Κεντρική Σελίδα των Αρχείων      Περιεχόμενα      Επόμενο Κεφάλαιο

        160. Η Σύνοδος της Ανναπόλεως.  Ενόσω αυτά τα πραξικοπήματα και οι εξεγέρσεις συνέβαιναν στην Νέα Αγγλία, μια διαφορετική παραλλαγή συνόδου προετοιμαζόταν στα νοτιότερα. Ο Γεώργιος Ουάσινγκτων και οι οπαδοί του, οι Κινγκινάτοι, μαζύ και οι συμπαθούντες, προσπαθούσαν να επωφεληθούν της οικονομικής υφέσεως, για να προωθήσουν τα μυστικά τους σχέδια για κάποια μορφή ολιγαρχίας ή δικατατορίας, που θα ξεφορτωνόταν δια μιάς τόσο την δημοκρατία, όσο και την ομοσπονδιακή κυβερνητική μορφή, και θα συγκέντρωνε τον έλεγχο σε λίγα χέρια, με τον αρχιαριστοκράτη Γεώργιο Ουάσινγκτων ως ανώτατο άρχοντα, είτε ανοικτά είτε σιωπηρά. Το ευνοούμενο σχέδιο του Ουάσινγκτων για αυτόν τον σκοπό, όπως είδαμε, ήταν δια της προωθήσεως της Διώρυγος Τσεζαπήκε και Οχάιο, η οποία θα έδινε την δυνατότητα στον Ουάσινγκτων να δημιουργήσει, ως τερματικό λιμάνι της διώρυγος, μια πόλη στον Πότομακ, κοντά στην έδρα του Ουάσινγκτων και υπό την πλήρη δικτατορία του. Η κατοχή αυτής της πόλεως, θα οδηγούσε τελικά στην κυριαρχία επί των δυτικών εδαφών, και εν κατακλείδι στην κατάληψη αυτών τούτων των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο κύριος ηγέτης της αντιστάσεως απέναντι στις ραδιουργίες του Ουάσινγκτων απομακρύνθηκε το 1785, όταν οι οπαδοί των Κινγκινάτων φρόντισαν για τον διορισμό του Θωμά Τζέφφερσον ως επιτετραμένου στην Γαλλία, ούτως ώστε, τουλάχιστον ως προς τον Νότο, να μη αναμένεται μεγάλη οργανωμένη αντίδραση, του είδους, τουλάχιστον, που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την μυστική και αόρατη οργάνωση των Κινγκινάτων. Η Νέα Υόρκη είχε ένα αντίπαλο σχέδιο αναπτύξεώς της ως λιμένος, αλλά το μέγεθος του μοναρχικού αισθήματος, που υπήρχε ακόμη στην πόλη, τους έκανε μάλλον να αποβλέπουν στους Κινγκινάτους σαν την καλύτερη ελπίδα τους να γλυτώσουν από την απειλή της δημοκρατίας, τάση που ενισχυόταν από το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος Χάμιλτον, μέλος των Κινγκινάτων, είχε διακριθεί για την υπεράσπιση των μοναρχικών συμφερόντων στην πόλη της Νέας Υόρκης. Ετσι, τα σχέδια των Κινγκινάτων μπόρεσαν να συγκεντρώσουν σημαντική κεκαλυμένη υποστήριξη, αν και πολλοί από τους οπαδούς δεν συνειδητοποιούσαν τις ακριβείς προθέσεις τους, καθώς τα σχέδια παρουσιάζοντο συνήθως στους αμύητους όχι ως σχέδια συγκεντρωτικής ολιγαρχίας, παρά ως ένα σχέδιο για κάτι που αποκαλείτο μάλλον διφορούμενα μια "πληρέστερη ένωση."

        Το κύριο εμπόδιο στο σχέδιο της διώρυγος ήταν η Μαίρυλαντ, δια μέου της επικρατείας της οποίας θα περνούσε η διώρυγα, και όπου θα έπρεπε να τοποθετηθεί ο προτεινόμενος νέος τερματικός λιμένας του Πότομακ. Η αντίθεση της Μαίρυλαντ στο σχέδιο της Βιρτζίνιας για την άμεση σύνδεση με τα βορειοδυτικά είχε κάποτε σχεδόν διασπάσει την Πρώτη Δημοκρατία, και η Μαίρυλαντ θα έπρεπε να ληφθεί υπ' όψη, εάν επρόκειτο να προκόψει το μέρος της συνωμοσίας των Κινγκινάτων που είχε να κάνει με την διώρυγα. Η Μαίρυλαντ, πράγματι, ενδιαφερόταν περισσότερο, εάν ετίθετο θέμα διωρύγων αν πάση περιπτώσει, για μια διώρυγα που θα έκοβε κατά μήκος την βάση της χερσοννήσου Ακκομακ ("Ντελ-Μαρ-Βα"), ώστε τα λιμάνια της Μαίρυλαντ να έχουν πρόσβαση στην θάλασσα, χωρίς τα πλοία να είναι υποχρεωμένα οπωσδήποτε να περάσουν μέσα από τα χωρικά ύδατα της Βιρτζίνιας - τμήμα της επικρατείας της Βιρτζίνιας, που ενοχλούσε ανέκαθεν την Μαίρυλαντ. Ετσι, όταν οι Κινγκινάτοι προσπάθησαν να συγκαλέσουν μια σύσκεψη περί της διώρυγας μεταξύ Βιρτζίνιας και Μαίρυλαντ, μόνο το νομοθετικό σώμα της Βιρτζίνιας αποδείχθηκε πρόθυμο (αφού το σχέδιο θα εξασφάλιζε ένα μέρος του ελέγχου που η Βιρτζίνια, δια των τεχνασμάτων της Μαίρυλαντ, είχε χάσει στα Βορειοδυτικά), ενώ το νομοθετικό της Μαίρυλαντ, ενδιαφερόμενο περισσότερο για την καλούμενη Διώρυγα Τσεζαπήκε και Ντελαγουαίρ, ήταν πρόθυμο να δεχθεί μόνον αν οι τρεις πολιτείες του Κόλπου Ντελαγουαίρ - Νέα Ιερσέη, Ντελαγουαίρ, και Πεννσυλβανία - συμμετείχαν στην σύσκεψη, ώστε να συζητηθούν ταυτοχρόνως αμφότερες οι προτεινόμενες διώρυγες.

        Την άνοιξη του 1786, αντιπρόσωποι των νομοθετικών σωμάτων των πέντε αυτών πολιτειών συγκεντρώθησαν στην Αννάπολη για να συζητήσουν τα δύο σχέδια διώρυγος και τα συναφή ζητήματα - μια σύνοδος ελεγχόμενη από τους συμπαθούντες της Εταιρίας των Κινγκινάτων, και υποστηριζόμενη από τα ίδια αριστοκρατικά στοιχεία που κατήγγειλαν, λίγο αργότερα μέσα στο ίδιο καλοκαίρι, τις "συνόδους" της Μασσαχουσέττης ως παράνομες και αντισυνταγματικές, που δεν αρνούντο όμως να υποστηρίξουν τέτοιες συνόδους ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Δεν υπήρχε πρόθεση, πάντως, ούτε από τους Κινγκινάτους ούτε από τους χρηματιστές και τους γαιοκτήμονες που υποστήριζαν την συνωμοσία τους περί ανατροπής της Πρώτης Δημοκρατίας, να διεκπεραιωθεί από την Σύνοδο της Ανναπόλεως το πρόγραμμα για το οποίο αυτή είχε συγκληθεί. Ο πραγματικός στόχος ήταν η ανατροπή της υφισταμένης κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και οι συνωμότες δεν είχαν πρόθεση να επιτρέψουν σε κανένα απολύτως σχέδιο να ολοκληρωθεί επιτυχώς εφ' όσον υπήρχε άκόμη η κυβέρνηση. Επομένως, όταν είχε συνέλθει η Σύνοδος της Ανναπόλεως, οι φιλοκινγκινάτοι, οι οποίοι κρατούσαν τα νήματα σε αυτήν την σύσκεψη, μετέστρεψαν την συζήτηση από τα σχέδια των διωρύγων στο ζήτημα της ομοιόμορφης κωδικοποιήσεως των νόμων για το διαπολιτειακό εμπόριο, που μπήκε στην ημερησία διάταξη ως ζήτημα που απαιτούσε ρύθμιση πριν από την κατασκευή οιασδήποτε διαπολιτειακής διώρυγος. Ομοίως, με προτροπή των Κινγκινάτων και των οπαδών τους, αποφασίσθηκε πως δεν μπορούσε να σχεδιασθεί κανένα διαπολιτειακό εμπόριο με την αντιπροσώπευση μόνο πέντε πολιτειών. Για τον λόγο αυτό αποφασίσθηκε να διακοπεί η συνεδρίαση για τον Μάϊο του 1787, και στο μεταξύ να κληθούν όλα τα νομοθετικά σώματα να στείλουν αντιπροσώπους σε μια σύνοδο για αυτό το σκοπό, με έδρα την Φιλαδέλφεια.

        Η πρόσκληση, όπως ψηφίσθηκε, αναφερόταν σε μια σύνοδο για την ευθυγράμμιση της νομοθεσίας περί διαπολιτειακού εμπορίου. Ομως, καθώς το μήνυμα εφυγε για τα πολιτειακά νομοθετικά σώματα, ανακοινώθηκε πως η σύνοδος της Φιλαδελφείας του επομένου έτους θα αφορούσε την ενιαία διαπολιτειακή εμπορική νομοθεσία και άλλα σημαντικά ζητήματα. Στον βαθμό που ο Γώργιος Ουάσινγκτων και οι Κινγκινάτοι του άφηναν να εννοηθεί πως τα "άλλα σημαντικά ζητήματα" περιελάμβαναν την οργάνωση μιας "πληρέστερης ενώσεως," όλοι κατάλαβαν καλά ότι η Σύνοδος της Φιλαδελφείας ήταν στην πραγματικότητα μια αμυδρά μεταμφιεσμένη συνωμοσία για την ανατροπή της Κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών υπέρ κάποιου σκοπού που κανένας δεν εγνώριζε.

