα ανακαλύψεως" για τις Ηνωμένες Πολιτείες στο μέρος αυτό του κόσμου, παρόμοια με εκείνα που διεκδικούσαν τα ευρωπαϊκά έθνη στην Αμερική. Ιδιαίτερα αυτό συνέβη με τον καπετάνιο Γκραίυ, από την Βοστώνη, που διεκδικούσε την "ανακάλυψη" ενός ποταμού στην Ειρηνική ακτή της Βόρειας Αμερικής, τον οποίον ονόμασε Κολούμπια, από το πλοίο του, αλλά τον οποίον οι ιθαγενείς έλεγαν Βάουρεγκαν. Ετσι, όλη αυτή η χώρα Βάουρεγκαν (ή Ορεγκον) διεκδικήθηκε ως ανακάλυψη των Ηνωμένων Πολιτειών, καίτοι οι βρεττανοί επίσης διεκδικούσαν την ανακάλυψη αυτής της ίδιας πάνω - κάτω περιοχής. Το Ομοσπονδιακό καθεστώς, λοιπόν, υιοθέτησε νωρίς νωρίς μιαν ιμπεριαλιστική επεκτατική πολιτική.

         175. Εξωτερικές Σχέσεις.  Το όλο θέμα της αναγνωρίσεως από τα ξένα κράτη, τόσο επίπονα κατακτημένο από την πρώτη Δημοκρατία, έπρεπε να ξανακερδηθεί εξ αρχής από την Δεύτερη Δημοκρατία, αν και η Αγγλία δεν έφερε και μεγάλα προσκόμματα, διακρίνοντας στο νέο καθεστώς μιαν ευκαιρία ανακτήσεως των χαμένων αμερικανικών κτήσεών της.

         Η κύρια πολιτική του Ουάσινγκτων ήταν και πάλι η άφθονη διάθεση χρήματος. Αν και το Ντητρόιτ είχε καταληφθεί βιαίως από την βρεττανική φρουρά, το θέμα ρυθμίσθηκε τελικά με την καταβολή μιας αποζημιώσεως στην Μεγάλη Βρεττανία, και τον κλείσιμο μιας εμπορικής συνθήκης που άφηνε εκκρεμή τα σπουδαιότερα σημεία, προέβλεπε όμως το προνόμιο των αμερικανών και καναδών να διασχίζουν τα σύνορα χωρίς να χρειάζονται διαβατήριο. Ακόμη και με τους αλγερινούς πειρατές κανονίσθηκε η ετήσια καταβολή λύτρων, έναντι ασυλίας των αμερικανών πολιτών από την αιχμαλώτιση στις ανοικτές θάλασσες.

         Στην Γαλλία όμως - πρώτη χώρα που είχε αναγνωρίσει την Πρώτη Δημοκρατία - η Δεύτερη συνάντησε τις περισσότερες δυσκολίες. Η Γαλλική Επανάσταση βρισκόταν τώρα εν εξελίξει, και οι φίλοι του Ουάσινγκτων μεταξύ των Βουρβώνων δεν ήσαν σε θέση να τον βοηθήσουν, όπως περίμενε αρχικά. Η Γαλλική Δημοκρατία έστειλε το 1793 ένα πρεσβευτή στις Ηνωμένες Πολιτείες, ονόματι Ζενέ, ο οποίος άρχισε αμέσως να εξοπλίζει σκάφη για γαλλική επαναστατική υπηρεσία στην Αμερική, να προπαγανδίζει υπέρ της Γαλλικής Επαναστάσεως, και να λαμβάνει μέρος στα εσωτερικά ζητήματα της Αμερικής βοηθώντας την οργάνωση της αντιπολιτεύσεως στην υπάρχουσα κυβέρνηση. Φυσικά, η πολιτική αυτή κατέληξε να αντιτίθεται στον αμερικανικό λαό όσο και στην κυβέρνηση, γιατί έκανε να την αντιπολίτευση έναντι της νέας διοικήσεως στην Αμερική να μοιάζει επίσημη υπόθεση της επεμβάσεως μιας ξένης δυνάμεως, και μάλιστα μιας δυνάμεως, της οποίας η τότε κυρίαρχη Τρομοκρατία δεν είχε τίποτε το άξιο μιμήσεως. Ο Ζενέ προσπάθησε επίσης να χρησιμοποιήσει την κοινή γνώμη στα δυτικά των ορέων, προκειμένου να κερδίσει την Νέα Ορλεάνη. Ακόμη όμως και σε αυτήν την περιοχή, αν και το αίσθημα ήταν υπέρ της καταλήψεως του λιμένα της Νέας Ορλεάνης ως αναγκαίας διεξόδου, κανείς δεν ήθελε να τραβήξει τα κάστανα από την φωτιά για χάρη της Γαλλίας. Ετσι, οι απόπειρες της Γαλλίας να ασκήσει την προπαγάνδα της στην Αμερική επέτυχαν απλώς να την φέρουν σε ανταγωνιστική θέση, και η Γαλλική Δημοκρατία εν τέλει αποφάσισε να διακόψει σχέσεις. Ο Ζενέ, εν τούτοις, παρά την ισχυρή προπαγάνδα του κατά της αμερικανικής διοικήσεως, αρνήθηκε να επιστρέψει στην Γαλλία. Εμεινε στην Αμερική και έγινε αμερικανός πολίτης.

