ΚΕΦΑΛΑΙΟ V

Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΕΥΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ

        Δεν είναι μάλλον σύμπτωση που η λευκή εισβολή συνέβη σε αυτήν ακριβώς την χρονική καμπή. Η ομοσπονδία υπήρξε στην πραγματικότητα μια απόπειρα αναδιοργανώσεως της Βόρειας Αμερικής μετά την διάλυση της αυτοκρατορί―ας των Κατασκευαστών Λόφων, ενώ μονάχα κατά το μεσοδιάστημα―μεταξύ πτώσεως της παληάς αυτοκρατορίας και οικοδομήσεως ενός νέου ομοσπονδιακού έθνουςθα μπορούσε μια εισβολή να έχει επιτυχία, και δη από μέρους μιας τόσο απελπιστικά διαιρεμένης και φιλόνεικης ομάδας λαών όπως ήσαν ανέκαθεν οι κάτοικοι της Ευρώπης. Φαίνεται λοιπόν πιθανόν, εν όψει ιδίως του γεγονότος ότι η επαφή μεταξύ των δύο ηπείρων δεν διακόπηκε ποτέ εντελώς, η λευκή εισβολή να περίμενε απλώς την καλύτερη ευκαιρία, και να την χρησιμοποίησε, κτυπώντας προτού μπορέσει να αναπτυχθεί η ομοσπονδία των ερυθροδέρμων αρκετά ώστε να αποτρέψει την εισβολή.

        Οι κοινωνικοί θεσμοί που μετέφεραν οι λευκοί εισβολείς ήσαν ευθέως αντίθετοι προς εκείνους που βρήκαν να λειτουργούν στις ακτές της Βόρειας Αμερικής, αν και ταίριαζαν θαυμάσια στο Μεξικό. Οι λευκοί είχαν συνηθίσει σε δεσποτικές μορφές διακυβερνήσεως, σε ανώτερες και κατώτερες τάξεις, και ήσαν όλως ανίκανοι να συλλάβουν την ιδέα μιας κυβερνήσεως πέραν της βασιλείας. Ακόμη και στις σχέσεις τους με τις κόκκινες φυλές, συχνά ξεχώριζαν κάποιον ασήμαντο φυλετικό παράγοντα, αποφάσιζαν ότι αυτός ήταν ο βασιλιάς της φυλής, και συνδιαλέγοντο μαζύ του σαν να ήταν ο ιδιοκτήτης ολόκληρης της φυλής. Με την πάροδο του χρόνου όμως, οι λευκοί που εγκαταστάθησαν στην ακτή των Πενακούκων δεν άργησαν να πάρουν από τους ερυθροδέρμους λίγα από τα στοιχεία της δημοκρατικής διοικήσεως, αν και όχι αρκετά ώστε να μπορέσουν ποτέ να την εφαρμόσουν πλήρως.

        Ενας άλλος θεσμός που οι λευκοί εισβολείς εισήγαγαν στην Βόρεια Αμερική, και που ήταν απολύτως ξένος σε αυτές τις ακτές, ήταν η ατομική ιδιοκτησία, με την οποία όχι μόνον η γη, παρά ο,τιδήποτε χρειαζόταν στην κοινότητα συνολικά, τελούσε υπό τον αποκλειστικό έλεγχο λίγων προσώπων, ενώ οι άλλοι μπορούσαν να παίρνουν αυτά τα πράγματα μόνο πουλώντας τον εαυτό τους σε εκείνους που κατείχαν την περιουσία. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι ήσαν κατ' ουσίαν δούλοι εκ γενετής, καθώς ήδη πριν γεννηθούν ήσαν οφειλέτες κάποιου γαιοκτήμονα για υπηρεσίες αυτού του είδους. Ο θεσμός αυτός που εισήχθη από την λευκή φυλή στην Αμερική είναι ένα σημείο στο οποίο σκοντάφτει η δημοκρατία μεταξύ των λευκών, έτσι που δεν μπορούν ποτέ να εκδημοκρατισθούν επαρκώς. Είναι αλήθεια πως, κατά την διαδικασία των επαφών με τους ερυθρούς θεσμούς, προέκυψε μια νέα συμβιβαστική μορφή αυτών των οικονομικών θεσμών, η ιδιοκτησία όμως παραμένει το ένα, κύριο χαρακτηριστικό, που εμποδίζει τις κοινότητες των λευκών να κατακτήσουν την πλήρη δημοκρατία.

        Οι πεποιθήσεις των λευκών, άκρως δογματικές και μισαλλόδοξες από την φύση τους, και κατευθυνόμενες από μιαν αριστοκρατική τάξη, ήσαν σε οξεία αντίθεση και σύγκρουση με τις ιδέες των Πενακούκων, και των αμέσων γειτόνων τους στην βορειοανατολική Βόρεια Αμερική. Εδώ, πάλι, η επαφή με τους ερυθροδέρμους κατάφερε να απαλύνει, όχι όμως και να υπερκεράσει πραγματικά, αυτό το χαρακτηριστικό των λευκών λαών στην Αμερική.

