ΚΕΦΑΛΑΙΟ XXIV

Η ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

        Οι γάλλοι διπλωμάτες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν αυτό το αδιέξοδο για να επιβάλουν μια ειρηνευτική συνθήκη, που θα έδινε στην Ισπανία ολόκληρη την ακτή του Μισσισσιππή, και συνεχόμενα ανατολικά μέχρι περίπου την μέση της Οροσειράς των Αππαλαχίων, αφήνοντας την υπόλοιπη περιοχή δυτικά των ορέων ως Ινδιάνικη Επικράτεια, μισή υπό την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών και μισή υπό βρεττανική προστασία. Αυτή η συμφωνία θα είχε ίσως φανεί ικανοποιητική όσον αφορά την αρχική κίνηση των ανδρών του λεπτού της Νέας Αγγλίας, που δεν νοιαζόταν για εδαφική επέκταση και κατακτήσεις. Κανένας αμερικανικός οικισμός δεν είχε γίνει τότε δυτικά της περιοχής που κατά την πρόταση αυτή υπέκειτο στην προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών. Με μια κίνηση η συμφωνία θα είχε τακτοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος της βορειοδυτικής εδαφικής διαμάχης μεταξύ των Πολιτειών, ενώ θα είχε επίσης συστήσει ένα είδος διεθνούς εγγυήσεως για τα δικαιώματα των ερυθρών φυλών που ζούσαν ή είχαν αναγκασθεί να ζήσουν δυτικά των ορέων. Η βρεττανική κατοχή του Ντητρόιτ και της χερσοννήσου του κάτω Μίτσιγκαν θα είχε επίσης αναγνωρισθεί από την προτεινόμενη γενική ειρήνη. Θα είχαμε, στην πραγματικότητα, ένα πολύ ικανοποιητικό διακανονισμό εν σχέσει προς τις αρχικές προθέσεις της Αμερικανικής Επαναστάσεως. Δεν θα μπορούσε όμως κανείς να περιμένει πως οι "καταπατητές" αριστοκράτες της Βιρτζίνιας, έχοντας ήδη κυριεύσει μερικά οχυρά κοντά στον Μισσισσιππή, θα συναινούσαν να τα παραδώσουν στην Αγγλία, ή στην Ισπανία, ή ότι θα συμφωνούσαν με όρους που θα παρείχαν στους ερυθροδέρμους οποιαδήποτε δικαιώματα επί της γης που οι "καταπατητές" ήθελαν να αρπάξουν, ή που οι υπήκοοί τους ήθελαν για να εγκατασταθούν. Ο Νότος, και ιδίως η Βιρτζίνια, επέμενε να ελέγχει και να κατέχει όλη την επικράτεια μέχρι τον Ποταμό Μισσισσιππή.

        Το 1777, το Βέρμοντ είχε ανεπιτυχώς υποβάλλει στο Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο αίτημα εντάξεώς του στην ομοσπονδία, και είχε υιοθετήσει ένα σύνταγμα παρόμοιο με εκείνα που είχαν υιοθετήσει οι άλλες πολιτείες. Στην περίπτωση των άλλων πολιτειών, η υιοθέτηση συντάγματος που καθόριζε και περιόριζε τις εξουσίες της κυβερνήσεως μπορούσε να ερμηνεύεται ότι οριοθετούσε την θέση της Πολιτείας μέσα στην ομοσπονδία είτε ότι αντικαθιστούσε τον χάρτη, ο οποίος αντιπροσώπευε προεπαναστατικά τον αγγλικό έλεγχο. Αλλά το Βέρμοντ εκπροσωπούσε την πρώτη περίπτωση όπου μια όλως ανεξάρτητη και συγκεντρωτική δημοκρατία υιοθετούσε ένα σύνταγμα που περιόριζε τα δικαιώματα και τις εξουσίες της κυβερνήσεως, χωρίς να έχει προηγουμένως κανένα χάρτη εξωτερικού ελέγχου. Οι συνταγματικοί περιορισμοί των εξουσιών της κυβερνήσεως στο Βέρμοντ αντιπροσώπευαν πλήρως τον περιορισμό που εκρίνετο αναγκαίος για την διασφάλιση του ελέγχου της κυβερνήσεως του λαού και την προστασία των δικαιωμάτων του ατόμου.

        Στην διάρκεια του πολέμου, το Βέρμοντ είχε συνεργασθεί με τον Ηπειρωτικό Στρατό, αν και ο δικός του στρατός, ο καλούμενος Παλληκάρια των Πράσινων Ορέων, δεν τελούσε υπό τις διαταγές του Ουάσινγκτων, και γι' αυτόν προφανώς τον λόγο λειτουργούσε πιο αποδοτικά από τον Ηπειρωτικό Στρατό. Σπουδαίες επαναστατικές κατακτήσεις όπως η κατάκτηση της Τικοντερόγας στις αρχές της επαναστάσεως, η Μάχη του Μπέννινγκτον που αναχαίτισε την βρεττανική εισβολή στην περιοχή της Λίμνης Τσάμπλαιην, και η τελική παράδοση της στρατειάς του Μπουργκόυν, που απήλλαξε τον Βορρά από τα βρεττανικά στρατεύματα, ήσαν νίκες του βερμοντέζικου στρατού μάλλον, παρά του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Μπορεί να λεχθεί με σιγουριά ότι χωρίς την βοήθεια του Βέρμοντ ίσως να μη είχαν υπάρξει Ηνωμένες Πολιτείες, αν και η εξέγερση θα είχε κατά πάσαν πιθανότητα επιτύχει σε πολλά μέρη της Νέας Αγγλίας, ιδίως στην Μασσαχουσέττη, το Νέο Χαμπσάιρ, και το Μαίην.

