Κεντρική Σελίδα των Αρχείων      Περιεχόμενα       Επόμενο Κεφάλαιο

         1. Πηγή της Κόκκινης Φυλής.  Καμμία εξήγηση δεν έχει γίνει ακόμη γενικά αποδεκτή περί της προελεύσεως της αρχικής αμερικανικής φυλής, αν και, αφ' ής στιγμής υπήρξε τακτική επικοινωνία μεταξύ των δύο πλευρών του ωκεανού, έχουν προταθεί πολλές. Οι περισσότερες από τις εξηγήσεις προσπαθούσαν να συμβιβάσουν την ύπαρξη μιας αμερικανικής φυλής με την μάλλον υπερφίαλη υπόθεση των λευκών, ότι το ανθρώπινο είδος προέρχεται αναγκαστικά από την δική τους μεριά του ωκεανού. Παραδείγματα τέτοιων θεωριών είναι η υπόθεση του Ουίλλιαμ Πένν (την οποία υιοθέτησαν οι Μορμόνοι) ότι οι ερυθρόδερμοι είναι οι απόγονοι των χαμένων φυλών του Ισραήλ, ή η θεωρία που υποστηρίζουν πολλοί σύγχρονοι ανθρωπολόγοι, ότι οι πρόγονοι της κόκκινης φυλής έφθασαν στην Αμερική από την Ασία, μέσω του Βεριγγείου Πορθμού ή των Αλεούτων Νήσων. Μερικοί ανθρωπολόγοι τοποθετούν αυτήν την μετανάστευση μόλις τον τέταρτον αιώνα!

         Γιατί τάχα είναι περισσότερο απαραίτητο να εξηγήσει κανείς την παρουσία μιας κόκκινης φυλής στην Αμερική, παρά μιας λευκής στην Ευρώπη, ή μιας μαύρης στην Αφρική; Πραγματικά, όλες οι φυλές έχουν μάλλον κοινή καταγωγή, όμως η καταγωγή αυτή μπορεί να ήταν από το δυτικό ημισφαίριο όσο και από το ανατολικό, ή μπορεί ακόμα να ήταν από κάποιο μέρος που έκτοτε έχει βυθισθεί στον ωκεανό, πράγμα που θα εξηγούσε γιατί μερικοί πήγαν στην Αμερική και άλλοι στην Ευρώπη.

         Οι Εσκιμώοι ήρθαν πιθανόν από τον Βερίγγειο Πορθμό, αφού ανήκουν σε διαφορετική φυλή από τις κόκκινες ομάδες της Αμερικής, και συνδέονται πολύ πιο στενά με τους Μογγολικούς λαούς της απέναντι πλευράς του Αρκτικού Ωκεανού. Επίσης, υπάρχουν ορισμένες ιδιαιτερότητες των κατοίκων της αμερικανικής ακτής του Ειρηνικού, που θα μπορούσαν να εξηγηθούν από κάποιου είδους μογγολική μετανάστευση στην Αμερική και την ανάμιξη με τις ομάδες ερυθροδέρμων που ήσαν ήδη εδώ. Ομως η ίδια η κόκκινη φυλή, που δεν μοιάζει καθόλου με οποιαδήποτε της Ασιατικής πλευράς, δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί από μια μογγολική μετανάστευση, γιατί μεταξύ της κόκκινης και της κίτρινης φυλής δεν συναντώνται παρά λίγες επιφανειακές ομοιότητες.

         Οπότε, αφού ως βάση θα χρειαζόταν κάτι περισσότερο από την παρούσα χωροθέτηση των φυλών, το μόνο που μπορούμε να πούμε σχετικά με την καταγωγή της κόκκινης φυλής είναι πως μάλλον δεν είναι δυνατόν τα μέλη της να προέρχονται από περιπλανώμενα μέλη άλλων φυλών, από άλλες περιοχές της γης. Η προέλευσή τους ως φυλής από κάποιο συγκεκριμένο μέρος είναι πιο εύλογη –το πιθανώτερο, από κάποια περιοχή που τώρα σκεπάζει ο Ατλαντικός Ωκεανός.

