Κεντρική Σελίδα των Αρχείων      Περιεχόμενα       Επόμενο Κεφάλαιο

        9. Γεγονότα στο Εσωτερικό.  Η αυτοκρατορία του Κατασκευαστή Λόφων, είτε ήταν είτε όχι ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της αρχαίας Ατλάντειας αυτοκρατορίας, παρέμεινε παγιωμένη και ισχυρή και κυβέρνησε ουσιαστικά ολόκληρο το εσωτερικό της βορειοαμερικανικής ηπείρου επί χιλιάδες χρόνια. Φαίνεται πως η εξαφάνιση της ηπείρου της Ατλαντίδος, της κεντρικής δηλαδή πηγής ισχύος της αυτοκρατορίας, την εξασθένισε κάπως. Ωστόσο, η αυτοκρατορία του Κατασκευαστή Λόφων κράτησε καλά έναντι των λαών των Αλγονκίνων που πίεζαν στα σύνορά της, από τις παράκτιες χώρες ώς τον βορρά και τα βορειοανατολικά. Η πίεση αυτή απωθήθηκε όσο οι Κατασκευαστές Λόφων μπόρεσαν να παραμείνουν ενωμένοι. Ομως ύστερα από κάποιο διάστημα, για κάποιον λόγο, η αυτοκρατορία αυτή παρήκμασε. Η παράδοση των Αλγονκίνων εξηγεί την παρακμή με το γεγονός ότι το ιερατείο στους Κατασκευαστές Λόφων απέκτησε τόσο τυραννική επιβολή, που μπόρεσε να καθιερώσει εκτεταμένες θυσίες, ανάλογες με εκείνες που είχαν εισαχθεί ευρέως στο Μεξικό τον ίδιο καιρό περίπου. Αυτό έκανε τους περισσότερους από τους ανθρώπους της αυτοκρατορίας να αισθάνονται, και δικαιολογημένα, πως η ζωή τους δεν θα ήταν λιγότερο ασφαλής με τους εχθρούς, απ' όσο ήταν και στην πατρίδα τους, έτσι που μία μία οι πόλεις παραδόθηκαν στους Αλγονκίνους εισβολείς, οι οποίοι τελικά κατέλαβαν ολόκληρη την βόρεια περιοχή των λειβαδιών. Στην περιοχή όμως εκείνη, η εξάπλωση μιας τάσεως εξοικειωμένης με τους τυραννικούς θεσμούς της αυτοκρατορίας των Κατασκευαστών Λόφων εμπόδισε τις φυλές των λειβαδιών να αισθανθούν ή να εκφράσουν εκείνο το πνεύμα ελευθερίας, το τόσο δυνατό μεταξύ των Πενακούκων εξαδέλφων τους, που έμειναν πίσω στην ακτή του Ατλαντικού.

        Εν τω μεταξύ, άλλοι παράλιοι λαοί άρχισαν να κινούνται προς τα μέσα στην διαλυόμενη αυτοκρατορία του Κατασκευαστή Λόφων. Οι Ιροκέζικοι λαοί του κατωτέρου τμήματος του Ποταμού Χοτσελάγα (Αγ. Λαυρεντίου) βαδίζοντας πίσω από τους Αλγονκίνους εισβολείς της περιοχής των λειβαδιών, και εγκαταστάθησαν σε όλη την έκταση της περιοχής των Μεγάλων Λιμνών, και δυτικά ώς τον Ποταμό Μισισσιππή. Επίσης, περί τον δέκατο τέταρτον αιώνα, όταν η αυτοκρατορία του Κατασκευαστή Λόφων είχε υποχωρήσει πλήρως προς νότον, εφόρμησαν πάνω από τα βουνά κατά των παληών εχθρών τους, και κατέλαβαν το μεγαλύτερο νότιο μέρος των λειβαδιών, απωθώντας τους Κατασκευαστές Λόφων μέχρι τον Μισισσιππή στα νότια, και ταυτόχρονα αναχαιτίζοντας την προέλαση των Αλγονκίνων από βορρά. Η πίεση αυτή ανάγκασε τους Αλγονκίνους να υπαναχωρήσουν προς τις Μεγάλες Λίμνες, κυρίως κατά μήκος του Μισισσιππή, εκτοπίζοντας από εκεί προς τα ανατολικά τους Ιροκέζικους λαούς, ως επί το πλείστον στην περιοχή της Λίμνης Οντάριο, μερικούς όμως από αυτούς, ξεκομμένους από το κύριο Ιροκέζικο σώμα, στα όρη της Καρολίνας, και αφήνοντας έτσι τους περισσότερους Ιρόκους στην περιοχή της Λίμνης Οντάριο τριγυρισμένους από Αλγονκίνους. Λιγοστοί Ιρόκοι, κυρίως οι Τσερόκοι και Τουσκαρόρες, έμειναν απομονωμένοι στα νότια Αππαλάχια όρη. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, ήλθαν οι Ιρόκοι στην περιοχή αυτή, νότια της Λίμνης Οντάριο, απ' όπου ήσαν σε κατάλληλη θέση να επιτίθενται αποτελεσματικά στην γη των Πενακούκων, και να καταστούν για τις φυλές των Πενακούκων το είδος των εχθρών, από τους οποίους οι τελευταίοι αυτοί είχαν να μάθουν πολλά πράγματα, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ανάπτυξη των ιδεών της ελευθερίας.

