Κεντρική Σελίδα των Αρχείων      Περιεχόμενα       Επόμενο Κεφάλαιο

        Ομως οι αποικίες του Κοννέκτικατ και του Νιού Χαίηβεν συνιστούσαν πραγματική απειλή για τα εδάφη που διεκδικούσαν οι ολλανδοί επί της ηπειρωτικής χώρας, ενώ αμφότερες, εποικίζοντας κατά μήκος του πορθμού επί της Μεγάλης Πωμονόκης (Λονγκ Αϊλαντ), εισχωρούσαν οπωσδήποτε σε ό,τι οι ολλανδοί θεωρούσαν ιδιόκτητο καταφύγιό τους, και άρχιζαν ολοφάνερα να απειλούν ακόμη και ολλανδικές πόλεις στο νησί αυτό, όπως το Φλίσσινγκεν (σημερινό Φλάσσινγκ), έστω και αν απείχαν ακόμη πολύ.

        Το φρούριο της Καλής Ελπίδος είχε κτισθεί επί του Κουιννιτούκετ προς κατοχύρωσιν των εκεί ολλανδικών διεκδικήσεων, και οι δυσκολίες που ανέκυψαν επί των εδαφικών απαιτήσεων έκαναν τελικά τους ολλανδούς, που ήσαν ανέτοιμοι για μια ανοικτή σύγκρουση, να στείλουν αντιπροσώπους προς διαπραγμάτευση μιας συνοριακής συμφωνίας. Μια τέτοια συμφωνία δεν έμελλε να υπάρξει ποτέ.

        Οι ολλανδοί είχαν άλλες εδαφικές διεκδικήσεις επί αυτής της ηπείρου. Ακόμη και η άκρα Μαίρυλαντ εθεωρείτο από αυτούς ως παρέμβαση σε δική τους επικράτεια, ενώ, όταν μια σουηδική αποικία ονόματι Χριστιάνα ιδρύθηκε στην πέρα πλευρά του Ποταμού Ουνάμη (Ντελαγουαίρ), πάνω από εκατό μίλια νοτιοδυτικά του Νέου Αμστερνταμ, οι ολλανδικές αρχές την είδαν και αυτή σαν πρόκληση. Η ολλανδική αποικία βάσιζε τις εκτεταμένες διεκδικήσεις της κυρίως στους ισχυρισμούς της Ομοσπονδίας των Ιρόκων περί του ελέγχου των επάνω σε μακρινές φυλές για την τήρηση της πολιτικής αφοπλισμού των συνόρων. Ενώ όμως οι Ιρόκοι διεκδικούσαν απλώς τον έλεγχο για σκοπούς συνάψεως συνθηκών, η ολλανδική Εταιρεία Δυτικών Ινδιών, ιδιοκτήτρια και ηγεμονίς της αποικίας στον Χούντσον, πίστευε ότι οι συμφωνίες της με τους Ιρόκους της έδιναν την ιδιοκτησία ολόκληρης της μεγάλης επικράτειας επί της οποίας τα Πέντε Εθνη διατείνοντο πως είχαν δικαιώματα εποπτείας. Οι Ιρόκοι δεν συνειδητοποιούσαν πως ήταν αταίριαστο να αφήνουν ολλανδούς και άγγλους να εγκαθίστανται πλάι πλάι σε γη υπό ιροκέζικη εποπτεία, αφού οι Ιρόκοι δεν καλλιεργούσαν ιδέες περί ιδιοκτησίας, σαν αυτές που έκαναν τις λευκές αποικίες να ρίχνονται οι μεν εναντίον των δε για εδάφη που μπορούσαν θαυμάσια να τους χωρέσουν όλους―ιδέες ιδιοκτησίας, δηλαδή, σαν αυτές που κρατούσαν τις πατρίδες των λευκών στην άλλη άκρη του ωκεανού σε αιώνιο πόλεμο μεταξύ των, τότε όπως και τώρα.

        Οι μόνες σοβαρά απειλούμενες αποικίες στην ανατολή ήσαν το Κοννέκτικατ και το Νιού Χαίηβεν. Επιζήτησαν βοήθεια από την Αγγλία, από τις άλλες πουριτανικές αποικίες, από τους Μοϊκανούς, από την Ομοσπονδία Πενακούκ. Για λόγους που είδαμε ήδη, οι Μοϊκανοί ευνοούσαν το Κοννέκτικατ αλλά αντιτίθεντο στο Νιού Χαίηβεν, αν και ένοιωθαν πως με την ολλανδική επέκταση, οι ίδιοι και το Νιού Χαίηβεν είχαν ένα κοινό εχθρό. Και επί πλέον, σαν όλα τα άλλα ερυθρά έθνη, ήσαν και αυτοί απρόθυμοι να επισπεύσουν ένα πόλεμο, επιθυμώντας κυρίως την ειρήνη. Η Αγγλία, που είχε προηγουμένως σταθεί ένα μάλλον αναποτελεσματικό ηθικό στήριγμα για τις πουριτανικές αποικίες, ήταν τώρα απησχολημένη με τον εμφύλιο πόλεμο, ανίκανη να κάνει ο,τιδήποτε. Και ασφαλώς οι πουριτανοί δεν μπορούσαν να αναμένουν να μάχονται το αγγλικό καθεστώς και ταυτοχρόνως να ζητούν την βοήθειά του. Η Ομοσπονδία Πενακούκ, αν και σε ειρήνη με τους Πουριτανούς, ήταν ακόμη πολύ χολωμένη για τον Πόλεμο των Πεκώτων, ώστε να κάνει ο,τιδήποτε εκτός από το να παραμείνει ουδέτερη. Στην πράξη κρατούσε την ισορροπία δυνάμεων στην πατρίδα της, και έσετεκε στο ύψος της ως μέντορας των λευκών οικισμών, από τους οποίους το Κοννέκτικατ ήταν το περισσότερο ανυπόμονο να εξευμενίσει την Ομοσπονδία, καθώς βρισκόταν ήδη σε σύγκρουση με τους ολλανδούς.

