Κεντρική Σελίδα των Αρχείων      Περιεχόμενα      Επόμενο Κεφάλαιο

         98. Βασιλική Διακήρυξη της Ειρήνης.  Η βρεταννική επικράτεια στην Αμερικκή, αυξημένη καθώς ήταν από την ειρηνευτική συνθήκη, και, για τον ίδιο λόγο, απαλλαγμένη από τις ξένες συνοριακές διαμάχες που την είχαν ταλανίσει έως τότε, διαιρέθηκε σε επαρχίες με μια διακήρυξη που εξέδωσε ο Βασιλεύς Γεώργιος Γ' λίγο μετά την υπογραφή της συνθήκης. Οι αρχικές περιφερειακές διαιρέσεις των πρώην αγγλικών αποικιών διατηρήθησαν, αλλά η νέα γη έπρεπε κι αυτή να διανεμηθεί, και οι αγγλικές επαρχίες στην Αμερική περίμεναν η νέα επικράτεια να μοιρασθεί μεταξύ τους. Οι νότιες μάλιστα επαρχίες, ιδιαίτερα η Βιρτζίνια, όπου είχε αρχίσει ο πόλεμος, πολέμησαν γι' αυτόν ειδικά τον σκοπό, την απόκτηση νέων εδαφών από τους γάλλους.

         Δεν έγινε όμως έτσι η ρύθμιση. Ενα μέρος της Φλόριδας προσαρτήθηκε στην Τζώρτζια, ενώ το υπόλοιπο διαιρέθηκε σε δύο επαρχίες, Ανατολική και δυτική Φλόριδα, σαφώς οριοθετούμενες από την διακήρυξη, με διαχωριστική γραμμή τον Ποταμό Περδίδο ή Πενσακόλα. Η ανατολική Φλόριδα (που καλύπτει την σημερινή Πολιτεία της Φλόριδας) ήταν το τμήμα που εποίκησαν οι ισπανοί από την Κούβα, ενώ η Δυτική Φλόριδα κάλυπτε μια περιοχή που είχαν εποικίσει κυρίως οι γάλλοι, περιλαμβάνοντας πόλεις όπως η Μομπάιλ και το Μπιλόξι.

         Στην βόρεια πλευρά, αναγνωρίσθησαν η επαρχία της Νέας Σκωτίας, και η επαρχία του Νέου Μπρούνσβικ που είχε σχηματισθεί στην διάρκεια του πολέμου από την χώρα μεταξύ Νέας Σκωτίας και Μαίην, ο δε υπόλοιπος Καναδάς βορείως των Μεγάλων Λιμνών διαμορφώθηκε στην Επαρχία του Κεμπέκ, που ετέθη υπό προσωρινή πολιτική κυβέρνηση με αγγλικούς νόμους. Καθώς το Μαίην ήταν αμφισβητούμενη επικράτεια μέχρι τον Μεγάλο Πόλεμο του Οχάιο, ορίσθησαν όρια, που ήσαν, εν τούτοις, κάπως ασαφή και δεν επιτηρούντο ποτέ, που περιελάμβαναν πάντως πολλά εδάφη τα οποία είχαν οπωσδήποτε εποικισθεί από τους γάλλους.

         Η διάταξη της διακυρήξεως που δημιούργησε την μεγαλύτερη απογοήτευση μεταξύ όσων αποικιακών στοιχείων επιζητούσαν την εξάπλωση και την πρόσθετη γη, ήταν εκείνη που απαγόρευε κάθε εγκατάσταση αποίκων σε οποιαδήποτε καινούργια σημεία δυτικά της Αππαλάχιας διαχωριστικής γραμμής μεταξύ των Μεγάλων Λιμνών και της Φλόριδας, επιφυλάσσοντας όλη αυτή την επικράτεια προς χρήση των ερυθροδέρμων εθνών. Οι υπάρχουσες κοινότητες στην περιοχή αυτή, όπως το Ντητρόιτ, οι Βενσέν, και το Πίττσμπουργκ, επετράπη να παραμείνουν ως είχαν, αλλά η ιδέα της διατηρήσεως όλης αυτής της εκτάσεως για την ελεύθερη ανάπτυξη των ερυθροδέρμων ήταν μια κίνηση που κρίθηκε αναγκαία από τους βρεταννούς, προκειμένου να αποφευχθούν περαιτέρω περιττοί ρατσιστικοί πόλεμοι στην Αμερική, κίνηση που φυσικά ερχόταν σε αντίθεση με τις ομάδες των "καταπατητών γης," όπως ήσαν οι αριστοκράτες της Βιρτζίνιας που είχαν ξεκινήσει τον πόλεμο.