        Ας θυμηθούμε πως, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο του Οχάιο, το Βέρμοντ είχε προσαρτηθεί από την μεγάλη Βρεττανία στην Επαρχία της Νέας Υόρκης, στην οποία οι βερμοντέζοι δεν ήθελαν να υποταχθούν, αφού αυτό θα συνεπαγόταν την απάλειψη των δημοτικών συνελεύσεων, που ο νεοεγγλέζος θεωρούσε τόσο ουσιαστικές προϋποθέσεις ελευθερίας. Καθώς το Ηπειρωτικό Κονγκρέσσο δεν ήταν εξ υπαρχής επαναστατικό σώμα, και αναγνώριζε μόνον όσα νομοθετικά σώματα είχαν προπολεμικά κάποια δικαιώματα στην βρεττανική αναγνώριση, έπεται ότι η Πρώτη Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών θα αντιμετώπιζε το Βέρμοντ ως μέρος της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, σύμφωνα με την βρεττανική διαίρεση της περιφερείας. Μετά από όλη την βοήθεια που είχε δώσει το Βέρμοντ στις Ηνωμένες Πολιτείες για την ανεξαρτησία τους από την Αγγλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούσαν να κατακτήσουν το Βέρμοντ, επειδή το Βέρμοντ δεν είχε βρεττανικό χάρτη!

        Θα μπορούσε να λεχθεί, εν τούτοις, πως η προσπάθεια αυτή δεν γινόταν τόσο από την ομοσπονδία, όσο από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Είδαμε πως τα δικαστήρια του Αλμπανυ, πριν από την έναρξη της επαναστάσεως, κήρυξαν παράνομη την κατοχή της χώρας τους από τους βερμοντέζους, επειδή τα προνόμιά τους προέρχονταν από το Νέο Χαμπσάιρ, του οποίου δεν αναγνώριζαν τις διεκδικήσεις επί του εδάφους της Νέας Υόρκης. Τώρα, μετά το πέρας του πολέμου, η ανεξάρτητη πολιτεία της Νέας Υόρκης προσπάθησε να επιβάλει αυτήν την απόφαση που είχε λάβει ένα βρεττανικό δικαστήριο στο Αλμπανυ. Εν τούτοις, η κατάληψη της ορεινής περιοχής που κατοικούσαν οι βερμοντέζοι απέβη πρακτικώς αδύνατη, και η Νέα Υόρκη υποχρεώθηκε να ικανοποιηθεί με τις συνεχείς επιδρομές και παρενοχλήσεις στα δυτικά σύνορα του Βέρμοντ.

        Οι βλέψεις της Νέας Υόρκης εκτείνονταν προς ανατολάς του Ποταμού Κοννέκτικατ, το Βέρμοντ όμως δεν διέθετε ακόμη σαφή όρια προς οιανδήποτε κατεύθυνση εκτός από το καναδικό σύνορο προς βορράν, όπου, επί πλέον του ορίου της συνθήκης, η ύπαρξη της νομιμόφρονος πόλεως του Αγίου Αρμάνδου αναχαίτιζε κάθε επεκτατική απόπειρα βορείως του 45ου παραλλήλου. Μια διερεύνηση του αρχαίου βρεττανικού χάρτου του Νέου Χαμπσάιρ αποκάλυψε ότι τα όριά του τοποθετούντο εξήντα μίλια από τον ωκεανό στο εσωτερικό, και συνεπώς το Βέρμοντ διεκδικούσε σύνορα μέσα στα πλαίσια των εξήντα μιλίων από τον Ατλαντικό. Ενας αριθμός πόλεων στην ανατολική όχθη του Ποταμού Κοννέκτικατ, όπως το Ανόβερο, που έως τότε εθεωρείτο αδιαμφισβήτητα ανήκον στο Νέο Χαμπσάιρ, εξαιρούμενο από τις εδαφικές βλέψεις της Νέας Υόρκης, καλωσόρισαν τώρα τις απόπειρες του Βέρμοντ να τις προσαρτήσει, εν μέρει επειδή οι φορολογία ήταν χαμηλότερη στο Βέρμοντ παρά στο Νέο Χαμπσάιρ, και εν μέρει επειδή η δυσαρέσκεια από την διείσδυση των Κινγκινάτων στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έκανε τις πόλεις αυτές να καλοβλέπουν μια ευκαιρία να εγκαταλείψουν την Ενωση. Οι πόλεις στην κοιλάδα του Ποταμού Κοννέκτικατ, και στις δυο πλευρές του ποταμού, θεωρώντας τα συμφέροντά τους κάπως διαφοροποιημένα από εκείνα της καθεαυτού περιοχής των Πράσινων Ορέων, συγκρότησαν γρήγορα μιαν ανεξάρτητη δική τους κυβέρνηση, που την ονόμασαν Πολιτεία του Νέου Κοννέκτικατ. Αυτή ήταν η περιοχή που είχε υπάρξει το τελευταίο οχυρό της Ομοσπονδίας Πενακούκ κατά τον Μεγάλο Πόλεμο του Οχάιο, στο κεφαλάρι του Κουιννιτούκετ, του παληού ποταμού της ελευθερίας για τους λαούς των Πενακούκων, και έμοιαζε σχεδόν λες και ο Κουιννιτούκετ πολεμούσε ακόμη για την ελευθερία κάποιου, αν και δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρο ποιανού.