        Η χρήση γουάμπουμ για συναλλακτικούς σκοπούς, μαζύ με τις αμοιβές που δίνονταν στους κυνηγούς κεφαλών κατά τον Πόλεμο των Πεκώτων, είχε ως αποτέλεσμα την είσοδο μεγάλων ποσοτήτων οινοπνεύματος σε πόλεις της Ομοσπονδίας, και το 1638, το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Πενακούκ ζήτησε από τις αποικίες της Νέας Αγγλίας να σταματήσουν την κυκλοφορία του ποτού, γιατί ένοιωθαν πως το εμπόριό του εξασθένιζε βαριά τα κόκκινα έθνη. Μόνο το Κοννέκτικατ έλαβε υπ' όψη αυτό το αίτημα, έχοντας τους περισσότερους λόγους να καλοπιάσει τους Πενακούκους. Το Κοννέκτικατ λοιπόν, το 1638, πέρασε ένα νόμο που απαγόρευε την πώληση οινοπνεύματος στους ερυθροδέρμους. Ομως, οι θεσμοί των λευκών περί ιδιοκτησίας ήσαν ανέκαθεν ακατάλληλοι για να εμποδίσουν το όποιο λαθρεμπόριο, και, καθώς το εμπόριο βρισκόταν σε ιδιωτικά χέρια, στάθηκε σχεδόν αδύνατον να εμποδίσουν την διεξαγωγή λαθρεμπορίου σε σημαντικό βαθμό, αν και τόσο το Κοννέκτικατ όσο και οι αρχές των Πενακούκων κατέβαλαν αρκετή προσπάθεια κατά του παράνομου εμπορίου. Οι ερυθρόδερμοι προσπαθούν έκτοτε να σταματήσουν αυτό το εμπόριο, χωρίς όμως σημαντική επιτυχία μέχρι σήμερα, αφού οι θεσμοί ιδιοκτησίας των λευκών εκτρέφουν συνεχώς κάθε λογής διαφθορά.

        Οι αποικίες του Κουιννιτούκετ, μη μπορώντας να λάβουν αποτελεσματική βοήθεια από Μοϊκανούς, Πενακούκους, ή την Αγγλία, αναγκάσθηκαν να στραφούν στις υπόλοιπες πουριτανικές αποικίες, που φαίνονταν πρόθυμες, αλλά σχεδόν ανήμπορες, να βοηθήσουν. Ο πληθυσμός τους είχε ρημάξει από τον πουριτανικό επαναπατρισμό στην Αγγλία.

        45. Ομοσπονδία της Νέας Αγγλίας.  Το Κοννέκτικατ, λοιπόν, και το Νιού Χαίηβεν υποχρεώθησαν να στραφούν για ενίσχυση στους αγγλικούς οικισμούς στα ανατολικά. Δεν επέτυχαν όμως και πολλά πράγματα, και οι ολλανδοί παρέμειναν στρατοπεδευμένοι μεταξύ Κοννέκτικατ και Νιού Χαίηβεν, απειλώντας αδιακρίτως Μοϊκανούς, Πενακούκους και Πουριτανούς. Υπήρχε επίσης απειλή από τους γάλλους στα βόρεια, οι οποίοι προσπαθούσαν να καταλάβουν την χάρτινη Επαρχία του Μαιν τους, πράγμα που ερμήνευαν ως κατάληψη ολόκληρης της χώρας Πενακούκ.

        Δημιουργήθηκε έτσι μια κατάσταση πολύ παραπλήσια με εκείνη των λαών των Πενακούκων το 1621. Τότε οι Ιρόκοι πλησίαζαν στον Κουιννιτούκετ, και τα έθνη των Πενακούκων συνασπίσθησαν για να τους αποκρούσουν. Εδώ, την επικράτεια των Πενακούκων μοιράζονταν και οι Πουριτανοί, συνωθούμενοι στην δυτική όχθη του ποταμού, ενώ οι ολλανδοί, που απλώνονταν προς ανατολάς του, τους είχαν φθάσει και τους απειλούσαν. Τόσο οι άγγλοι όσο και οι ολλανδοί είχαν κουβαλήσει από την Ευρώπη πολλά στοιχεία της κοινωνικής δομής τους, και ήσαν επομένως ανίκανοι να κατανοήσουν κοινότητες όπου ο λαός είχε λόγο, έστω και μόνον όσο στους Ιρόκους, όπου η δημοκρατία ήταν μάλλον ονομαστική παρά πραγματική. Και πάλι όμως, οι Πουριτανοί είχαν πάρει ένα πασάλειμα δημοκρατίας από τους Πενακούκους γείτονές τους, ενώ ώς τότε τίποτε παρόμοιο ούτε κατά προσέγγισιν δεν είχε περάσει στους λευκούς γείτονές των τους ολλανδούς προς δυσμάς, ή τους γάλλους προς βορράν.