         Το Βέρμοντ, που είχε εγκαταστήσει μια ανεξάρτητη μη αναγνωρισμένη διοίκηση στην διάρκεια του πολέμου, ετέθη υπό τον έλεχγο της Επαρχίας της Νέας Υόρκης. Τούτο σήμαινε την κατάλυση της υπάρχουσας αντιπροσωπευτικής κυβερνήσεως στο Βέρμοντ και την πλήρη θέση εκτός νόμου των δημοτικών συνελεύσεων, οι οποίες υπήρξαν το θεμέλιο της λαϊκής κυριαρχίας της Νέας Αγγλίας, αντί της ανεύθυνης κυριαρχίας ενός σχεδόν δεσποτικού κυβερνήτη, υπό την οποία είχε τεθεί η Νέα Υόρκη από της ιδρύσεώς της. Αλλο πράγμα όμως ήταν να τεθεί το Βέρμοντ υπό την Νέα Υόρκη στα χαρτιά, και εντελώς άλλο ζήτημα να ισχύσει αυτό το διάταγμα. Το Βέρμοντ μπόρεσε να αποκρούσει με επιτυχία όλες τις απόπειρες των αρχών της Νέας Υόρκης να αναλάβουν την εξουσία, και η αποκηρυγμένη λαϊκή διακυβέρνηση του Βέρμοντ παρέμεινε στην εξουσία επί αρκετό διάστημα ώστε να χρησιμεύσει ως παράδειγμα ανεξάρτητης δράσεως για τις υπόλοιπες αγγλικές αποικίες στην Αμερική.

         Παρέμεναν ακόμη μερικές εσωτερικές συνοριακές διενέξεις που η βασιλική διακήρυξη άφηνε αρρύθμιστες. Ιδιαίτερα, τα σύνορα μεταξύ Νέας Αγγλίας και των μέσων επαρχιών, καθώς και μεταξύ μέσων και νότου, παρέμεναν ασαφή, με αλληλοεπικαλυπτόμενες διεκδικήσεις. Τον διάδρομο της Μασσαχουσέττης, φυλετική λεωφόρο διαφυγής προς την ιροκέζικη επικράτεια κατά τον πόλεμο του Μετακόμη, και τώρα στην κατοχή της Μασσαχουσέττης, διεκδικούσε επίσης και η Νέα Υόρκη, ενώ η Μασσαχουσέττη ισχυριζόταν πως είχε ενδιάμεσα δικαιώματα προς τον Ειρηνικό (ενώ τώρα με την συνθήκη περιοριζόταν στον Μισσισσιππή), οπότε, το Αλμπανυ διεκδικείτο από την Μασσαχουσέττη, ενώ το Χόλυοκ και ο Νορθάμπτον από την Νέα Υόρκη. Ενα σύνορο καθορίσθηκε στα Μπερκσάιρ, κοντά στην πίσω γραμμή των ολλανδικών επαύλεων, μόλις το 1773.

         Αλλά ως προς το σύνορο μεταξύ μέσων και νοτίων αποικιών, το ζήτημα ήταν οξύτερο. Το πέρας των εχθροπραξιών είχε ήδη ανοίξει πεδίον εγκαταστάσεως πιο μέσα προς δυσμάς απ' όσο είτε η Πεννσυλβανία ή το Μαίρυλαντ είχαν επιχειρήσει προηγουμένως, και οι συγκρουόμενες εδαφικές παραχωρήσεις από τις δύο επαρχίες δημιουργούσαν μεγάλο μπέρδεμα. Πράγματι, μια μεγάλη λωρίδα διεκδικούμενη και από τις δύο αποικίες, περιελάμβανε την Βαλτιμόρη αλλά και μέρος της Φιλαδέλφειας, για να μη αναφερθεί και το αυτόνομο παράρτημα της Πεννσυλβανίας, οι Κομητείες του Ντελαγουαίρ. Η Αγγλία όρισε προς τούτο δύο επόπτες, τους Μαίησον και Ντίξον, για να επιθεωρήσουν και να χαράξουν ένα νέο σύνορο, που χώρισε την αμφιλεγόμενη περιοχή μεταξύ Πεννσυλβανίας και Μαίρυλαντ. Αυτό καθόρισε ένα οριστικό σύνορο μεταξύ Βορρά και Νότου, γνωστό έκτοτε ως γραμμή των Μαίησον και Ντίξον.

         99. Η Ομοσπονδία Οττάβα.  Τα έθνη των Αλγονκίνων δυτικά των Αλλεγανίων Ορέων είχαν τεθεί υπό γαλλική προστασία, και η Γαλλία τώρα, με την ειρηνευτική συνθήκη, τα είχε παραδώσει στην επικυριαρχία των άγγλων. Το ότι οι γάλλοι είχαν ηττηθεί και δεν μπορούσαν πλέον να τους προστατεύσουν ήταν κάτι που οι φυλές αυτές μπόρεσαν εύκολα να κατανοήσουν, όσο δύσκολη και αν ήταν η κατάσταση. Ομως το να τολμήσουν οι γάλλοι να παραδώσουν τους πρώην συμμάχους των στον εχθρό με τον τρόπον αυτό θεωρήθηκε ωμή προδοσία. Σε τούτο, όχι μόνον οι Σώουνοι, Οττάβες, Γουαντόττοι, Ιλλίνοι, και πολλές ακόμη κεντρικές φυλές ήσαν σύμφωνοι, παρά και οι Λενάπες επίσης που είχαν έλθει μέσω των ορέων από την παραλία, ειδικώς για να αποφύγουν την βρεταννική εξουσία. Ενας σαγαμόρος των Οττάβων ονόματι Ποντιακός οργάνωσε όλες αυτές τις φυλές σε ομοσπονδία που ονομάσθηκε Ομοσπονδία Οττάβα.