        161. Τα Επακόλουθα της Εξεγέρσεως Σαίης.  Η συνωμοσία της Εταιρίας των Κινγκινάτων εκτυλισσόταν με χαλαρό ρυθμό στην Σύνοδο της Ανναπόλεως (όπως απαιτούσε η διακοπή της μέχρι το επόμενο έτος). Οταν όμως συνέβη το εργατικό πραξικόπημα στην Ρόουντ Αϊλαντ τον Μάϊο του 1786, λίγο μετά την διακοπή της Συνόδου Ανναπόλεως, ακολουθούμενο τον Αύγουστο από την Εξέγερση Σαίης στην Μασσαχουσέττη, και κατόπιν από την έναρξη ξεσηκωμών σε όλες τις γειτονικές περιοχές, οι πλούσιοι χρηματιστές και γαιοκτήμονες αισθάνθησαν ότι η περίπτωση καλούσε σε επίσπευση της ανατροπής της Πρώτης Δημοκρατίας. Ηταν αναγκαίο προηγουμένως, όμως, να κατασταλεί η Εξέγερση Σαίης, γιατί, με κυβέρνηση φτωχών στην Μασσαχουσέττη και την Ρόουντ Αϊλαντ, και με φιλικά κινήματα να ξεσπούν στις υπόλοιπες πολιτείες της Νέας Αγγλίας, ενώ ακόμη και στις μακρινές Καρολίνες (πιθανόν με την ανάμνηση των Διακηρύξεων του Μέκλενμουργκ) έμοιαζαν να ξεκινούν παράλληλα κινήματα, η συνωμοσία των Κινγκινάτων κινδύνευε να ναυαγήσει.

        Στις αρχές όμως του 1787, όπως είδαμε, επετεύχθη η καταστολή της Εξεγέρσεως Σαίης, ενώ, εξαιρουμένης της Ρόουντ Αϊλαντ, η μόνη επιβίωση παρόμοιων κινημάτων σε άλλες πολιτείες ήταν μια πληθωριστική τάση με την κυκλοφορία χαρτονομίσματος, μεγάλες ποσότητες του οποίου εξέδιδαν οι περισσότερες πολιτείες στην διάρκεια αυτής της περιόδου. Βεβαίως, οι απόπειρες επιβολής της κυκλοφορίας χαρτονομίσματος αντίστοιχου με το χρυσό και το ασήμι στάθηκαν μάταιες σε κάθε περίπτωση, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εκείνο της Νέας Ιερσέης, της οποίας το χαρτονόμισμα κατήντησε ουσιαστικά άχρηστο για τους κατοίκους της, επειδή δεν γινόταν δεκτό στην Νέα Υόρκη ή την Φιλαδέλφεια, που ήσαν μεν εκτός πολιτείας, αλλά δεχόντουσαν το μεγαλύτερο μέρος του εμπορίου της. Στην Νότια Καρολίνα, το κίνημα υπέρ του λαού, υπό την γενική αυταπάτη της περιόδου, ότι η αναγκαστική επιβολή της κυκλοφορίας χαρονομίσματος ευνοούσε την υπόθεση των φτωχών, δημιούργησε μια σειρά μυστικών οργανώσεων μασκοφόρων και κουκουλοφόρων, καλούμενων Λέσχες Υποδείξεων, με σκοπό να τρομοκρατούν όσους δεν εννοούσαν να δεχθούν το χαρτονόμισμα στην ονομαστική του αξία; άλλά οι "Λέσχες Υποδείξεων" γρήγορα κατήντησαν, στα χέρια των ηγετών τους, όργανα γενικής τρομοκρατίας, και περισσότερο χρήσιμα στην αντίδραση των Κινγκινάτων παρά σε οποιονδήποτε άλλον. Το πιο παράδοξο χαρακτηριστικό της ιδέας αυτής της περιόδου (προερχόμενης όπως είδαμε από τις μάταιες απόπειρες της Ρόουντ Αϊλαντ να δημιουργήσει μιαν οικονομική επανάσταση δια της νομοθετικής οδού, με βάση την παληά κυβερνητική οργάνωση), ήταν πως οι Κινγκινάτοι, και εκείνοι ποι συνωμοτούσαν μαζύ τους, τελούσαν υπό την ίδια ακριβώς αυταπάτη, πως οι φτωχότερες τάξεις θα ευνονούνταν από την κυκλοφορία χαρτονομίσματος, κι έτσι, οι Κινγκινάτοι περιέλαβαν στην συνωμοσία τους -αν και δευτερευόντως - την διακοπή εκδόσεως αυτού που αποκαλούσαν "κουρελόχαρτα," όπου ήταν δυνατόν. Εν προκειμένω, όπως ιστορικά έχει συμβεί και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, η κάθε πλευρά έπαιρνε στην πράξη μια θέση πόρρω απέχουσα από την υπόλοιπη ιδεολογία της.

        Στην Μασσαχουσέττη, εν τω μεταξύ, η θανατική καταδίκη που επιβλήθηκε στους αιχμαλώτους αντάρτες είχε γίνει πολιτικό θέμα καθολικής σημασίας στις κοινοπολιτειακές εκλογές την άνοιξη του 1787, και ο Ιωάννης Χάνκοκ, που είχε χρηματίσει πρώτος κυβερνήτης της Κοινοπολιτείας, καθώς και πρώτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, έθεσε υποψηφιότητα για κυβερνήτης της Κοινοπολιτείας ξανά το 1787, υποσχόμενος την χορήγηση γενικής αμνηστείας στους αντάρτες. Βάσει αυτής της εκλογικής υποσχέσεως, ο Χάνκοκ εξελέγη κυβερνήτης, και δόθηκε αμνηστεία στους πρώην αντάρτες, είτε αιχμαλώτους είτε φυγάδες, υπό τον όρο ότι στο εξής η πολιτική τους διαμαρτυρία θα περιορίζετο στην συμμετοχή σε εκλογικές εκστρατείες. Επί του παρόντος, η δραστηριότης των ανταρτών της Νέας Αγγλίας περιορίζετο τώρα αναγκαστικά στο πολιτικό εκλογικό έργο με στόχο την εμπόδιση της συνωμοσίας των Κινγκινάτων.

        Από την άλλη μεριά, η Εταιρία των Κινγκινάτων βρήκε την θέση της ριζικά αλλαγμένη από τον καιρό της Συνόδου Ανναπόλεως. Η μυστική σύνοδος, που επρόκειτο να συγκληθεί στην Φιλαδέλφεια την ερχόμενη άνοιξη, είχε σχεδιασθεί αρχικά ως καλυμμένη συνωμοσία για την σταδιακή εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας, πρώτα με την οικοδόμηση μιας πόλεως στο τέρμα της διώρυγος στον Πότομακ κοντά στους Μεγάλους Καταρράκτες, και κατόπιν βαθμιαία, με κέντρο την πόλη αυτή, την εκτόπιση της Πρώτης Δημοκρατίας από την δικτατορία (όπως την ονόμαζαν οι Κινγκινάτοι, "μια πληρέστερη ένωση") εξαπλούμενη από το κέντρο αυτό. Ακόμη και μετά το πολιτικό πραξικόπημα στην Ρόουντ Αϊλαντ, η βαθμιαία πορεία εξακολουθούσε να φαντάζει ως ο καλύτερος τρόπος διεκπεραιώσεως της συνωμοσίας. Αλλά η Εξέγερση Σαίης μετέβαλε το όλο πλαίσιο, και κατέστη βέβαιο πως η σύνοδος της Φιλαδελφείας που θα συνερχόταν τον Μάϊο θα χρειαζόταν να εκτυλίξει την όλη συνωμοσία αμέσως, προκειμένου να ανατρέψει την υφιστάμενη ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αλλιώς δεν θα μπορούσε ίσως να την υλοποιήσει καθόλου, εάν δινόταν χρόνος στις επαναστατικές κινήσεις να προχωρήσουν στο σκοπό τους. Ακόμη και μετά την καταστολή της Εξεγέρσεως Σαίης τον Φεβρουάριο του 1787, εξακολουθούσε να υπάρχει κίνδυνος να τους προλάβει το κίνημα οργανώνοντας τις δικές του κυβερνητικές μορφές - αν όχι στην Μασσαχουσέττη ή την Ρόουντ Αϊλαντ, κάπου αλλού - κι έτσι οι Κινγκινάτοι δεν είχαν και πολύν καιρό στην διάθεσή τους για να πραγματοποιήσουν την "πληρέστερη ένωσή τους." Δεν υπήρχε τίποτε άλλο από πλευράς τους να κάνουν, από το να καταστήσουν την επικείμενη Σύνοδο της Φιλαδελφείας μια συνωμοτική συνάντηση για την μεθόδευση ανατροπής της κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών.

        Στην γενικευμένη κατάσχεση των εργατικών εργοστασίων που ακολούθησε την καταστολή της Εξεγέρσεως Σαίης, καθώς επίσης και στους λίγους μύλους που ήσαν ήδη υπό κατασκευήν στην Μασσαχουσέττη και την Ρόουντ Αϊλαντ, οι καπιταλιστές έσπευδαν πυρετωδώς να ετοιμάσουν, έστω προσωρινά, την κατάσταση, ώστε να προσλάβουν εργάτες, ενώ, όσο προχωρούσαν η οικοδόμηση και η αναδιάρθρωση, ακόμη και οι αγρότες αποσπούντο από τα χωριά τους για να δουλέψουν στους μύλους, και, εξαπλώνοντας την απασχόληση, και ταυτόχρονα φέρνοντας εργάτες και αγρότες υπό τον έλεγχο του καπιταλιστικού συστήματος, η πραγματική επαναστατική τάση τελικά κατεστάλη, και μάλιστα πολύ αποτελεσματικότερα παρ' ότι θα είχε γίνει με την στρατιωτική νίκη της κοινοπολιτειακής πολιτοφυλακής. η Εξέγερση Σαίης ξεπήδησε από τις γενικές συνθήκες ανεργίας που συνοδεύουν τις τακτικές κρίσεις υφέσεως, τις εγγενείς στο καπιταλιστικό σύστημα, και οι επανστατικές τάσεις που αναδύονται σε μια τέτοια περίπτωση μπορούν εύκολα να εξισορροπηθούν με την προσφορά οποιασδήποτε σχεδόν μορφής μισθωτής εργασίας - μάθημα που οι καπιταλιστές έμαθαν το 1787, και χρησιμοποίησαν επωφελώς στις διάφορες επόμενες οικονομικές κρίσεις στην Αμερική.

