ΚΕΦΑΛΑΙΟ XXII

        Αν και η Βοστώνη είχε εκκενωθεί την Κυριακή, 17 Μαρτίου 1776, ο βρεταννικός στόλος παρέμεινε στα ανοικτά της Ναντασκέτης, ακριβώς έξω από το λιμάνι, για κάποιο διάστημα ακόμη. Ο Ηπειρωτικός στρατός έπρεπε να καταλάβει τα νησιά του λιμένα της Βοστώνης, και κατόπιν να πολεμήσει με τον στόλο, προτού απαλλαγεί τελικά η Βοστώνη από την απειλή της πιθανής επιστροφής των "υπουργικών δυνάμεων," την Παρασκευή, 14 Ιουνίου.

        Στο μεταξύ, ο στρατός του Λόρδου Χόουι, με τους βοστωνέζους Τόρηδες, είχε αποπλεύσει για το Χάλιφαξ, όπου ο Λόρδος μπόρεσε να λάβει ενισχύσεις από τους πιστούς κατοίκους της νεο-αποικισμένης Νέας Σκωτίας, αφήνοντας τους Τόρηδες επιβάτες του να εγκατασταθούν εκεί. Πολλές σημερινές πόλεις της Νέας Σκωτίας χρονολογούν την ίδρυσή τους στα 1776, και αναφέρονται σε προγόνους που έφυγαν από την Βοστώνη για να γλυτώσουν από τους επαναστάτες του Κόλπου της Μασσαχουσέττης. Αλλοι πάλι επέστρεψαν στην Νέαν Αγγλία μετά την επανάσταση για να γίνουν πολίτες του νέου έθνους. Οι μοναρχικοί που πήραν το ρίσκο να μείνουν στην Βοστώνη φοβούντο τα μαζικά μέτρα εκδικήσεως από μέρους της κυρίαρχης Ηπειρωτικής δυνάμεως, και δη των ανδρών του λεπτού, αλλά τίποτε τέτοιο δεν συνέβη. Καμμιά βασιλεία του τρόμου δεν επιχειρήθηκε, ενώ ακόμη και πασίγνωστοι μοναρχικοί παρέμειναν ανενόχλητοι όσο συμπεριφέροντο ειρηνικά, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από αυτούς, να ξεχάσουν, με το πέρασμα του χρόνου, τον ανταγωνισμό τους έναντι των επαναστατών, οι οποίοι έτσι έχασαν εχθρούς, εκεί που θα μπορούσαν να είχαν αποκτήσει πολλούς με μια πολιτική εκδικήσεως και τρομοκρατίας. Υπήρξαν, είναι αλήθεια, κατασχέσεις γαιών που άφησαν πίσω τους οι φυγάδες, ιδίως στην κορυφή του Λόφου Μπήκον, όπου ζούσαν οι περισσότεροι εγγλέζοι αριστοκράτες της Βοστώνης, όμως το μεγαλύτερο μέρος αυτής της γης πληρώθηκε αργότερα, και μάλιστα, στην περίπτωση εκείνων που άλλαξαν εκ των υστέρων στρατόπεδο, επεστράφη. Η κατασχεμένη περιοχή στον Λόφο Μπήκον είναι σήμερα ο χώρος της Βουλής.

        Ο Στρατηγός Ουάσινγκτον, εν τούτοις, έκανε πως δεν πίστεψε την δήλωση που εξέδωσε ο Λόρδος Χόουι, ότι προορισμός του ήταν το Χάλιφαξ, και επέμενε να προετοιμασθεί κατά της αποβιβάσεως του Χόουι στην Νέα Υόρκη. Η Νέα Υόρκη, με τους αριστοκρατκούς θεσμούς της ενδιέφερε, πράγματι, τον Ουάσινγκτον πολύ περισσότερο από τις ισχυρές δημοκρατικές τάσεις της Νέας Αγγλίας, με τις οποίες βρισκόταν σε μόνιμη αντίθεση, και, με τον στρατό του να κλίνει προς τέτοιες γιάνκικες αιρέσεις όπως η δημοκρατία και η ανεξαρτησία, η προσωπική επαφή του Ουάσινγκτον με αριστοκρατικές νεοϋρκέζικες οικογένειες όπως οι Λίβινγκστον μπορεί να κατέληγε σε σημαντική χρηματική υποστήριξη για τον Ηπειρωτικό Στρατό, αποκεφαλίζοντας παράλληλα την γοργά αναπτυσσόμενη αναταραχή υπέρ της πλήρους ανεξαρτησίας που ο στρατός άρχιζε να αποκτά στην επαναστατική Μασσαχουσέττη. Στο κάτω κάτω, το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο δεν έτρεφε συμπάθεια για τους άνδρες του λεπτού, και απλώς υποστήριζε την αντίπραξη κατά ορισμένων μεμονωμένων αξιωματικών που εθεωρούντο τυραννικοί. Προκειμένου να εμποδισθεί ο στρατός να απομακρυνθεί πολύ από τις θέσεις του Κονγκρέσσου, θα ήταν αναγκαίο να τον μετακινήσουν από την Νέαν Αγγλία, όπου, τώρα που είχε καταληφθεί η Βοστώνη, δεν ήταν απαραίτητη η παρουσία του. Οπότε, αφήνοντας ένα μικρό τμήμα του Ηπειρωτικού Στρατού να παρενοχλεί τον βρεταννικό στόλο στα νερά της Ναντασκέτης, ο μεγάλος όγκος του στρατού οδηγήθηκε δια της Ρόουντ Αϊλαντ μέσα στο Νόργουιτς στην επαρχία του Κοννέκτικατ, απ' όπου οι Ηπειρωτικοί μετέβησαν με πλοίο στην Νέα Υόρκη, όπου είχαν να κάνουν με ένα ως επί το πολύ βαρύθυμο και εχθρικό πληθυσμό. Στην Σταίητεν Αϊλαντ, στην απέναντι μεριά του Κόλπου, ήταν ένα μεγάλο βρεταννικό στρατόπεδο, το οποίο, εν τούτοις, παρέμενε ήσυχο εν όσω υποτίθετο ότι δεν το πολεμούσαν οι Ηπειρωτικοί, ενεργώντας απλώς ως τοπική αστυνομία για την πόλη. Και η Νέα Υόρκη, πιστή στην συνήθη πολιτική της υποταγής της σε όποιους τύχαινε να είναι οι εκάστοτε κυβερνήτες της, αποδέχθηκε τους Ηπειρωτικούς χωρίς αντίσταση, αποβλέποντας κατά βάθος στην Σταίητεν Αϊλαντ για να την απαλλάξει τελικά.

        Η Μασσαχουσέττη είχε πλέον τώρα επιτύχει ένα είδος ντε φάκτο ανεξαρτησίας, και, αν και δεν είχε γίνει καμμιά απόπειρα νομικής καταγραφής του καθεστώτος αυτού, υπήρχε μια ισχυρή τάση την εποχή εκείνη στην Μασσαχουσέττη, ιδιαίτερα μεταξύ των πρώην οπαδών του κινήματος της πολιτικής ανυπακοής, να μη θεωρούν πλέον την κοινότητα ως βρεταννική επαρχία, παρά ως ανεξάρτητο έθνος, ώστε το όνομα "Επαρχία του Κόλπου της Μασσαχουσέττης," επίσημο όνομα της αποικίας, αντικαθίστατο βαθμιαία στον προφορικό λόγο του λαού, αν και όχι επίσημα, από τον πιο ανεξάρτητο τίτλο "Πολιτεία του Κόλπου της Μασσαχουσέττης." (Ο όρος "πολιτεία" [κράτος] είχε τότε την σημασία της "κυβερνήσεως" ή του "έθνους," οπότε, χρησιμοποιώντας τον τίτλο αυτόν, ο λαός της Μασσαχουσέττης θεωρούσε εαυτόν ως ανεξάρτητο έθνος, μη οφείλον υποταγή σε καμμία εξωτερική δύναμη.