        10. Προ-ομοσπονδική Υπερατλαντική Επικοινωνία.  Ακόμη και μετά τον καταποντισμό της ηπείρου της Ατλαντίδος, η οποία κρατούσε το νήμα της επαφής μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού Ωκεανού, δεν υπήρξε ποτέ εποχή που να διακόπηκε εντελώς η επικοινωνία μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Οι δουλοκτητικές επιδρομές στην αμερικανική ακτή από μέρους φοινίκων και άλλων αρχαίων λαών ήσαν αρκετά συχνές, ενώ δεν έπαψαν να μνημονεύονται η "άπω Θούλη" (ένα νησί που, από την αρχαία περιγραφή τοποθεσιών, σχήματος, και μεγέθους, φαίνεται πως ήταν η Νέα Γη) και άλλες ασαφώς περιγραφόμενες υπερατλαντικές χώρες. Παραλλήλως, διατλαντικές αλιευτικές εξορμήσεις, προς την περιοχή Γκασπέ, τις Μεγάλες Οχθες, ή το Ακρωτήριο Κοντ, διεξήγοντο κάθε καλοκαίρι επί χιλιάδες χρόνια από τις ατλαντικές παράκτιες κωμοπόλεις της Ευρώπης, ιδίως από μέρους των Βάσκων, που η γλώσσα τους, όπως είδαμε, φαίνεται να τους σχετίζει κάπως με τις ιθαγενείς αμερικανικές φυλές. Φαίνεται λοιπόν πιθανόν, οι αλιευτικές αυτές εξορμήσεις, με την μια ή την άλλη μορφή, να συνέχιζαν ίσως κάποιαν αδιάκοπη παράδοση, καταγόμενη από τις ημέρες της Ατλαντικής αυτοκρατορίας. Οι κελτικοί λαοί, αργότερα, πραγματοποίησαν μερικές σποραδικές δουλοκτητικές εφόδους, και πολυάριθμες αλιευτικές εξορμήσεις, στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Η ακτή των Πενακούκων, πολύ πλησιέστερα στην Ευρώπη από το μεγαλύτερο μέρος της αμερικανικής ακτής, φυσικά υπέφερε περισσότερο από τις εφόδους αυτές, δίνοντας στους λαούς των Πενακούκων πολλούς αιώνες αντιστασιακής εμπειρίας κατά των δουλοκτητικών επιδρομών.

        Η πρώτη σαφής εισβολή στην καθ' εαυτού βορειοαμερικανική ακτή έγινε το έτος 1000, όταν οι νορβηγοί αποικιστές στην Γροιλανδία έστειλαν μια εκστρατευτική αποστολή προς δυσμάς, προκειμένου να βρει νέες χώρες προς κατάκτηση. Οι λαοί της Νορβηγίας τρομοκρατούσαν την εποχήν εκείνη ολόκληρη την Ευρώπη με τις δουλοκτητικές επιδρομές τους, όπου έφθαναν, και ήταν γι' αυτούς φυσικό να αναζητήσουν νέες χώρες να εφορμήσουν για τους σκοπούς τους. Καθώς από την Γροιλανδία ώς το Λαμπραντόρ δεν ήταν παρά κάπου πεντακόσια μίλια, θα ήταν περίεργο αν αυτοί οι θαλασσινοί εισβολείς, έχοντας εγκατασταθεί στην Γροιλανδία, παρέλειπαν να επισημάνουν την βορειοαμερικανική ήπειρο. Επειδή, όμως, η παραλία στο σημείο αυτό αποδείχθηκε, κατ' αυτούς, απελπιστικά άγονη, ακολούθησαν την ακτή προς νότον, με την ελπίδα να βρουν καλύτερες περιοχές. Αυτό τελικά τους οδήγησε στην ακτή των Πενακούκων, όπου και στρατοπέδευσαν επάνω σε ένα βολικό νησί μέσα σε ένα μεγάλο λιμάνι. Το νησί αυτό ήταν η Νήσος του Νόντλ (περισσόρεο γνωστή σήμερα ως Ανατολική Βοστώνη) στο Λιμάνι της Βοστώνης, και ο καταυλισμός τους ήταν επάνω σε ένα ύψωμα αντίκρυ στην θάλασσα, γνωστό σήμερα ως Τζέφφρις Πόιντ. Ο καταυλισμός μετακινήθηκε αργότερα σε πιο μόνιμη θέση στην στερηά, κοντά στο σημερινό Ορος Ωμπουρν.