        Ακόμη και στην Ρόουντ Αϊλαντ, όπου ένα πραξικόπημα είχε θέσει το νομοθετικό σώμα υπό τον έλεγχο των εργατο-αγροτικών ομάδων, ενθαρρύνθηκε η οικοδόμηση εργοστασίων, επειδή η μεταποίηση στην Νέα Αγγλία είχε συνδεθεί ως επί το πολύ με τον δημοκρατικό έλεγχο από μέρους των εργατών, και θεωρήθηκε εύλογο, κατά κάποιον τρόπο, ότι η οικοδόμηση εργοστασίων αποτελούσε καθεαυτή μιαν ενίσχυση των δικαιωμάτων του λαού. Δεν είχε ακόμη συνειδητοποιηθεί ότι αυτά τα ίδια τα εργοστάσια, με διαφορετική τώρα μορφή οργανώσεως, από μια αυστηρά δημοκρατική βασισμένη στην εργασία αντί του κεφαλαίου, θα ήταν ένα όπλο στα χέρια του καπιταλιστή, ούτως ώστε, όσο περισσότερα τέτοια εργοστάσια λειτουργούσαν, τόσο περισσότερο θα μπορούσε να καταπιέζεται ο εργάτης.

        Η Εξέγερση Σαίης έφερε επίσης όλα τα πιο πλούσια στοιχεία, και τα άμεσα παρακολουθήματά τους, οριστικά με το μέρος της συνωμοσίας των Κινγκινάτων για την ανατροπή της Πρώτης Δημοκρατίας. Το Κονγκρέσσο είχε όντως παραμείνει ουδέτερο στην διάρκεια της Εξεγέρσεως Σαίης, και αναγνώριζε την κυβέρνηση της Ρόουντ Αϊλαντ, η οποία ήταν άλλο τόσο ταμπού για την ομάδα αυτήν. Ως αποτέλεσμα, όλοι οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και χρηματιστές άρχισαν να το θεωρούν επιτακτικό να απαλλάξουν εαυτούς από μια τέτοια συνομοσπονδία, και να την αντικαταστήσουν με κάτι που θα δρούσε αποφασιστικά προς καταστολήν κάθε απόπειρας κατακτήσεως λαϊκών δικαιωμάτων. Η ιδέα της δημοκρατίας, στην οποία αντιτίθεντο κατ' ιδίαν ανέκαθεν, αλλά την ανέχονταν για πολεμικούς σκοπούς, έγινε τώρα ο στόχος επιθέσεως από μέρους αυτών των πλουσιοτέρων στοιχείων, που επιχειρούσαν να διαδώσουν την άποψη, ότι η πρώτιστη αναγκαιότης μιας πολιείας ήταν η ανεπιφύλακτη υπακοή στην εξουσία - σε ευθεία αντίφαση προς τις αρχές της Διακηρύξεως της Ανεξαρτησίας, βεβαίως.

        Το ταμπού ως προς την παραμικρή μνεία σχετικά με την εξέγερση των εργατών ήταν τέτοιο, που κρίθηκε αναγκαίο να προταθεί μια εισηγητική απολογία, όταν δημοσιεύθηκε στην Βοστώνη το 1788 ένα ιστορικό της εξεγέρσεως (από την πλευρά της Κοινοπολιτείας, φυσικά). Προφανώς γύρω στην εποχή αυτήν ο όρος carriage άρχισε να χρησιμοποιείται κανονικά με την έννοια του ιππήλατου επιβατικού οχήματος, ενώ προηγουμένως σήμαινε την μεταφορά, ή και την συμπεριφορά. Μετά την Εξέγερση Σαίης όμως, ο εν λόγω τύπος οχήματος δεν μπορούσε πλέον να ονομάζεται "σαιζ" όπως πριν, επειδή η προφορά της λέξεως παραθύμιζε το όνομα Σαίης.

        Η Εξέγερση Σαίης κατεστάλη, πράγματι, αλλά ο πανικός που είχε κυριεύσει τους μεγάλους χρηματιστές και γαιοκτήμονες, τους εξέχοντες πολιτικούς, και τους οπαδούς όλων αυτών, έγινε μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά, και το πολιτικό πραξικόπημα της Ρόουντ Αϊλαντ, που κρατούσε ακόμη και προσέφερε καταφύγιο στους αντάρτες του Σαίης, συνέβαλλε στην αύξηση αυτού του πανικού.

        162. Το Βορειοδυτικό Διάταγμα.  Εν τω μεταξύ, η κεντρική κυβέρνηση της Πρώτης Δημοκρατίας έχανε σε υποστήριξη και από τις δύο πλευρές. Οι Κινγκινάτοι επετύγχαναν να γεμίσουν το Κονγκρέσσο με πολλούς από τους φίλους τους, πράγμα που, βεβαίως, τους εστοίχιζε την εμπιστοσύνη των επαναστατικών στοιχείων, κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα μετά την αποστολή του Τζέφφερσον, συγγραφέα της Διακηρύξεως της Ανεξαρτησίας, στην Γαλλία, και την παραπομπή των προτάσεών του στις ελληνικές καλένδες. Εξ άλλου, οι Κινγκινάτοι, και τα πλουσιότερα στοιχεία, που συνέρρεαν τώρα με ταχείς ρυθμούς στην πλευρά των Κινγκινάτων, πάσχιζαν να απαξιώσουν την υφιστάμενη κυβερνητική μορφή, ώστε να συναντήσουν μικρότερη αντίθεση στην συνωμοσία τους περί ανατροπής της. Εκαναν προς τούτο ό,τι μπορούσαν προκειμένου να κωλυσιεργήσουν το Κονγκρέσσο, και να το εμποδίσουν να ολοκληρώσει οποιοδήποτε σημαντικό έργο.

        Αρκετές συνταγματικές προσθήκες είχαν προταθεί προκειμένου να επιτρέψουν στο Κονγκρέσσο να συγκεντρώσει δικά του εισοδήματα αντί να απευθύνεται στις Πολιτείες για συνδρομές. Και εδώ πάλι όμως, οι οπαδοί των Κινγκινάτων εμπόδιζαν την ψήφιση των προσθηκών αυτών, επειδή δεν αποτελούσε μέρος του σχεδίου τους να έχει η Αμερική οικονομικά αυτάρκη κυβέρνηση, εκτός από εκείνη που λογάριαζαν να επιβάλουν οι ίδιοι. Στην όλη σύγχυση ήλθε το 1787 να συμβάλει η Πολιτεία της Νέας Υόρκης, που άρχισε να επιβάλλει τελωνειακούς δασμούς σε ο,τιδήποτε εισαγόταν από άλλες πολιτείες, ενέργεια που απείλησε σχεδόν να διαλύσει την συνομοσπονδία, όταν συνδυάστηκε με την έλειψη υποστηρίξεως του Κονγκρέσσου από άλλες κατευθύνσεις. Εξ αιτίας αυτού η Πολιτεία της Νέας Υόρκης αντιτάχθηκε σθεναρά σε όλες τις προσπάθειες αποδόσεως αυτής της πηγής εισοδήματος στο Κονγκρέσσο. Μια από τις προταθείσες συνταγματικές προσθήκες απέτυχε μάλιστα να υιοθετηθεί, εξ αιτίας και μόνο της απορρίψεως της Νέας Υόρκης (αφού από το σύνταγμα της Πρώτης Δημοκρατίας απαιτείτο η έγκριση των αναθεωρήσεων εκ μέρους όλων των Πολιτειών). Οι οπαδοί των Κινγκινάτων είχαν όντως καταφέρει να παγιδεύσουν το ίδιο το Κονγκρέσσο, στην νέα του έδρα στην πόλη της Νέας Υόρκης, με το τελωνειακό φράγμα μιας μεμονωμένης Πολιτείας.

        Το Κονγκρέσσο λοιπόν αναγκάσθηκε να στραφεί, για μιαν ύστατη στήριξη, στην Βορειοδυτική Επικράτεια - το μόνο πράγμα που μπορούσε να ελέγξει απ' ευθείας. Το σχέδιο του Τζέφφερσον είχε μπει για τα καλά στο ράφι, μαζύ με όλες τις άλλες προτάσεις του, όταν οι Κινγκινάτοι κατάφεραν να σταλεί ως πρέσβυς στην Γαλλία, και η πλευρά αυτή ήταν γενικώς υπέρ μιας δικτατορικής μορφής διακυβερνήσεως της Βορειοδυτικής Επικρατείας, αντί της δημοκρατικής. Ομως οι Κινγκινάτοι δεν ήσαν ακόμη στην εξουσία, ενώ υπήρχαν πολλοί θιασώτες μιας δημοκρατικής μορφής κυβερνήσεως, και των δικαιωμάτων της Διακηρύξεως της Ανεξαρτησίας. Επίσης, οι έποικοι που είχαν ήδη φθάσει στα Βορειοδυτικά, όπως και εκείνοι που ανεμένοντο, ενδεχομένως να τρομοκρατούντο και να έφευγαν, αν η προτεινόμενη από τους Κινγκινάτους δικτατορία ήταν να παραγίνει σκληρή. Κατά συνέπεια, κατέληξαν εν τέλει σε ένα συμβιβασμό, κατά τον οποίο η "περιφέρεια," όπως η απόφαση που υιοθετήθηκε τελικά ονόμαζε την επικράτεια, θα εκυβερνάτο αρχικά από ένα κυβερνήτη διορισμένον από το Κονγκρέσσο, ο οποίος θα είχε απόλυτη εξουσία. Ομως, μόλις ο πληθυσμός της περιφερείας έφθανε τις 25.000, θα εξελέγετο από τους κατοίκους της ένα νομοθετικό σώμα με κάποιες συμβουλευτικές εξουσίες, ασκώντας έτσι ορισμένα δικαιώματα περιορισμού των εξουσιών του κυβερνήτη. Οι γαλλο-καναδοί που ζούσαν στην επικράτεια θα μπορούσαν να διατηρήσουν ορισμένους από τους ιδιοκτησιακούς θεσμούς των, ενώ μέσα στην ίδια απόφαση περιλαμβανόταν και μια πολιτική προστασίας των ιθαγενών ερυθρών φυλών.