        Η Ρόουντ Αϊλαντ και το Κοννέκτικατ διέφεραν από τις άλλες αμερικανικές αποικίες κατά το ότι η Αγγλία δεν είχε άμεσο μερίδιο στην κυβέρνησή τους, απαιτώντας απλώς ονομαστική υποταγή, αν και είχαν υπάρξει απόπειρες επεμβάσεως στην Ρόουντ Αϊλαντ. Και τώρα, το Νούπορτ κατείχετο από τον βρεταννικό στόλο, αν και η πολιτική κυβέρνηση δεν είχε ακόμη ενοχληθεί. Κατά συνέπειαν, δεν υφίστατο πραγματική ανάγκη για μια τέτοιαν επανάσταση εκεί, όπως θα χρειαζόταν για την απομάκρυνση της βρεταννικής κυριαρχίας σε άλλα μέρη της Αμερικής, όπου η Αγγλία απέστελλε τους δικούς της κυβερνήτες, δικαστές, και άλλους αξιωματούχους. Η Ρόουντ Αϊλαντ και το Κοννέκτικατ είχαν, εν τούτοις, προκαλέσει την οργή της Αγγλίας, στέλνοντας βοήθεια σε εκείνη την πολιορκία που μόλις είχε εκβάλει τις βρεταννικές δυνάμεις από την Βοστώνη, και γενικώς από την Μασσαχουσέττη.

        Οχι πολύ μετά την εκκένωση της Βοστώνης, ο βρεταννικός στόλος στο Νιούπορτ άρχισε τις εφόδους στα λιμάνια της ηπειρωτικής περιοχής του Κόλπου της Ναρραγανσέττης για εφοδιασμό σε τρόφιμα και σε ό,τι άλλο μπορούσε να παρθεί από τις πόλεις. Η πόλη του Μπρίστολ βομβαρδίστηκε, όταν απέκρουσε την απαίτηση του στόλου να παραδώσει όλα τα τρόφιμα στην πόλη προς χρήσιν του ναυτικού, πράγμα που, όπως και ο βομβαρδισμός της Βοστώνης ένα χρόνο νωρίτερα, ξεσήκωσε ανταγωνιστικά συναισθήματα σε ολόκληρη την Ρόουντ Αϊλαντ, στην οποία η εξέγερση είχε προηγουμένως απλώς μεταφερθεί από την γειτονική Μασσαχουσέττη.

        Επίσης, τόσο μεταξύ των ανδρών του λεπτού όσο και των πολιτών της Νέας Αγγλίας, η ιδέα της "πέρα για πέρα" ανεξαρτησίας απλωνόταν σιγά σιγά. Οπως είδαμε, η περιοχή της πολιτικής ανυπακοής της Μασσαχουσέττης (που ήταν τώρα ολόκληρη η επαρχία), καθώς και το Βέρμοντ, είχε ήδη μια ντε φάκτο ανεξαρτησία από αρκετόν καιρό. Φυλλάδια από όλα τα μέρη της Αμερικής κυκλοφορούσαν τώρα με ταχύτητα, κι αυτό έδινε μορφή σε αυτή την εμβρυακή ιδέα. Ενας νεοϋρκέζος πρόσφυγας στην Φιλαδέλφεια, ο Θωμάς Παίην, που είχε γίνει γνωστός από την συγγραφή ενός φυλλαδίου για "Τα δικαιώματα του Ανθρώπου" κοντά στην εποχή που ξεκινούσε η πολιορκία της Βοστώνης, έγραψε τώρα ένα δεύτερο φυλλάδιο, που κατέκτησε μεγάλη κυκλοφορία σε ολόκληρη την Αμερική, με τον τίτλο "Κοινή Λογική," το οποίο παρουσίαζε την Αμερική ως μια κανονικά ξεχωριστή εθνότητα, υποστηρίζοντας πως η Αγγλία δεν είχε δικαιώματα επί της Αμερικής, αφού η Αγγλία, αντί να υπερσπίζεται την Αμερική, της επετίθετο τώρα αναίτια, και ήταν υπεύθυνη για τα πάθη της "ατυχούς πόλεως Βοστώνης" (η οποία, κατά την εκδοχή που οι άνδρες του λεπτού κυκλοφορούσαν εκτός Μασσαχουσέττης, δεν επολιορκείτο τόσο, όσο υπέφερε σκληρή τιμωρία στα χέρια των βρεταννικών στρατευμάτων.).

        Η ιδέα αυτή της ανεξαρτησίας έλαβε την ιδιαίτερη ισχύ της όταν εκκενώθηκε η Βοστώνη, παρ' ότι οι μέσες και νότιες αποικίες τηρούσαν ακόμη πίστη στον βασιλέα. Ο βομβαρδισμός όμως του Μπρίστολ έφερε αμέσως την Ρόουντ Αϊλαντ κοντά στην άποψη που "κυκλοφορούσε" πολύ στην Νέαν Αγγλία. Η Ρόουντ Αϊλαντ θεωρούσε έως τότε εαυτήν σχεδόν άτρωτη από την βρεταννική επέμβαση, και συνδεδμένη με την Αγγλία μόνο από πλευράς υπηκοότητας, αντί να κυβερνάται από την Αγγλία όπως οι άλλες αποικίες. Επομένως, ενώ η Ρόουντ Αϊλαντ ενδιαφερόταν προφανώς λιγότερο για το ζήτημα της ανεξαρτησίας απ' όσο η υπόλοιπη Αμερική, μια τέτοια ενέργεια πραγματικής επεμβάσεως όπως ο βομβαρδισμός του Μπρίστολ σήμαινε απειλή για την αυτοδιοίκηση της Ρόουντ Αϊλαντ, και ετίθετο θέμα επιλογής μεταξύ διακοπής ή υποταγής. Με τους βρεταννούς εντελώς έξω από την Μασσαχουσέττη, και συνεπώς αποδεδειγμένα όχι τόσο αήττητους όσο υποτίθετο πως ήσαν, οι λοιπές αποικίες αισθάνοντο λιγότερο φόβο έναντι της Αγγλίας, και περισσότερη αυτοπεπεποίθηση για την δική τους δράση, ιδιαίτερα η μικρή Ρόυντ Αϊλαντ, περιβαλλόμενη από δυο πλευρές από εδάφη της Μασσαχουσέττης, και ικανή να βασίζεται στην Μασσαχουσέττη για προστασία σε περίπτωση δυσκολίας.

        Ετσι, το Σάββατο, 4 Μαΐου 1776, η νομοθετική αρχή της μικρής αποικίας της Ρόουντ Αϊλαντ και των Φυτειών Πρόβιντενς αποφάσισε να απορρίψει κάθε μνεία της Μεγάλης Βρεταννίας ή του Βασιλέως στον καταστατικό της χάρτη και τους νόμους της, και να απαλείψει από τα αρχεία ο,τιδήποτε παρέπεμπε σε υποταγή στην Αγγλία. Την έκφραση "Ο Θεός σώζοι τον Βασιλέα," με την οποία έκλειναν οι νόμοι και οι διακηρύξεις, αντικατέστησε η έκφραση, "Ο Θεός σώζοι τις Ηνωμένες Αποικίες," πράγμα που σήμαινε πως ο αποδέκτης της υποταγής που οφείλετο προηγουμένως στην Αυτού Βρεταννική Μεγαλειότητα ήταν πλέον το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο. Καθώς ο χάρτης της αποικίας δεν προέβλεπε άμεση διακυβέρνηση της Ρόουντ Αϊλαντ από την Αγγλία, αυτή η αποκήρυξη της υπηκοότητας ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να κάνει την κυβέρνηση της Ρόουντ Αϊλαντ πλήρως ανεξάρτητη από την Αγγλία.

        Το γεγονός ότι, σε αυτήν την περίπτωση, η ανεξαρτησία πήρε την μορφή νομοθετικής πράξεως είναι μάλλον αυτό που επηρέασε αργότερα το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο στην υιοθέτηση της ανεξαρτησίας στην παραπλήσια μορφή της δημόσιας διακηρύξεως. Η Μασσαχουσέττη είχε πολεμήσει σκληρά για την ανεξαρτησία της, και την είχε κερδίσει χωρίς να χρησιμοποιήσει περιττά λόγια για τούτο, όμως στην Ρόουντ Αϊλαντ ανήκει η τιμή της πρώτης αμερικανικής αποικίας που έκανε δημόσια διακήρυξη για να αποκηρύξει την υποταγή στην Αγγλία - της πρώτης αμερικανικής πολιτείας που ενέγραψε επισήμως εαυτήν ως ανεξάρτητη.