         2. Οι Κρο-Μανιόν.  Σε σχέση με την προϊστορία των κόκκινων λαών, ένα σημαντικό γεγονός είναι ότι υπήρχαν κάποτε ερυθρόδερμοι στην Ευρώπη όπως και στην Αμερική. Η πιο συχνή φυλή των σπηλαίων στην Ευρώπη είναι οι Κρο-Μανιόν, που έμοιαζαν σωματικά πολύ με την κόκκινη φυλή, και μάλιστα εικονίζονται σε κάποιες ζωγραφιές σπηλαίων της Δυτικής Ευρώπης βαμμένοι κόκκινοι και φέροντες παρόμοια λοφία από φτερά, σαν αυτά που συνήθιζαν οι ανατολικοί Αλγονκίνοι της Βόρειας Αμερικής. Οι Κρο-Μανιόν ήσαν κυρίως εγκατεστημένοι κοντά στις ατλαντικές περιοχές της Ευρώπης, αν και συναντώντο σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και την βόρεια Αφρική. Ο πυκνότερος πληθυσμός Κρο-Μανιόν φαίνεται πως ήταν γύρω από την κεφαλή του Βισκαϊκού Κόλπου, όπου σώζεται ακόμη η ονομαζόμενη Βασκική γλώσσα, παντελώς άσχετη με οποιαδήποτε άλλη γλώσσα στην γη, αλλά που η γενική δομή της μοιάζει μόνο με τις γλώσσες των ερυθροδέρμων της Αμερικής. Το ότι αυτή η γλώσσα θα πρέπει να ήταν κάποτε γενικευμένη στο περισσότερο μέρος της Ευρώπης φανερώνεται από τα Ευρωπαϊκά τοπωνύμια. Ωστε, προφανώς, η γλώσσα που μιλιόταν στην Ευρώπη πριν από την έλευση των αρίων θα πρέπει να είχε την δομή των γλωσσών της κόκκινης φυλής.

         Από όλους τους προϊστορικούς λαούς που ήρθαν στην Ευρώπη, οι μόνοι που έδειξαν κάποια σημεία προόδου ήσαν οι Κρο-Μανιόν. Αλλες φυλές ήλθαν και παρήλθαν. Η κάθε μια τους απέκτησε τις τέχνες και τον πολιτισμό των Κρο-Μανιόν της συγκεκριμένης εποχής, και έκτοτε παρέμεινε εκεί. Μόνον οι Κρο-Μανιόν εξακολούθησαν να προοδεύουν, οικοδομώντας σιγά-σιγά ένα πολιτισμό που οι λευκοί διάδοχοί τους παρέλαβαν και υιοθέτησαν ως δικό τους, αλλά που τελικά κατέληξε να μείνει στάσιμος, έως ότου η πρόοδος ανανεώθηκε χάρη στην επαφή με τους ερυθροδέρμους της Αμερικής.

         Οταν οι Κρο-Μανιόν ήρθαν στην Ευρώπη, το κλίμα της γης ήταν θερμότερο από σήμερα, και η Αμερική συνδεόταν με την Ευρώπη δια ξηράς σε δύο σημεία, το ένα μεταξύ Γροιλανδίας και Ισλανδίας, και το δεύτερο κοντά στους τροπικούς, που συνέδεε την Βόρεια Αφρική με τις Δυτικές Ινδίες και την Νότια Αμερική. Την βόρεια σύνδεση φαίνεται πως κρατούσαν οι Κρο-Μανιόν σε μια πολύ πρώϊμη περίοδο, και ίσως, πράγματι, εκεί να ήταν η αρχική πατρίδα της κόκκινης φυλής, αν και, φυσικά, δεν μπορεί να λεχθεί τίποτε το οριστικό περί αυτού. Η επακόλουθη βύθιση αυτών των συνδέσμων ξηράς, και ο ερχομός της Εποχής των Πάγων, χώρισε του ερυθρόδερμους λαούς Ευρώπης και Αμερικής για πολλές χιλιάδες χρόνια, έτσι που ο καθένας εξελίχθηκε ξεχωριστά, με ευδιάκριτα όμως κοινά χαρακτηριστικά. Είναι, ωστόσο, αμφίβολο αν διακόπηκε ποτέ πλήρως η επικοινωνία μέσω Ατλαντικού μεταξύ των δύο τμημάτων της κόκκινης φυλής σε οποιαδήποτε εποχή.