        Αυτοί οι Βόρειοι εισβολείς στην "Βινλανδία," όπως ονόμασαν την χώρα, μεταχειρίσθηκαν τους ιθαγενείς κατοίκους (που τους βάφτισαν "Σκρέλλινγκ," ή "γδαρμένους") με τον ίδιο τρόπο που έκαναν και στην Ευρώπη –ως ανδράποδα. Επέδραμαν μέχρι την "Θαυμαστή λωρίδα" (Ακρωτήριο Κοντ), και συνήθως έκαναν εχθρούς όπου κι αν πήγαν, στην Αμερική όπως και στην Ευρώπη.

        Οι ηγέτες της εκστρατείας επέστρεψαν γρήγορα στην Γροιλανδία, αφήνοντας μια ισχυρή δύναμη εγκατεστημένη στην αμερικανική ακτή. Ο νορβηγικός οικισμός δεχόταν συνεχώς επιθέσεις από τις διάφορες φυλές, που οι περιοχές τους συναντώντο στο λιμάνι όπου είχαν δέσει οι νορβηγοί. Πολλοί δούλοι από την Βινλανδία οδηγήθησαν στην Γροιλανδία, και το επόμενο έτος ο Λέιφ Ερικσον, αρχηγός της πρώτης εκστρατείας, επέστρεψε στο βινλανδικό στρατόπεδο μαζύ με μερικούς αποίκους, άνδρες και γυναίκες. Τον άλλο χρόνο, ακόμη μια επίσκεψη των πλοίων, και ο οικισμός μεγάλωσε, παρ' όλο που λίγοι άποικοι ξαναγύρισαν στην Γροιλανδία, κάποιοι μάλιστα με παιδιά γεννημένα στην Αμερική.

        Στο μεταξύ, δεν θα περίμενε βεβαίως κανείς να μείνουν άπραγοι οι λαοί των Πενακούκων, αν ληφθούν υπ' όψη οι αυξανόμενοι αριθμοί τόσο βίαιων και πολεμοχαρών ανδρών, όπως δεν είχαν ποτέ ώς τότε συναντήσει. Τελικά, οι φυλές που ήσαν σε ακτίνα επιδρομής από το νορβηγικό στρατόπεδο –οι Μασάντσου, Οκαμακαμεσσέτοι, Σάουγκους, Νατίκοι, και Γουάμπανωγκ- αναγκάσθηκαν να πάρουν από κοινού το μονοπάτι του πολέμου, και αυτή η ενορχηστρωμένη δράση φαίνεται πως έβαλε το θεμέλιο για την κατοπινή Ομοσπονδία των Πενακούκων. Ο νορβηγικός καταυλισμός δεν μπόρεσε να κρατήσει απέναντι στην ενωμένη επίθεση. Μερικοί από τους νορβηγούς διέφυγαν με τα πλοία, έπλευσαν προς νότον εις αναζήτηση νέων κατακτήσεων, και δεν ξανάγινε λόγος γι' αυτούς. Οι περισσότεροι όμως από τους αιχμαλωτισθέντες αποίκους υιοθετήθησαν από τις διάφορες φυλές. Σε αυτήν ακριβώς την περίσταση μπόρεσαν μάλλον οι Οκαμακαμμεσέτοι, στην περοχή των οποίων ήταν ο καταυλισμός, να διδάξουν στα θετά τους μέλη το μάθημα –"Οχι δούλοι στην γη μας."