         Με την βοήθεια ενός υιοθετημένου λευκού, γνωστού μόνο με το φυλετικό του όνομα Βακκούστας, ο Ποντιακός οδήγησε την Ομοσπονδία Οττάβα σε πόλεμο εναντίον όλων των αγγλικών οχυρών στα νοτιοδυτικά, την άνοιξη του 1763, και επέτυχε να καταστρέψει πολλά από αυτά τα οχυρά σχεδόν αμέσως. Ο σταθμός του Τσεκάγκου, που είχε χρησιμεύσει επί μακρόν ως σύνδεσμος μεταξύ των Μεγάλων Λιμνών και του Μισσισσιππή, και που, πριν από την έλευση των γάλλων, για κάποιον λόγο είχε υπάρξει σπουδαία φυλετική πόλη, ήταν μεταξύ εκείνων που καταστράφησαν, και ο τόπος αυτής της θέσεως είχε εγκαταλειφθεί για κοντά πενήντα χρόνια. Παρά ταύτα, έγινε μια από τις σπουδαιότερες πόλεις στην Αμερική. Οι μόνες λευκές προφυλακές στην περιοχή αυτή που κατάφεραν να κρατήσουν εκεί πέρα ήσαν το Ντητρόιτ και το Μιτσιλλιμακινάκ (σήμερα Νήσος Μάκινακ). Το Ντητρόιτ σώθηκε από αιφνιδιαστική κατάληψη χάρη στην προειδοποίηση μιας νεαρής ερυθρόδερμης που συζούσε με ένα βρεταννό αξιωματικό, και που πρόδωσε γι' αυτό τον λαό της. Οι βρεταννικές ενισχύσεις από τις αποικίες κατέστησαν δυνατή την επιτυχημένη έξοδο από το Ντητρόιτ. Οι τύχες του πολέμου μετεστράφησαν τώρα, και οι βρεταννοί κυνήγησαν μέχρις εσχάτων τις δυνάμεις των Οττάβων. Ο ίδιος ο Ποντιακός σκοτώθηκε, η Ομοσπονδία Οττάβα κατελύθη, και οι φυλές υποδουλώθησαν.

         Κομμάτια της οργανώσεως της Ομοσπονδίας Οττάβα, εν τούτοις, επέμεναν στα δυτικά μέρη, στον βόρειο Μισσισσιππή, που δεν ήσαν υπό βρεταννική κυριαρχία ή διεκδίκηση. Αυτός ο συνδυασμός έγινε γνωστός ως οι Ηνωμένες Φυλές, ή Ντακότα. Θα μπορούσε να σημειωθεί ότι η ιδέα να δίδεται σε μια ομοσπονδία ένα καθαρώς ομοσπονδιακό όνομα αυτού του τύπου αντιγράφηκε με το όνομα Ηνωμένες Πολιτείες, που σχεδόν αποτελεί μετάφραση της λέξεως Ντακότα.

         Οι βρεταννοί την εποχή εκείνη επιχείρησαν να αποδείξουν πως οι Σενέκες της Ομοσπονδίας των Ιρόκων, που είχαν παραμείνει σύμμαχοι των βρεταννών όλον τον καιρό, και ήσαν πραγματικά υπεύθυνοι για την βρεταννική νίκη στον πόλεμο, συμμετείχαν σε αυτήν την εξέγερση. Αυτή η ιστορία εξυπηρέτησε ίσως τον σκοπό της μεταξύ των αποίκων εκείνων που προσπαθούσαν να πάρουν ιροκέζικο έδαφος, αλλά δεν φαίνεται να υπήρχε η παραμικρή αλήθεια σε αυτήν την υπόθεση.

         100. Ισπανική Εξάπλωση.  Οπως είδαμε, οι γαλλικές διεκδικήσεις επί της "Λουιζιάνας" ήσαν ασαφείς, και κανείς δεν εγνώριζε πόσο μακριά έφθαναν στον Κόλπο του Μεξικού ή στον Ειρηνικό. Η Ισπανία διέθετε ήδη κάποια προκεχωρημένα φυλάκια στην περιοχή του καλούμενου "Νέου Μεξικού," όπως την Σάντα Φε και την Τουσκόν, που είχαν ιδρυθεί τον δέκατον έκτον αιώνα, προτού οι γάλλοι σκεφθούν να διεκδικήσουν δικαιώματα στην Αμερική. Ακόμη και αυτή όμως η περιοχή θα μπορούσε να διεκδικηθεί ως μέρος της "Λουζιάνας," για να μη πούμε και την περαιτέρω ακτή του Ειρηνικού. Καθώς αυτή η διεκδίκηση είχε παραχωρηθεί τώρα στην Ισπανία, οι ισπανοί αισθάνθησαν πλέον ασφαλείς να αποικήσουν την ακτή του Ειρηνικού, προς νότον της χερσοννήσου που ο Κορτέζ, ο ισπανός κατακτητής του Μεξικού, είχε ονομάσει από ένα μυθιστόρημα του καιρού του, Καλιφόρνια.