        Μέσα στην κατάσταση αυτή, η Κοινοπολιτεία της Μασσαχουσέττης, που θεωρούσε εαυτήν ως παλινόρθωση του παληού πουριτανικού καθεστώτος, και είχε κατα συνέπειαν κληρονομήσει όλες τις εδαφικές του βλέψεις, υποστήριζε ότι, όπως επί Κρόμβελλ, είχαν προβάλει διεκδικήσεις προς βορράν μέχρι την Λίμνη Ουιννιπεσαύκη, την οποίαν αργότερα, επί αποκαταστάσεως της βασιλείας, είχαν αναγκασθεί να παραχωρήσουν στο Νέο Χαμπσάιρ, επόμενο ήταν να μη έχουν εκλείψει εξ αυτού οι διεκδικήσεις της Μασσαχουσέττης προς δυσμάς του Νέου Χαμπσάιρ, οπότε η Μασσαχουσέττη εδικαιούτο κοντά το μισό Βέρμοντ. Αποτέλεσμα ήταν μια σημαντική σύγκρουση διεκδικήσεων στο Βέρμοντ, με κανονικό μάλιστα πόλεμο μεταξύ αυτού και της Νέας Υόρκης. Η δημιουργία της καινούργιας δημοκρατίας του Νέου Κοννέκτικατ, αφαιρώντας το ένα τρίτο περίπου του εδάφους που το Νέο Χαμπσάιρ θεωρούσε απηλλαγμένο εξωτερικών διεκδικήσεων, κατέληξε στην αναβίωση της τέως διεκδικήσεώς του επί ολοκλήρου του Βέρμοντ -διεκδικήσεως που οι βερμοντέζοι θα ήσαν προθυμότεροι να αναγνωρίσουν παρά εκείνες της Νέας Υόρκης, καθώς έτσι δεν θα εκδιώκοντο από την περιοχή. Κατά συνέπεια ήσαν έτοιμοι να διαπραγματευθούν την ειρήνη με το Νέο Χαμπσάιρ, έτσι ώστε το Βέρμοντ παραίτησε τις βλέψεις του προς ανατολάς του Ποταμού Κοννέκτικατ εις αντάλλαγμα της παραιτήσεως του Νέου Χαμπσάιρ από τις διεκδικήσεις του προς δυσμάς του ποταμιού. Η αναβίωση αυτών των διεκδικήσεων της Μασσαχουσέττης που κάποτε είχαν προσωρινά διαγράψει ολοσχερώς το Νέο Χαμπσάιρ από τον χάρτη, οδήγησαν το Νέο Χαμπσάιρ να προχωρήσει σε κάποια ρύθμιση, η ερμηνεία όμως των όρων δεν έτυχε ποτέ πλήρους συναινέσεως, καθώς το Βέρμοντ ισχυριζόταν ότι είχε απλώς προβεί σε παραχωρήσεις πέρα από την απέναντι όχθη του ποταμού, ενώ το Νέο Χαμπσάιρ διεκδικούσε το μέσο του ποταμού ως σύνορο. Η συνοριακή αυτή διαφωνία, καθώς δεν αφορούσε παρά μόνον ύδατα, παρέμενε ενεργής για πολύν καιρό, και δεν διευθετήθηκε παρά στα 1932, όταν εκδόθηκε μια ομοσπονδιακή απόφαση υπέρ του Νέου Χαμπσάιρ.

        Η νεοπαγής πολιτεία του Νέου Κοννέκτικατ διαμελίσθηκε έτσι μεταξύ Βέρμοντ και Νέου Χαμπσάιρ, και η επιβολή της συμφωνίας απέβη εύκολη, αφού η πρωτοβουλία σχηματισμού της νέας πολιτείας ήταν περισσότερο από την πλευρά του ποταμού που ανήκε στο Νέο χαμπσάιρ, και, στερούμενο της υποστηρίξεως του Βέρμοντ από εκείνη την πλευρά του ποταμού, το όλο σχέδιο έπεσε στο κενό. Με τον ίδιο τρόπο όπως η απειλούμενη επέμβαση της Μασσαχουσέττης εξανάγκασε το Νέο Χαμπσάιρ να συμβιβασθεί με το Βέρμοντ, η αναβίωση των βλέψεων του Νέου Χαμπσάιρ ανάγκασε αντιστρόφως την Μασσαχουσέττη να παραιτήσει τις δικές της επί του νοτίου Βέρμοντ, και από το 1785 πλέον το μόνο απροσδιόριστο ακόμη σύνορο του Βέρμοντ ήταν το δυτικό, μεταξύ Βέρμοντ και Νέας Υόρκης, όπου οι πολιτιεακές αρχές της Νέας Υόρκης πάσχιζαν ακόμη να εξώσουν τους βερμοντέζους βάσει της ετυμηγορίας που είχαν επιτύχει πριν από την επανάσταση, το 1774, και όπου, ως αποτέλεσμα, επικρατούσε ακόμη εμπόλεμη κατάσταση.

        Μια παρόμοια εξέγερση συνέβη τον ίδιο καιρό περίπου στην πρώην αποικία της Τρανσυλβανίας, όπου το νομοθετικό σώμα που σχηματίσθηκε έδωσε το όνομα Κοινοπολιτεία του Κεντάκυ στην νέα ανεξάρτητη πολιτεία τους. Αυτός ο τίτλος δεν κέρδισε και πολλή υποστήριξη στην περιοχή του όπως η "Πολιτεία του Φρανκλίνου" νοτιότερα, τα κατάφερε όμως να κρατήσει περισσότερο. Ολες οι στρατιωτικές απόπειρες της Βιρτζίνιας να καταστείλει την εξέγερση στην "Κομητεία Κεντάκυ," όπως την αποκαλούσε, στάθηκαν άτυχες, και το Κεντάκυ, όπως το Βέρμοντ, παρέμεινε μια ντε φάκτο ανεξάρτητη δημοκρατία, αν και το προηγούμενο του Βέρμοντ έδειχνε πως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Πρώτης Δημοκρατίας δεν ήταν δυνατόν να παράσχει στο Κεντάκυ την οποιαδήποτε αναγνώριση.

        Η μικρή Μαίρυλαντ, που δεν είχε καμμία διεκδίκηση επί της επικρατείας αυτής υπό τον βρεττανικό χάρτη της, που όμως έλεγχε την πρόσβαση της Βιρτζίνιας μέσω των ορέων προς την περιοχή "Ιλλινόις," όπως την αποκαλούσε η Βιρτζίνια, επέβαλε μιαν αναμέτρηση αναστέλλοντας τα Αρθρα Συνομοσπονδίας, μέχρις ότου οι διάφορες πολιτείες που διεκδικούσαν εδάφη στα Βορειοδυτικά παραχωρούσαν τις διεκδικήσεις τους στο Κονγκρέσσο. Αρχικά η Βιρτζίνια χάλασε τον κόσμο επ' αυτού, και απείλησε να διαμελίσει την Μαίρυλαντ μεταξύ της ιδίας και της Πεννσυλβανίας. Ακολούθησε όμως η βρεττανική εισβολή στην Βιρτζίνια, και η Βιρτζίνια, που ο στρατός της ήταν απασχολημένος με την εξασφάλιση των βορειοδυτικών διεκδικήσεων αυτής της πολιτείας, κάλεσε όλη την συνομοσπονδία σε βοήθεια - και τότε η Μαίρυλαντ βρέθηκε σε θέση να απειλήσει την Βιρτζίνια, που χρειαζόταν τώρα απεγνωσμένα την βοήθεια της Μαίρυλαντ. Ετσι η Βιρτζίνια υποσχέθηκε "να φερθεί καλά," και να δώσει την "Κομητεία Ιλλινόις" στις Ηνωμένες Πολιτείες εν Κονγκρέσσω, ενώ οι άλλες τρεις εμπλεκόμενες πολιτείες έδωσαν παρόμοιες υποσχέσεις, οπότε η Μαίρυλαντ επικύρωσε τα Αρθρα Συνομοσπονδίας, και η Πρώτη Δημοκρατία μπόρεσε να οργανωθεί σε διαρκή βάση. Αυτήν την φορά το Κονγκρέσσο, αν και δεν είχε ακόμη παραλάβει πραγματική γη - παρά μόνον υποσχέσεις - ενέκρινε μιαν απόφαση (το 1780) πως όλη η γη, την οποία θα ελάμβανε το Κονγκρέσσο, θα χρησιμοποιείτο μόνο για δημόσιους σκοπούς, και θα διαμορφωνόταν σε πολιτείες πάνω στην ίδια βάση όπως οι αρχικές δεκατρείς πολιτείες.