        Το "Διάταγμα της Βορειοδυτικής Επικρατείας," όπως ψηφίσθηκε τελικά τον Μάϊο του 1787, ενσωμάτωνε αυτά τα χαρακτηριστικά, και προέβλεπε αδρά την εγκαθίδρυση κανονικών Πολιτειών στα Βορειοδυτικά, μακροπρόθεσμα, προβαίνοντας έτσι σε κάποια παραχώρηση προς το αρχικό σχέδιο του Τζέφφερσον. Ομως, εκεί που ο Τζέφφερσον είχε σχεδιάσει να κάνει την Βορειοδυτική περιοχή δέκα Πολιτείες αμέσως, τώρα προεβλέπετο να περιμένουν μέχρι που η κάθε μελλοντική Πολιτεία να φθάσει τις 70.000 σε πληθυσμό. Οι προβλεπόμενες Πολιτείες προσδιορίζοντο σε όχι λιγότερες από τρεις ούτε περισσότερες από πέντε, και σημειώνονταν τα όριά τους. Για το σχέδιο των τριών Πολιτειών, είχαν χαραχθεί δύο γραμμές από βορρά έως νότο αντιστοιχώντας επακριβώς στα σημερινά σύνορα του Οχάιο, της Ινδιάνας, και του Ιλλινόις, και φθάνοντας μέχρι τα σύνορα του Καναδά, ενώ προεβλέπετο ακόμη πως θα μπορούσαν να δημιουργηθούν δύο επί πλέον Πολιτείες βορείως μιας γραμμής από ανατολάς έως δυσμών μέσω "της νότιας καμπής ή άκρου της λίμνης Μίτσιγκαν." Αυτή η "Νότια Καμπή" τοποθετείτο κοντά στην σημερινή πόλη Γκάρυ, και το βόρειο σύνορο του Οχάιο είναι ουσιαστικά στην ίδια γραμμή, ενώ τα βόρεια σύνορα της Ινδιάνας και του Ιλλινόις έχουν μετακινηθεί βορειότερα, για να τους εξασφαλίσουν διέξοδο στην Λίμνη Μίτσιγκαν. Το σχήμα των προτεινομένων Πολιτειών που περιγράφεται στο Διάταγμα της Βορειοδυτικής Επικρατείας, όπως ψηφίσθηκε από την Πρώτη Δημοκρατία, λοιπόν, ουσιαστικά εχάραζε την σημερινή δομή των Πολιτειών στην περιοχήν αυτή.

        Εξ αιτίας του γεγονότος ότι κύριοι προμηθευτές εποίκων στα Βορειοδυτικά την εποχή εκείνη ήσαν η Μασσαχουσέττη και το Κοννέκτικατ, αποφασίσθηκε να καταργήσουν τελείως την δουλεία στην Βορειοδυτική Επικράτεια, και το Διάταγμα δεν επέτρεπε "ούτε δουλεία ούτε μη εθελουσία υπηρεσία" στην περιφέρεια, ειμή μόνον ως ποινή κακουργήματος. Ας σημειωθεί, εν προκειμένω, ότι η τελική κατάργηση της δουλείας από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1865 σχεδόν αντέγραφε κατά λέξη την απόφαση αυτή του Κονγκρέσσου της Πρώτης Δημοκρατίας ως προς την μόνη περιοχή επί της οποίας το Κονγκρέσσο είχε τον πλήρη έλεγχο. Το βόρειο σύνορο της δουλείας οριζόταν έτσι στον Ποταμό Οχάιο μέχρι τον Μισσισσιππή.

        Ενα πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του Βορειοδυτικού Διατάγματος, όπως τελικά ψηφίσθηκε το 1787, ήταν η υιοθέτηση διατάξεων προστασίας ορισμένων πολιτικών δικαιωμάτων, όπως η ελευθερία θρησκείας και λόγου, ούτως ώστε οι οποιοιδήποτε έποικοι στην περιοχή θα μπορούσαν να έχουν την προστασία του Κονγκρέσσου εν προκειμένω, παρά το γεγονός ότι η μορφή διακυβερνήσεως ήταν προσωρινά μια απόλυτη δικτατορία.

        Η κυβέρνηση που οργανώθηκε λοιπόν για την "Επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών Βορειοδυτικώς του Ποταμού Οχάιο," όπως ήταν η πλήρης ονομασία της, ήλεγχε στην πράξη ένα πολύ μικρό τμήμα της επικρατείας - κυρίως κατά μήκος του Ποταμού Οχάιο, και κάποια σημεία των Ποταμών Ουάμπας και Ιλλινόις. Θεωρητικά η δικαιοδοσία της κυβερνήσεως της "περιφερείας" αυτής εξετείνετο από τον Ποταμό Οχάιο μέχρι τις Μεγάλες Λίμνες, και από τα σύνορα της Πεννσυλβανίας μέχρι τον Μισσισσιππή, όμως στην πραγματικότητα ο έλεγχός της ήταν πολύ περιορισμένος. Το βόρειο τμήμα αυτής της επικρατείας - αυτό που σήμερα είναι το Μίτσιγκαν και το Ουισκόνσιν - τελούσε υπό βρεττανική κατοχή, κατά το μέρος που δεν ήταν υπό τον έλεγχο των φυλών, και η απαλλαγή από την βρεττανική κατοχή (που ήταν αντίθετη στους όρους της συνθήκης του 1783) ήταν ένα από τα διπλωματικά μπερδέματα που η Πρώτη Δημοκρατία δεν βρήκε ποτέ τον χρόνο να εξομαλύνει. Η ακτή της Λίμνης Ηρης, πάλι, είχε κάποιους λιγοστούς οικισμούς, όπως το Σαντούσκυ και το Κλήβελαντ, αλλά αυτοί τελούσαν υπό τον έλεγχο του Κοννέκτικατ, ως ένα είδος απομακρυσμένης αποικιακής κτήσεως, ονόματι "Δυτική Εφεδρεία." Το μεγαλύτερο μέρος της επικρατείας τελούσε υπό την πραγματική κατοχή των ερυθρών φυλών. Αν και το Κονγκρέσσο ανέλαβε να προστατεύει αυτές τις φυλές στην κατοχή τους, οι οικιστές δεν άφησαν ποτέ την υπόσχεση του Κονγκρέσσου να σταθεί εμπόδιο στην πορεία καταλήψεως των φυλετικών εδαφών, όταν το κέφι τους τούς οδηγούσε εκεί. Και, στο σημείο αυτό, αν και η Πρώτη Δημοκρατία ήταν πραγματικά με το μέρος των φυλών, όπως ανελάμβανε να κάνει βάσει του Διατάγματος, η Δεύτερη Δημοκρατία, που ήλθε στα πράγματα λίγο μετά το Διάταγμα, έπαιρνε πάντοτε το μέρος των εποίκων σε οξύνσεις του είδους.

        Αν και η Βορειοδυτική Επικράτεια, ως νεόκοπη κυβερνητική οντότης, έγινε γνωστή ως "περιφέρεια," και δεδομένου ότι θα μπορούσε αργότερα να διαιρεθεί σε περισσότερες "περιφέρειες," έτσι που, για λίγο, ο όρος "περιοχή" κατέληξε να περιγράφει μια περιοχή υπό απόλυτο Ομοσπονδιακό έλεγχο (χρησιμοποιούμενη ακόμη στον όρο Περιφέρεια της Κολούμπια), έγινε το πρότυπο του τύπου κυβερνήσεως που έμελλε να γίνει γνωστός ως μια επικράτεια. Στο Διάταγμα, η λέξη Περιφέρεια σήμαινε μάλλον το έδαφος, παρά την διοικητική οντότητα. Εν τούτοις το ίδιο αυτό Διάταγμα καθιέρωσε την λέξη "επικράτεια" για να περιγράψει μια τέτοια οντότητα. Η μορφή οργανώσεως αυτή, όπως εγκαινιάσθηκε από το διάταγμα, αντιστοιχούσε, κατ' αρχάς, στην διακυβέρνηση ενός ομοσπονδιακά διορισμένου κυβερνήτη με απόλυτη εξουσία. Κατόπιν, στην προσθήκη ενός εκλεγμένου νομοθετικού συλλογικού οργάνου με συμβουλευτικές και μερικώς νομοθετικές εξουσίες, οι οποίες θα αυξάνονταν σταδιακά. Και, τέλος, στην αναγνώριση ως Πολιτείας. Το ενδιάμεσο στάδιο επικρατειακής κυβερνήσεως, το οποίο ήταν, παρεμπιπτόντως, ο τύπος που πλησίαζε περισσότερο προς το καταχωνιασμένο σχέδιο του Τζέφφερσον (και μπορεί να είχε παρθεί από αυτήν την πηγή), φαίνεται πως ήταν εν πολλοίς το ίδιο σε γενικές γραμμές με την μέθοδο που είχε επινοήσει η Ιροκέζικη Ομοσπονδία για να κυβερνά τα ηττημένα έθνη. Αυτό το εξω-συνταγματικό πρόβλημα με το οποίο χρειάσθηκε να καταπιασθεί η Πρώτη Δημοκρατία - του πώς ένα ομοσπονδιακό συμβούλιο θα μπορούσε να διατηρήσει τον έλεγχο μιας επικρατείαςμ που ήταν περισσότερο ομοσπονδιακή παρά μέρος των συνιστωσών μονάδων, ήταν εν πολλοίς το ίδιο πρόβλημα που η Ιροκέζικη Ομοσπονδία είχε υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει δυόμισυ αιώνες πρωτύτερα. Και το αποτέλεσμα ήταν κατά πολύ το ίδιο, πολλώ μάλλον που είναι ζήτημα εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επωφελήθησαν, τουλάχιστον εμμέσως, από την εμπειρεία των προκατόχων τους, από τους οποίους, όπως είδαμε, είχαν αντλήσει αρχικά αυτήν ταύτην την ιδέα της ομοσπονδίας.