         Μετά τον πόλεμο, μια ομάδα φραγκισκανών καλόγερων από το Μεξικό, υπό τον Τζουνίπερο Σέρρα, πήραν τον δρόμο κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού προς βορράν, στην Χερσόννησο της Καλλιφόρνιας για να εγκαταστήσουν τις αποστολές τους στην νέα περιοχή της "Αλτα Καλιφόρνια" ή Ανω Καλλιφόρνιας. Οπως ήταν η συνήθης ισπανική μέθοδος, υπό το σχήμα του "προσηλυτισμού" οι ιθαγενείς φυλές έγιναν δούλοι των αποστολών, που κατάτμησαν για λογαριασμό τους τεράστιες εκτάσεις γης, ενώ το υπόλοιπο μέρος της ευρείας επικράτειας διαιρέθηκε σε "ράντσα" για διάφορες εξέχουσες ισπανικές οικογένειες. Οι αποστολές σε πολλές περιπτώσεις έκαναν "προσηλύτους" συλλαμβάνοντας τους ερυθροδέρμους με δίκτυα και σύροντάς τους κυριολεκτικά

         Η εγκατάσταση συτών των ιεραποστολών συνεχίσθηκε για μια εικοσαετία περίπου, κατόπιν της οποίας εκείνο το μέρος της ακτής του Ειρηνικού γέμισε από τις διάσπαρτες φραγκισκιανές ιεραποστολές, που η κάθε μια τους είχε το όνομα και κάποιου καθολικού αγίου. Η πρώτη παράκτια ιεραποστολή ήταν εκείνη του Σαν Ντιέγκο δε Αλκαλά, που ιδρύθηκε μετά την ειρηνευτική συνθήκη, και, ακολούθως ιδρύθησαν πολλές άλλες ιεραποστολές, η κάθε μια τους τριγυρισμένη από ένα χωριό με το όνομά της. Ετσι, υπήρξαν οι ιεραποστολές, και οι πόλεις, του Σαν Λούις Ομπίσπο, Σαν Χουάν Καπιστράνο, Σαν Γκαμπριέλ Αρκάνχελ, και, μόλις το 1776, η πόλη Γιουνγκ-Να των ερυθροδέρμων χρησιμοποιήθηκε ως τόπος της ιεραποστολής της Κυρίας μας Βασιλίσσης των Αγγέλων (Νουέστρα Σενιόρα λα Ρέινα ντε Λος Ανχελες). Οι φραγκισκανοί εξακολούθησαν να ιδρύουν νέες ιεραποστολές, υποδουλώνοντας τις φυλές καθώς προχωρούσαν, και στοιβάζοντάς τους σε όλο και νέα ιεραποστολικά χωριά, όπως το Σαν Μπουεναβεντούρα, Σάντα Μπάρμπαρα, Σαν Χοσέ, Σάντα Κρουζ, και πολλά άλλα. Το πρόβλημα της μεταφοράς εφοδίων για όλα αυτά τα ιεραποστολικά χωριά κατέστη σοβαρό, και ένας δρόμος, καλούμενος Ελ Καμίνο Ρεάλ (Η Βασιλική Οδός), κατασκευάσθηκε για τον σκοπό αυτόν. Καθώς αυτός δεν αρκούσε, οι επόμενες εξερευνήσεις των παπάδων κατευθύνοντο στην αναζήτηση λιμανιού, ιδίως αφ' ότου άκουσαν πως είχε εντοπισθεί κάποιο στην ακτή αυτή πριν από ένα αιώνα. Το Σαν Ντιέγο ήταν ένα καλό λιμάνι για τις νότιες ή παλαιότερες ιεραποστολικές πόλεις, αλλ' όμως τώρα ήδη απομακρύνοντο πολύ από την βάση αυτή. Παρατηρώντας ότι καμμία ιεραποστολή δεν είχε ώς τότε πάρει το όνομα από τον ιδρυτή των φραγκισκανών, αποφασίσθηκε πως το λιμάνι, εάν το ανακάλυπταν, θα αφιερωνόταν σε αυτόν. Το λιμάνι που είχε εντοπισθεί προηγούμενα οι εισβολείς αυτοί το παράβλεψαν, έφθασαν όμως σε ένα άλλο το 1783, οπότε η ιεραποστολή και ο περιβάλλων οικισμός, καθώς και ο κόλπος, έλαβαν το όνομα του Αγίου Φραγκίσκου [Σαν Φρανσίσκο] της Ασίζης.

         Ετσι υποτάχθησαν οι φυλές της "Αλτα Καλιφόρνια (σημερινή Πολιτεία της Καλιφόρνιας), και ο τόπος μέσα σε μια γενηά μετετράπη σε ισπανική αποικία. Η διαδιακσία της υποδουλώσεως των φυλών διευκολύνθηκε από την φύση της χώρας, χωρισμένη καθώς ήταν σε μικρές κοιλάδες χωρίς σχεδόν καμμία επικοινωνία μεταξύ των. Οι φυλές της Καλιφόρνιας, χωρισμένες από μικρά ορεινά περάσματα που εύκολα φυλάσσονταν από ελάχιστους άνδρες, παρέμειναν χωρίς αλληλεπικοινωνία και εχθρικές ανάμεσά τους, μέχρι που ακόμη και οι γλώσσες τους έγιναν τόσο διαφορετικές που δεν ήταν δυνατόν πλέον να αναγνωρισθεί καμμία σχέση μεταξύ τους. Φυσικά, σε μια τέτοια κατάσταση, μια ισχυρή εξωτερική εκστρατεία θα μπορούσε εύκολα να καθυποτάξει ολόκληρη την περιοχή. Η απουσία επικοινωνίας είχε επίσης εμποδίσει αυτές τις φυλές να ενωθούν είτε οικονομικά, όπως τα έθνη του Μεξικού, είτε κοινωνικά όπως οι φυλές στην ανατολή.