        Ως αποτέλεσμα, όταν το ζήτημα έφθασε προς ψήφισιν στο Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο, το Σάββατο, 29 Ιουνίου, ένδεκα από τις δεκατρείς αποικίες ήσαν ευνοϊκές έναντι της προτάσεως διορισμού επιτροπής συντάξεως μιας αποφάσεως ανεξαρτησίας. Η Νέα Υόρκη ψήφισε κατά της προτάσεως, ενώ η ψήφος της Νότιας Καρολίνας ήταν διχασμένη. Οταν η απόφαση παρουσιάσθηκε στο Κονγκρέσσο, αρκετοί από τους αντιπροσώπους της Νέας Υόρκης παραιτήθησαν από αυτό, ενώ η υπόλοιπη αντιπροσωπεία της Νέας Υόρκης, θέλοντας να μείνει με την νικήτρια πλευρά, μετεστράφη, έτσι που η ψήφος της Νέας Υόρκης μετρήθηκε και αυτή υπέρ της ανεξαρτησίας.

        Την ίδια ημέρα, 29 Ιουνίου, ένας βρεταννικός στόλος, πληροφορούμενος τις φήμες για απιστία στον Νότο, ενήργησε για την ματαίωσή της βομβαρδίζοντας την Καρόλου Πόλη, το κύριο λιμάνι της Νότιας Καρολίνας, και, όταν τα νέα έφθασαν στην Φιλαδέλφεια κάπου δυο εβδομάδες αργότερα, επηρέασαν τους υπόλοιπους αντιπροσώπους της Νότιας Καρολίνας να υπογράψουν την διακήρυξη της ανεξαρτησίας που είχε ήδη υιοθετηθεί.

        Η επιτροπή που είχε ορισθεί από το Κονγκρέσσο για την σύνταξη μιας αποφάσεως ανεξαρτησίας συνήλθε αμέσως. Υπολογίζετο ότι ο Ιωάννης Ανταμς, εξάδελφος του βοστωνέζου ηγέτη Σαμουήλ Ανταμς, θα ήταν εκείνος που θα συνέτασσε στην πράξη την τελική απόφαση, όμως, καθώς η πολιτική των Ανταμς στο Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο φαίνεται πως ήταν να κερδίσουν την υποστήριξη του Νότου εξωθώντας τους νοτίους σε θέση ευθύνης, ο Ιωάννης Ανταμς κατάφερε να περάσει το έργο της συντάξεως στο μέλος της επιτροπής από την Βιρτζίνια, τον Θωμά Τζέφφερσον, εξέχον δείγμα των φιλελευθέρων της Βιρτζίνιας.

        Κανείς δεν αγνοούσε ότι ένα τέτοιο έγγραφο, όταν θα δημοσιευόταν, θα σημάδευε την αντιπροσωπία ολόκληρη ως προδότες, και θα έθετε σε κίνδυνο την ζωή όλων. Πέρα απ' αυτό, το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο δεν απείχε τόσο από τις μυστικές ενώσεις που υποστήριζαν το επαναστατικό κίνημα, ώστε να μη μπορεί να κατανοεί την ανάγκη μιας τέτοιας πράξεως όπως η παραχρονολόγηση προκειμένου να δυσκολέψει μια πιθανή δίωξη επί προδοσία, εάν τα πράγματα έφθαναν ώς εκεί. Ετσι αποφασίσθηκε να τεθεί ψεύτικη ημερομηνία στην απόφαση της επιτροπής, πριν την παραλάβει το Κονγκρέσσο, και ο Τζέφφερσον, ηγετική μορφή μεταξύ των βιρτζινιωτών φιλελεύθερων, διάλεξε την εκατοστή επέτειο της αμνηστίας του Μπαίηκον ως την καταλληλότερη ημερομηνία, που θα κέρδιζε επίσης την υποστήριξη της Βιρτζίνιας. Με αυτόν τον τρόπο, μη γνωρίζοντας πότε ακριβώς το Κονγκρέσσο θα εξέταζε αυτήν την απόφαση, ο Τζέφφερσον έθεσε επ' αυτής την "πλαστή" ημερομηνία της Πέμπτης, 4 Ιουλίου 1776, εκατοστήν επέτειο της Ημέρας Αμνηστίας της εξεγέρσεως Μπαίηκον στην Βιρτζίνια, η οποία αντιπροσώπευε την πρώτην αναγνώριση αντιπροσωπευτικής κυβερνήσεως στον Νότο. Το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο πέρασε την διακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 2 Ιουλίου. Η ημέρα όμως που η Αμερική τιμά έκτοτε ως επέτειο της Διακηρύξεως της Ανεξαρτησίας αντιστοιχεί στην πραγματικότητα στην ημέρα της προσωρινής νίκης της εξεγέρσεως της Βιρτζίνιας, εκατό χρόνια πριν από την Διακήρυξη, η οποία, συνεπώς, θεωρείται τώρα πως υπεγράφη στις 4, αντί στις 2 Ιουλίου.

        Ο κίνδυνος που διέτρεχαν, και η ανάγκη μυστικότητας κατανοούντο πολύ καλά από το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο, όπως τεκμηριώνεται από την παρατήρηση του Βενιαμίν Φρανκλίνου, εμπνευστού του πρώτου Ηπειρωτικού Κονγκρέσσου του 1745, εν προκειμένω: "Τώρα πρέπει όλοι να κρεμαστούμε ο ένας από τον άλλο, ειδ' αλλιώς θα μας κρεμάσουν όλους έναν ένα χωριστά!" ακόμη και στην Φιλαδέλφεια πέρασαν πολλές ημέρες πριν γίνει οποιαδήποτε δημόσια ανακοίνωση της ενεργείας, αν και ο κόσμος στην πόλη περίμενε με ανυπομονησία τα νέα. Μια δημόσια ανακοίνωση όμως εκεί, προτού δοθεί η δυνατότητα να εξασφαλισθεί η οριστική υποστήριξη σε άλλα μερη της Αμερικής, θα ήταν μοιραίο λάθος. Η συνηθισμένη ιστορία κατά την οποία τα νέα ανακοινώθησαν με την δυνατή κωδωνοκρουσία από τον πύργο του κτιρίου όπου συνεδρίαζε το Κονγκρέσσο είναι προφανώς αδύνατη, καθώς ο τρόπος αυτός πανηγυρισμού θα ταίριαζε ίσως θαυμάσια σε μια νίκη παγιωμένου καθεστώτος, παρά σε ένα νέο και αδόκιμο βήμα μιας επαναστάσεως που μόλις έβρισκε ψηλαφητά τον δρόμο της. Ενας λόγος που μπορεί να διευκόλυνε την υπόθεση της χρησιμοποιήσεως της καμπάνας εκείνου του πύργου για να σημάνει την υπογραφή της Διακηρύξεως τηα Ανεξαρτησίας, ήταν η θαυμαστή σύμπτωση πως εκείνη η συγκεκριμένη καμπάνα, που ήταν ήδη κοντά είκοσι χρόνων, είχε παρ' όλα ταύτα χυθεί εξ υπαρχής με την επιγραφή, παρμένη από την βίβλο: "Κυρήξτε την ελευθερία σ' ολόκληρη την χώρα, σε όλους τους κατοίκους αυτής." Αρκετή όμως είναι η σύμπτωση των συνεδριάσεων του Κονγκρέσσου μέσα σε ένα κτίριο εφοδιασμένο με καμπάνα που έφερε αυτήν την επιγραφή, εκτός, βέβαια, εάν το κτίριο είχε επιλεγεί εν μέρει με αυτήν την κατάλληλη περίσταση υπ' όψιν, ως το κατάλληλο μέρος για μια οργάνωση υπερσπίσεως των πολιτικών δικαιωμάτων.