        Η επόμενη επιστροφή των πλοίων από την Γροιλανδία δεν βρήκε ούτε ίχνος της αποικίας τους, και ούτε λέξη για το τί μπορεί να είχαν απογίνει. Ετσι τελείωσαν οι νορβηγικές επιδρομές, αν και οι επιδρομές στην ακτή, ιδίως των Κελτών, συνεχίσθηκαν σποραδικά.

        11. Οι Ιρόκοι.  Είδαμε πως οι Ιρόκοι, κατά τις διάφορες αλλεπάλληλες μεταναστεύσεις που κατέληξαν στον τερματισμό της αυτοκρατορίας των Κατασκευαστών Λόφων, εξωθήθησαν στην περιοχή νοτίως της Λίμνης Οντάριο. Η έκταση που περικλείεται από τις Λίμνες Οντάριο, Ηρη, και Τσαμπλαίην, και τα Ορη Αντιροντάκ, Αλλεγάνια και Κάτσκιλλ ήταν αρκετά απομονωμένη, ώστε να επιτρέπει την ανάπτυξη των λαών χωρίς να τους καθηλώνει στάσιμους με την παντελή απουσία επικοινωνίας. Πέντε φυλές κυρίευσαν αυτήν την περιοχή―οι Σενέκες, Μοχώκοι, Ονέιδες, Ονονδάγες, και Καϊούγες. Φυσικά, μόλις κατέλαβαν το έδαφος, οι κυρίαρχοι άρχισαν μια σειρά μαχών για τον έλεγχο της περιοχής, και ο δέκατος τέταρτος αιώνας γνώρισε πολλούς τέτοιους πολέμους ανάμεσα στα διάφορα έθνη του φύλου των Ιρόκων, που το καθένα τους πάσχιζε να πάρει τον έλεγχο ολόκληρης της περιφέρειας.

        Τα άλλα ιροκέζικα έθνη, όπως οι Χουρόνοι, πέρα από τις Μεγάλες Λίμνες, και οι Τσερόκοι και Τουσκαρόρες, απομονωμένα στα όρη της Καρολίνας δεν ενεπλάκησαν άμεσα σε αυτούς τους πολέμους, κι έτσι κατέληξε αυτά τα πέντε έθνη να είναι σε διαρκή επαφή, τόσο στην ειρήνη όσο και στον πόλεμο, και να έχουν κοινό συμφέρον να υπερασπίζονται την ίδια γη, αν και ταυτοχρόνως ήσαν αντίπαλα για την κυριαρχία πάνω σε αυτήν. Η μόνη διέξοδος ήταν κάποια μορφή ενώσεως. Οπότε η συνεννόηση μεταξύ των πέντε κυρίων Ιρόκων κατέστη ζήτημα μεγάλης σπουδαιότητας.

        Οι λαοί των Πενακούκων, στην απομονωμένη περιοχή τους στην ακτή, είχαν επίσης κάποιους σποραδικούς αλληλοκτόνους πολέμους, όχι όμως τόσο τακτικά όσο οι φυλές των Ιρόκων πέρα από τους λόφους, στα δυτικά. Κι ακόμη, οι νορβηγικές επιδρομές είχαν διδάξει στον λαό των Πενακούκων το μάθημα της ανάγκης συνεργασίας, μάθημα που αξιοποιήθηκε επανειλημμένα, οσάκις οι Μοχώκοι επιχείρησαν να επιτεθούν από τους Λόφους Μπερκσάιρ. Καθώς οι Μοχώκοι επέδραμαν συνήθως αφού είχαν πρώτα ηττηθεί και απωθηθεί επιτυχώς από τις άλλες ιροκέζικες φυλές, οι βραχύβιες αυτές συμμαχίες ήσαν συνήθως επιτυχείς, και ενθάρρυναν τους λαούς των Πενακούκων ακόμη περισσότερο υπέρ της συντονισμένης δράσεως. Και αν οι Μοχώκοι δεν μπορούσε να αναχαιτισθούν στους Λόφους Μπερκσάιρ, ο Ποταμός Κουιννιτούκετ (Κοννέκτικατ) χρησίμευε ως μια δεύτερη, τελική γραμμή αμύνης όπου μπορούσαν να συγκεντρώνονται οι ενισχύσεις για την τελική προσπάθεια, ώστε, για τον λαό των Πενακούκων, ο Κουιννιτούκετ έγινε έμβλημα της ελευθερίας.