        Αν και η Ομοσπονδία Πενακούκ αντιμετωπίσθηκε φιλικά από τους γάλλους συμμάχους της αδελφής τους ομοσπονδίας των Γουαμπανάκων, και αν και είχαν κάθε λόγο να απεχθάνονται την παρουσία των άγγλων μέσα στην χώρα τους, και πάλι δεν επιθυμούσαν να διακινδυνεύσουν μιαν ολλανδική έφοδο από την άλλη μεριά του Κουιννιτούκετ, η οποία θα μπορούσε να καταλήξει, κατά κάποιον τρόπο μια επανάληψη της ιροκέζικης εισβολής του 1621. Λογάριαζαν λοιπόν να βοηθήσουν τους Πουριτανούς με έμμεσες συμβουλές, καθώς η ειρήνη είχε διευθετηθεί ήδη από αυτή την πλευρά. Αρκούσε να κυκλοφορούν νύξεις της ιστορίας της απόπειρας εισβολής των Ιρόκων στην περιοχή, όπως και της αντιδράσεως που υιοθετήθηκε τελικά. Με αυτόν τον τρόπο οι διάφορες αποικίες της Νέας Αγγλίας εμπέδωσαν βαθμιαία το πλεονέκτημα που θα είχαν εάν έκαναν παρόμοια βήματα οι ίδιοι, και σαν τους ερυθροδέρμους της περιοχής τους, άρχισαν να σχεδιάζουν τον σχηματισμό ενός ομοσπονδιακού συμβουλίου, μιας κεντρικής οργανώσεως που να διέθετε ένα στοιχειώδες μέτρον ελέγχου επί όλων των αποικιών για λόγους εναρμονίσεως των ιδεών τους μόνον. Αυτό θα μπορούσε επίσης να αντικαταστήσει την υποστήριξη που είχαν συνήθως από την Αγγλία, που τώρα όμως εξέλειπε εξ αιτίας του αγγλικού εμφυλίου πολέμου. Θα μπορούσε επίσης να τονώσει το ηθικό των Πουριτανών, την στιγμή που τόσο πολλοί από τους ανθρώπους των μετανάστευαν για να πάρουν μέρος στον αγγλικό πόλεμο. Αυτή η μετανάστευση, πράγματι, συνιστούσε ένα ακόμη σημείο συγγενείας με την κατάσταση των Πενακούκων του 1621. Γιατί τότε ο πληθυσμός των Πενακούκων είχε μόλις αποδεκατισθεί από τον λοιμό, στον ίδιο βαθμό που οι Πουριτανοί έχαναν τους δικούς τους από την μετανάστευση.

        Το 1642, συγκεντρώθησαν στην Βοστώνη αντιπρόσωποι από όλες τις αγγλικές αποικίες μέσα ή γύρω στην επικράτεια Πενακούκ. Αυτή περιελάμβανε τους Γκορτζιάνους (ή κατοίκους του "Μαίην," όπως προτιμούσε να ονομάζει την χώρα η λαϊκή συνέλευση), το Νέο Χαμπσάιρ, τον Κόλπο της Μασσαχουσέττης, το Πλύμουθ, την Ρόουντ Αϊλαντ, τις Πρόβιντενς Πλαντέισιονς, το Κοννέκτικατ, και το Νιού Χαίηβεν. Αν είχε επικρατήσει στο συμβούλιο η επιρροή των αποικιών του Κόλπου της Ναρραγανσέττης, ή αν η επίδραση των Ιρόκων ήταν ισχυρότερη από των Πενακούκων, θα είχαν οπωσδήποτε προχωρήσει στο αρχικό σχέδιο ομοσπονδοποιήσεως όλων αυτών των αποικιών μαζύ. Οι αντιπρόσωποι όμως της Μασσαχουσέττης αντέδρασαν στην εισδοχή των τόσο τρομερά ανυπόφορων ανθρώπων των αποικιών της Ρεντ Αϊλαντ (η Ροόυντ Αϊλαντ και οι Πρόβιντενς Πλαντέισιονς κυβερνώντο ακόμη χωριστά υπό κοινό χάρτη) ή της φεουδαρχικής αριστοκρατίας της Γκορτζιάνας και του Νέου Χαμπσάιρ, που αντιπροσώπευαν αυτούς ακριβώς τους θεσμούς εναντίον των οποίων πολεμούσαν οι άγγλοι πουριτανοί.