         Οταν οι Κρο-Μανιόν έφθασαν στην πλευρά της εσωτερικής θάλασσας που είναι σήμερα ο Βόρειος Ατλαντικός, βρήκαν τον χώρο κατοικούμενο από κάποια ανθρωποειδή γνωστά ως "άνθρωπος του Νεάντερταλ". Πρόκειται μάλλον για τους καλούμενους νάνους και ξωτικά των Ευρωπαϊκών θρύλων, αφού η γενική τους εμφάνιση –καμπούρα και λοιπά- ανταποκρίνεται στην περιγραφή. Οι σπηλιές όπου ζούσαν αυτοί οι "Νεάντερταλ" παρελήφθησαν και προσαρμόσθηκαν στην ανθρώπινη κατοίκηση, ενώ οι οι ίδιοι οι νάνοι αρχικά οδηγήθηκαν σε υπόγεια ενδιαιτήματα, και αργότερα εξαλείφθηκαν. (Ας σημειωθεί πως οι νάνοι και τα ξωτικά των θρύλων της Δυτικής Ευρώπης ζουν συνήθως στα έγκατα της γης, ενώ αργότερα τους συνέδεσαν με τα μεταλλεία.) Είναι άκρως αμφίβολο αν ήταν ποτέ δυνατή η οποιαδήποτε ανάμιξη τόσο διαφορετικών ειδών (και όχι απλώς διαφορετικών φυλών του ανθρώπινου είδους)

         Αυτά συνέβαιναν πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια. Αργότερα, άλλες φυλές ανθρώπων εισήλθαν στην ίδια περιοχή, συνδέθηκαν με τους Κρο-Μανιόν, ως φίλοι ή ως εχθροί, και πιθανόν να έγινε κάποια επιμειξία. Κάθε φυλή που εισέβαλλε, αποκτούσε τις γνώσεις που είχαν οι Κρο-Μανιόν κατά την εποχή της εισβολής. Πρώτα ήρθαν οι μαύροι, που, όταν το κλίμα κρύωσε πριν από την Εποχή των Πάγων, αποσύρθηκαν νότια στην Αφρική. Μετά, στην αποκορύφωση της Εποχής των Πάγων, ήρθαν οι Εσκιμώοι, που είχαν ήδη εξαπλωθεί περί την Αρκτική, και που οι προελαύνοντες πάγοι τους είχαν αναγκάσει να τραβήξουν νότια. Αυτοί ξαναϋποχώρησαν προς βορράν, όταν το στρώμα του πάγου άρχισε να σπάει, αφού όπως φαίνεται ευδοκιμούσαν καλύτερα στις παρυφές των πάγων. Οταν ο πάγος διαλύθηκε, και οι Κρο-Μανιόν είχαν αρχίσει να αναπτύσσουν ένα μικρό πολιτισμό γύρω από τα ορυχεία πυρόλιθου της Γαλλίας και της Αγγλίας, ήρθε εξ ανατολών η καταστροφικότερη εισβολή απ' όλες.

         Στη διάρκεια της Εποχής των Πάγων, μια τεράστια εσωτερική θάλασσα σχηματίσθηκε μεταξύ της Ευρώπης και της Ασίας, αφήνοντας στην ανατολική πλευρά της μια μεγάλη περιοχή τριγυρισμένη από θάλασσα, βουνά, και πάγο, και αποκλεισμένη από την υπόλοιπη γη για πολλές χιλιάδες χρόνια. Εδώ είχαν απομονωθεί λίγοι άνθρωποι και μερικά ζώα. Ενας τύπος αλβίνου κατέστη η τυπική ανθρώπινη φυλή στην περιοχή αυτή. Ο τύπος αυτός συναντάται ως σποραδική ανωμαλία σε όλες τις φυλές, αλλά, υπό την περίεργη εκείνη απομόνωση, κατέληξε να δημιουργηθεί μια λευκή φυλή. Και, έχοντας απομονωθεί μαζύ με ορισμένες ποικιλίες ζώων, η ανώμαλη αυτή ράτσα έφθασε να εξημερώσει τα ζώα, και παρεμπιπτόντως να επιμολυνθεί με τις αρρώστειες και τα παράσιτα των ζώων αυτών. Με την πάροδο των γενεών, η λευκή φυλή ανέπτυξε βαθμιαία κάποια ανοσία σ' αυτές τις ασθένειες, τις οποίες όμως μετέφεραν πάντοτε και οι οποίες τελικά απέβησαν το μεγαλύτερο όπλο στην μάχη τους εναντίον των άλλων φυλών. Οταν το μεγάλο στρώμα πάγου υποχώρησε στον βορρά και στα ορεινά, και η εσωτερική θάλασσα στράγγισε, αυτή η αρχική χώρα των λευκών έγινε έρημος, αναγκάζοντας ανθρώπους και ζώα να καταφύγουν αλλού, πρώτα στα νότια πάνω από τα ορεινά περάσματα (στην Ινδία και την Περσία), και μετά σε διαδοχικά κύματα δυτικά προς την Ευρώπη, κουβαλώντας μια επαχθή σοδειά από εξαιρετικά καταστροφικές αρρώστειες.