        163. Η Μυστική Συνάντηση στην Φιλαδέλφεια.  Οταν οι συμπαθούντες των Κινγκινάτων στην Σύνοδο της Ανναπόλεως απηύθυναν την πρόσκλησή τους προς τα διάφορα Πολιτειακά νομοθετικά σώματα να στείλουν εκπροσώπους σε μια σύνοδο του επομένου έτους για τον σχεδιασμό ομοιόμορφων διαπολιτειακών εμπορικών κανονισμών, πρόθεσή τους ήταν να στρώσουν βαθμιαία τον δρόμο για την δείσδυση Κινγκινάτων, χρηματιστών, πολιτικών, και γαιοκτημόνων στο υπό συγκρότηση ρυθμιστικό σώμα διαπολιτειακού εμπορίου, και εμμέσως δι' αυτής για την πλήρη υφαρπαγή της εξουσίας για μια δικτατορία των Κινγκινάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

        Τα γεγονότα όμως του δευτέρου ημίσεως του 1786 συνέβησαν έτσι που η πρόσκληση έφθασε σε νομοθετικά σώματα πανικοβλημένα από την Εξέγερση Σαίης. Ηταν εύκολο για τους Κινγκινάτους να περάσουν την άποψη, σε νομοθετικά όργανα, και σε πολιτικούς εν γένει, όσο και στα πιο πλούσια στρώματα όλων των Ηνωμένων Πολιτειών, πως χρειαζόταν μια πλήρης αλλαγή της κυβερνήσεως, ώστε η προτεινόμενη σύνοδος της Φιλαδελφείας έμελλε να μετατραπεί σε μια συνωμοσία των Κινγκινάτων για την ανατροπή της κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών, και την καθιέρωση ενός περισσότερο συγκεντρωτικού σχήματος, που, όπως όλοι καταλάβαιναν, θα τελούσε υπό την ηγεσία του Γεωργίου Ουάσινγκτων, του Προέδρου της Εταιρίας των Κινγκινάτων.

        Το μόνο νομοθετικό σώμα που δεν υπέκυψε σε αυτήν την έκκληση φόβου με αυτόν τον τρόπο ήταν εκείνο της Ρόουντ Αϊλαντ, όπου τα ίδια εκείνα στοιχεία που είχαν διεξαγάγει την Εξέγερση Σαίης ήσαν αυτά που είχαν τώρα ουσιαστικά το πάνω χέρι μέσα στο νομοθετικό σώμα. Συνεπώς, το νομοθετικό σώμα της Ρόουντ Αϊλαντ, συνειδητοποιώντας πως η προτεινόμενη σύνοδος δεν ήταν τίποτ' άλλο από μια απόπειρα οργανώσεως ενός πραξικοπήματος, δια του οποίου οι Κινγκινάτοι θα καταλάμβαναν την εξουσία, αρνήθηκε να έχει οιαδήποτε ανάμιξη με την προτεινόμενη σύνοδο, εξ ού και το γεγονός ότι το σημερινό σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών δεν φέρει υπογραφές από την Ρόουντ Αϊλαντ.

        Η Μασσαχουσέττη έλαβε την πρόσκληση για να την εξετάσει στην κατάλληλη ώρα, μέσα στην έξαρση της Εξεγέρσεως Σαίης, και μια αντιπροσωπεία στάλθηκε στην συνωμοτική σύναξη, αποτελούμενη από τους πλέον επιφανείς αντιπάλους της δημοκρατικής κυβερνήσεως που μπορούσε να βρει η Κοινοπολιτεία: περιλαμβανομένου του Ελμπριτζ Τζέρρυ, κατά της "τζερρυμανδρίσεως" του οποίου είχαν διαμαρτυρηθεί οι αντάρτες. Από τον Νότο, εστάλησαν ως εκπρόσωποι οι αριστοκράτες και οι γαιοκτήμονες. Και, φυσικά, ο Γεώργιος Ουάσινγκτων, ο αρχηγός των Κινγκινάτων, εμφανίσθηκε ως ένας από τους αντιπροσώπους της Βιρτζίνιας. Ετσι τον Μάϊο του 1787, καμμιά σαρανταριά από τους πιο αντιπροσωπευτικούς πλουσίους και πολιτικούς συναντήθησαν στην Φιλαδέλφεια, από δώδεκα Πολιτείες, χωρίς την εκπροσώπηση της Ρόουντ Αϊλαντ. Το σχήμα αυτό ήταν εκτός νόμου, γιατί, αν και είχε την έγκριση των Πολιτιεακών νομοθετικών σωμάτων, δεν ήταν αναγνωρισμένο από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, και δεν χωρούσε ούτε στο συνομοσπονδιακό ούτε στα Πολιτειακά συντάγματα. Τα ίδια τα νομοθετικά σώματα ψήφισαν επ' αυτού εσπευσμένα, έτσι που οι εκλογείς τους δεν μπόρεσαν να τύχουν της ευκαιρίας να εκφράσουν μια γνώμη πάνω στο θέμα. Και, εάν θέλει κανείς να βρει ένα λόγο γι' αυτήν την βιασύνη, μα και την μυστικότητα που περιβλήθηκε αυτή η κίνηση στις περισσότερες Πολιτείες, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στην πρωτοφανή εξέγερση που συνέβαινε τότε στην Μασσαχουσέττη. Δεν ήταν, σε μεγάλη έκταση, παρά ο φόβος του τί αντιπροσώπευε ο ξεσηκωμός αυτός, αυτό που οδήγησε τα νομοθετικά σώματα, που τους έκανε να κρύψουν από τον λαό τις κινήσεις τους, και που μετέτρεψε την σύνοδο της Φιλαδελφείας σε μια συνωμοσία για την ανατροπή της κυβερνήσεως. Το γεγονός και μόνον ότι η Ρόουντ Αϊλαντ, με την υποτιθέμενα εργατο-αγροτική ομάδα της κυρίαρχη στο νομοθετικό σώμα, αρνήθηκε να συμμετάσχει, είναι ενδεικτικό του τί σήμαινε αυτή η σύνοδος για τον λαό της Αμερικής κατά το πρώτο διάστημα του 1787.

        Την στιγμή που η ομάδα των συνωμοτών συνήλθε τον Μάϊο του 1787, ολόκληρη η Αμερική καταλάβαινε πολύ καλά πως στόχος τους ήταν στην πραγματικότητα να μεταβάλουν την μορφή της κυβερνήσεως στην Αμερική - και πράγματι όλοι υπέθεταν ότι δεν επρόκειτο παρά για μια πενιχρά μεταμφιεσμένη συνωμοσία για να γίνει ο Γεώργιος Ουάσινγκτων Βασιλεύς της Αμερικής. Οσο για τους ίδιους τους εκπροσώπους, το κίνητρο του φόβου επαναλήψεως της Εξεγέρσεως Σαίης σε μεγαλύτερη κλίμακα ήταν φανερό σε κάθε τους κίνηση. Τέλος, όπως είπαμε, η απουσία της Ρόουντ Αϊλαντ από την υπόθεση κατεδείκνυε έτι περαιτέρω, ότι αυτό ήταν το κυρίαρχο κίνητρο της όλης συνάξεως.

        Στην διάρκεια, όμως, του θέρους του 1787, κυκλοφορούσν κάθε λογής φήμες σχετικά με τα διατρέχοντα πίσω από εκείνες τις κλειδωμένες πόρτες. Η κοινή ιδέα ήταν πως σχεδίαζαν μια μοναρχία, και, γενικώς, φαινόταν αρκετά εύλογο ότι πίσω από αυτόν τον μανδύα μυστικότητος σχεδιαζόταν κάποιου είδους αντικυβερνητική δράση.

        165. Οι Σύνοδοι Επικυρώσεως.  Το σχέδιο της συνωμοσίας των Κινγκινάτων ήταν να υιοθετηθεί το Σύνταγμα που αυτοί πρότειναν από "συνόδους" εννέα Πολιτειών, και όχι δια της νόμιμης διαδικασίας αναθεωρήσεως του υφισταμένου Συντάγματος. Τί ήταν μια "σύνοδος"; Οι ίδιοι άνθρωποι που προωθούσαν την ιδέα της συγκλήσεως Πολιτειακών "συνόδων" για να "επισφραγίσουν" την προτεινόμενη κυβερνητική ανατροπή, ήταν εκείνοι που, λίγους μόλις μήνες πρωτύτερα, αποκήρυσσαν βιαίως την ιδέα της "συνόδου," τον καιρό που ο όρος αυτός χρησιμοποιείτο εν σχέσει προς την εξέγερση Σαίης. Τώρα όμως αντάρτες κατά της Κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών ήσαν οι ίδιοι οι οπαδοί των Κινγκινάτων, και υιοθέτησαν μόνοι τους τον όρο "σύνοδος", για να αναβαθμίσουν την κρυφή συνάντηση των συνωμοτών κατά το θέρος του 1787, ώσπου η λέξη "σύνοδος" κατήντησε να σημαίνει ένα είδος συναθροίσεως των πλουσίων και ισχυρών παραγόντων, ενώ τον περασμένο μόλις χειμώνα εξέφραζε την αντίθετη ιδέα. Οπότε η πρόβλεψη της επικυρώσεως από μέρους των συνόδων εννέα Πολιτειών σήμαινε προφανώς, πως οι αρχικοί συνωμότες απέβλεπαν στην σύγκληση ομοίων συνωμοτικών συναντήσεων στις διάφορες Πολιτείες, για να εγκρίνουν την απόφαση της "συνόδου" της Φιλαδελφείας το θέρος του 1787, και πως οι σύνοδοι αυτές θα καταργούσαν τις υφιστάμενες Πολιτιεακές διοικήσεις, υιοθετώντας και οργανώνοντας την νέα κυβέρνηση πίσω από την πλάτη των υφισταμένων αρχών.