        Αυτή η αποκλειστική στάση οφείλετο πρωτίστως σε θρησκευτική μισαλλοδοξία από μέρους των αντιπροσώπων της Μασσαχουσέττης. Αλλά οι Πενακούκοι είχαν ένα πολύ διαφορετικό λόγο να επιδοκιμάσουν τα αποτελέσματα―συγκεκριμένα, ότι η ομοιότητα των κοινωνικών θεσμών ήταν ένα κριτήριο εισδοχής στην ομοσπονδία―και οι άγγλοι ήσαν αναγκασμένοι να μάθουν τα στοιχειώδη της ομοσπονδιακής οργανώσεως από τους Πενακούκους. Εκεί που οι Ιρόκοι, βάσει της κοινής καταγωγής και γλώσσας, θα είχαν ενώσει τους πάντες, οι Πενακούκοι, βάσει της ομοιότητας της οργανώσεως, δεν μπορούσαν να συστήσουν σε τόσο διαφορετικούς τύπους οργανώσεων όπως οι αριστοκρατικές αποικίες της Πισκατάκουας, οι ελευθερόφρονες αποικίες της Ρόουντ Αϊλαντ, και οι εκκλησιοκρατούμενες πουριτανικές αποικίες, να συνέλθουν σε ομοσπονδία, με την θεωρία ότι τα ρήγματα θα απέβαιναν πολύ ισχυρά και θα κατέληγαν να διαλύσουν την ομοσπονδία. Οι αποικίες της Ρεντ Αϊλαντ, πάντως, με τον αποκλεισμό τους, εξασφάλισαν την προστασία των Ναρραγανσέττων, με άλλα λόγια, την προστασία της Ομοσπονδίας Πενακούκ.

        Η Συνομοσπονδία της Νέας Αγγλίας οργανώθηκε επί τέλους το 1643, σε παρόμοια βάση με την Ομοσπονδία Πενακούκ, και συντάχθηκε μια συμφωνία μεταξύ των τεσσάρων συμβαλλομένων αποικιών για την δημιουργία συντάγματος της συνομοσπονδίας. Οι τέσσερις αποικίες που συνασπίσθησαν τελικά ήσαν ο Κόλπος της Μασσαχουσέττης, το Πλύμουθ, το Κοννέκτικατ, και το Νιού Χαίηβεν. Ηταν μια ομοσπονδία χαλαρή, όπως των Πενακούκων, που άφηνε στα μέλη τον μέγιστο βαθμό ελευθερίας, αλλά είχε σκοπό την εξασφάλιση της ενότητος ως προς τις εξωτερικές υποθέσεις (περιλαμβανομένου, όπως αναγραφόταν στο σύνταγμα τη Νέας Αγγλίας, του ιεραποστολικού έργου μεταξύ των ερυθροδέρμων). Το σύνταγμα αυτό προέβλεπε μια ετήσια γενική συνάντηση ("Κονγκρέσο") αντιπροσώπων από τις επί μέρους αποικίες σε αντιστοιχία προς το ομοσπονδιακό συμβούλιο των Πενακούκων, ενώ ένα προεδρεύον στέλεχος αυτού του "Κονγκρέσου" (Πρόεδρος) ορίζετο ως γενικός ηγέτης της συνομοσπονδίας, αντιστοιχώντας στον Μπασάμπα της Ομοσπονδίας Πενακούκ. Η εισδοχή νέων αποικιών στην συνομοσπονδία απαγορεύθηκε, πιθανώς για να αποκλείσει τους νησιώτες της Ρόουντ Αϊλαντ, αν και αξίξει να σημειωθεί, ότι κανένα ομοσπονδιακό σύνταγμα δεν προέβλεπε ποτέ την εισδοχή νέων πολιτειών προ του 1719, οπότε οι Ιρόκοι δέχθηκαν το έθνος των Τουσκαρόρων, κατόπιν του οποίου, σε όλα τα νεότερα ομοσπονδιακά συντάγματα υπήρχε πάντοτε πρόβλεψη για το ζήτημα αυτό.

        Διαμορφωμένη υπό την καθοδήγηση των Πενακούκων, η Συνομοσπονδία της Νέας Αγγλίας υστερούσε παρ' όλα αυτά σε δημοκρατικότητα, εν μέρει επειδή οι λευκοί δεν μπόρεσαν ποτέ να κατανοήσουν καλά την δημοκρατία, εν μέρει επειδή παρεμβαίνει ο θεσμός της ιδιοκτησίας. Η επίδραση των Πενακούκων είχε πάντως διοχετεύσει αρκετά στοιχεία δημοκρατίας, ώστε να προκαλέσουν μια κάθετο διάσπαση στην Νέαν Αγγλία μεταξύ των αρχών και των υπερμάχων της ελευθερίας, διάσπαση που γινόταν ισχυρότερη καθώς τα ερυθρά ιδεώδη διαδίδοντο μεταξύ του πληθυσμού.

        Αυτή ήταν η πρώτη εμπειρία ομοσπονδίας μεταξύ των εγγλέζικων αποικιών, και αποτέλεσε το προηγούμενο επί του οποίου βασίσθηκαν όλες οι επόμενες ομοσπονδίες, περιλαμβανομένων των δύο διαδοχικών ομοσπονδιών που είναι γνωστές ως Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Το γεγονός ότι αυτή η πρώτη ομοσπονδία―χαλαρή καθώς ήταν, αφήνοντας συγκριτικά μικρή εξουσία στο ομοσπονδιακό συμβούλιο―οφείλει εν πολλοίς την ύπαρξή της στην επιρροή των Πενακούκων υπήρξε αναμφιβόλως καθοριστικός παράγων για τον χαρακτήρα όλων των επομένων ομοσπονδιών.