        Εν τούτοις, η διένεξη δεν αφορούσε μόνο τις διεκδικήσεις της Βιρτζίνιας. Η Μασσαχουσέττη και το Κοννέκτικατ διεκδικούσαν λωρίδες εδάφους με έκταση από τον Ποταμό Ντελαγουαίρ δυτικά έως τον ποταμό Μισσισσιππή, και υπήρχαν κάπου τριακόσια μίλια ανάμεσα στα δυτικά σύνορα Ντελαγουαίρ και Πεννσυλβανίας, με τα οποία η Βιρτζίνια δεν είχε καμμία σχέση. Οι διεκδικήσεις του Κοννέκτικατ συγκρούοντο με την Πεννσυλβανία. Ενώ οι βλέψεις της Μασσαχουσέττης περνούσαν μέσα από έδαφος που η Ιροκέζικη Ομοσπονδία το 1784 είχε παραδώσει στην Νέα Υόρκη. Αμέσως μετά την εκστρατεία εναντίον των Ιρόκων το 1784, το Κοννέκτικατ έστειλε εποικιστές στην Κοιλάδα Γουαϊόμινγκ, που ήταν μέσα στην επίμαχη περιοχή, και η Πεννσυλβανία ζήτησε την ομοσπονδιακή διαιτησία επί της διενέξεως. Η διαιτησία αυτή στάθηκε πράγματι μια δοκιμασία για την ικανότητα της Πρώτης Δημοκρατίας να διατηρήσει την υπακοή των πολιτειών. Και την πέρασε θαυμάσια. Οι ομοσπονδιακοί διαιτητές αποφάνθησαν υπέρ της Πεννσυλβανίας το 1782, και αν και υπό την Πρώτη Δημοκρατία οι ομοσπονδιακή αρχή δεν είχε την εξουσία να εξαναγκάζει σε υπακοή τις πολιτείες, το Κοννέκτικατ συμμορφώθηκε, και παραιτήθηκε από τις βλέψεις του εντός των συνόρων της Πεννσυλβανίας. Οι έποικοι από το Κοννέκτικατ, εν τούτοις, παρέμειναν, όντας πρόθυμοι να γίνουν πολίτες της Πεννσυλβανίας. Τον χειμώνα του 1784, πάντως, μετά μια καταστροφική πλημμύρα του Ποταμού Σουσκουεχάννα που κατέστρεψε πολλά από τα σπίτια και τα κτήματα των εποίκων στην Κοιλάδα Γουαϊόμινγκ, οι εκκλήσεις για αντιπλημμυρική βοήθεια που φυσικά επακολούθησαν, φάνηκαν κάπως να αφυπνίζουν τον πολεμικό ανταγωνισμό μεταξύ των δύο πολιτειών για την περιοχή εκείνη, και οι πεννσυλβανοί βάλθηκαν να θυμούνται πως οι έποικοι της Κοιλάδας Γουαϊόμινγκ ήσαν εισβολείς, έτσι που, αντί να παράσχει βοήθεια για τα θύματα της πλημμύρας, ο κυβερνήτης έστειλε τμήματα πολιτοφυλακής για να διώξουν τους γιάνκηδες από την κοιλάδα. Αυτό συνοδεύθηκε με πολλή περιττή βία, για να καταλήξει σε αυτοάμυνα από μέρους των εποίκων, στην οποία η πολιτοφυλακή απάντησε με γενική σφαγή, κυνηγώντας όσους γλύτωσαν από αυτήν μέχρι μέσα στα δάση, και λέγοντάς τους να πάνε πίσω στο Κοννέκτικατ. Εν τούτοις, εφ' όσον μέρος του συντάγματος της Πεννσυλβανίας επί Πρώτης Δημοκρατίας απαιτούσε την συνέλευση ενός επισήμου σώματος ανά επταετία, προκειμένου να αποφανθεί εάν είχε παραβιασθεί το σύμταγμα, και να λάβει επανορθωτικά μέτρα, η συνεδρίαση του σώματος αυτού την άνοιξη του 1785 επεσήμανε αμέσως τους στρατιωτικούς διωγμούς και τις σφαγές της Κοιλάδος Γουαϊόμινγκ ως εξώφθαλμη παραβίαση, και προκάλεσε την τιμωρία μερικών αξιωματικών της πολιτοφυλακής που ήσαν υπέυθυνοι για τις ωμότητες αυτές, ενώ οι επιζώντες από τους εκδιωχθέντες εποίκους αποζημιώθησαν με την παραχώρηση επί πλέον γης στην Κοιλάδα Γουαϊόμινγκ. Από αυτήν την πηγή προέκυψαν πολλοί από τους τόσο πυκνούς σημερινούς οικισμούς στην Κοιλάδα, περιλαμβανομένων πόλεων όπως το Σκράντον και το Ουίλκις-Μπάρρ.