        Εφ' όσον οι "Ηνωμένες Αποικίες της Αμερικής" αποφασίσθηκε πλέον να είναι "ελεύθερες και ανεξάρτητες πολιτείες" (έθνη, δηλαδή), το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο όφειλε να αλλάξει τον τίτλο του, τον τίτλο της ομοσπονδίας που αντιπροσώπευε. Οι συνιστώσες επαρχίες ήσαν πλέον, κατά την διακήρυξή τους, ανεξάρτητα και κυρίαρχα έθνη αντί βρεταννικές αποικίες, και το όνομα "πολιτείες" έπρεπε να αντικαταστήσει τις "αποικίες". Ετσι η ίδια η Διακήρυξη χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το όνομα της ομοσπονδίας αλλαγμένο κατ' αυτόν τον τρόπο ώστε να αντιστοιχεί στο νέο καθεστώς. Η Διακήρυξη τιτλοφορήθηκε "Η ομόφωνη διακήρυξη των δεκατριών Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής," καθιερώνοντας έτσι το όνομα της αμερικανικής "ηπειρωτικής" ομοσπονδίας, για πρώτη φορά τώρα ομοσπονδίας ανεξαρτήτων εθνών, ως Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής -που δεν αποτελεί όνομα μιας εθνότητας (καθώς η κάθε πολιτεία έχει το δικό της ιδιαίτερο εθνικό όνομα), παρά ενα τίτλο που εκφράζει απλώς το γεγονός πως το όλο πολίτευμα είναι κατ' ουσίαν ομοσπονδιακό ως προς την μορφή του.

        Για τον ίδιο λόγο μυστικότητας, καμμία από τις υπογραφές δεν ανεφέρετο σε επίσημη ιδιότητα, παρά ήσαν απλώς ομαδοποιημένες κατά Πολιτείες χωρίς διακριτικά στοιχεία, εμφανίζοντας όλους τους "υπογράφοντες" ως μέλη του Ηπειρωτικού Κονγκρέσσου τα οποία δεν εψήφιζαν κατά του μέτρου, ενώ η υπογραφή του προέδρου της συνεδριάσεως, του ίδιου εκείνου Ιωάννη Χάνκοκ που είχε αποδράσει από το Λέξινγκτον στην διάρκεια της εκεί μάχης, ήταν φυσικά απί κεφαλής του καταλόγου των υπογραφών, πολύ πιο προβεβλημένη, καίτοι ο ίδιος δεν εμνημονεύετο, σε εκείνο το έγγραφο, ως πρόεδρος της συνεδριάσεως, αφού αυτό θα ήταν εξόχως επικίνδυνο. Ομως, με την υπερψήφιση της αποφάσεως, ο Πρόεδρος του Ηπειρωτικού Κονγκρέσσου του 1776, Ιωάννης Χάνκον εκ Βοστώνης, έγινε αυτομάτως ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

        Το πιο ενδιαφέρον όμως και αξιοπρόσεκτο χρακτηριστικό του εγγράφου είναι, όχι η ίδια η δήλωση της ανεξαρτησίας με την οποία καταλήγει το κείμενο, παρά το προοίμιο και η ερμηνεία που αποτελούν πράγματι το σώμα του εγγράφου. Το μόνο προηγούμενο της εκδόσεως μιας διακηρύξεως ανεξαρτησίας στην ιστορία έγκειται μάλλον στα δύο παλαιότερα έγγραφα της ίδιας αυτής επαναστάσεως, τις Διακηρύξεις του Μέκλενμπουργκ, και τις αποφάσεις ανεξαρτησίας του νομοθετικού σώματος της Ρόουντ Αϊλαντ. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις είχε εκδοθεί μια έγγραφη διακήρυξη καταγγελίας της υπακοής, αν και στην περίπτωση του Μέκλενμπουργκ επρόκειτο για μυστική και αδημοσίευτη διακήρυξη. Από το έγγραφο του Μέκλενμπουργκ ακριβώς είχε η Ηπειρωτική διακήρυξη αντιγράψει το προοίμιό της, που συνιστούσε στην πραγματικότητα μια απολογία, κατά κάποιον τρόπο, για την αναγκαιότητα ενός τέτοιου διαβήματος όπως ο πλήρης χωρισμός. Η πρώτη παράγραφος είναι σαφώς μια εξήγηση του γιατί εκρίθη σωστή πρώτα πρώτα η έκδοση διακηρύξεως για την κίνηση της καταγγελίας της υπακοής:

Οταν, κατά την πορεία των ανθρωπίνων, καθίσταται αναγκαίο για ένα λαό να διαλύσει τα πολιτικά δεσμά που τον συνέδεαν με κάποιον άλλο, και να αναλάβει, μεταξύ των δυνάμεων της γης, την ξεχωριστή και ίση υπόσταση που οι νόμοι της φύσεως και του Θεού του επιφυλάσσουν, ο ορθός σεβασμός στις γνώμες της ανθρωπότητος απαιτεί να δηλώσει τις αιτίες που τον ωθούν στον διαχωρισμό.

        Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του προοιμίου στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας που εκδόθηκε στην Φιλαδέλφεια εν προκειμένω είναι, ωστόσο, η διακήρυξη των απαραγράπτων δικαιωμάτων, που ήταν στην πραγματικότητα, μια συνεχής αμερικανική ιστορία χρονολογούμενη από τα πρώτα πρώτα χρόνια. Η μορφή που έλαβε η διακήρυξη είναι εν πολλοίς παρμένη από τις Διακηρύξεις του Μέκλενμπουργκ της προηγουμένης χρονιάς. Η ουσία προέρχεται από την αίτηση του Κονγκρέσσου του Νόμου της Σφραγίδος του 1765, η οποία προέρχεται, με την σειρά της, από τις διεκδικήσεις των πολιτικών δικαιωμάτων που έκανε η Μασσαχουσέττη κατά τις αμφισβητήσεις περί τον χάρτη της στα τέλη του δεκάτου εβδόμου αιώνα: εκείνες, τέλος, σχετίζονται με διάφορες διακηρύξεις δικαιωμάτων που απαριθμούνται μέσα στους πρώτους νόμους των αποικιών της Νέας Αγγλίας, οι οποίες αντλούσαν αμέσως από την Ομοσπονδία Πενακούκ. Η διακήρυξη των δικαιωμάτων σε αυτήν, ωστόσο, την περίπτωση, διαφέρει από τις προηγούμενες, και διαφέρει από κάθε παρόμοια διακήρυξη που είχε εκδοθεί σε άλλες κομητείες, κατά το ότι διακηρύσσονται "απαράγραπτα," δικαιώματα, από τα οποία, δηλαδή, το άτομο δεν μπορεί να παραιτηθεί ή να τα εκχωρήσει, και τα οποία θεωρούνται υπέρτατα για την κυβέρνηση, και ως αληθή όρια στα δικαιώματα και τις εξουσίες της τελευταίας -ουσιαστικά, ως η μοναδική βάση επί της οποίας η όποια κυβέρνηση μπορεί να στηρίζει το δικαίωμα διακυβερνήσεως του λαού της. Διακηρύσσεται ότι, εφ' όσον τα απαράγραπτα δικαιώματα του λαού είναι ανώτερα ακόμη και από την ύπαρξη των κυβερνήσεων, ο λαός αποκτά το δικαίωμα και το καθήκον να ανατρέπει την κυβέρνηση και να εγκαθιστά καινούργια, οσάκις τυχόν βρει πως η τρέχουσα κυβέρνησή του παρεμβαίνει στα απαράγραπτα δικαιώματά του. Ατομικά δικαιώματα έχουν διακηρυχθεί και σε άλλες χώρες, πουθενά όμως εκτός της Αμερικής δεν έχουν θεωρηθεί τα δικαιώματα αυτά ως πραγματικοί περιορισμοί των κυβερνητικών εξουσιών: Στην πραγματικότητα, είναι παντελώς ξένο προς οποιαδήποτε ευρωπαϊκή νοοτροπία ότι οι εξουσίες μιας κυβερνήσεως μπορούν να περιορίζονται καθ' οιονδήποτε τρόπο, ενώ αυτού του είδους οι περιορισμοί ήσαν ανέκαθεν γηγενείς στην Βόρεια Αμερική, καί έχουν παραμείνει στις παραδόσεις των αμερικανών, ερυθροδέρμων ή λευκών, αν και η πραγματική επιβολή των δικαιωμάτων αυτών και των περιορισμών κατά της κυβερνήσεως στάθηκε κατά καιρούς πολύ αναποτελεσματική. Αυτή η διακήρυξη απαραγράπτων δικαιωμάτων, μοναδική καθώς στέκει μέσα στην παγκόσμια ιστορία, και σαφώς διατυπωμένη, συνιστά από μόνη της ένα χωρίο άξιο ιδιαίτερης προσοχής:

Θεωρούμε τις αλήθειες αυτές αυταπόδεικτες: ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν πλασθεί ίσοι. Οτι είναι προικισμένοι από τον Δημιουργό με ορισμένα απαράγραπτα δικαιώματα. Οτι μεταξύ των δικαιωμάτων αυτών είναι η ζωή, η ελευθερία, και η επιδίωξη της ευτυχίας. Οτι για την εξασφάλιση αυτών των δικαιωμάτων, θεσπίζονται κυβερνήσεις μεταξύ των ανθρώπων, οι οποίες αντλούν τις δίκαιες εξουσίες τους από την συναίνεση των κυβερνωμένων. Οτι οποτεδήποτε μια μορφή κυβερνήσεως γίνεται ζημιογόνος για τους σκοπούς αυτούς, είναι δικαίωμα του λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει μια νέα κυβέρνηση, θεμελιώνοντάς την επάνω σε τέτοιες αρχές, και οργανώνοντας τις εξουσίες της με την μορφή που θα του φανεί η προσφορότερη για την επίτευξη της ασφάλειας και της ευημερίας του.