        46. Προσάρτηση της Πισκατάκουας.  Οι αποικίες της Πισκατάκουας, Γκορτζιάνα και Νέο Χαμπσάιρ, έμειναν εκτός Συνομοσπονδίας της Νέας Αγγλίας ως στηριζόμενες σε πολύ διαφορετική οργανωτική βάση. Εκεί, μια οργανωτική μορφή δημοτικής συνελεύσεως, αντίστοιχη με την μορφή διακυβερνήσεως στις αποικίες της Συνομοσπονδίας, αποτελούσε το αντίπαλο δέος της ενεργούς εξουσίας, ως αντιτιθέμενη στην αναγνωρισμένη κυβέρνηση, που συνιστούσαν οι φέροντες τον χάρτη από την Αγγλία λόρδοι, ενώ οι δημοτικές συνελεύσεις είχαν στην πραγματικότητα μεγαλύτερη αποδοχή από το λαό, έστω και χωρίς την αναγνώριση από την αντίπερα πλευρά του ωκεανού. Στην περίπτωση της Γκορτζιάνας, οι δημοτικές συνελεύσεις, αντιδρώντας εμφανώς σε ένα όνομα καταφανώς προερχόμενο από εκείνο του λόρδου, χρησιμοποιούσαν στην πράξη άλλο όνομα για την αποικία, υιοθετώντας την γαλλική ονομασία της περιοχής των Γουαμπανάκων, Μαίην.

        Καθώς η Συνομοσπονδία της Νέας Αγγλίας δεν είχε μεγάλη επιτυχία στην διαπραγμάτευση συνόρων ούτε με τους ολλανδούς στα δυτικά ούτε με τους γάλλους στα βόρεια, έτρεφαν την ελπίδα ότι το Νέο Χαμπσάιρ και η αδελφή αποικία (είτε Γκορτζιάνα ονομαζόταν είτε Μαίην) θα λειτουργούσε ως ουδέτερο ενδιάμεσο, ώστε η Νέα Αγγλία και η Νέα Γαλλία να παραμένουν ξεχωριστές, αν και οι ομοσπονδίες των ερυθροδέρμων που μοιράζονταν την περιοχή των Λευκών Ορέων ήσαν αποτελεσματικότερες στο να κρατούνε τους άγγλους και τους γάλλους οικιστές στην κατάλληλη απόσταση μεταξύ τους, ώστε να αποφεύγονται οι συγκρούσεις.

        Η αποικία όμως του Κόλπου της Μασσαχουσέττης δεν έλεγε να αφήσει ήσυχα αυτά τα ενδιάμεσα ουδέτερα έθνη. Ακριβώς όπως επέμεναν να ερμηνεύουν τους βασιλικούς χάρτες κατά γράμμα ως παροχές τίτλων, ακόμη και όπου δεν υφίστατο πραγματική κατοχή, επικρατούσαν ακόμη και ενόσω η Συνομοσπονδία της Νέας Αγγλίας πολεμούσε ουσιαστικά εναντίον του βασιλέως (καίτοι θεωρητικά ο πόλεμος γινόταν κατά των δολίων συμβούλων του, παρά κατά του ίδιου του βασιλέως προσωπικά). Ο χάρτης του Κόλπου της Μασσαχουσέττης κάλυπτε τρία μίλια βορείως του Ποταμού Μερριμάκ, που οι άγγλοι αρχικά νόμιζαν ότι έτρεχε σε όλη την διαδρομή του σε γενική κατεύθυνση από την δύση προς την ανατολή και όχι σχεδόν κατ' ευθείαν προς νότον στο μεγαλύτερο μήκος του, όπως κυλάει στην πραγματικότητα. Κατά συνέπεια το Γενικό Δικαστήριο της Μασσαχουσέττης (το νομοθετικό σώμα), ανατρέχοντας στον χάρτη το 1652, αφού η προστασία της Αγγλίας είχε αφήσει την Νέαν Αγγλία εν πολλοίς στην τύχη της, αποφάσισε πως ο χάρτης σήμαινε ότι η Μασσαχουσέττη εκτεινόταν σε μια γραμμή τρία μίλια βορείως των πηγών του Μερριμάκ, και απέστειλε μια επιτροπή επιθεωρητών να καθορίσουν την ακριβή τοποθεσία και το γεωγραφικό πλάτος της πηγής του ποταμού. Πράγμα που έγινε το καλοκαίρι, και η επιτροπή άφησε ένα πέτρινο σημάδι προς τούτο στην Λίμνη Γουιννιπεσαύκη. (Με την άμπωτη, η πέτρα αυτή, που σήμερα ονομάζεται "Πέτρα του Εντικοττ," από τον τότε κυβερνήτη της Μασσαχουσέττης, φαίνεται ακόμη μέσα στην λίμνη.)