         Είναι αξιοσημείωτο πως, στην σύγχρονη Καλιφόρνια, είχε αναπτυχθεί μια παρόμοια κατάσταση έντονης αντιζηλίας μεταξύ των διαφόρων κοιλάδων, αντίστοιχη ουσιαστικά με εκείνη των παλαιών φυλών.

         101. Το Νέο Καθεστώς στον Καναδά.  Υπό την αγγλική κυριαρχία, ο Καναδάς εδέχθη ένα μεγάλο ρεύμα νεοφερμένων από τις αγγλικές αποικίες της Αμερικής, ιδίως από την Νέαν Αγγλία. Αυτοί αποκαλούντο "παληοί υπήκοοι," εν αντιθέσει προς τους "νέους υπηκόους," που είχαν μόλις τεθεί υπό την Αγγλία συνεπεία του πολέμου.

         Ο Καναδάς τελούσε ακόμη υπό στρατιωτικό καθεστώς, καίτοι είχε εγκατασταθεί κάποια πολιτική κυβέρνηση, και είχε τεθεί εν πολλοίς υπό την αγγλική έννομο τάξη, με προσαρμογές όμως προς τις γαλλικές συνθήκες και έθιμα που κυριαρχούσαν στον Καναδά. Η κατάσταση αυτή προκάλεσε παράπονα τόσο από τους "παληούς" όσο και από τους "νέους υπηκόους," που οι μεν πρώτοι επιθυμούσαν να έχουν τον αποκλειστικό έλεγχο του Καναδά υπό ένα πλήρως αγγλοποιημένο σύστημα, οι δε δεύτεροι προτιμούσαν μερικούς από τους αρχικούς γαλλικούς θεσμούς των. Εν τούτοις, το γεγονός ότι οι "παληοί υπήκοοι," ιδιαίτερα οι Γάνκηδες της Νέας Αγγλίας, προσπαθούσαν να επικρατήσουν στην επαρχία, έκανε την Αγγλία να διάκειται φιλικώτερα έναντι των "νέων υπηκόων," των γαλλοκαναδών, και υπήρχε η τάση να επιστραφεί η Επαρχία του Κεμπέκ στον τύπο της γαλλικής φεουδαρχικής κυβερνήσεως που είχε πριν από τον πόλεμο. Η κατάσταση εξελίσσετο γρήγορα σε αγώνα μεταξύ της Αγγλίας και των αμερικανικών αποικιών για τον έλεγχο του Καναδά.

         Ενας μεγάλος αριθμός νέων μεταναστών από την Αγγλία γέμιζε τις καινούργιες επαρχίες του Νέου Μπρούνσβικ και της Νέας Σκωτίας, που η τελευταία είχε πρόσφατα αδειάσει από τον πληθυσμό της με την αποβολή των ακάδων. Οι άνθρωποι αυτοί, έχοντας σταλεί προσφάτως από την Μεγάλη Βρεταννία και έχοντας λάβει καινούγρια εδάφη στην άλλη άκρη του ωκεανού, ήσαν φυσικώ τω λόγω φλογερά πιστοί στην Αγγλία, ενώ ταυτόχρονα χρησίμευαν ως αντιστάθμισμα των γάλλων στην Επαρχία του Κεμπέκ. Οι επαρχίες αυτές εδέχθησαν το ίδιο είδος διοικήσεως όπως οι μέσες αγγλικές αποικίες, με δημοκρατικές μορφές, αλλά σε μεγάλη έκταση υπό τον συγκεντρωτικόν έλεγχο ενός διορισμένου από το Λονδίνο κυβερνήτη.

         102. Η Μεταποίηση στην Αγγλία και την Αμερική.  Αυτή ήταν η περίοδος της καλούμενης "Βιομηχανικής Επαναστάσεως" στην Αγγλία. Επί διακόσια περίπου χρόνια είχαν γίνει προσπάθειες για την εφαρμογή εφευρέσεων στην Αγγλία, καθώς και στην υπόλοιπην Ευρώπη, οι οποίες θα απλοποιούσαν τις διάφορες μεταποιητικές διαδικασίες. Οι απόπειρες αυτές όμως συναντούσαν πάντοτε την αντίθεση, γιατί θα έθεταν τους τεχνίτες εκτός εργασίας και θα προκαλούσαν την γενική δυστυχία. Οι ίδιες αντιρρήσεις προεβάλλοντο στην ηπειρωτική Ευρώπη, τώρα όμως η Αγγλία είχε ξαφνικά αποκτήσει τεράστια νέα εδάφη, και επείγετο να μπαρκάρει τόσο πολύν κόσμο για την Αμερική, ώστε η εισαγωγή των μηχανών θα εξασφάλιζε απλώς περισσότερους ανθρώπους πρόθυμους να μεταναστεύσουν. Εργοστάσια εγκαταστάθησαν στην Αγγλία υπό ιδιωτικόν έλεγχο, ενώ εργάτες στρατολογήθησαν για λογαριασμό τους χάρη στην μαζική πτώχευση του αγροτικού πληθυσμού, που το μεγαλύτερο μέρος του εστράφη στα εργοστάσια ουσιαστικά σαν δούλοι, ενώ πολλοί διέφυγαν στην Αμερική. Η Αμερική υπήρξε επίσης το καταφύγιο πολλών από τους παληούς τεχνίτες που έχασαν την απασχόλησή τους εξ αιτίας των καινούργιων μηχανών.