         Είναι πολύ πιθανόν τα πρώτα λίγα κύματα της λευκής εισβολής στην Ευρώπη να απορροφήθηκαν δι' επιμειξίας, και οι λευκοί να υιοθέτησαν τον ερυθρό πολιτισμό. Ομως, αφού η κόκκινη φυλή δεν είχε την ίδια ανοσία όπως οι λευκοί απέναντι στους πολυάριθμους μικροοργανισμούς που οι δεύτεροι κουβαλούσαν επάνω τους, τα νεότερα κύματα των εισβολών εξολόθρευσαν βαθμιαία τους ερυθροδέρμους από το ανατολικό ημισφαίριο, αν και αρκετά αργά, ώστε να επιτρέψουν στους λευκούς να παραλάβουν τον πολιτισμό τους.

         Στην δυτική Ευρώπη, που ήταν η τελευταία στάση των ερυθροδέρμων του ανατολικού ημισφαιρίου, ίχνη χαρακτηριστικών των Κρο-Μανιόν συναντώνται ακόμα μεταξύ μερικών κατοίκων, ακόμη και των πιο ανοικτόχρωμων. Επίσης, τα παραμύθια που αναφέρονται σε "γίγαντες" είναι προφανώς κατάλοιπα παραδόσεων από μάχες με μια ψηλότερη και πιο γεροδεμένη φυλή. Το ίδιο το όνομα "γίγας" μάλιστα ενώ δεν σημαίνει τίποτε από πλευράς αρίας προελεύσεως, αν είναι όμως, όπως μάλλον δείχνει, βάσκικο, είναι κατάλοιπο προ-αριανής γλώσσας στην Ευρώπη, και μπορεί να προέρχεται από το βασκικό "γίζων," που σημαίνει "άνθρωπος". Οι λευκοί πάντως διατηρούν στην Ευρώπη πολλά τοπωνύμια, ενώ επιζούν ακόμη και λίγες λέξεις και τρόποι της γλώσσας, ως ίχνη των ερυθροδέρμων που κατανικήθησαν πολλές χιλιάδες χρόνια πριν.

         3. Ατλαντίς.  Κατά την Εποχή των Πάγων, φαίνεται πως η βόρεια στεριανή σύνδεση μέσω Ατλαντικού είχε καταβυθιστεί, παρέμενε όμως η νότια, όχι ως συνεχές σώμα ξηράς, παρά ως μια μεσο-ατλαντική ήπειρος, συνδεόμενη μεσω μιας αλυσσίδας νησιών με την Αφρική ανατολικά και με την Αμερική δυτικά. Παραδόσεις αυτής της νησιωτικής ηπείρου "Ατλαντίδος" διατηρήθησαν και από τις δυο πλευρές του Ωκεανού. Ενας πολιτισμός της ερυθράς φυλής αναπτύχθηκε οπωσδήποτε γύρω από την βορειοκεντρική περιοχή του Ατλαντικού και στις δύο πλευρές του ωκεανού, το γεωγραφικό κέντρο του οποίου ήταν εκεί όπου σήμερα έχουμε την θάλασσα των Σαργασσών, καταμεσίς του Ατλαντικού, και όπου η παράδοση, και από τις δύο πλευρές, τοποθετεί την χαμένη Ατλαντίδα.

         Σύμφωνα με την παράδοση τόσο του Μεξικού όσο και της Μεσογείου, ένας μεγάλος πολιτισμός ήκμασε πάνω σε αυτήν την ήπειρο, η οποία υπήρξε προφανώς το αρχικό κέντρο του πολιτισμού των ερυθροδέρμων. Κατά τον θρύλο, η ήπειρος κατοικείτο από δέκα έθνη ενωμένα υπό κοινό κυβερνήτη, που ήλεγχαν μια εκτεταμένη αυτοκρατορία, η οποία έφθανε μέχρι το βάθος των ηπείρων και στις δυο πλευρές του ωκεανού. Η μεγάλη αυτή αυτοκρατορία εκμεταλλευόταν τόσο τα ορυχεία πυρόλιθου της Γαλλίας, όσο και τα ορυχεία χαλκού του Μίτσιγκαν. 

        Τα δέκα έθνη με κοινό κυβερνήτη μπορεί να ήσαν απλώς επαρχίες μιας και μόνης αυτοκρατορίας υπό συγκεντρωτική, πιθανόν απόλυτη, διακυβέρνηση. Χωρίς αμφιβολία όμως η παράδοση μιας τέτοιας ενώσεως επηρέασε εμμέσως την δημιουργία της ιδέας της ομοσπονδίας, ενός κυβερνητικού σχήματος που ο Ερυθρόδερμος ανέπτυξε καθ' ολοκληρίαν, και που ανθεί ακόμη κυρίως σε αμερικανικό έδαφος.