        Ας παρατηρηθεί παρεμπιπτόντως, ως άλλο ένα σημείο της ερυθρόδερμης καταγωγής των δικαιωμάτων αυτών, ότι το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, που τόσο συχνά τονίζεται από τις κυβερνητικές αρχές ως να ήταν το μόνον άξιο προσοχής "δικαίωμα," παραλείπεται εντελώς από τον κατάλογο που συναντάται στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αμερικής. Ενώ το δικαίωμα της επαναστάσεως, που οι αρχές για λόγους προφανείς έχουν πασχίσει να αρνηθούν, και που συνεχώς διδάσκουν πως είναι αντι-αμερικανικό, όχι μόνο διακηρύσσεται απλώς στο έγγραφο που έδωσε την ύπαρξή τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά καταγράφεται και εξηγείται λεπτομερώς. Επισημαίνεται σαφώς στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας πως μόνο μια κυβέρνηση βασισμένη στα απαράγραπτα δικαιώματα του λαού, και αναγνωρίζοντάς τα, και "αντλώντας δίκαιες εξουσίες από την συναίνεση των κυβερνωμένων," δικαιούται την υπακοή και ακόμη την ύπαρξή της, και πως αλλοιώτικα είναι δικαίωμα του λαού να καταργήσει την κυβέρνηση, εγκαθιστώντας στην θέση της μια νέα. Το δικαίωμα αυτό, περισσότερο απ' ο,τιδήποτε άλλο, είναι αυτό τούτο το θεμέλιο της όλης Διακηρύξεως της Ανεξαρτησίας, και για τούτο της υπάρξεως της Αμερικής ως έθνους. Ούτε κάν το δικαίωμα της αυτοάμυνας δεν παραχωρείται σε μια κυβέρνηση έναντι του λαού της. Γιατί οι κυβερνήσεις, διακηρύσσεται σαφώς, αντλούν τις δίκαιες εξουσίες τους από την συναίνεση των κυβερνωμένων.

        Τόσο εντυπωσιαμένος, πράγματι, ήταν ο Θωμάς Τζέφφερσον, ο συντάκτης της αποφάσεως της ανεξαρτησίας, με αυτό το δικαίωμα της επαναστάσεως ως αναγκαιότητα για ένα ελεύθερο λαό, ώστε θεωρούσε πραγματκά πως κανένας λαός δεν θα μπορούσε να παραμένει αληθινά ελεύθερος χωρίς να έχει μια επανάσταη τουλάχιστον κάθε είκοσι χρόνια.

        Το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο, εκδίδοντας αυτήν την διακήρυξη της ανεξαρτησίας, δεν έφερε απλώς στο φως της ημέρας ένα νέο έθνος για να πάρει την θέση του μεταξύ των δυνάμεων της γης. Γέννησε επίσης μια νέα αντίληψη κυβενήσεως, βασισμένη σε καθαρώς αμερικανικά μάλλον, παρά σε ευρωπαϊκά προηγούμενα. Αντιθέτως προς την ευρωπαϊκή ιδέα των "Θείων Δικαιωμάτων των Βασιλέων," διακηρύχθηκε στον κόσμο σε αυτήν την περίπτωση της Φιλαδέλφειας η νέα αντίληψη των κυβερνήσεων που αντλούν τις δίκαιες εξουσίες τους από την συναίνεση των κυβερνωμένων, και των οποίων τα δικαιώματα περιορίζονται από τα ανώτερα και απαράγραπτα δικαιώματα των κυβερνωμένων. Το νέο έθνος μπορεί να μην επέτυχε ποτέ να θέσει την νεωτερική αυτήν ιδέα σε πραγματική εφαρμογή, αλλά ως το χαρακτηριστικό ιδεώδες του αμερικανικού λαού παραμένει, και όλοι όσοι ισχυρίζονται πως πιστεύουν στην Διακήρυξη των Δικαιωμάτων της Αμερικής, και όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι εορτάζουν την επέτειο εκείνης της διακηρύξεως, θα όφειλαν μαζύ να πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις αντλούν τις δίκαιες εξουσίες τους από την συναίνεση των κυβερνωμένων, και ότι είναι δικαίωμα κάθε λαού να καταργεί οποιαδήποτε κυβέρνηση παρενέβαινε στα ατομικά απαράγραπτα δικαιώματα της ζωής, της ελευθερίας, και της επιδιώξεως της ευτυχίας. Μόνο επάνω σε αυτήν την βάση μπορεί η Αμερική να ισχυρίζεται ότι είναι έθνος.

        134. Οι Κατηγορίες στην Διακήρυξη. Το μεγαλύτερο μέρος της Διακηρύξεως της Ανεξαρτησίας, εν τούτοις, δεν είναι ούτε η διακήρυξη των δικαιωμάτων, ούτε η απόφαση της ανεξαρτησίας καθεαυτή, παρά μια καταγγελία της βρεττανικής κυβερνήσεως, κατευθυνόμενη ιδίως κατά του Βασιλέως, στο όνομα του οποίου ετελούντο όλες οι επίσημες πράξεις. Ετόνιζε, εν τούτοις, ότι ο βρεττανικός λαός ήταν εξ ίσου ένοχος, ως συνένοχος της κυβερνήσεώς του, αντίθετα με τις διαβεβαιώσεις των σημερινών μειοδοτών της Αμερικανικής επαναστάσεως, οι οποίοι επιμένουν ότι ο αγγλικός λαός δεν είχε διένεξη με την Αμερική.

Ουδέ σταθήκαμε ελειματικοί στη φροντίδα μας για τους βρεττανούς αδελφούς μας. Τους προειδοποιήσαμε, κατά διαστήματα, για τις απόπειρες των νομοθετών τους να επεκτείνουν πάνω μας μιαν αδικαιολόγητη δικαιοδοσία. Τους υπενθυμίσαμε τις περιστάσεις της μεταναστεύσεως και της εδώ εγακταστάσεώς μας. Κάναμε έκκληση στην έμφυτη δικαιοσύνη τους και στην μεγαλοψυχία τους, και τους εξορκίσαμε, στους δεσμούς της συγγενείας μας, να αποκυρήξουν αυτές τις καταχρήσεις, που θα διέκοπταν αναπόφευκτα τις σχέσεις και την επικοινωνία μας. Κι εκείνοι, επίσης, εστάθησαν κωφοί στην φωνή του δικαίου και του κοινού μας αίματος. Πρέπει, για τούτο, να αγνοήσουμε την ανάγκη που αρνιέται τον χωρισμό μας, και να τους θεωρήσουμε, όπως θεωρούμε την υπόλοιπη ανθρωπότητα -εχθρούς στον πόλεμο, στην ειρήνη, φίλους.