         Εν τω μεταξύ, η Αμερική είχε την δική της ανάπτυξη μεταποιητών επί εντελώς διαφορετικών κατευθύνσεων. Ο νότος παρέμενε πρωτίστως αγροτικός, μια φεουδαρχική αριστοκρατία. Οι μέσες αποικίες ήσαν αγροτικές, αλλά είχαν να κάνουν πολύ με το ωκεάνειο εμπόριο. Στην Νέαν Αγγλία όμως, η γη δεν ήταν κατάλληλη για εκτεταμένη αγροτική ανάπτυξη. Ακόμη και το εμπόριο επαφίετο κατά μέγα μέρος στην επινοητικότητα του πληθυσμού, και έτσι κάποιας μορφής μεταποιητική βιομηχανία συνιστούσε σχεδόν αναγκαιότητα εκεί. Οι ιδιαίτερες επινοήσεις οι γνωστές ως "ιδέες" των Γιάνκηδων, εν μέρει, όπως είδαμε, επίσης αποτέλεσμα της επιρροής των Πενακούκων, ήσαν η απάντηση στην ζήτηση αυτή, και η Νέα Αγγλία είχε ήδη αναπτύξει σημαντική μεταποιητική δραστηριότητα σε αυτή την μικρή κλίμακα. Η εισροή τεχνιτών από την Αγγλία συνετέλεσε κατά πολύ στην αύξησή της.

         Ομως η οικοδόμηση και η χρήση των εργοστασίων δεν ήταν αρκετή για την Αγγλία. Ο ανταγωνισμός από την Αμερική δεν ήταν επιθυμητός, και οι παλαιοί νόμοι κατά της μεταποιήσεως στην Αμερική, ανέκαθεν μήλο της Εριδος μεταξύ Αμερικής και Αγγλίας, επιβλήθησαν τώρα με ανανεωμένη πυγμή. Αυτός ο περιορισμός, φυσικά, έπληξε τις επαρχίες της Νέας Αγγλίας βαρύτερα από κάθε άλλη, ενώ πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, που ζούσαν σχεδόν αποκλειστικά από το διατλαντικό εμπόριο, είχαν μάλλον να κερδίσουν πολλά παρά να χάσουν κάτι από την καταστολή της μεταποιήσεως των Γιάνκηδων. Στον Νότο, ένα τέτοιο θέμα όπως το ζήτημα της μεταποιήσεως ήταν ουσιαστικά απόν, αν και η αυστηρή εφαρμογή των αντι-εργοστασιακών νόμων από την Αγγλία είχαν κάνει, σε περασμένους καιρούς, ακόμη και τον Νότο να υποφέρει.

         Ηταν, επομένως, αναμενόμενο πως η Νέα Αγγλία θα προέβαλλε σημαντική αντίρριση στην επιβολή αυτού του εσωτερικού ελέγχου από την Αγγλία. Αυτό αποτελούσε ευκαιρία ακριβώς για μια μυστική ένωση όπως οι Οκαμαμαμμεσσέτοι, που, αν και δεν ήταν πλέον μια φυλή πραγματικών ερυθροδέρμων, αρνήθηκε να αναγνωρίσει την ειρηνευτική συνθήκη, θεωρώντας εαυτήν ακόμη εμπόλεμη με τις αποικιακές και την βρεταννική κυβερνήσεις, επειδή δεν είχε ποτέ ζητηθεί από την φυλή να υπογράψει την συνθήκη. Ο ρόλος τους τώρα ήταν να ξεκινήσουν την δημιουργία εσωτερικής αναταραχής κατά του υφισταμένου καθεστώτος και να εργασθούν για την λαϊκή κυριαρχία μέσω των θεσμών. Συντόνως, στο ζήτημα που αφορούσε την μεταποίηση, η Φυλή συνέχισε να εργάζεται για την οργάνωση της μυστικής μεταποιητικής δραστηριότητας σύμφωνα με το σχέδιο συνεργασίας των Πενακούκων. Σχηματίσθηκε μια ομάδα συμπαθούντων, οι Υιοί της Ελευθερίας, που εξασφάλισαν διάφορα κρυσφύγετα μέσα σε ολόκληρη την Μασσαχουσέττη, όπου τεχνίτες και άλλοι εθελοντές εργάτες μπορούσαν να συγκεντρώνονται για να παράγουν διάφορα είδη αναγκαίων αγαθών. Αυτά τα κρυφά εργοστάσια, αντί να ανήκουν σε ιδιώτες, όπως στην Αγγλία, ελέγχοντο από εκείνους που εργάζονταν σε αυτά, κατά το σύστημα των δημοτικών συνελεύσεων εν πολλοίς, ενώ ακόμη και οι Υιοί της Ελευθερίας, που προμήθευσαν το αρχικό κεφάλαιο, απλώς επόπτευαν την διαδικασία χωρίς να τους ανήκουν όμως όντως τα εργοστάσια. Αυτό ήταν όσο γίνεται περισσότερο κοντά στο σχέδιο συνεργασίας των Πενακούκων, με δεδομένους τους παγιωμένους θεσμούς του χρήματος και της ιδιοκτησίας.