        Οι λευκοί που εισέβαλαν στην Αμερική διέθεταν, πάντως, μια κάπως ανώτερη γνώση ορισμένων τεχνών, γνώση όμως που δεν μπόρεσαν ποτέ να χρησιμοποιήσουν για το γενικό όφελος των λαών τους, γιατί τους έλειπε εκείνη η γνώση της κοινωνικής οργανώσεως που κατείχαν οι κόκκινοι γείτονές τους. Αυτό το γεγονός θα μπορούσε ίσως να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει την ανάπτυξη των ερυθρών θεσμών, των Πενακούκων ιδίως, εάν αυτή η γνώση είχε μεταδοθεί στα ερυθρά έθνη, αντί να τους επιβληθούν τα προϊόντα της, με μια διαδικασία κατακτήσεως και εξολοθρεμού.

        Είναι εξ ίσου αληθές, ότι τα διάφορα λευκά έθνη που διατείνοντο ότι κατείχαν "δικαίωμα ανακαλύψεως" δεν σεβάσθησαν ποτέ το ένα τα δήθεν δικαιώματα του άλλου επί του προκειμένου, οπότε το ζήτημα ήταν εν πολλοίς θέμα πραγματικής κατακτήσεως, πράγμα που κατέληξε στην διεξαγωγή πλήθους πολέμων μεταξύ των εθνών της Ευρώπης για το δικαίωμα κατακτήσεως μεγάλων τμημάτων της Αμερικής, που κανένας, εκτός από τους ερυθροδέρμους κατοίκους των, δεν είχε ιδεί ποτέ. Αρχισε έτσι ένας ανταγωνισμός μεταξύ των διαφόρων ευρωπαϊκών εθνών, το καθένα από τα οποία διεκδικούσε την "ανακάλυψη" του ενός ή του άλλου τμήματος της Αμερικής―ανακάλυψη δηλαδή που αφορούσε στην εύρεση αντικειμένων, τα οποία ο αρχικός κάτοχός τους δεν είχε χάσει ποτέ, λες και θα μπορούσε να ανακαλυφθεί κάτι, το οποίο ήταν ανέκαθεν γνωστό.

        Ο πρώτος και γενικότερος τέτοιος ισχυρισμός "ανακαλύψεως" προήλθε από πλευράς της Ισπανίας, η οποία διεκδικούσε ολόκληρο το Δυτικό Ημισφαίριο, επειδή κάποιος Χριστόφορος Κολόμβος, το 1492, είχε καταπλεύσει σε μία νήσο των Αντιλλών! Αυτή η δήθεν "ανακάλυψη" ήταν υπόθεση ενός πειρατή που απέπλευσε υπό ισπανική σημαία για να επιτεθεί στην Ινδία, και, με την ψευδή εντύπωση ότι είχε αποβιβασθεί εκεί, κυρίευσε το νησί της Αϊτής, και υποδούλωσε τον ντόπιο λαό των Αραβάκων. Εξ αιτίας ακριβώς της πλάνης του Κολόμβου, η ερυθρά φυλή ονομάζεται εσφαλμένως "Ινδιάνοι," και το αρχιπέλαγος των Αντιλλών λέγεται Δυτικές Ινδίες. Καθώς στην εκστρατεία αυτή συμμετείχαν μερικοί Βάσκοι ναυτικοί που είχαν ξαναπεράσει τον ωκεανό, και καθώς χρησιμοποιήθηκε ευρέως ένας ιταλικός χάρτης που απεικόνιζε αρκετά καλά την ακτογραμμή της Βόρειας Αμερικής με ασιατικές εγγραφές, μπορεί κανείς να πει, ότι η εκστρατεία δεν βρήκε και τίποτε το απροσδόκητο. Αυτή η επίθεση κατά της Αϊτής είχε ως αποτέλεσμα εκπατρισμούς και σφαγές των κατοίκων της Αϊτής από τον Κολόμβο, για λογαριασμό της Ισπανίας, και, τέλος, την αντικατάστασή τους από μαύρους φερμένους από την Αφρική.