        Οι ίδιες οι κατηγορίες είναι εικονογραφικές του ετερογενούς χαρακτήρα των τάσεων που οδήγησαν στην Αμερικανική Επανάσταση. Και είναι αξιωσημείωτο πως η απαγόρευση της βιοτεχνίας και η επιβολή της δουλείας στην Αμερική, δύο από τις μεγαλύτερες πηγές διαμαρτυρίας στην Νέαν Αγγλία, παραλείφθησαν εντελώς από τις κατηγορίες της Φιλαδέλφειας κατά του βρεττανικού στέμματος. Η εγκαθίδρυση όμως του στρατιωτικού καθεστώτος στην Μασσαχουσέττη περιελήφθη σε αυτές, ενώ οι πολιορκητικές ενέργειες γύρω από την Βοστώνη παρουσιάζοντο πάλι, κατά την συνήθη εκδοχή της εποχής, ως πόλεμος στρατού εναντίον ενός άοπλου λαού. Ιδού μερικά παραδείγματα τέτοιων διατυπώσεων της καταγγελίας:

Διέλυσε κατ' επανάληψιν αντιπροσωπευτικά σώματα επειδή αντιτάχθησαν, με ανδρεία και σθένος, στις επιθέσεις του κατά των δικαιωμάτων του λαού.

Αρνήθηκε, για μεγάλο διάστημα μετά αυτή τη διάλυση, να προκαλέσει την εκλογή άλλων σωμάτων, συνεπεία του οποίου οι νομοθετικές εξουσίες, μη μπορώντας να εξουδετερωθούν, επανήλθαν στον ίδιο τον λαό για να τις ασκήσει…

Διατήρησε ανάμεσά μας, εν καιρώ ειρήνης, ετοιμοπόλεμα στρατεύματα, χωρίς την συναίνεση των νομοθετικών σωμάτων μας.

Επιχείρησε να κάνει τον στρατό ανεξάρτητο, και ανώτερο, από την πολιτική εξουσία…

Γιατί έβαλε να στρατωνισθούν μεγάλα στρατιωτικά σώματα ανάμεσά μας.

Γιατί τους προστάτευσε, με παρωδία δίκης, από την τιμωρία για ανθρωποκτονίες που θα είχαν διαπράξει εις βάρος των κατοίκων εκείνων των πολιτειών…

Γιατί αφαίρεσε τους χάρτες μας, καταργώντας τους πολυτιμότερους νόμους μας, και αλλάζοντας εκ θεμελίων τις μορφές των κυβερνήσεών μας…

Παραιτήθηκε της κυβερνήσεως εδώ, κηρύσσοντάς μας εκτός της προστασίας του, και εξαπολύοντας πόλεμο εναντίον μας.

Κούρσεψε τις θάλασσές μας, ρήμαξε τις ακτές μας, έκαυσε τις πόλεις μας, και κατέστρεψε τη ζωή του λαού μας.

        Το νοούμενο εδώ είναι πολύ αξιοσημείωτο, πως η στρατιωτική δηλαδή εξουσία πρέπει να είναι υποτελής στην πολιρική εξουσία, και πως ετοιμοπόλεμα στρατεύματα που συντηρούνται εν μέσω πολιτικού πληθυσμού είναι απορριπτέα καθ' εαυτά: μια βασική αντιμιλιταριστική νότα που συναντάται μόνο στην Αμερική, την οποία ούτε η πλέον ριζική απελευθερωτική εξέγερση στην Ευρώπη μπόρεσε να φθάσει ποτέ. Ας σημειωθεί ακόμη πως η διάλυση των νομοθετικών από τις εκτελεστικές αρχές, που εξακολουθεί να αποτελεί βασικό μέρος κάθε διακυβερνήσεως στην Ευρώπη, δημοκρατικής ή μοναρχικής, καταγγέλλεται ρητώς ως παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού, και έχει πράγματι αντιμετωπισθεί έτσι σε όλη την περίοδο υπάρξεως των Ηνωμένων Πολιτειών.

        Αν και η απαγόρευση της βιοτεχνίας, μια από τις σπουδαιότερες αρχικές αιτίες που οδήγησαν στην Επανάσταση, παραλείφθηκε από την Διακήρυξη, καθώς αποτελούσε το παράπονο ενός απόρου στοιχείου, με το οποίο το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο αρνιόταν οποιαδήποτε σχέση, το αυτό δεν ίσχυσε προκειμένου περί των λιγότερο σημαντικών αλλά θορυβωδέστερων κατηγοριών, που προέβλλαν οι κύκλοι του λαθρεμπορίου, οι οποίοι διέθεταν καλή εκπροσώπηση στο Κονγκρέσσο:

Γιατί απέκοψε την συναλλαγή μας με όλα τα μέρη του κόσμου.

Γιατί μας υπέβαλε φόρους χωρίς την συγκατάθεσή μας.

        Και πάλι, οι επεκτατιστές του Νότου, που είχαν πολεμήσει κατά τον Μεγάλο Πόλεμο του Οχάιο για την κατάκτηση της χώρας Ιλλινόις, έκαναν μια καταγγελία της Πράξεως του Κεμπέκ του 1772, η οποία καθιστούσε την χώρα αυτή τμήμα του Καναδά, και απέκλειε κάθε εγκατάσταση από πλευράς της νότιας αριστοκρατίας:

Γιατί κατάργησε το ελεύθερο σύστημα των αγγλικών νόμων σε μια γειτονική επαρχία, εγκαθιστώντας εκεί μια δεσποτική κυβέρνηση, και διευρύνοντας τα σύνορά της, ώστε να την καταστήσει ταυτοχρόνως παράδειγμα και κατάλληλο όργανο για την εισαγωγή της ίδιας απολυταρχίας στις αποικίες αυτές.

        Μοιάζει ασυμβίβαστο με το όλο πνεύμα της Διακηρύξεως της Ανεξαρτησίας να γίνεται λόγος για το "ελεύθερο σύστημα των αγγλικών νόμων," από το οποίο μάλιστα, προφανώς, υπήρχε επιθυμία να ξεφύγουν. Η κατηγορία ήταν, φυσικά, στην πραγματικότητα, ότι η επικράτεια του Οχάιο επεφυλάσσετο για τους γάλλους του Καναδά, και για τους αρχικούς ερυθροδέρμους κατοίκους, αντί να μείνει ανοικτή στην εισβολή των νοτίων και την υποταγή στους αριστοκράτες του Νότου. Μια άλλη ομάδα παραπόνων που έμοιαζε αποτέλεσμα του επεκτατικού στοιχείου στο Κονγκρέσσο, ήταν η δήλωση πως η Αγγλία είχε εμποδίσει την πολιτογράφηση και την μετανάστευση. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, εν όψει του αριθμού των ανθρώπων που είχαν υποστηρίξει, σε διάφορες περιόδους στην ιστορία της Δεύτερης Δημοκρατίας, πως ο αμερικανισμός συνίσταται στον περιορισμό ή τον αποκλεισμό της μεταναστεύσεως και της πολιτογραφήσεως.

Προσπάθησε να εμποδίσει την επάνδρωση αυτών των Πολιτειών, θέτοντας προς τούτο εμπόδια στην έκδοση νόμων περί πολιτογραφήσεως των αλλοδαπών, αρνούμενος την κύρωση άλλων προς ενθάρρυνση της εδώ μεταναστεύσεώς τους, και θέτοντας τους όρους για νέες ιδιοποιήσεις εδαφών.

        Το τελευταίο θέμα στην απαρίθμηση αυτή την αποκαλύπτει ως επεκτατική κατηγορία. Και άλλα όμως επαναστατικά στοιχεία της εποχής μπορούσαν επίσης να υιοθετήσουν την διαμαρτυρία κατά μιας ξενόφοβης πολιτικής. Πραγματικά, ένα από τα ισχυρότερα επιχειρήματα υπέρ της ανεξαρτησίας εκείνο τον καιρό ήταν πως η Αμερική, αντί να είναι ομοιογενούς προελεύσεως, ήταν αντιθέτως στην πραγματικότητα ένα μίγμα από κάθε λογής ευρωπαϊκή εθνική καταγωγή, όπως οι ολλανδοί της Νέας Υόρκης και της Νέας Ιερσέης, οι γερμανοί της Πεννσυλβανίας, οι σουηδοί των Κομητειών του Ντελαγουαίρ, γάλλοι και γερμανοί στις Καρολίνες, και μικτές εθνικότητες που μετανάστευαν συνεχώς σε όλα τα μέρη της Αμερικής ανά την ιστορία των αποικιών. Ο αποκλεισμός των ξένων ήταν, για τούτο, πέρα για πέρα αντικείμενο διαμαρτυρίας.