         Η ίδια η Βοστώνη είχε ένα από αυτά τα εργοστάσια, ένα υφαντουργείο όχι μακριά από το Κοινό, στην οδό Τρεμόντ στην γωνία της παρόδου Ρώουσον (σημερινή οδός Μπρόμφηλντ). Δέκα μίλια μακρύτερα, η βασιλική πόλη του Λυνν (η αρχική πρωτεύουσα της φυλής των Σαούγκους), επιλέχθηκε ως κατάλληλος λαθρεμπορικός λιμενικός σταθμός, προσιτός σε τρία διαφορετικά λιμάνια ταυτοχρόνως, και εκεί εγκαταστάθηκε ένα εργοστάσιο υποδηματοποιΐας. Ο βασιλικός τίτλος της πόλεως απερρίφθη, και υπό το όνομα Λυνν αυτή είναι σήμερα μια πό τις σπουδαιότερες στον τομέα της υποδηματοποιΐας πόλεις στον κόσμο. Αλλα εργοστάσια αυτού του μυστικού και συνεργατικού τύπου ιδρύθησαν μακριά από πληθυσμιακά κέντρα, σε πολλές περιπτώσεις στις θέσεις εγκαταλελειμένων φυλετικών κωμοπόλεων.

         Αυτά τα εργοστάσια, που προέκυψαν έτσι, διέφεραν ποικιλοτρόπως από εκείνα που εγκαταστάθησαν στην Αγγλία. Τα αγγλικά εργοστάσια αντιπροσώπευαν την υποδούλωση του πληθυσμού, και την υποταγή τους σε μια νέα τάξη εργοστασιαρχών, ενώ τα εργοστάσια της Μασσαχουσσέτης εκείνης της περιόδου αντπροσώπευαν, αντιθέτως, ένα καταφύγιο του φτωχότερου πληθυσμού από την επιχειρούμενη υποδούλωση στην Αγγλία. Τα εργοστάσια στην Αγγλία αντιπροσώπευαν την αποστέρηση του λαού από την γη, ενώ εκείνα της Μασσαχουσέττης αντιπροσώπευαν την αντίσταση του λαού κατά της αποστερήσεως από εκείνους που τους απαγόρευαν την εγκαθίδρυση εργοστασίων. Τα αγγλικά εργοστάσια αντιπροσώπευαν την άνοδο στην εξουσία μιας τάξεως με πολύ χρήμα. Τα εργοστάσια της Μασσαχουσέττης ήσαν καθεαυτά μια επανάσταση κατά του χρήματος, και μια κίνηση από, και για, τα φτωχότερα στοιχεία του πληθυσμού. Τα εργοστάσια της Μασσαχουσέττης προέβαλλαν σε εκείνα της Αγγλίας ανταγωνισμό, όχι μόνο παράγοντας αγαθά ανταγωνιστικά των αγγλικών αγαθών, παρά αντιπαραθέτοντας θεσμούς που ανήκαν στον φτωχό λαό ενάντια στους αγγλικούς που ανήκαν στους πλουσίους.

         Η Φυλή και οι εταίροι της, όπως οι Υιοί της Ελευθερίας στην Νέαν Αγγλία, οργάνωσαν βαθμιαία τον κύκλο των συμπαθούντων τους προκειμένου να δώσουν τα προς το ζην στους αμερικανούς εθελοντές εργοστασιακούς εργάτες, δια της αγοράς των δικών τους προϊόντων αντί των βρεταννικών αγαθών, και πολλές εφημερίδες βοηθούσαν την διαδικασία τυπώνοντας συχνά, σαν διαφήμιση τάχα, πως ορισμένοι κατονομαζόμενοι έμποροι πωλούσαν βρεταννικά αγαθά, στερώντας τους έτσι στην πράξη συναλλαγές, και επιβάλλοντας την πώληση εντόπιων αγαθών μέσω της συντονισμένης δράσεως που, κάπου εκατό χρόνια αργότερα, ονομάσθηκε μποϋκοτάρισμα.

         103. Καινούργιοι Τίτλοι στην Νέαν Αγγλία.  Η Κοιλάδα του Χούντσον και ο Νότος ετέλεσαν υπό φεουδαρχική κυβέρνηση ολόκληρη την περίοδο του αποικισμού των, όμως αυτή η μορφή διακυβερνήσεως ελάχιστα έως τότε είχε παρουσιασθεί στην Νέαν Αγγλία, όπου ακόμη και το Νέο Χαμπσάιρ και το Μαίην, έχοντας ξεκινήσει ως φεουδαρχικές αποικίες, είχαν γρήγορα καταφέρει να απαλλαγούν από αυτό το καθεστώς. Είδαμε πως ο κυβερνήτης Ανδρος επεχείρησε να αφαιρέσει την γη του από τον αγροτικό πληθυσμό της Νέας Αγγλίας, ώστε να τους καταστήσει δουλοπάροικους των ευγενών που είχε δημιουργήσει, αυτή όμως η διαδικασία δεν μπόρεσε να προκόψει και πολύ στην διάρκεια της σύντομης αλλά άδοξης βασιλείας του, και πολλές από τις προσπάθειές του προς αυτήν την κατεύθυνση ακυρώθησαν από την πουριτανική αποκατάσταση που ακολούθησε την ανατροπή του καθεστώτος του.