        Οι δυτικές εδαφικές διεκδικήσεις της Μασσαχουσέττης ήσαν καθαρώς θεωρητικές κατά τον πόλεμο, εφ' όσον τα διεκδικούμενα εδάφη ανατολικά της Λίμνης Οντάριο εκρατούντο από τους Ιρόκους, και εκείνα από τον Ποταμό Ντητρόιτ μέχρι τον Μισσισσιππή τελούσαν υπό βρεττανική κατοχή, όπως και παρέμειναν παρά την ειρηνευτική συνθήκη σε ολόκληρη την περίοδο της Πρώτης Δημοκρατίας. Ομως, μετά την ειρήνευση με τους Ιρόκους το 1784, η Νέα Υόρκη βρέθηκε ξαφνικά κάτοχος του ανατολικού τμήματος της λωρίδας εκείνης ακριβώς που διεκδικούσε η Μασσαχουσέττη. Και πάλι η Πρώτη Δημοκρατία απέδειξε την ικανότητά της να επιλύσει την διαφορά, πράγμα που έγινε όπως φαίνεται με την ίδια αποστροφή προς την δημιουργία ασυνεχούς επικρατείας που είχε χαρακτηρίσει την ρύθμιση μεταξύ Πεννσυλβανίας και Κοννέκτικατ. Στην περίπτωση αυτή, δεν ήταν τόσο σαφής η υπόθεση υπέρ της Νέας Υόρκης, όπως ήταν για την Πεννσυλβανία την άλλη φορά, επειδή το έδαφος δεν περιλαμβανόταν μέσα στα αρχικά όρια της Νέας Υόρκης, και η αντιπαράθεση των τίτλων αφορούσε τίτλο που είχε ληφθεί από τα έθνη των ερυθροδέρμων, τον οποίον παρουσίασε η Νέα Υόρκη, και τίτλο προερχόμενο από βρεττανικό χάρτη, που παρέθεσε η Μασσαχουσέττη. Η προταθείσα τελικά ρύθμιση από την ομοσπονδιακή διαιτησία το 1785 περιελάμβανε μια παράδοξη αναγνώριση των διεκδικήσεων αμφοτέρων των πολιτειών. Καθώς η Ιροκέζικη Ομοσπονδία ήταν ο υφιστάμενος κάτοχος της γης, και η Νέα Υόρκη ο διορισμένος διάδοχός τους, η διεκδίκηση της γης από την Νέα Υόρκη ώφειλε να τύχει αναγνωρίσεως. Ομως, αφού οι προεπαναστατικοί τίτλοι ιδιοκτησίας της γης προέρχονταν από τον βασιλέα, και η Μασσαχουσέττη είχε κάποια δικαιώματα διαδοχής του εκεί, ώφειλε να συνομολογηθεί ότι η διανομή και πώληση δημοσίου εδάφους θα παρέμενε υπό τον έλεγχό της. Η Πεννσυλβανία τότε προέβαλε την ένσταση ότι τα προτεινόμενα σύνορα της Νέας Υόρκης θα παρενέβαλλαν μια στενή λωρίδα εδάφους μεταξύ της Πεννσυλβανίας και της Λίμνης Ηρης, αποκόπτοντας έτσι την Πεννσυλβανία από οποιαδήποτε πρόσβαση στις λίμνες. Η κατάληξη ήταν να αποδεχθεί η Μασσαχουσέττη το πόρισμα της διαιτησίας, με τον όρον ότι τόσο αυτή όσο και η Νέα Υόρκη θα πωλούσαν στην Πεννσυλβανία ένα τρίγωνο γης που θα έδινε στην Πεννσυλβανία ένα λιμναίο λιμάνι. Επ' αυτής της βάσεως, η Νέα Υόρκη αποδέχθηκε επίσης την απόφαση των διαιτητών, και πήρε στην κατοχή της την χώρα των Ιρόκων, με την Μασσαχουσέττη υπεύθυνη των εδαφικών τίτλων, ενώ στην Πεννσυλβανία προσαρτήθηκε έδαφος για ένα λιμάνι στην Λίμνη Ηρη. Στο πόρισμα της διαιτησίας καθορίζετο επίσης ότι η Μασσαχουσέττη θα επιτρεπόταν να διαθέτει έδαφος σε οικιστές, το οποίο είχε αποκτηθεί γι' αυτόν τον σκοπό από την Ιροκέζικη Ομοσπονδία, όρος που τηρήθηκε συνεχώς κατά την Πρώτη Δημοκρατία, αλλά που παρελκύετο μονίμως κατά την Δεύτερη Δημοκρατία. Ως αποτέλεσμα αυτής της διαιτησίας της Πρώτης Δημοκρατίας, η εν λόγω περιοχή, αν και ακέραιο τμήμα της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, εποικίσθηκε κατά πολύ από νεοεγγλέζους, οι οποίοι, υπό την καθοδήγηση όσων Ιρόκων δεν πήγαν στον Καναδά μετά τον πόλεμο, ανέπτυξαν την τροποποιημένη μορφή των παραδόσεων ελευθερίας της Νέας Αγγλίας και των Ιρόκων, που οικοδόμησαν αυτήν την "πάνω πολιτεία," η οποία στάθηκε επί μακρόν η μόνιμη αντιπάθεια της δικτατορικής Πόλεως της Νέας Υόρκης.

        Οσο για την περιοχή δυτικά της οροσειράς των Αππαλαχίων, αυτή ενεφάνιζε κάποια δυσκολία -- τα φυσικά μέσα επικοινωνίας της με τον έξω κόσμο δεν βρίσκονταν μέσα στην ατλαντική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών, παρά κατά μήκος του Μισσισσιππή στον Κόλπο του Μεξικού. Και, προς αυτήν την κατεύθυνση, η Δυτική Φλόριδα και η περιοχή της Νέας Ορλεάνης συνιστούσαν εμπόδιο. Το εμπόριο αυτής της δυτικής περιοχής εκινείτο κυρίως μέσω της Νέας Ορλεάνης, που ήταν τότε ισπανικό λιμάνι. Και όταν, το 1785, ως αποτέλεσμα της διενέξεως περί των συνόρων της Δυτικής Φλόριδας, η Ισπανία έκλεισε τον κάτω Μισσισσιππή για τα αμερικανικά σκάφη, οι εξεγερμένες πολιτείες του Φρανκλίνου και του Κεντάκυ απείλησαν να στείλουν τους στρατούς των να πάρουν την Νέα Ορλεάνη και την Δυτική Φλόριδα. Η κίνηση της δυτικής περιοχής, και δη της νοτιοδυτικής, προς την Νέα Ορλεάνη ως φυσική τους διέξοδο, ήταν σημαντική, και, στην προσπάθεια να αναπτύξουν την Βορειοδυτική Επικράτεια, θεωρήθηκε αναγκαίο να εξασφαλισθεί κάποια αντίστοιχη διέξοδος στον βορρά - προς τον Ατλαντικό - καθώς μόνον αυτό θα μπορούσε να διατηρήσει την δύση συνδεδεμένη με την ομοσπονδία.