        Στο αλληλένδετο ζήτημα της πολιτογραφήσεως, που αναφέρεται σε αυτή την ομάδα της καταγγελίας, μπορεί να σημειωθεί πως η πολιτογράφηση είναι ένας ιδιαίτερα αμερικανικός θεσμός. Εκείνες οι παραδόσεις που η Αμερική κληρονόμησε από την Ευρώπη δεν συμβιβάσθησαν ποτέ με την ιδέα της πολιτογραφήσεως αλλοδαπών, αφού η εθνικότης στην Ευρώπη ήταν ανέκαθεν ζήτημα κληρονομικότητος, και ήταν αδιανόητο για ένα υπήκοο να ξεκόψει από την υποταγή στον κύριό του. Στην Αμερική, αντίθετα, η πολιτογράφηση ήταν μέρος της αναγνωρισμένης τάξεως πολύ πριν έλθουν οι λευκοί, και παρέμεινε αμερικανικός θεσμός, παρ' όλη την ευρωπαϊκή αντίθετη επιρροή. Και επάνω σ' αυτό το ζήτημα, όπως και σε πολλά άλλα, η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας αποκαλύπτει την σύγκρουση συμφερόντων.

        Η καταγγελία της βρεττανικής διοικήσεως (προσωποποιουμένης στον βασιλέα, επειδή κάθε βρεττανική κυβερνητική ενέργεια τελείται εν ονόματι του βασιλέως) εμφανίζεται λοιπόν ως συνδυασμός συγκρουόμενων στοιχείων, είναι όμως τόσο πρωτίστως νότιας εμπνεύσεως, όσο βορείας είναι η διακήρυξη των δικαιωμάτων στο ίδιο έγγραφο. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας δεν αναφέρει τίποτε περί των αντικειμένων διαμαρτυρίας που είχαν να κάνουν περισσότερο με την έναρξη μιας πολιτικής ανυπακοής και ενός επαναστατικού κινήματος στην Μασσαχουσέττη - το θέμα της βιοτεχνίας, το θέμα της αριστοκρατίας των γαιοκτημόνων, και το θέμα της δουλείας. Παρ' όλα ταύτα, αυτό ακριβώς το παραμελημένο στοιχείο ήταν εκείνο που άρχισε την εξέγερση στην Κομητεία Μιντλέσεξ στην Μασσαχουσέττη, η οποία κατέστησε δυνατή στην πραγματικότητα την ανεξαρτησία της Αμερικής.

Η χώρα όλη προσέτρεξε

Κι οι άνδρες του βασιληά

Τη Γη αυτή του Κόλπου

Δεν ξαναβλέπουν πια.

Την ανεξαρτησία λοιπόν

Η ανταρσία την γεννά

Τον αγώνα ξεκινώντας

Από τούτη τη γωνιά.

        135. Ομοσπονδιακή Δομή της Πρώτης Δημοκρατίας. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας έκανε την Αμερική ένα έθνος που θεωρούσε εαυτό μάλλον ομοσπονδία παρά δημοκρατία. Το πρώτιστο θέμα έκτοτε έγινε η εθνικότητα και η ανεξαρτησία, και τα ζητήματα αυτά εστάθησαν αιτία του διχασμού επαναστατών και νομιμοφρόνων. Μαζύ με την ανεξαρτησία, το δικαίωμα του σχηματισμού ομοσπονδίας ήταν πολύ σημαντικό, ενώ η μορφή της κυβερνήσεως στην Αμερική δεν υπήρξε ποτέ πρωτεύον θέμα. Εάν η Αμερική έμελλε να είναι ανεξάρτητη, εθεωρείτο σχεδόν δεδομένο πως θα υιοθετούσε κάποια δημοκρατική μορφή. Πράγματι, δεν φαίνεται να αναπτύχθηκε σχετικά κανένα επιχείρημα κατά την διάρκεια της επαναστάσεως. Σε επόμενες επαναστάσεις που λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη, δεν τίθεται θέμα εθνικότητος, παρά μόνο μορφής κυβερνήσεως. Η Αμερική όμως πολεμούσε μάλλον για να οργανώσει μιαν ομοσπονδία παρά για να γίνει δημοκρατία. Και το γεγονός αυτό αντανακλάται στον τίτλο της νέας δημοκρατίας που καθιερώθηκε τώρα στην Αμερική. Η ανεξάρτητη κυβέρνηση στην Αμερική δεν αναφέρθηκε ποτέ στον εαυτό της επισήμως ως δημοκρατία, αν και στην πραγματικότητα ήταν η πρωτοπόρος μεταξύ των δημοκρατιών. Αναφερόταν απλώς ως μια αμερικανική ομοσπονδία - Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

        Η ομοσπονδία αυτή, που, όπως είδαμε, είχε οργανωθεί δυο χρόνια ενωρίτερα ως ένα απλό συνέδριο διαμαρτυρίας παρόμοιο με το Κονγκρέσσο του Νόμου της Σφραγίδος, ήταν ουσιαστικά μια χαλαρή ομοσπονδία ανεξαρτήτων κυβερνήσεων που μπορούσαν γνησίως να ονομασθούν πολιτείες. Από την άποψη αυτή έμοιαζε με την Ομοσπονδία Πενακούκ, από την οποία προήρχοντο σαφώς και αμέσως πολλά από τα χαρακτηριστικά της. Οπως και η Ομοσπονδία Πενακούκ, ξεκίνησε ως πολεμική συμμαχία, αν και τα στοιχεία που την συναποτελούσαν παραήσαν αταίριαστα για να συνασπισθούν σωστά βάσει των κριτηρίων των Πενακούκων περί δυνατότητος σχηματισμού ομοσπονδίας. Πολλές από τις μονάδες αυτής της ομοσπονδίας πολεμούσαν για διαμετρικά αντιτιθέμενους σκοπούς, και δεν είχαν τίποτε κοινό εκτός από τον κοινό εχθρό. Ετσι, η Μασσαχουσέττη και το Νέο Χαμπσάιρ επαναστατούσαν κατά μιας γαιοκτητικής αριστοκρατίας και του δουλεμπορίου, ενώ η Βιρτζίνια και οι Καρολίνες εμάχοντο υπέρ αυτών ακριβώς των τύπων κοινωνικής δομής. Ως ακόμη πιο αταίριαστος συνδυασμός, η Πεννσυλβανία ήταν ένα από τα σπουδαιότερα μέλη της ομοσπονδίας, ενώ οι Κομητείες του Κάτω Ντελαγουαίρ, που διεξήγαν τον πόλεμο κυρίως για να αποσχισθούν από την Πεννσυλβανία, είχαν επίσης ξεχωριστήν αντιπροσώπευση στο ίδιο Κονγκρέσσο, και, πράγματι, χάρη στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, κέρδισαν τον χωρισμό τους, και οργανώθησαν με το όνομα Πολιτεία του Ντελαγουαίρ. Το κριτήριο της δυνατότητας σχηματισμού ομοσπονδίας ήταν πλησιέστερο προς την ιροκέζικη ομάδα προϋποθέσεων (κοινή καταγωγή και γλώσσα) παρά στις απαιτήσεις των Πενακούκων για κοινούς κοινωνικούς θεσμούς και συμφέροντα. Κατά το τελευταίο πρότυπο, θα έπρεπε να υπάρξουν τουλάχιστον δύο ομοσπονδίες, μια αποτελούμενη από τις βόρειες πολιτείες, και η άλλη από τις νότιες πολιτείες. Αμφότερες είχαν προς το παρόν ένα κοινό εχθρό, και γι' αυτό μπορούσαν να βοηθούν οι μεν τις δε, πολεμούσαν ωστόσο σε αντίθετες κατευθύνσεις - αναγκασμένες ως εκ τούτου να έρχονται σε διαρκείς προστριβές, πολύ περισσότερο μάλιστα μέσα στην ίδια ομοσπονδία, παρά αν ήσαν ξεχωριστά. Οι προστριβές μεταξύ αυτών των δύο μερών χαρακτήρισαν την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών σε όλες τις περιόδους, και θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί κατά μέγα μέρος, εάν είχε υιοθετηθεί το πρότυπω ομοσπονδοποιήσεως των Πενακούκων παρά το ιροκέζικο, αποφεύγοντας έτσι το πολυδάπανο σφάλμα της κοινής ομοσπονδοποιήσεως των ασυμβίβαστων στοιχείων του Βορρά και του Νότου, που εμφανίζουν μέχρι τώρα ακόμη κάθε σημείο αληθινά ξεχωριστών εθνικοτήτων.