         Η Ισπανία υπήρξε άλλη μια χώρα που παρουσίασε δυσκολίες, καθώς είχε διακόψει σχέσεις με την Πρώτη Δημοκρατία εξ αιτίας της διαμάχης περί της περιοχής Γιάζου. Την διαφωνία αυτή τακτοποίησε ο Ουάσινγκτων αγοράζοντας την περιοχή από την Ισπανία, οπότε και συνήφθη η σχετική συνθήκη, το 1795. Η περιοχή αυτή τότε παρέμεινε διεκδικούμενη μεταξύ Ομοσπονδιακής κυβερνήσεως και Τζώρτζιας, ενώ πολλών ειδών πιέσεις ασκήθησαν για να πεισθεί η Τζώρτζια να παραιτηθεί, όχι μόνο από την περιοχή Γιάζου, παρά και από όλα τα εδάφη της δυτικά των ορέων. Ενα άλλο άρθρο της συνθήκης προέβλεπε την ελεύθερη χρήση του Ποταμού Μισσισσιππή επί μια δεκαετία, με την Νέα Ορλεάνη ως ελεύθερο λιμένα για το αμερικανικό εμπόριο την ίδια περίοδο.

         Η παραίτησή του μετά από δύο θητείες στο αξίωμα μνημονεύεται συνήθως ως το προηγούμενο για τον περιορισμό διατηρήσεως του Προεδρικού αξιώματος στα οκτώ χρόνια. Φαίνεται όμως πως ο λόγος του Ουάσινγκτων εν προκειμένω ήταν μάλλον ζήτημα υγείας παρά οποιαδήποτε πολιτική συναίσθηση. "Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής."

         Μια ιδιαιτερότης της νέας διοικήσεως ήταν ότι, εξ αιτίας του συστήματος που κυριαρχούσε τότε, κατά το οποίο ο δεύτερος κατά σειράν επιλογής για την Προεδρία γινόταν Αντιπρόεδρος, ο νέος Αντιπρόεδρος ήταν ο Θωμάς Τζέφφερσον, αντίπαλος του Ομοσπονδιακού κόμματος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταβάλουν οι Ομοσπονδιακοί, αφού ο Γεώργιος Ουάσινγκτων είχε παύσει να είναι πρόεδρος, ιδιαίτερες προσπάθειες προκειμένου να εμποδίσουν τους αντιπάλους του καθεστώτος τους να συσπειρωθούν γύρω από τον Αντιπρόεδρο και να συνωμοτούν για την ανατροπή της κυβερνήσεως. Οι Ομοσπονδιακοί είχαν εμπειρία στις συνωμοσίες για την ανατροπή κυβερνήσεων, αφού το είχαν ήδη πράξει οι ίδιοι μια φορά. Φαίνονταν λοιπόν να θεωρούν δεδομένο πως οι Δημοκράτες-Ρεπουμπλικανοί θα έκαναν το ίδιο, εάν τους δινόταν η ευκαιρία.

         Ο ίδιος ο Γεώργιος Ουάσινγκτων έζησε μόνο δύο χρόνια μετά την παραίτησή του από την Προεδρία. Δεν έζησε αρκετά για να δει τα σχέδιά του για την ομοσπονδιακή πόλη να ολοκληρώνονται, και ο διάδοχός του, Πρόεδρος Ανταμς, βρέθηκε να εγκαθίσταται εκεί χωρίς κατευθύνσεις όσον αφορά τον σκοπό του πολεοδομικού σχεδίου.

Κεντρική Σελίδα    Περιεχόμενα    Επόμενο