        Η ίδια η Βορειοδυτική Επικράτεια ήταν στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα της αδυναμίας των Ηνωμένων Πολιτειών να συγκρατήσουν τους μετακινουμένους προς την δύση εποίκους από την συνεχή καταπάτηση εδαφών που ανήκαν στις φυλές. Ο πόλεμος της ανεξαρτησίας είχε αποσυντεθεί δυτικά των ορέων σε πόλεμο ανάμεσα σε αυτούς τους εποίκους και τις διάφορες δυτικές φυλές, και ήταν πολύ ευκολώτερο για την κυβέρνηση να συνάπτει συνθήκες ειρήνης παρά να τις επιβάλλει, έτσι που δυτικά της οροσειράς των Αππαλαχίων η εμπόλεμος κατάσταση ήταν ουσιαστικά μόνιμη. Κεντάκυ και Φρανκλίνος αποτελούσαν παραδείγματα περιοχών, που εν πολλοίς είχαν επαναστατήσει κατά των μητρικών τους πολιτειών, επειδή αυτές δεν υποστήριζαν όλες αυτές τις εχθροπραξίες. Στην Βορειοδυτική Επικράτεια κατοικούσαν πολλοί πειρατές, που συνέβαλλαν στην κατάσταση αυτή πραγματοποιώντας εφόδους κατά λευκών οικισμών μεταμφιεσμένοι σε ερυθροδέρμους και ενοχοποιώντας τις φυλές για την διάπραξη φρικαλεοτήτων, που οι ίδιες οι φυλές δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν διαπράξει.

        Το 1784 η Βιρτζίνια εξεπλήρωσε τελικά την υπόσχεσή της περί παραχωρήσεως της "Κομητείας Ιλλινόις" στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή ήταν μια ευρεία περιφέρεια που περιελάμβανε ολόκληρη την περιοχή από το δυτικό σύνορο της Πεννσυλβανίας ώς τον Ποταμό Μισσισσιππή, και από τις Μεγάλες Λίμνες μέχρι τον Ποταμό Οχάιο - περί τα εξακόσια μίλια από ανατολών προς δυσμάς, και από διακόσια ώς πεντακόσια μίλια από βορρά προς νότον. Ενώ η Βιρτζίνια ονόμαζε την περιοχή από τους Ιλλίνες, οι έποικοι από το Κεντάκυ την εγνώριζαν γενικά ως "Ινδιάνικη Ακτή," όνομα που συχνά γινόταν χάριν συντομίας Ινδιάνα. Το Κονγκρέσσο πάλι την ονόμαζε Επικράτεια Βορειοδυτικά του Ποταμού Οχάιο, και χάριν συντομίας συνήθως Βορειοδυτική Επικράτεια, ή πάλι Επικράτεια Οχάιο μερικές φορές, οπότε η περιοχή ονομαζόταν τώρα ποικιλοτρόπως, Βορειοδυτική Επικράτεια, Οχάιο, Ινδιάνα, ή Ιλλινόις, και όλα αυτά τα ονόματα υποδήλωναν τότε την ίδια μεγάλη εδαφική έκταση.

        Καθώς προέκυπτε το πρόβλημα του τρόπου με τον οποίο το Κονγκρέσσο θα διοικούσε αυτήν την μεγάλη περιφέρεια - γιατί τα Αρθρα Συνομοσπονδίας, το σύνταγμα της Πρώτης Δημοκρατίας, δεν ππροέβλεπαν το πώς το Κονγκρέσσο θα μπορούσε να κυβερνήσει οιαδήποτε επικράτεια, παρεκτός μέσω πολιτειακών κυβερνήσεων - η προσωρινή λύση ήταν η εγκαθίδρυση στρατιωτικής κυβερνήσεως, και ο Στρατηγός Σαιντ Κλαιρ αποσπάσθηκε στην Μαριέττα, στον Ποταμό Οχάιο, ως κυβερνήτης. Στο μεταξύ, ο Θωμάς Τζέφφερσον, ο φιλελεύθερος βιρτζινιώτης που είχε συμβάλει τα μέγιστα για να πεισθεί η Βιρτζίνια να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της στην περιοχή, παρουσίασε στο Κονγκρέσο ένα σχέδιο κυβερνήσεως για την Βορειοδυτική Επικράτεια, που συνίστατο στην διαίρεσή της σε δέκα πολιτείες, που θα ονομάζοντο Συλβανία, Μιτσιγκανία, Χερσόννησος, Ασσενισπία, Μετροποταμία, Ιλλινόις, Σαρατόγα, Ουάσινγκτων, Πολυποταμία, και Πελισπία. Οι πολιτείες αυτές θα αυτοδιοικούντο, όπως οι αρχικές πολιτείες της ομοσπονδίας, αλλά με κάποια συγκεκριμένη εποπτεία του Κονγκρέσσου, ενώ αργότερα θα εγένοντο δεκτές στην ομοσπονδία με τους ίδιους όρους όπως οι αρχικές πολιτείες. Εισήχθη επίσης ένα σχέδιο για την χειραφέτηση των δούλων, που θα ολοκληρωνόταν μέχρι το 1800. Το σχέδιο συνάντησε την αντίθεση των Κινγκινάτων, αφού ο Γεώργιος Ουάσινγκτων διεκδικούσε την γη αυτή ως προσωπική του περιουσία, και δεν ήθελε να ακούσει το παραμικρό περί δημοκρατίας εκεί πέρα. Ο Ουάσινγκτων τελικά κατάφερε, μέσω των οπαδών των Κινγκινάτων μέσα στο Κονγκρέσσο, να διορίσει τον Τζέφφερσον πρέσβυ στην Γαλλία, και, καθώς εκείνος απομακρύνθηκε, το σχέδιο για μια δημοκρατική οργανωτική μορφή στην Βορειοδυτική Επικράτεια εγκαταλείφθηκε.