        Τα νομοθετικά σώματα των Πολιτειών, εν τούτοις, είχαν κι αυτά ένα λόγο επ' αυτού. Αποτελούντο κυρίως από πολιτικούς, οι οποίοι κανονικά θα περίμεναν το νέο καθεστώς για να ωφεληθούν εις βάρος του λαού. Αλλά, ταυτόχρονα, δεν εννοούσαν να αφήσουν να τους αφαιρεθεί η εξουσία, αφού, όσο την διατηρούσαν, μπορούσαν να την χρησιμοποιούν για να κρατιούνται από αυτήν. Ετσι ανέλαβαν οι ίδιοι τις "συνόδους," οργανώνοντας Πολιτειακές συνόδους υπό την αιγίδα τους, με βεβιασμένες εκλογές, όπου οι περιουσιακές προϋποθέσεις της ψήφου ορίσθησαν τόσο ψηλά, που ουσιαστικά κανείς άλλος εκτός από τις τάξεις που ανεμένετο να επωφεληθούν από το νέο καθεστώς να μην έχει δικαίωμα ψήφου. Ασφαλώς, οι μέσες πολιτείες, όπως είδαμε, ήσαν πάντοτε ευνοϊκά διατεθειμένες έναντι της διακυβερνήσεως εκ των άνω αντί της δημοκρατίας, και κατά συνέπεια έκλιναν περισσότερο υπέρ του νέου καθεστώτος ως αντιθέτου στην Πρώτη Δημοκρατία. Δεν αποτέλεσε έκπληξη, επομένως, το ότι οι τρεις πρώτες Πολιτείες που συνεκάλεσαν "σύνοδο", και επικύρωσαν το προταθέν Σύνταγμα, ήσαν το Ντελαγουαίρ, η Πεννσυλβανία, και η Νέα Ιερσέη, οι οποίες έσπευσαν να περάσουν το όλο σχέδιο, έτσι που οι εκεί σύνοδοι είχαν τελειώσει το έργο τους και διαλυθεί πριν από την λήξη του έτους 1787.

        Ηδη τότε άρχιζε να αναπτύσσεται μια έντονη αντίθεση σε όλη την έκταση των Ηνωμένων Πολιτειών κατά του προταθέντος "Ομοσπονδιακού Συντάγματος," όπως ονομαζόταν η προτεινομένη μορφή διακυβερνήσεως (εις αντίθεση προς την "συνομοσπονδία," λέξη που είχε χρησιμοποιηθεί για τον χαρακτηρισμό της Πρώτης Δημοκρατίας). Προέκυψαν τότε δύο αντίθετα κόμματα, οι υπέρμαχοι της ανατροπής, που αυτοαποκαλούντο Ομοσπονδιακοί, και οι διάφοροι αντίπαλοι του προτεινομένου πραξικοπήματος, καλούμενοι Αντιομοσπονδιακοί. Η αντίθεση προήρχετο από διάφορες πλευρές - εν μέρει από εκείνους που θεωρούσαν πολύ δημοκρατικό το σχέδιο, και εν μέρει από πολιτικούς που δεν περίμεναν να βρεθούν στην λίστα των ευνοουμένων των Κινγκινάτων. Ομως η μεγαλύτερη κατά πολύ μερίδα των αντιπάλων της προτεινομένης νέας κυβερνήσεως προερχόταν από τους υπερμάχους των πολιτικών δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, ιδιαίτερα από όσους είχαν συμμετάσχει στην εξέγερση Σαίης, και τους διαφόρων αποχρώσεων φίλους της. Κατά τον ίδιο τρόπο, εκείνοι που εύχονταν να δουν την λαϊκή εξουσία να καταστέλλεται μια και καλή, ιδίως εκείνοι που φοβόντουσαν μια επανεμφάνιση φαινομένων σαν την Εξέγερση Σαίης, ήσαν αυτοί που αδημονούσαν περισσότερο για την επιτυχία του πραξικοπήματος που είχαν σχεδιάσει οι Κινγκινάτοι και η ακολουθία τους από μεγαλογαιοκτήμονες και πλούσιους χρηματιστές.

        Παρά το γεγονός πως η συνωμοσία ήταν σε μεγάλη έκταση νοτίου καταγωγής, ο Νότος είχε την δική του μορφή αντιθέσεως προς το σκοπούμενο πραξικόπημα. Οι δουλοκτήτες φοβούνταν πως μια συγκεντρωτική ομοσπονδιακή οργάνωση μπορεί να έδινε στον Βορρά πολλά τοπικά δικαιώματα, και να επενέβαινε με πολλές ρυθμίσεις στον θεσμό της δουλείας, καθώς είχαν ήδη καταφέρει να καταργήσουν την δουλεία, όχι μόνο στις περισσότερες Βόρειες Πολιτείες, αλλά επίσης και στην ομοσπονδιακής ιδιοκτησίας Βορειοδυτική Επικράτεια. Ετσι προέκυψε η αντιπρόταση της ξεχωριστής συνομοσπονδίας, πάνω στο ίδιο πρότυπο με το προτεινόμενο πραξικόπημα, αποτελούμενης από τις Πολιτείες νοτίως της Γραμμής Μαίησον και Ντίξον. Αυτή μπορεί να ήταν μια καλύτερη λύση τόσο για τον Βορρά όσο και για τον Νότο, και θα δυσκόλευε την υλοποίηση του πραξικοπήματος των Κινγκινάτων στον Βορρά, ιδίως με την απομάκρυνση της κεφαλής των, του Γεωργίου Ουάσινγκτων. Ο Νότος και ο Βορράς δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερα καλή συνοχή, πολλώ μάλλον που το ξεκίνημά τους, όπως και οι παραδόσεις και οι κοινωνικοί τους θεσμοί, διέφεραν πολύ από μιας αρχής.

        Ομως, συνολικά, ο Νότος περισσότερο, παρά ο Βορράς, ευνοούσε την πλευρά των Κινγκινάτων, και η επικύρωση του Συντάγματος των Κινγκινάτων από μια σύνοδο στην Τζώρτζια διέλυσε επί του παρόντος τα σχέδια μιας Νότιας Συνομοσπονδίας, αν και η ιδέα δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ εντελώς, και ο Νότος μονίμως ενεργούσε κατά την Δεύτερη Δημοκρατία εν σώματι κατά του Βορρά.

        Στην Μασσαχουσέττη, όπου είχε μόλις λάβει χώρα η εξέγερση Σαίης, ανεμένετο βέβαια η μεγαλύτερη αντίθεση στο σχέδιο. Ενώ η Ρόουντ Αϊλαντ ήταν μια κατηγορία από μόνη της, αφού το νομοθετικό σώμα ήταν φιλικό προς την εξέγερση Σαίης, και συνειδητοποιούσε ότι το εν όψει πραξικόπημα ήθελε, εξ ίσου με τους άλλους σκοπούς του, να εξουδετερώσει την κυβέρνηση της Ρόουντ Αϊλαντ - μάλιστα πολλές από τις διατάξεις του προτεινομένου Συντάγματος στόχευαν ευθέως κατά της Ρόουντ Αϊλαντ, για να μη πούμε πως η ίδια η Ρόουντ Αϊλαντ δεν είχε εκπροσωπηθεί στον σχεδιασμό ούτε της συνωμοσίας ούτε του πραξικοπήματος. Κατ' επέκταση, το νομοθετικό σώμα της Ρόουντ Αϊλαντ αποφάσισε ότι αρκούσε από μόνο του ως "σύνοδος" για την ψήφιση του προτεινόμενου νέου Συντάγματος - και το απέρριψε. Στο Κοννέκτικατ, η πολιτειακή κυβέρνηση φοβόταν τόσο μιαν επανάληψη της Εξεγέρσεως Σαίης, όσο και την γείτονα Ρόουντ Αϊλαντ, κι έτσι συγροτήθηκε εκεί μια "σύνοδος - σφραγίδα," προκειμένου να επικυρώσει την κινγκινάτειο πρόσταση. Στην Μασσαχουσέττη όμως το ζήτημα αντιμετώπισε σφοδρές αμφισβητήσεις, ιδίως εν όψει της αμνηστείας Χάνκοκ, που έδινε στους αντάρτες του Σαίης την ευκαιρία να συμμετέχουν στην πολιτική δράση.