         Καθώς η πίεση σε αυτήν την περιοχή ήταν πολύ μεγαλύτερη από την ανατολή παρά στην δύση, εξ αιτίας των πολυάριθμων λαών του ανατολικού ημισφαιρίου, είναι πιθανόν να αποικίσθηκε η Ατλαντίς από ερυθροδέρμους της δυτικής Ευρώπης και της Αφρικής―να προχώρησε η εποίκηση προς τα δυτικά δια της Ατλαντίδος στα νησιά των Αντιλλών (τις καλούμενες Δυτικές Ινδίες) και δι' αυτών πίσω στην Αμερική, πατρίδα των ερυθροδέρμων. Κατά την Εποχή των Πάγων, η Ατλαντίς παρείχε σχεδόν το μοναδικό ευνοϊκό κλίμα για πολιτισμό, και εκεί η κόκκινη φυλή ίδρυσε τον πρώτο μεγάλο πολιτισμό επί της γης.

         Αργότερα, η ήπειρος αυτή καταποντίσθηκε, καταστρέφοντας έτσι αυτό το σπουδαίο κέντρο των ερυθροδέρμων, και αφήνοντας τις προφυλακές του στην Ευρώπη και την Αμερική να ακολουθήσουν τις μοναχικές τους εξελικτικές πορείες. Η παράδοση θέλει την Ατλαντίδα να καταποντίζεται από σεισμό, ή σειρά σεισμών, περί το 9600 π.Χ.

         Η εποίκηση προς τα δυτικά της Ατλαντίδος είχε καταλήξει στην επέκταση της ατλάντειας αυτοκρατορίας μέχρι το Μεξικό, στα βορειοαμερικανικά λειβάδια μέχρι τις Μεγάλες Λίμνες, και στα βουνά, ανατολικά και δυτικά. Στο μεταξύ, όταν ο βόρειος σύνδεσμος στεριάς μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής (η αρχική πιθανόν κατοικία της κόκκινης φυλής) καταποντίσθηκε, οι λαοί που ζούσαν εκεί αναγκάσθηκαν να προωθηθούν στην πλευρά της Αμερικής, και να προχωρήσουν προς τα κάτω κατά μήκος της ακτής του Ατλαντικού, και μέσα στην ίδια περιοχή των λειβαδιών, όταν το μεγάλο στρώμα του πάγου άρχισε να κατηφορίζει προς νότον. Αυτοί περιελάμβαναν τα έθνη των Ιρόκων, καθώς και την φάρα των Αλγονκίνων, της οποίας τα έθνη των Πενακούκων αποτελούν εξέχον δείγμα.

         Δημιουργήθηκε έτσι μια διαρκής πίεση αντιθέσεως απέναντι στα κύματα του προερχόμενου από τον νότο ατλάντειου αποικισμού, ώστε οι λαοί που έφθαναν από τα βορειοανατολικά απωθήθηκαν ξανά πίσω στον βορρά, και στην περιοχή της ακτής του Ατλαντικού, με την οροσειρά των Αππαλαχίων ως σύνορο κατά της εισβολής μέσα στην παράκτια περιοχή. Με τον καταποντισμό όμως της ίδιας της Ατλαντίδος, η κύρια ισχύς χάθηκε από την έκταση της αποικίας των λειβαδιών, και ο πολιτισμός του "Κατασκευαστή Πυραμίδων," που κατείχε το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Αμερικής αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν, βρέθηκε τώρα κυκλωμένος από παντού από τους ατλαντικούς λαούς. Η υποχώρηση υπήρξε πολύ αργή, τελικά όμως οι Αλγονκίνοι εξαπλώθησαν σε όλη την Βόρεια Αμερική, ενώ οι Ιρόκοι, οι Βασκόκοι, και άλλοι εγκαταστάθησαν σε διάφορα μέρη της ηπείρου. Πιθανόν οι Νατσέζοι, που ηττήθησαν και εκδιώχθησαν στις πηγές του ποταμού Μισσισσιππή το 1732, να αντιπροσώπευαν τα τελευταία κατάλοιπα των Κατασκευαστών Πυραμίδων, των τέως κυρίων των λειβαδιών της Αμερικής.

Κεντρική Σελίδα    Περιεχόμενα    Επόμενο