        Καίτοι η Βιρτζίνια και η Νέα Υόρκη παραιτήθησαν γρήγορα από τις διεκδικήσεις τους, το Κοννέκτικατ και η Μασσαχουσέττη περίμεναν ακόμη. Το 1783, μετά την κήρυξη της ειρήνης, το Κοννέκτικατ εξέδωσε κι άλλη διακήρυξη δηλώνοντας πως η περιοχή μεταξύ του 41ου και 42ου παραλλήλου, από το δυτικό όριο της Πεννσυλβανίας ώς τον Ποταμό Μισσισσιππή, ήταν μέρος του Κοννέκτικατ, και ώφειλε να μη εποικισθεί από κανένα χωρίς την ειδική άδεια της Πολιτείας του Κοννέκτικατ. Και, προκειμένου να εκδίδει τέτοιες άδειες εποικίσεως, και να διαπραγματεύεται με τις ερυθρές φυλές στην διεκδικούμενη κατ' αυτόν τον τρόπο περιοχή, η Πολιτεία τρου Κοννέκτικατ τοποθέτησε στην εκβολή του Ποταμού Κουγιαχόγα ένα ειδικόν πράκτορα ονόματι Μωϋσή Κλήβελαντ, ο οποίος είχε διατελέσει αξιωματικός στον Ηπειρωτικό Στρατό. Ο εμπορικός σταθμός που εγκαθιδρύθηκε έτσι κοντά στον Ποταμό Κοννέκτικατ, επί Δεύτερης Δημοκρατίας, έγινε μια πόλη που ονομάσθηκε Κλήβελαντ από τον ιδρυτή της, αν και η ορθογραφία απλοποιήθηκε σε Κλίβελαντ. Το 1786, το Κοννέκτικατ, αν και τήρησε όλες τις υποσχέσεις του να παραχωρήσει τις διεκδικήσεις του στο Κονγκρέσσο, δεν παρέλειψε να κάνει κάποια γιάνκικα παζαρέματα, παρακρατώντας 120 μίλια της επίμαχης λωρίδας, περιλαμβανομένου ενός τμήματος παραλίμνιας όχθης από την γραμμή της Πεννσυλβανίας μέχρι πέρα από τον παληό γαλλικό οικισμό του Σανντάσκυ (αρχικά Σαντούσκης), η οποία θα παρεχωρείτο τελικά υπό ειδικούς όρους, και συγκεκριμένα ότι τα έσοδα από την πώληση δημόσιας γης θα πήγαιναν σε ένα σχολικό ίδρυμα για την Βορειοδυτική Επικράτεια, ότι δεν θα επιτρεπόταν εκεί η δουλεία, και ότι θα οικοδομείτο και θα συντηρείτο στην περιοχή ένα πανεπιστήμιο. Αυτή η παρακρατημένη περιοχή, αν και τελικά μεταβιβάσθηκε στην κατοχή των Ηνωμένων Πολιτειών το 1800 (ακόμη ως "Δυτική Επιφύλαξη του Κοννέκτικατ") και ενσωματώθηκε αργότερα στην Πολιτεία του Οχάιο, θεωρείται ακόμη από το Κοννέκτικατ ως δική του επικράτεια, κατεχόμενη απλώς από το Οχάιο υπό όρους, ενώ πόλεις όπως οι Κλίβελαντ, Ακρον, Λοραίν, Γιάνγκσταουν, και Σαντάσκυ, θεωρούνται από το Κοννέκτικατ δικές του πόλεις. Η διεκδικούμενη ακόμη από το Κοννέκτικατ περιοχή είναι γνωστή στους κατοίκους της ως Επιφύλαξη του Κοννέκτικατ ή Δυτική Επιφύλαξη, και ο όρος περί πανεπιστημίου τηρείται δια της συντηρήσεως ενός "Πανεπιστημίου Δυτικής επιφυλάξεως" στο Κλίβελαντ.

        Την ίδια περίπου εποχή, η Μασσαχουσέττη, αν και οι διεκδικήσεις της σκιάζοντο ακόμη από την βρεττανική κατοχή που συνεχίσθηκε σε όλη την περίοδο της Πρώτης Δημοκρατίας, παρεχώρησε τις διεκδικήσεις της στο Κονγκρέσσο υπό παραπλήσιους με εκείνους του Κοννεκτικατ όρους, επιφυλάσσοντας μια μικρή περιφέρεια γύρω από την πόλη του Ντητρόιτ (κατεχόμενη τότε από μια βρεττανική φρουρά) για σκοπούς παρόμοιους με εκείνους που όριζε η "Επιφύλαξη του Κοννέκτικατ." Ο όρος του πανεπιστημίου εν προκειμένω ικανοποιήθηκε αργότερα, με την εγκαθίδρυση από μέρους της Πολιτείας του Μίτσιγκαν (μετά την διαμόρφωσή της από ένα τμήμα της διεκδικήσεως της Μασσαχουσέττης) ενός κρατικού εκπαιδευτικού ιδρύματος ονόματι "Επιστημιάς," γνωστού σήμερα ως το Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, στο Ανν Αρμπορ, τριάντα οκτώ μίλια περίπου δυτικά του Ντητρόιτ.