        166. Οι Επιφυλάξεις της Μασσαχουσέττης.  Στην Μασσαχουσέττη, λοιπόν, παρ' όλες τις απόπειρες της κοινοπολιτειακής κυβερνήσεως να φορτίσει τον εκλογικό μηχανισμό υπέρ της αντεπαναστατικής συνωμοσίας, το ζήτημα δέχθηκε σφοδρές πέρα για πέρα αμφισβητήσεις. Υπήρξε όντως κάποια προσπάθεια διορισμού μιας "συνόδου - σφραγίδας" με εικονικές εκλογές, όπως είχε γίνει ήδη σε μερικές άλλες Πολιτείες, διάφορες ταραχές όμως άρχιζαν ήδη να ακούγονται σε όλη την έκταση της Μασσαχουσέττης, καθής και απειλές νέας εξεγέρσεως. Την άνοιξη του 1788, η εξέγερση Σαίης παραήταν ακόμη κοντινή για τις αρχές της Κοινοπολιτείας, ή τους μηχανορράφους του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος, ώστε να μπορούν να την αγνοήσουν. Ο φόβος μιας νέας εξεγέρσεως Σαίης ήταν ακριβώς αυτός που παρακίνησε την συνωμοσία ανατροπής της κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών, και ο ίδιος αυτός φόβος έκανε τον κλάδο των συνωμοτών της Μασσαχουσέττης να δώσουν στους τέως αντάρτες κάτι περισσότερο από μια φωνή μέσα στην "σύνοδο," όπως αρχικά εσκόπευαν. Το αποτέλεσμα ήταν μια σύνοδος, που, όταν συνήλθε στην Βοστώνη, το ένα τρίτο των μελών της αποτελείτο από τους υποστηρικτές των Κινγκινάτων, περιλαμβανομένων μερικών εκ των συνωμοτών που προέρχονταν από την σύνοδο της Φιλαδελφείας. Ενα ακόμη τρίτο αποτελείτο από τους αντάρτες του 1786 ή τους φίλα προσκείμενους. Το υπόλοιπο, τέλος, τρίτο ήταν άνθρωποι της μεσαίας τάξεως, που δεν έτρεφαν συμπάθεια προς καμμία από τις άλλες πλευρές, αλλά προτιμούσαν το προηγούμενο καθεστώς από τον φόβο δημιουργίας μιας νέας ισχυρότερης κυβερνήσεως, που θα τους αφαιρούσε τα ατομικά τους δικαιώματα - όποια κι αν ήσαν αυτά. Ενώ οι αντεπαναστάτες συνωμότες αρχικά εστόχευαν σε μια σύνοδο της δικής τους ομάδος, για να επικροτήσει το δικό τους σχέδιο, οι πρώην αντάρτες ενέπνεαν τέτοιον φόβο στην Μασσαχουσέττη, ώστε μπόρεσαν να πατήσουν γερά το πόδι τους στην σύνοδο, παρ' όλα τα σχέδια των καπιταλιστών περί του αντιθέτου. Ετσι, η σύνοδος άνοιξε, εν μέσω θερμών επιθέσεων κατά του προτεινομένου συντάγματος για την νέα συγκεντρωτική διακυβέρνηση. Το γενικό μοτίβο των επιθέσεων αυτών μπορεί να συνοψισθεί σε μια ομιλία που έκανε ο Σινγκλετάρυ, ένας από τους πρώην αντάρτες, στην σύνοδο: "Αυτοί οι δικηγόροι, και γραμματιζούμενοι, και λεφτάδες, που μιλάνε τόσο κομψά, και ξεγλυστράνε τόσο όμορφα από τα προβλήματα, και κάνουν εμάς τους αγράμματους φουκαράδες να καταπίνουμε το χάπι, προσδοκάνε να μπούνε οι ίδιοι στο Κονγκρέσσο. Προσδοκάνε να γίνουν τα αφεντικά του Συντάγματος αυτού, και να πάρουνε όλη την εξουσία και όλα τα λεφτά στα χέρια τους. Και μετά θα κάνουνε μια χαψιά όλους εμάς τους μικρούς, σαν τον μέγα Λεβιάθαν… σαν το κήτος που κατάπιε τον Ιωνά."

        Η τελική έκβαση της διαμάχης, με τους Ομοσπονδικούς στην εξουσία μέσα στην κυβέρνηση της Κοινοπολιτείας και αποφασισμένους να μη αφήσουν τους αντιπάλους των να ελέγξουν την σύνοδο, ήταν ένας συμβιβασμός που προτάθηκε από κάποιον αντιπρόσωπο στην σύνοδο, που είχε αποφασίσει να περάσει το σχέδιο με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Εγινε πρόταση η Μασσαχουσέττη να επικυρώσει, δια της συνόδου, το προτεινόμενο Σύνταγμα με επιφυλάξεις. Βάσει των επιφυλάξεων αυτών θα έπρεπε να υποβληθούν αμέσως οι συνταγματικές προσθήκες από το Κονγκρέσσο της νέας κυβερνήσεως με σκοπό την εγγυημένη εξασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων. Οι συνταγματικές προσθήκες που χαράχθησαν στις επιφυλάξεις της Μασσαχουσέττης αφορούσαν τις μεθόδους εκπροσωπήσεως στο Κονγκρέσσο (παρμένες προφανώς από τις αποφάσεις της Συνόδου Χάτφηλντ), και στην συνέχεια απαγόρευαν στις ομοσπονδιακές αρχές να παρεμβαίνουν στην ελευθερία του λόγου, της θρησκείας, του απευθύνεσθαι προς τις αρχές, ή του συνέρχεσθαι, ή στις δίκες με ορκωτούς δικαστές, ή να προβαίνουν σε αυθαίρετες συλλήψεις, και αρκετά ακόμη τέτοια ζητήματα, που οι Κινγκινάτοι είχαν σκοπίμως παραλείψει από το Σύνταγμα που πρότειναν.

        Η πρόταση αυτή, όπως συζητήθηκε στην σύνοδο της Μασσαχουσέττης, προκάλεσε εξ ίσου σφοδρά επιχειρήματα υπέρ και κατά. Εν τούτοις, τα στοιχεία της μεσαίας τάξεως, που συμμερίζοντο τον φόβο της εξεγέρσεως Σαίης, αλλά απέρριπταν τον περιορισμό των πολιτικών δικαιωμάτων, προσεταιρίσθησαν στην πλειοψηφία τους την πρόταση αυτή των επιφυλάξεων, ενώ οι ίδιοι οι Ομοσπονδιακοί είχαν αντίρρηση στις επιφυλάξεις αυτές, με το σκεπτικό ότι θα κατέστρεφαν το όλο αντικείμενο της προτεινόμενης νέας κυβερνήσεως, καθώς οι επιφυλάξεις του είδους αυτού θα εμπόδιζαν την καταστολή της δημοκρατίας, για την οποία είχε συνταχθεί κυρίως το νέο Σύνταγμα.

        Η απόφαση τελικά υιοθετήθηκε με μορφή προσθήκης, αφού, με πρόταση του Ιωάννη Χάνκοκ, ψηφίσθηκε η επικύρωση του Συντάγματος που επρότεινε η συνωμοσία των Κινγκινάτων, αλλά με τις επιφυλάξεις της Μασσαχουσέττης συνιστώμενες ως προσθήκες εκείνου του Συντάγματος, προκειμένου να υποβληθεί στο καινούργιο Κονγκρέσσο αμέσως μετά την συγκρότησή του. Ετσι η Μασσαχουσέττη, δια της επιρροής των παλαιμάχων της Εξεγέρσεως Σαίης, μπόρεσε να επιβάλει στην νέα κυβέρνηση μία "Χάρτα Δικαιωμάτων" που ήταν ευθέως αντίθετη στο αρικό σχέδιο των Κινγκινάτων, και που αποτελούσε μια σειρά προσθηκών, οι οποίες έκτοτε έχουν γίνει περισσότερο γνωστές απ' ότι το ίδιο το Σύνταγμα. Και με τις επιφυλάξεις ακόμη, η ψήφος της συνόδου ήταν 187 έναντι 168.

        Μετά από αυτήν την σύνοδο, οι Ομοσπονδιακοί, υπό την ηγεσία του χαράκτη της Τράπεζας, Πωλ Ρηβήρ, οργάνωσαν ένα εορτασμό στους δρόμους της Βοστώνης περιφέροντας ένα ομοίωμα τάχα "του καλού πλοίου Σύνταγμα" (το οποίο, κρίνοντας από κάποιες σωζόμενες αναπαραστάσεις του εορτασμού, έμοιαζε μάλλον με κωπήλατη βάρκα παρά με πλοίο), για να καταλήξουν σε ένα δείπνο στο Χάνι του Πράσινου Δράκου, στην Λονγκ Λαίην. Σε αυτό το εορταστικό δείπνο των Ομοσπονδιακών, αποφασίσθηκε από τους τελευταίους, εις ανάμνησιν της νίκης των, να αλλάξουν το όνομα της Λονγκ Λαίην σε Ομοσπονδιακή Οδό [Φέντεραλ Στρήτ], όπως και ονομάζεται ακόμη αυτός ο δρόμος.

        Στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, όπου η πόλη της νέας Υόρκης ήταν μοναρχική και αναφανδόν υπέρ των Κινγκινάτων, ενώ η περιοχή της περιφέρειας ήταν άλλο τόσο αντίθετη στην προτεινομένη ανατροπή της κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών, μια σύνοδος συνήλθε στην Πωουκήπση, όπου το 1786 είχαν σημειωθεί στάσεις εις ένδειξη συμπαθείας προς την εξέγερση Σαίης. Οι συμβιβαστικές μέθοδοι που χρησιμοποιήθησαν στην Μασσαχουσέττη υιοθετήθησαν από τους Ομοσπονδιακούς της Νέας Υόρκης, με αποτέλεσμα η Νέα Υόρκη να ακολουθήσει το παράδειγμα της Μασσαχουσέττης, παρέχοντας επικύρωση με επιφυλάξεις. Πριν ακόμη όμως συνέλθει η σύνοδος της Νέας Υόρκης, οι επιφυλάξεις της Μασσαχουσέττης είχαν υιοθετηθεί από την Νότιο Καρολίνα, την Μαίρυλαντ, την Βιρτζίνια, και το Νέο Χαμπσάιρ.

        Καθώς το Νέο Χαμπσάιρ ήταν η εννάτη Πολιτεία με "σύνοδο" που επικύρωνε το Σύνταγμα ως είχε, οι Ομοσπονδιακοί θεώρησαν την πρότασή τους έτοιμη να ισχύσει, αν και δεν είχε επιχειρηθεί να ζητηθεί η γνώμη της ομοσπονδιακής εξουσίας, ή να αναθεωρηθεί το υφιστάμενο σύνταγμα δια των κανονικών διαύλων. Από τις τέσσερις υπόλοιπες Πολιτείες της Πρώτης Δημοκρατίας, η Βιρτζίνια και η Νέα Υόρκη ακολούθησαν με τις συνόδους των λίγο μετά το Νέο Χαμπσάιρ. Η Βόρειος Καρολίνα όμως και η Ρόουντ Αϊλαντ, οι ίδιες δύο Πολιτείες που είχαν προηγηθεί κατά την κήρυξη της ανεξαρτησίας στην διάρκεια της Επαναστάσεως, επέμεναν να απορρίπτουν σταθερά την Δεύτερη Δημοκρατία. Οι Ομοσπονδιακοί έτσι σχεδίαζαν να παραλάβουν τις ένδεκα επικυρώνουσες Πολιτείες στην νέα αντιδραστική κυβέρνησή τους, και να λάβουν όποια μέτρα απέβαιναν αναγκαία για να εξαναγκάσουν σε υποταγή την Βόρειο Καρολίνα, την Ρόουντ Αϊλαντ, το Βέρμοντ, και το Κεντάκυ.