         Με τά τον Μεγάλο Πόλεμο του Οχάιο, η Αγγλία αποπειράθηκε ακόμη μια φορά να μετατρέψει την Νέαν Αγγλία σε φεουδαρχική επικράτεια δημιουργώντας νέους τίτλους ευγενείας συνεπαγόμενους έγγειες ιδιοκτησίες στην Αμερική. Η γη που δόθηκε έτσι ήταν ήδη κατειλημένη, πράγμα που σήμαινε αφαίρεσή της ή ακόμη και υποδούλωση των προηγουμένων κατόχων, πολλοί από τους οποίους κατήντησαν πράγματι δουλοπάροικοι των νέων ευπατριδών αρχόντων.

         Τα υποστατικά που παραχωρήθσαν έτσι ήσαν συχνά πολύ εκτεταμένα. Ο Σερ Ουίλλιαμ Πέππερελλ, που είχε διατελέσει αξιωματικός στον πόλεμο, έλαβε μια περιουσία που εκάλυπτε την νότια γωνία του Μαίην για μιαν απόσταση τριάντα μιλίων κατά μήκος της ακτής, και κάπου πενήντα μίλια στο εσωτερικό―σχεδόν τόσο κομμάτι του Μαίην όσο καταλάμβαναν οι εγγλέζικοι οικισμοί τον δέκατον έβδομον αιώνα. Ο ίδιος αξιωματικός έλαβε και μια πρόσθετη μικρότερη περιουσία στο βόρειο Μιντλέσσεξ, και οι δυο αυτές ιδιοκτησίες περιελάμβαναν κι άλλες εκτάσεις που ήδη κατείχοντο από πολλούς Γιάνκηδες τόσο ως πόλεις όσο και ως αγροκτήματα. Αλλες παρόμοιες περιουσίες δημιουργήθησαν, και ο γεωργός της Νέας Αγγλίας στην Αμερική είχε κάθε λόγο να διαμαρτύρεται κατά της νέας πολιτικής της μητέρας πατρίδας.

         104. Συλλέγοντας για τον Πόλεμο. Η Αγγλία αισθανόταν τώρα πως η Αμερική γινόταν μια πλούσια χώρα, και βάλθηκε να κάνει την Αμερική να πληρώσει για όλα τα έξοδα του πολέμου, επιβάλλοντας και αυξάνοντας τους επιβεβλημένους φόρους. Αυτό ξεκίνησε ήδη από το 1761, πριν τελειώσει ο πόλεμος. Η Αγγλία όχι μόνον επέβαλε φορολογία στην Αμερική, παρά κατέφυγε σε τέτοια μέτρα όπως τα εντάλματα ερεύνης, δίνοντας την ευχέρεια στις βρεταννικές αρχές να ερευνούν ολόκληρες αμερικανικές πόλεις για λαθραία αγαθά.

         Εφ' όσον τα αγαθά που κατασκευάζοντο στα νέα εργοστάσια της Νέας Αγγλίας, ή εκείνα που εισάγονταν από την Ευρώπη χωρίς να περνούν μέσα από την Μεγάλη Βρεταννία, εχαρακτηρίζοντο λαθραία, οι λιανέμποροι σε όλα τα μέρη των αμερικανικών αποικιών επλήγησαν σκληρά. Το μποϋκοτάρισμα που επέβαλαν τα εργοστάσια της Νέας Αγγλίας σήμαινε την αύξηση των κύκλων λαθρεμπορίας μεταξύ των εμπόρων, ιδίως στην Βοστώνη, αλλά και στα άλλα λιμάνια επίσης. Οι έμποροι φυσικά διαμαρτύροντο κατά αυτών των μέτρων, αν και το ζήτημα δεν απασχολούσε ιδιαίτερα τον εν γένει αμερικανικό πληθυσμό.

         Αυτός ο κύκλος λαθρεμπορίας διέφερε περαιτέρω από τους επαναστάτες των εργοστασίων και της γεωργίας της Μασσαχουσέττης κατά το ότι ήσαν απλώς διαμαρτυρόμενοι, και δεν είχαν αλλιώς άμεση διαφωνία με την Μεγάλη Βρεταννία, καθώς ο σκοπός τους ήταν να ρυθμίσουν τα προβλήματα δι' αιτήσεως και τίποτε άλλο. Επί πλέον, εφ' όσον τα εργοστάσια δημιουργούσαν πίεση στους εμπόρους, δεν υπήρχε καμμία συμπάθεια μεταξύ των δύο τάξεων. Ο κύκλος της λαθρεμπορίας μπορεί να αποτελούσε την πιο θορυβώδη ομάδα, αλλ' όμως οι πραγματικοί επαναστάτες στην Αμερική εκείνης της περιόδου υπήρξαν οι αγρότες και οι εργάτες.

Κεντρική Σελίδα    Περιεχόμενα    Επόμενο