        Το 1786, λοιπόν, το Κονγκρέσσο διέθετε καθαρό τίτλο για ολόκληρη της Βορειοδυτική Επικράτεια, εκτός των δύο "επιφυλάξεων" που καθιέρωναν οι πολιτείες της Νέας Αγγλίας ως διεκδικήτριες, και εκτός της κατοχής του βορειοδυτικού τμήματος της επικρατείας από τα βρεττανικά στρατεύματα. Η Βιρτζίνια εκράτησε επίσης μια "επιφύλαξη" προς διανομήν σε παλαίμαχους του Ηπειρωτικού Στρατού που θα επιθυμούσαν να εγκατασταθούν εκεί. Το πρόβλημα οργανώσεως κάποιας μορφής πολιτικής κυβερνήσεως για την επικράτεια από μέρους του Κονγκρέσσου κατέστη περισσότερο επείγον παρά ποτέ. Τον Μαίο του 1787, η δυσκολία αυτή αντιμετωπίσθηκε τελικά από μια απόφαση του Κονγκρέσσου με τίτλο "Ρύθμισις της Επικρατείας Βορειοδυτικώς του Ποταμού Οχάιο." Η απόφαση αυτή, εν όψει των όρων στις Επιφυλάξεις Κοννέκτικατ και Μασσαχουσέττης, καταργούσε οριστικά την δουλεία μέσα στην περιοχή. Εγγυάτο επίσης την ελευθερία της θρησκευτικής πίστεως σε ολόκληρη την επικράτεια, με την ίδια εν πολλοίς μορφή που αυτό είχε γίνει ενάμισυ αιώνα νωρίτερα στην Ρόουντ Αϊλαντ. Η επικράτεια θα διοικείτο, όχι δημοκρατικά με αρκετές πολιτείες, όπως είχε σχεδιάσει ο Τζέφφερσον, παρά ενιαίως υπό ένα κυβερνήτη που θα διόριζε το Κονγκρέσσο, με ένα εκλεγμένο νομοθετικό σώμα με συμβουλευτικό ρόλο, ενώ το ίδιο το Κονγκρέσσο θα αποτελούσε την ανώτατη αρχή. Η επικράτεια θα διαιρείτο αργότερα σε όχι λιγώτερες των τριών ή περισσότερες των πέντε πολιτείες, όχι εν όσω τελούσε υπό ομοσπονδιακό έλεγχο, αλλά μόλις αυτές θα ήσαν έτοιμες να γίνουν δεκτές στην ένωση με τους ίδιους όρους όπως οι υπόλοιπες πολιτείες, τους οποίους η ρύθμιση καθόριζε όταν η κάθε περιφερειακή υποδιαίρεση θα έφθανε σε πληθυσμό τις 70.000. η χάραξη των γραμμών που διαχώριζαν τις μελλοντικές πολιτείες έγινε στην Ρύθμιση πρώτα επί τη βάσει τριών πολιτειών σε βόρειες και νότιες λωρίδες, με την πρώτη συνοριακή γραμμή κατ' ευθείαν βορείως από την βόρεια καμπή του Ποταμού Οχάιο, την επόμενη στον Ποταμό Ουάμπας και μια γραμμή κατ' ευθείαν βορείως από ένα συγκεκριμένο σημείο αυτού του ποταμού. Προεβλέπετο ακόμη ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα επί πλέον σύνορο σε μια γραμμή από ανατολών προς δυσμάς μέσω της νότια καμπής (του νοτιώτατου σημείου) της Λίμνης Μίτσιγκαν, με τις τρεις πολιτείες τοποθετούμενες νοτίως της γραμμής αυτής, και την Λίμνη Μίτσιγκαν ως σύνορο μεταξύ των πολιτειών που θα διαμορφώνοντο βορείως αυτής της γραμμής. Η διαίρεση αυτή πλησιάζει πολύ τις πολιτειακές γραμμές που καθιερώθησαν έκτοτε στην πρώην Βορειοδυτική Επικράτεια, αν και υπήρξε κάποια μικρή μεταβολή σε μερικά από τα σύνορα.

        Το πρόβλημα επαφής της Βορειοδυτικής Επικρατείας με τις πολιτείες, που είχε οξυνθεί από την στιγμή που η Ισπανία είχε κλείσει το στόμιο του Μισσισσιππή για το αμερικανικό εμπόριο, κατέληξε σε δύο αντίπαλα σχήματα διαύλου. Η Βιρτζίνια επιθυμούσε τον ονομαζόμενο δίαυλο Τσεζαπήκε και Οχάιο, που συνέδεε τον Ποταμό Οχάιο με τον Πότομακ λίγα μίλια κάτω από τους Μεγάλους Καταρράκτες. Προς τούτο ήταν αναγκαία η διέλευση μέσω εδάφους της Μαίρυλαντ, και η Μαίρυλαντ ήταν εκείνη που είχε προμηθεύσει το έναυσμα, το οποίο οδήγησε αναγκαστικά την επικράτεια υπό τον ομοσπονδιακό έλεγχο. Ηταν αμφίβολο εάν θα μπορούσε να πεισθεί η Μαίρυλαντ να παραδώσει κάποια τοποθεσία για τερματικό ποτάμιο λιμάνι στον Πότομακ. Αυτό ήταν το προσφιλές σχέδιο του Γεωργίου Ουάσινγκτων, γιατί με αυτόν τον τρόπο η πατρίδα του, στην πλευρά του Πότομακ στην Βιρτζίνια, θα αποκτούσε άμεση σύνδεση με τις χώρες του Οχάιο που επί πολλά χρόνια πάσχιζε να αρπάξει, ενώ η προοπτική ενός καινούργιου επινείου στον Πότομακ, τόσο κοντά στο σπίτι του, θα εξασφάλιζε ένα σπουδαίο μετερίζι είτε για τον Ουάσινγκτων προσωπικά, είτε για την Εταιρία των Κινγκινάτων προκειμένου να καταλάβουν τον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών. Από την άλλη πλευρά, η Πολιτεία της Νέας Υόρκης προπαθούσε να δημιουργήσει μια διέξοδο μέσω της περιοχής που είχε άρτι αποκτήσει από του Ιρόκους, η οποία συνέδεε την λίμνη Ηρη με τον Ποταμό Μοχώκ. Αυτός ο "Δίαυλος Ηρη" θα σήμαινε μιαν άνθηση για την γη στην πρώην αμφισβητούμενη ιροκέζικη περιοχή που προσπαθούσε να πουλήσει η Μασσαχουσέττη, οπότε το σχέδιο είχε σημαντική υποστήριξη από την Μασσαχουσέττη. Κατέκτησε την υποστήριξη του Κοννέκτικατ, γιατί σήμαινε εποικισμό στα Βορειοδυτικά μέσω των Μεγάλων Λιμνών αντί του Ποταμού Οχάιο, και έτσι θα μπορούσε να οικοδομηθεί η Δυτική Επιφύλαξη. Προ πάντων δε, το σχέδιο συνάντησε την επιδοκιμασία της Κοιλάδας Χούντσον, επειδή σήμαινε πως η ναυσιπλοΐα από τα Βορειοδυτικά θα έφθανε στον ωκεανό δια του Χούντσον, καθιστώντας την Νέα Υόρκη τον κύριο λιμένα του έθνους, αντί της μικρής κωμοπόλεως που είχε καταντήσει από τον καιρό που εκκενώθηκε από τους Τόρηδες. Αλλά το μυστικό τάγμα των Κινγκινάτων, συνωμοτώντας για μια δικτατορία στις Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Γεώργιο Ουάσινγκτων, εργαζόταν υπέρ του σχεδίου για τον δίαυλο Τσαζαπήκε, που τον έβλεπε τον ως μια πιθανή σφήνα διεισδύσεως για την ανατροπή της Πρώτης Δημοκρατίας.