        Τον Οκτώβριο του 1652, η Μασσαχουσέττη διεκδίκησε επίσημα όλη την έκταση προς βορράν μέχρι το γεωγραφικό πλάτος της Λίμνης Γουιννιπεσαύκης –περιλαμβανομένων όλων των οικισμών του Νέου Χαμπσάιρ και του Μαίην– και προχώρησε μετά στην αναδιοργάνωση των περιοχών απαιτώντας και την αναγνώριση της κυριαρχίας της από τους κατοίκους. Στην αρχική εγκατάσταση της Πισκατάκουας, που η νομοθέτες της Μασσαχουσέττης αναδιοργάνωσαν ως την πόλη Κίττερυ (όπως λέγεται και σήμερα) συνεκλήθη ειδικά η δημοτική συνέλευση επί τούτου, και οι επίτροποι συνέλαβαν ένα άνδρα που διαμαρτυρήθηκε εναντίον της καταλήψεως του Μαίην από την Μασσαχουσέττη, και τον εκράτησαν μέχρι να αναγκασθεί να ορκισθεί υποταγή, ενώ η υπόλοιπη πόλη, βλέποντας αυτό, ψήφισε ομόφωνα υπέρ της υποταγής στην Μασσαχουσέττη. Παρόμοια περιστατικά συνέβησαν και αλλού στο Νέο Χαμπσάιρ και το Μαίην. Συνολικά, όμως, μόλις φάνηκε σαφώς ότι η Μασσαχουσέττη θα αναγνώριζε τις δημοτικές συνελεύσεις αποκλειστικά και θα εξαπόστειλε από την κυβέρνηση τους Γκορτζ και Μαίησον, η αντίθεση καταλάγιασε και αντικαταστάθηκε με μεγαλύτερη προθυμία υπαγωγής στην Μασσαχουσέττη, παρά στις παληές επίσημες κυβερνήσεις, που μπορούσαν να αναγνωρίζουν τους κατοίκους μόνον ως δουλοπαροίκους του Γκορτζ και του Μαίησον. Οι ίδιοι δε οι λόρδοι, με την κατάληψη αυτή της περιοχής, έμειναν να διεκδικούν μόνον εδάφη που ευρίσκοντο υπό πραγματική κατοχή της Ομοσπονδίας των Γουαμπανάκων. Ετσι τελείωσε η απόπειρα εγκαθιδρύσεως της φεουδαρχίας στην Νέαν Αγγλία. Η αναδιοργάνωση των πόλεων από μέρους της Μασσαχουσέττης κατέληξε στην μετονομασία πολλών από αυτές. Μεταξύ αυτών και το όνομα Πόρτσμουθ για τον αρχικό οικισμό και μοναδικό λιμάνι του Νέου Χαμπσάιρ.

        47. Νέες Αιρέσεις.  Στο μεταξύ, η Αγγλία βρισκόταν σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στους οπαδούς του βασιλέως και εκείνους του πουριτανικού καθεστώτος, το οποίο και κατέκτησε τελικά την νίκη το 1649. Καθώς ο Ρογήρος Ουίλλιαμς ήταν ένας από τους κυρίους συμβούλους της πουριτανικής πλευράς, επιχείρησε να εισαγάγει στην Αγγλία ένα σύστημα ανεξιθρησκίας παρόμοιο με εκείνο που του είχαν διδάξει οι αρχηγοί των Πενακούκων. Επίσης, η επιρροή των πολλών προσφάτως επαναπατρισθέντων Πουριτανών από την Αμερική είχε επιφέρει πολλές εγγυήσεις της ατομικής ελευθερίας, σαν εκείνες που εθεωρούντο δεδομένες στην χώρα Πενακούκ. Για παράδειγμα, η ιδιαίτερη και μυστική αυλή του βασιλέως, η Αίθουσα Αστέρος [Σταρ Τσάμπερ], καταργήθηκε, όπως επίσης και το έθιμο (δεδομένο επί αιώνες στην Αγγλία) της καταδίκης σε φυλάκιση ή σε θάνατο χωρίς ακροαματική διαδικασία. Μεγάλο μέρος του έργου αυτού της αγγλικής "Κοινοπολιτείας," προερχόμενο από θεσμούς που οι Πουριτανοί της Νέας Αγγλίας είχαν φέρει μαζύ τους από την χώρα των Πενακούκων, καθιερώθηκε, και είναι υπεύθυνο για τα όποια ατομικά δικαιώματα υφίστανται σήμερα στην Αγγλία, αν και σύμφωνα με τις τακτικές της διεισδύσεως όλα αυτά αποδόθησαν αναγκαστικά σε αγγλικές πηγές, και υποστηρίχθηκε (ψέμματα, και με την βοήθεια παραμεταφράσεων του λατινικού κειμένου) ότι επρόκειτο περί αποκαταστάσεως των λαϊκών δικαιωμάτων που υποτίθεται ότι παραχωρήθησαν το 1215 στην Αγγλία από την Μεγάλη Χάρτα, η οποία στην πραγματικότητα διακήρυσσε δικαιώματα υπέρ των ευγενών μάλλον παρά υπέρ του λαού.