        Εδώ, για τους ίδιους λόγους όπως και μεταξύ των Ιρόκων, η διαφυλετική επικοινωνία απέβη σημαντική, και η ύφανση των ζωνών γουάμπουμ έγινε ένα διεθνές μέσο επικοινωνίας, κατανοητό από Ιρόκους και Πενακούκους εξ ίσου. Ηταν ένα είδος γραφής με ζώνες από χρωματιστές χάνδρες, όπου τα ποικίλα σχέδια που σχημάτιζαν οι χάνδρες υποδήλωναν διάφορες ιδέες σύμφωνα με ένα σαφώς παραδεκτό σύστημα, που μπορούσε να διαβάζεται από όποιον εγνώριζε την γλώσσα γουάμπουμ, ασχέτως του ποιά ήταν η εκάστοτε καθομιλουμένη. Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνον ετηρούντο τα αρχεία και οι συνθήκες, αλλά και τα πρόσωπα μπορούσαν ομοίως να αλληλογραφούν μεταξύ τους.

        Οπως θα δούμε, οι επανειλημμένες συνελεύσεις των ιροκέζικων φυλών, και οι συχνές συμμαχίες των λαών των Πενακούκων, καθώς και τα συστήματα διαφυλετικής επικοινωνίας που οργάνωσαν οι δύο ομάδες εθνοτήτων, ήσαν αυτές που έβαλαν τα θεμέλια για τις μετέπειτα Ομοσπονδίες των Ιρόκων και των Πενακούκων, που με την σειρά τους υπήρξαν το πρότυπο όλων των ομοσπονδιών που σχηματίσθηκαν μετά απ' αυτές.

        12. Γραμμές Επικοινωνίας.  Οπως είδαμε, λοιπόν, οι φυλές τόσο των Ιρόκων όσο και των Πενακούκων άρχισαν να αισθάνονται την ανάγκη της αλληλεπικοινωνίας. Και όχι μόνον αυτές, παρά και οι νότιοι γειτονές τους Λενάπες, άρχισαν να εγκαθιστούν τακτικές υπηρεσίες αγγελιαφόρων για την επικοινωνία μεταξύ πόλεων και μεταξύ φυλών, μεταφέροντας μηνύματα από όποιον επιθυμούσε να στείλει γράμμα ή άλλα νέα κάπου αλλού, στην ακτίνα δράσεως της υπηρεσίας. Εφ' όσον ένας από τους σκοπούς αυτής της υπηρεσίας μεταξύ φυλών ήταν να απλουστεύσει την διεξαγωγή των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, και να εξομαλύνει τις δυσκολίες μεταξύ μελών εχθρικών εθνών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ανοικτή σύγκρουση, οι αγγελιαφόροι αυτοί ήσαν ουδέτεροι, με τα προνόμια διαβάσεως των γραμμών προς την εχθρική περιοχή, και με την αντίστοιχη υποχρέωση να παραμένουν εκτός οιουδήποτε πολέμου τυχόν ξεσπούσε κατά μήκος της καθιερωμένης τους διαδρομής. Ενα σύστημα δημοσίων και ουδετέρων αγγελιαφόρων, που δεν λάβαιναν μέρος στις εχθροπραξίες, εθεωρείτο από όλες τις βορειοανατολικές φυλές σημαντικός παράγων ειρήνης, τόσο για την λήξη του πολέμου όσο και για την στερέωση της ειρήνης που τυχόν είχε συμφωνηθεί.

        Στα έθνη εκείνα, λοιπόν, καθιερώθηκε ένα τακτικό δημόσιο σύστημα, για πρώτη φορά στην γνωστή ιστορία του κόσμου, βάσει του οποίου ο καθένας μπορούσε να στέλνει μηνύματα από τόπο σε τόπο. Οχι μόνο οργανώθηκε προς τούτο μια υπηρεσία αγγελιαφόρων σε διεθνή βάση, παρά και οι διάφορες εθνότητες στην περιοχή αυτή της Βόρειας Αμερικής συνεργάσθηκαν στην χάραξη ενός συστήματος ταχυδρομικών οδών, που συνέβαλαν στο πλησίασμα όλων αυτών των λαών μεταξύ τους. Ολόκληρο αυτό το τμήμα της Αμερικής γρήγορα σημαδεύτηκε με μονοπάτια αγγελιαφόρων χρησιμοποιούμενα μόνο για ειρηνικούς σκοπούς, τα οποία τα στρατεύματα απέφευγαν κανονικά, από σεβασμό στην ουδετερότητα της υπηρεσίας επικοινωνίας, χρησιμοποιώντας, αντίθετα, κάποιο αυτοσχέδιο "μονοπάτι του πολέμου."