        167. Η πρώτη Δημοκρατία Υποκύπτει.  Την Δευτέρα, 3 Νοεμβρίου 1788, συνήλθε στην Νέα Υόρκη το τελευταίο Κονγκρέσσο της Πρώτης Δημοκρατίας, αντιπροσωπεύοντας τα νομοθετικά σώματα των δεκατριών Πολιτειών, εκ των οποίων οι ένδεκα είχαν ήδη σχεδιάσει να καταλύσουν το Κονγκρέσσο αυτό. Ετσι, οι αντιπρόσωποι σε αυτό είχαν ουσιαστικά την εντολή να εγκαταλείψουν το σκάφος, με μόνη εξαίρεση εκείνους της Βορείου Καρολίνας και της Ρόουντ Αϊλαντ. Κατ' επέκταση, το Κονγκρέσσο εκείνο, αντί να πάρει κάποια μέτρα υπέρ της διατηρήσεως της κυβερνήσεως που αντιπροσώπευε, απλώς παραδόθηκε άνευ όρων, και προχώρησε σε κινήσεις για την ολοσχερή κατάλυση της ίδιας του της κυβερνήσεως, που έμεινε τώρα στην πλήρη διάκριση της οργανώσεως των Κινγκινάτων και των φίλων τους. Ορίσθησαν ημερομηνίες για την εκλογή Κονγκρέσσου και Προέδρου για την Δεύτερη Δημοκρατία, ενώ καθορίσθηκε η πλήρης παραίτηση της κυβερνήσεως της Πρώτης Δημοκρατίας, που θα ίσχυε την πρώτη Τετάρτη του Μαρτίου. Ολες οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες και λειτουργίες διαλύθησαν ολοσχερώς, με την εξαίρεση του Ταχυδρομείου, του μοναδικού πραγματικά τμήματος της Πρώτης Δημοκρατίας που παρέλαβε η νέα κυβέρνηση. Αφού έγινε αυτό, διαλύθηκε το ίδιο το Κονγκρέσσο, αφήνοντας τον χειμώνα του 1788 σαν μεσοβασιλεία, ουσιαστικά χωρίς λειτουργούσα ομοσπονδιακή εξουσία. Ο Γεώργιος Ουάσινγκτων και οι Κινγκινάτοι οπαδοί του, μαζύ με τους φίλους τους, ήσαν ουσιαστικά υπεύθυνοι για τον ομοσπονδιακό εκλογικό μηχανισμό μεταξύ Νοεμβρίου και Απριλίου, καθώς και για το Ομοσπονδιακό Μέγαρο στην Νέα Υόρκη. Η Βορειοδυτική Επικράτεια, το μόνο ομοσπονδιακά ελεγχόμενο έδαφος στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχε αφεθεί στην απόλυτη διάκριση του κυβερνήτη της, Στρατηγού Σαιντ Κλαιρ, ο οποίος αποδείχθηκε μέλος της μυστικής εταιρίας των Κινγκινάτων, και τελούσε, φυσικά, υπό τις άμεσες εντολές του Ουάσινγκτων, που είχε σχεδιάσει από την αρχή τον πραξικόπημα. Ολοι οι ξένοι πρέσβεις ανεκλήθησαν, περιλαμβανομένου του Θωμά Τζέφφερσον, ο οποίος είχε εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο είχε σταλεί στο εξωτερικό, να βρίσκεται δηλαδή αλλού εν όσω εσχεδίαζαν και εκτελούσαν το πραξικόπημα, ενώ μάλλον δεν θα ήταν ο κατάλληλος αντιπρόσωπος της Δεύτερης Δημοκρατίας στην Γαλλία. Από κάθε κατεύθυνση, η Πρώτη Δημοκρατία παρέδιδε τώρα όλες τις κυβερνητικές λειτουργίες της, όχι στην Δεύτερη Δημοκρατία, που ακόμη δεν είχε οργανωθεί, παρά στους Κινγκινάτους, με επικεφαλής τους τον Γεώργιο Ουάσινγκτων, για να περάσουν (όπως φαινόταν) στην νέα κυβέρνηση την πρώτη Τετάρτη του Μαρτίου. Ολες οι κυβερνητικές λειτουργίες στην πραγματικότητα πέρασαν πίσω στις Πολιτείες για τον χειμώνα, καθώς όλες οι ομοσπονδιακές αρχές είχαν αποδιοργανωθεί, ενώ οι Κινγκινάτοι είχαν την ευθύνη λίγων μόνο τμημάτων που απέμεναν, για να τα χρησιμοποιήσουν στην συγκρότηση της νέας οργανώσεως την άνοιξη. Δεν ήταν απλώς ένα πραξικόπημα, με την έννοια πως δεν έγινε καμμία απόπειρα αλλαγής του υφισταμένου συντάγματος με νόμιμες αναγνωρισμένες διαδικασίες, παρά στάθηκε και μια πλήρης διάλυση της παληάς κυβερνήσεως εκ των έσω. Ετσι η Δεύτερη Δημοκρατία παρέλαβε πολύ μικρό μέρος του διοικητικού μηχανισμού που είχε η Πρώτη Δημοκρατία, και το ομοσπονδιακό καθεστώς υπέστη μια πολύ πιο ολοκληρωτική επανάσταση απ' ό,τι οι περισσότερες Πολιτείες στην διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Η παληά κυβέρνηση είχε ήδη διαβρωθεί σε τέτοιον βαθμό από τους εχθρούς της μέχρι τότε, ώστε υπέκυψε και διαλύθηκε, και πέρασαν αρκετοί μήνες πριν να σχηματισθεί μια νέα κυβέρνηση για να την διαδεχθεί, ενώ η οργάνωση των Κινγκινάτων κρατούσε τα νήματα στο μεσοδιάστημα, και οι πράκτορές τους στις Πολιτειακές κυβερνήσεις ασκούσαν στην πράξη την επιβολή του νόμου την ίδια περίοδο.

        Ανθρωποι που είχαν πάρει μέρος στην αρχική επανάσταση, πολλοί από τους οποίους είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν σιγά σιγά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε όλη την διάρκεια του 1787 και 1788, έφευγαν τώρα σε μεγάλους αριθμούς. Η Γαλλία, αν και αντιδραστική χώρα, αποδείχθηκε, ως πρώην σύμμαχος της Αμερικανικής επαναστάσεως, καλό καταφύγιο, ενώ πολλοί από τους πρόσφυγες, επωφελούμενοι από το γεγονός ότι η χώρα από την οποία προσπαθούσαν να διαφύγουν ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, επιχείρησαν να περάσουν στον καναδά ισχυριζόμενοι πως ήσαν Βασιλόφρονες της Ηνωμένης Αυτοκρατορίας. Αρκετοί μάλιστα από αυτούς το κατάφεραν, έτσι που ο Καναδάς δέχθηκε σημαντικό μεταναστευτικό ρεύμα δήθεν "Βασιλοφρόνων" κατά την περίοδο 1788-91, οι οποίοι στην πραγματικότητα παραήσαν επαναστάτες και δημοκρατικοί για την μορφή που έπαιρναν τώρα πια οι Ηνωμένες Πολιτείες. Οι περισσότεροι από αυτούς εγκαταστάθησαν γύρω από την περιοχή της Λίμνης Οντάριο, και οι απαιτήσεις τους για μια δημοκρατική μορφή κυβερνήσεως εντάθησαν τόσο, που οι βρεττανικές αρχές αναγκάσθησαν επί τέλους να παραχωρήσουν ένα χωριστό χάρτη για την κυβέρνηση της περιοχής των Μεγάλων Λιμνών του Καναδά, δημιουργώντας την επαρχία του Ανω Καναδά (σήμερα Οντάριο).

        Εν τω μεταξύ, τα νομοθετικά σώματα των ένδεκα Πολιτειών που απομακρύνοντο από την Πρώτη Δημοκρατία, για να σχηματίσουν την Δεύτερη, ετοιμάζονταν για εκλογές υπό την εποπτεία των Κινγκινάτων. Εκλέχθηκε ένα πλήρες Κονγκρέσσο, προκειμένου να αναλάβει καθήκοντα στην προκαθορισμένη ημερομηνία, την πρώτη Τετάρτη του Μαρτίου, ενώ η κάθε μια από τις ένδεκα πολιτείες είχε και διαφορετικό τρόπο επιλογής των Προεδρικών εκλεκτόρων. Σε μερικές Πολιτείες διορίζοντο από το Νομοθετικό σώμα, ενώ σε άλλες διορίζοντο από τον κυβερνήτη. Σε μερικές Πολιτείες οι εκλέκτορες εκλέγοντο με γενικές εκλογές, ενώ σε άλλες εκλέγοντο κατά περιφέρειες. Τέλος, κάποιες Πολιτείες επέλεγαν τους Προεδρικούς των εκλέκτορες με μικτά συστήματα. Εκείνο πάντως που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι, πολύ πριν από την καταμέτερηση των ψήφων των εκλεκτόρων, ήταν δεδομένο ότι Πρόεδρος θα ήταν ο Γεώργιος Ουάσινγκτων, ο ίδιος μάλιστα ξεκίνησε για την Νέα Υόρκη, προτού ακόμη να υπάρξει περίπτωση καταμετρήσεως των ψήφων!

        Οταν έφθασε η καθορισμένη ημερομηνία της πρώτης Τετάρτης του Μαρτίου -4 Μαρτίου 1789- το Ομοσπονδιακό Μέγαρο ανοίχθηκε στα μέλη του νέου Κονγκρέσσου, που συνέρρεαν ένας ένας στην πόλη, για να περιμένουν την άφιξη του Γεωργίου Ουάσινγκτων, του ηγέτη της νέας κυβερνήσεως, ο οποίος θα ερχόταν να διοικήσει με στιβαρό χέρι, και να περιορίσει το "πλεόνασμα δημοκρατίας" που είχε επικρατήσει. Η Πρώτη Δημοκρατία περνούσε οριστικά στην ιστορία (έχει, κατά πλειοψηφία, λησμονηθεί ακόμη και από τους ιστορικούς), και το πεύκο-έμβλημα της ελευθερίας της Πρώτης Δημοκρατίας αντκαθιστούσε πλέον οριστικά ο Ρωμαϊκός αετός και οι δέσμες [fasces] των νέων αφεντικών του έθνους, των Κινγκινάτων.

Κεντρική Σελίδα    Περιεχόμενα    Επόμενο