        Το νέο σύστημα ανεξιθρησκίας έφερε ως αποτέλεσμα αμέσως την δημιουργία πολλών καινούργιων αιρέσεων. Ανθρωποι που είχαν εξορισθεί ως αιρετικοί, και δόγματα που είχαν αποκλεισθεί, προσεκλήθησαν πάλι στην Αγγλία. Πολλά από αυτά τα δόγματα ήσαν παρακλάδια του Πουριτανισμού, αν και τον εμάχοντο σφοδρά ως κατεστημένη εκκλησία.

        Μια από τις σπουδαιότερες καινούργιες αιρέσεις που αναδύοντο αυτήν την εποχή, τουλάχιστον όσον αφορά την αμερικανική ιστορία, ήταν η Κοινωνία των Φίλων, η κοινώς καλούμενη Κουάκεροι. Η αίρεση αυτή ιδρύθηκε το 1648, και είχε την καταγωγή της στον Πουριτανισμό, από τον οποίον όμως διέφερε σημαντικά σε πολλά σημεία, δίνοντας μεγάλην έμφαση στην ισότητα και σε ένα είδος παθητικής αντιστάσεως απέναντι στην εξουσία. Αντλούσε όμως από τον Πουριτανισμό την μέθοδο διαχειρίσεως των εσωτερικών της υποθέσεων με συνελεύσεις των μελών –μέθοδο που είχαν διδαχθεί αρχικά από τους Προσκυνητές, που με την σειρά τους είχαν πάρει από τους δημοκρατικούς θεσμούς των λαών των Πενακούκων.

        Η αίρεση των Κουάκερων, στηριγμένη τόσο πολύ στο νέο στοιχείο που είχαν μεταφέρει οι Πουριτανοί από την Αμερική, και απορρίπτοντας ή αντιδρώντας στο παληό, ενσωμάτωσε συνεπώς τόσο πολλά ιθαγενή αμερικανικά χαρακτηριστικά, που η αίρεση παρέμεινε μικρή και όλως ασήμαντη στην Αγγλία, ήκμασε όμως σημαντικά, παρά την λυσσαλέα αντίθεση, μόλις επιχειρήθηκε η μεταφύτευσή της σε αμερικανικό έδαφος. Ετσι, η αίρεση αυτή, που ποτέ δεν απέκτησε σπουδαιότητα στην Αγγλία, κατέστη σημαντικός παράγων αναπτύξεως στην Αμερική.

        Αν και ο Ρογήρος Ουίλλιαμς είχε συχνά και ανοικτά καταγγείλει τους Κουάκερους, όταν όμως πήγαν και επιχείρησαν να εγκατασταθούν στην περιοχή του Κόλπου της Ναρραγανσέττης, υποχρεώθηκε να τους παραχωρήσει την ίδια ανοχή που απολάμβαναν εκεί όλοι οι θρησκευτικοί διαφωνούντες, καθώς η Ρόουντ Αϊλαντ και οι Πρόβιντενς Πλαντέισιονς είχαν τώρα περισσότερο παρά ποτέ την ανάγκη να περάσουν στην προστασία των Πενακούκων, και γι' αυτό να παραμείνουν πιστοί στις συνθήκες υπό τις οποίες επετρέπετο η κατοχή των εδαφών της Ναρραγανσέττης. Και, καθώς η Μασσαχουσέττη, μη αρκούμενη στην κατάληψη των αποικιών της Πισκατάκουας, επιχειρούσε να καταλάβει κομμάτια των Πρόβιντενς Πλαντέισιονς, εκδίδοντας παραχωρητήρια για εδάφη στην περιοχή του Ποταμού Πωουκατούκ, η ενθάρρυνση της μεταναστεύσεως ενός πλήθους νέων αιρέσεων, που ενδιεφέροντο για τον περιορισμό της πουριτανικής επεκτάσεως, αποτελούσε ένα καλό μέσο οικοδομήσεως των αποικιών στις περιοχές αυτές, με τρόπο που προσέθετε βαρύτητα στην αρχή της ανεξιθρησκίας.

        Ηταν τόση η αντίθεση μεταξύ Μασσαχουσέττης και Ρόουντ Αϊλαντ στο ζήτημα της ανεξιθρησκίας, που οι Κουάκεροι έγιναν γρήγορα το μήλον της Εριδος γι' αυτό το θέμα. Και οι αρχές της Μασσαχουσέττης πιθανότατα κυρίως εξ αιτίας της ανοχής της Ρόουντ Αϊλαντ, σχεδόν από μιας αρχής, εδίωξαν αυστηρά την αίρεση των Κουάκερων με ζήλο υπερβαίνοντα τόσο πολύ την όποια υποστήριξη θα μπορούσαν να έχουν σχετικά οι αρχές από μέρους του λαού, που σε μερικές περιπτώσεις προκάλεσε εσωτερικά προβλήματα σχετικά με το ζήτημα της ανοχής, έστω και αν ο λαός δεν ήταν συνειδητά υπέρμαχος της ανεξιθρησκίας.