        Πολλές από αυτές τις οδούς είναι ακόμη εν χρήσει ως αυτοκινητόδρομοι. Ετσι, η κύρια ταχυδρομική οδός των ιροκέζικων φυλών χρησιμεύει ακόμη ως ο κύριος αγωγός της κυκλοφορίας μέσα από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης, ενώ ακόμη τόσο οι σιδηροδρομικές τροχιές όσο και οι υδάτινοι δίαυλοι την ακολουθούν στενά. Η φυλή των Λενάπων του Μανχάτταν, για λόγους επικοινωνίας με την ενδοχώρα, χάραξαν κατά μήκος του νησιού τους ένα δρομάκι για τους αγγελιαφόρους, που το ονόμασαν Ουεσκεκουέκ. Στην πόλη που έκτισαν αργότερα οι λευκοί εισβολείς πάνω στο ίδιο νησί, έγιναν απόπειρες καθιερώσεως οδικών σχεδιασμών που θα καταργούσαν το μονοπάτι, τελικά όμως αυτό έγινε η σπουδαιότερη οδός της πόλεως―το Μπρόντγουαιη. Δεν μπόρεσε να βρεθεί τίποτε καλύτερο από την οδό των Λενάπων. Οι λαοί των Πενανκούκων δεν υστερούσαν καθόλου από τους γείτονές τους στην καθιέρωση τέτοιων δρόμων, ενώ πολλοί από αυτούς, που τυλίγουν επιδέξια τους λόφους της χώρας των Πενακούκων για να παρακάμψουν απότομες κλίσεις και δύσκολα εδάφη, έγιναν οι κύριες αρτηρίες συγχρόνων πόλεων και επαρχιών στην σημερινή Νέα Αγγλία.

        Είναι δύσκολο να συνειδητοποιηθεί το μέγεθος της προόδου που σήμαινε αυτή η ταχυδρομική υπηρεσία. Σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου (όπως στο Μεξικό, το Περού, και την Γαλλία, στην προ-ομοσπονδική περίοδο, και στην αρχαία Περσία), κάποιοι ηγέτες είχαν καθιερώσει ιδιωτικά συστήματα αγγελιαφόρων για λογαριασμό τους, για να μαθαίνουν τί γινόταν μέσα στο βασίλειό τους, και για να μεταφέρουν διαταγές στους υπηκόους των. Ο μοναδικός τρόπος, όμως, που ο μέσος άνθρωπος μπορούσε να στέλνει τα γραπτά ή προφορικά μηνύματά του, ήταν η χρησιμοποίηση δικού του αγγελιαφόρου, αν μπορούσε. Ακόμη και την εποχή των πρώτων λευκών οικισμών στην Αμερική, αυτή η δυσκολία επικοινωνίας κυριαρχούσε σε όλο το ανατολικό ημισφαίριο, ενώ την ίδια εποχή οι πρώτοι κάτοικοι της ατλαντικής ακτής της Βόρειας Αμερικής χρησιμοποιούσαν τακτική δημόσια ταχυδρομική υπηρεσία, για προφορικά και γραπτά μηνύματα, από δύο τουλάχιστον εκατονταετίες. Οι πρώτες λευκές αποικίες επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσω ερυθροδέρμων αγγελιαφόρων, που μετέφεραν με την ίδια άνεση επιστολές και γουάμπουμ. Και οι πόλεις των λευκών είχαν τους σταθμούς των για τους ερυθροδέρμους ταχυδρόμους, που στην περίπτωση των λιμανιών, μπορούσαν να χρησιμοποιούνται επίσης και από τα πλοία. Αυτοί οι σταθμοί [πόστα] έγιναν "ποστ όφφις" [ταχυδρομικά καταστήματα], με δημόσια διαχείριση (σε μια προσπάθεια αντιγραφής του γκανοβάνιου προτύπου), και αντιγράφησαν αργότερα από τις μητροπόλεις τους, έτσι που η λευκή άλωση της Βόρειας Αμερικής εισήγαγε την ιδέα της δημόσιας ταχυδρομικής υπηρεσίας μεταξύ των λευκών, όχι μόνο στην Αμερική, παρά και στην Ευρώπη. Η ιδέα οφείλει πάντως την καταγωγή της ουσιαστικά στην κόκκινη φυλή.

Κεντρική Σελίδα    Περιεχόμενα    Επόμενο