        Οταν η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας δημιούργησε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ως ομοσπονδία, η ομοσπονδία αυτή αποτελείτο από μία συνιστώσα κυβέρνηση, εκείνη της Μασσαχουσέττης, η οποία είχε πλήρως ανασυγκροτηθεί από κορυφής μέχρις ονύχων, μη διατηρώντας κανένα στοιχείο της προηγούμενης διοικήσεως. Από τις άλλες συνιστώσες, Κοννέκτικατ και Ρόουντ Αϊλαντ, που είχαν ήδη αποκηρύξει την υποταγή στην Βρεττανία, αλλά που δεν είχαν κάνει καμμία αλλαγή στην εσωτερική τους κυβέρνηση, το Ντελαγουαίρ, που μόλις είχε αποσχισθεί από μια γειτονική πολιτεία, και εννέα συνιστώσες στις οποίες είχε γίνει απλώς μια εξέγερση του νομοθετικού σώματος κατά του κυβερνήτη και της διοικήσεώς του. Επί πλέον, τέσσερις μη αναγνωρισμένες αποικίες, το Βέρμοντ, η Βανδαλία, η Τρανσυλαβανία, και η Βατάουγκα, ήσαν εκτός ομοσπονδίας και προσπαθούσαν να γίνουν μέλη.

        Η άμεση καταγωγή αυτής της ομοσπονδίας από εκείνες των Ιρόκων και των Πενακούκων και από άλλες ομοσπονδίες ερυθροδέρμων έχει ήδη ανιχνευθεί. Εν πρώτοις, η πρώτη ομοσπονδία των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν, στην αρχή της, μια αναβίωση του Κονγκρέσσου του Αλμπανυ του 1754 (ή τουλάχιστον κατά τις προθέσεις της), που, με την σειρά της, είχε υποδειχθεί και καθοδηγηθεί αμέσως από τους Ιρόκους. Εξ άλλου, ήταν νόμιμη διάδοχος του Κονγκρέσσου του Νόμου της Σφραγίδος, το οποίο πάλι ήταν μια συνέχεια του Κονγκρέσσου των εξεγερμένων επαρχιών του 1690, το οποίο προήρχετο από την Συνομοσπονδία της Νέας Αγγλίας, κατασκευασμένη σε μεγάλο βαθμό βάσει της Ομοσπονδίας Πενακούκ. Ο τίτλος, Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν από μόνος του μια αρκετά καλή μετάφραση του ονόματος Ντακότα (συνασπισμένες φυλές), που χαρακτήριζε την ερυθρά ομοσπονδία της άνω Κοιλάδας του Μισσισσιππή. Ακολουθώντας το προηγούμενο των Ομοσπονδιών Πενακούκων και Ιρόκων, το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο θεώρησε αναγκαίο να συντάξει με μορφήν εγγράφου μια δήλωση των λειτουργιών, εξουσιών, και οργανώσεως της ομοσπονδιακής διοικήσεως, και προς τούτο διόρισε μιαν επιτροπή για να συντάξει ένα σύνταγμα. Το σύνταγμα αυτό προορίζετο να εκφράζει την μορφή της ομοσπονδιακής κυβερνήσεως, κατά τον ίδιο τρόπο που είχε κάνει η πρώτη ομοσπονδία του κόσμου, εκείνη των Ιρόκων. Διέφερε όμως από το ιροκέζικο σύνταγμα κατά το ότι η Ομοσπονδία των Ιρόκων (όπως και των Πενακούκων) είχε σχηματισθεί δια της συνθήκης η οποία χρησίμευε ως σύνταγμα, ενώ, στην περίπτωση του Ηπειρωτικού Κονγκρέσσου, εκείνη που σχηματίσθηκε πρώτη ήταν η ομοσπονδιακή οργάνωση, η οποία και συνέταξε τον καταστατικό της χάρτη. Παρά την διαφορά αυτήν, παρά το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έλαβαν μορφή πριν από την σύνταξη συντάγματος το οποίο να δημιουργεί την ομοσπονδία, το σύνταγμα θεωρήθηκε όπως οι φυλές των Ιρόκων και των Πενακούκων θεωρούσαν τα δικά τους, ως μια συνθήκη μεταξύ των κυβερνήσεων που ήσαν συνιστώσες μονάδες της ομοσπονδίας.

        Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας ήταν μια διακήρυξη της ανεξαρτησίας της κάθε μιας από τις δεκατρείς ξεχωριστές πολιτείες. Δεν δήλωνε ότι η Αμερική ήταν ένα ανεξάρτητο έθνος, παρά ότι οι πολιτείες ήσαν ελεύθερες και ανεξάρτητες. Ολα τα ζητήματα του κοινού δικαίου και της διοικήσεως ήσαν ζητήματα της πολιτείας. Πράγματι, οι επί μέρους Πολιτείες εκπληρούσαν κάθε λειτουργία που οφείλει να εκτελεί ένα έθνος στην Ευρώπη. Το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο, το ομοσποδιακό τμήμα της οργανώσεως, διηύθυνε απλώς την σύντονη δράση της διεξαγωγής της επαναστάσεως, ενώ ακόμα και αυτό γινόταν κυρίως με την συνεργασία των επί μέρους Πολιτειών. Το Κονγκρέσσο ήταν, στις αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών, όχι τόσο μια εθνική κυβέρνηση, όσο ένα πολεμικό συμβούλιο, σχηματισμένο όμως σε μόνιμη, αντί προσωρινής, βάση. Οι εκπρόσωποι στο Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο εκλέγονταν ετησίως από τις Πολιτειακές κυβερνήσεις, οι οποίες μπορούσαν να ανακαλούν κατά βούλησιν τους εκπροσώπους των. Και το Κονγκρέσσο ήταν η ανώτατη εξουσία στην ομοσπονδιακήν οργάνωση. Δεν υπήρχε κανένα πρόσωπο που μπορούσε να θεωρηθεί ατομικά ως η κεφαλή της οργανώσεως. Το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο δεν είχε άρχοντα ή εκτελεστικήν εξουσία, παρά απλώς ένα προεδρεύοντα λειτουργό (Πρόεδρο), τον οποίον ο έξω κόσμος θεωρούσε επαναστατικό ηγέτη, όπως μαρτυρεί η βρεττανική κοροϊδευτική έκφραση "Βασιλεύς Χάνκοκ," παρανόηση όμοια με την παρανόηση της Ομοσπονδίας Πενακούκ από μέρους των Πουριτανών, όταν αποκαλούσαν τον Μπασάμπα Μετακόμη "Βασιλέα Φίλιππο." Ο Πρόεδρος του Ηπειρωτικού Κονγκρέσσου δεν ήταν ο ηγέτης μιας κυβερνήσεως, παρά ο προεδρεύων λειτουργός ενός συμβουλίου, που, ως προεδρεύων λειτουργός, εκαλείτο ορθώς Πρόεδρος, βάσει αυτού όμως του προηγουμένου, η κύρια διοικητική αρχή στις δημοκρατίες έλαβε έκτοτε τον τίτλο του Προέδρου, σε όλα τα μέρη του κόσμου.

        Ετσι δημιουργήθηκε ένας τύπος οργανώσεως καινούργιος μέσα στον κόσμο των λευκών ανθρώπων, αν και συνήθης μεταξύ των ερυθροδέρμων - μια ομοσπονδιακή δημοκρατία. Η Πρώτη Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν ήταν η ίδια όπως η σημερινή κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Πρώτη Δημοκρατία, εκείνη που δημιούργησε η Αμερικανική Ομοσπονδία, υπήρξε βραχύβια, αφού δεν κράτησε παρά δεκατρία χρόνια, και κατόπιν ανετράπη. Εν τούτοις, αυτή η Πρώτη Δημοκρατία ήταν εκείνη που εξέδωσε την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, και που διέδωσε στον κόσμο τις ιδέες των δικαιωμάτων του λαού.

Ξεσηκώθη η Νέα Αγγλία, κι όλη χώρα ακολουθεί,
Από τ' Απαλάχια όρη στου πελάγου την ακτή,
Οι τυραννομάχοι τώρα ομοσπονδία έχουν τρανή,
Οπως πλάι στον Κουιννιτούκετ κάποτε οι ερυθροί.