        Αν και οι Κουάκεροι, μαχόμενοι κατά των διωγμών στην Μασσαχουσέττη, απωθούσαν την λαϊκή συμπάθεια, χρησιμοποιώντας μεθόδους διαδόσεως των πεποιθήσεών τους, όπως η διάλυση των πουριτανικών συνάξεων με γυμνιστικές ουσιαστικά επιδείξεις συνοδευόμενες από μεγαλόφωνες προφητείες περί μελλοντικών καταστροφών, εν τούτοις μερικά δραστικά μέτρα, όπως η διαταγή εξορίας όλων των Κουάκερων από την Μασσαχουσέττη, που πέρασε το νομοθετικό σώμα της Μασσαχουσέττης το 1658, συναντούσαν την σταθερή αντίθεση του λαού, κάθε φορά που επιχειρείτο η επιβολή των αυστηρών του διατάξεων.

        Μια από τις πρώτες περιπτώσεις ήταν εκείνη της οικογενείας Σάουθγουικ, που άρχισε με την εξορία ενός ηλικιωμένου ζεύγους Κουάκερων στο Σάλεμ, οι οποίοι συνελήφθησαν αρκετές φορές προτού καταφέρουν να διαφύγουν από την επαρχία, και, αφού δεν βρήκαν ικανοποιητικές αρκετές κοντινές προσφυγικές αποικίες, έφθασαν τελικά σε μία από τις νήσους Πωμονόκες, όπου και πέθαναν ένα χρόνο αργότερα. Το νησί αυτό έκτοτε ονομάσθηκε Νήσος Καταφύγιο [Σέλτερ Αϊλαντ], γιατί οι φυγάδες είχαν βρει εκεί καταφύγιο. Κατόπιν οι αρχές εστράφησαν κατά των παιδιών τους, που διατάχθηκε από τις αρχές να πουληθούν ως δούλοι, για να πληρωθεί το ανεξόφλητο ενοίκιο των γονέων τους για το στασίδι στο οίκημα συνελεύσεων των Πουριτανών. Ομως, όταν τα παιδιά μεταφέρθησαν στην προκυμαία της Βοστώνης για να πωληθούν στους καπετάνιους των πλοίων που απέπλεαν, οι καπετάνιοι αρνήθησαν ομόφωνα να δεχθούν τα παιδιά, και η επαναστατική διάθεση του πλήθους υποχρέωσε τον κυβερνήτη να απολύσει τα παιδιά των Κουάκερων. Το περιστατικό αυτό, της Τετάρτης, 18 Σεπτεμβρίου 1658, υπήρξε μία από τις πρώτες ενδείξεις της γενικής επαναστατικής στάσεως που εκράτησε ανέκαθεν η Μασσαχουσέττη έναντι των αρχόντων της, οποτεδήποτε παρουσιάσθηκε τάση των αρχών να υπερβούν τα εσκαμμένα. Αυτό το περιστατικό απαθανατίζει το ποίημα "Κασσάνδρα Σάουθγουικ" του Γουιττιέ:

         48. Κατάκτηση του Νότου.  Ολον αυτό τον καιρό, με την Νέαν Αγγλία τόσο ανάστατη, οι αποικίες Ποτομάκ στα νότια ήσαν πιο έντονα φιλοβασιλικές παρά ποτέ. Η Βιρτζίνια, μάλιστα, χρησίμευε ως άσυλο πολλών βασιλοφρόνων από την Αγγλία, τους οποίους ο πόλεμος εκεί είχε αναγκάσει να φύγουν. Ολοι αυτοί οι πρόσφυγες ήσαν καλοδεχούμενοι από τον κυβερνήτη Μπέρκλεϋ, που πάντοτε καμάρωνε πως κρατούσε τον λαουτζίκο της αποικίας υποταγμένο και αμαθή. Η Μαίρυλαντ ήταν εξ ίσου φιλοβασιλική, αν και η κατεστημένη εκκλησία εκεί είχε μικρότερη εξουσία παρά στην Βιρτζίνια, καθώς ο ιδιοκτήτης, Λόρδος Μπάρυμορ, ήταν καθολικός. Αλλά στα 1649, όταν έγινε φανερό πως στην Αγγλία οι Πουριτανοί έπαιρναν το πάνω χέρι, η Μαίρυλαντ επιχείρησε να κολακεύσει το νέο καθεστώς περνώντας ένα νόμο που προέβλεπε την πλήρη ανεξιθρησκία, η οποία εν τούτοις στην πράξη ίσχυε μόνον για τους καθολικούς και τους επισκοπιανούς.

         49. Οι Μεσαίες Περιοχές.  Εν τω μεταξύ οι ολλανδοί, από το επιτελείο τους στις Νήσους Πωμονόκες, παρά την απώλεια εδαφών υπέρ της Νέας Αγγλίας στα βορειοανατολικά, πίεζαν προς τα δυτικά και τα νότια, όσο και προς τα επάνω προς την καρδιά της ιροκέζικης επικρατείας βορειότερα.

[Ολόκληρο το ποίημα βρίσκεται εις America's Search for Liberty in Song and Poem – Η Αναζήτηση της Αμερικής για την Ελευθερία στο Τραγούδι και την Ποίηση]

Κεντρική Σελίδα    Περιεχόμενα    Επόμενο