        Και, καθώς στα 1500 ένας πορτογάλος ναυτικός, ο Καμπράλ, σπρωγμένος από τον άνεμο, ξέφυγε από την πορεία του και βγήκε στην απέναντι πλευρά του ωκεανού, η Πορτογαλία ήλθε και αυτή να διεκδικήσει δικαιώματα ανακαλύψεως στο Δυτικό Ημισφαίριο, οπότε εκλήθη ο Πάπας να αποφανθεί επί της διαμάχης μεταξύ Ισπανίας και Πορτογαλίας. Και αποφάνθηκε, χαράσσοντας μια φανταστική γραμμή γύρω από την γη, και δίνοντας στην Πορτογαλία τα δικαιώματα ανατολικά της γραμμής, και στην Ισπανία δυτικά της γραμμής! Αυτή η "διαχωριστική γραμμή" διορθώθηκε αργότερα, απετέλεσε όμως την βάση των "δικαιωμάτων κατακτήσεως," τα οποία διεκδικούσαν για το αντίστοιχο ήμισυ του κόσμου ισπανοί και πορτογάλοι. Θεωρητικά αυτό στηριζόταν στην θεωρία του φεουδαρχικού συστήματος ιδιοκτησίας: ο Θεός είχε δώσει όλα τα εδάφη της γης στον Πάπα, ο οποίος την υπενοικίαζε στους βασιλείς, οι βασιλείς στους ευγενείς τους κ.ο.κ. Συνεπώς όλα τα εδάφη στις παγανιστικές χώρες ήσαν, κατά την θεωρία αυτή, κενά, οπότε ο πάπας μπορούσε να απονέμει "δικαιώματα κατακτήσεως" σε όποιον ήθελε―και ήθελε την Ισπανία και την Πορτογαλία. Οι βασιλείς της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, "ανακαλύπτοντας" νέα εδάφη, παρεχώρησαν τα δικαιώματα κτήσεώς τους στους διάφορους στρατηγούς των, κι έτσι συνεχίσθηκε η αλυσσίδα της φεουδαλικής μεταβιβάσεως επί της αμερικανικής ηπείρου.

        Κι ακόμη, η εκστρατεία των Κάμποτ, στα παράλια της Νέας Γης και τις ακτές των Κουώντυ και των Πενακούκων, θεωρήθηκε "ανακάλυψη" της Βόρειας Αμερικής από την Αγγλία. Ακολούθησαν "ανακαλύψεις" τμημάτων της ιδίας ηπείρου από την Γαλλία και την Ολλανδία. Η Γαλλία, αν και καθολική χώρα, δεν αναγνώρισε την απονομή των "δικαιωμάτων κατακτήσεως" του πάπα, και προτίμησε να διεκδικήσει δικαιώματα επί των δικών της "ανακαλύψεων."

        Η Πορτογαλία βρήκε λιγοστή γη του Δυτικού Ημισφαιρίου στην μεριά της, βάσει της διαχωριστικής γραμμής, ανέθεσε όμως σε ένα στόλο υπό τον Αμέριγο Βεσπούτσι να εξερευνήσει εκείνη την περιοχή, την οποία ένας γερμανός γεωγράφος ονόμασε εν συνεχεία "Αμερική." Το όνομα επεκτάθηκε αργότερα σε ολόκληρο το Δυτικό Ημισφαίριο, ενώ το πορτογαλικό τμήμα, στο οποίο είχε δοθεί αρχικά, ονομάσθηκε Βραζιλία (από την θρυλική νήσο του Χάι-Μπραζίλ των ιρλανδών, που ήταν πιθανόν η θολή ανάμνηση κάποιου πραγματικού υπερατλαντικού ταξιδιού). Η Πορτογαλία, πάντως, βρήκε εδάφη στην Ανατολή μέσα στα "διαχωριστικά" σύνορά της, και ανέλαβε έτσι να κατακτήσει τα νησιά της Μαλαισίας, την Ινδία, και την Κίνα.

        Η Ισπανία άρχισε γρήγορα να επωφελείται από τα "δικαιώματα κατακτήσεώς" της στο δυτικό ημισφαίριο. Ετσι, το 1517, έρχεται η πρώτη εισβολή μεγάλης κλίμακος στην Βόρεια Αμερική, όταν μια στρατειά υπό τον Κορτέζ κατέπλευσε στο Μεξικό, και, ύστερα από κάποιες απόπειρες να ξεσηκώσει επανάσταση μέσα στην αυτοκρατορία των Αζτέκων, υπέταξε τελικά την αυτοκρατορία αυτή, ενώ την θέριζε μια επιδημία ευλογιάς που κουβάλησαν οι εισβολείς. Τούτο σήμαινε την κατάκτηση ενός ισχυρού έθνους με πληθυσμό κοντά στα 30.000.000 ανθρώπους, που μόνο η πρωτεύουσά του (ονομαζόμενη Μέξικο ή Τενοκτιτλάν) είχε πάνω από 3.000.000 κατοίκους - η μεγαλύτερη ίσως πολιτεία του κόσμου την εποχή εκείνη.

        Στο μεταξύ, μια ισπανική αποβίβαση είχε πραγματοποιηθεί στην Βόρεια Αμερική, στην χερσόννησο Αραβάκ, την οποία, καθώς ήταν Κυριακή του Πάσχα, οι ισπανοί ονόμασαν Γη της Ανθισμένης Εορτής του Πάσχα, Τιέρρα ντε λα Φιέστα ντε λα Πάσκουα Φλορίδα. Την πρώτη αυτή αποβίβαση σύντομα ακολούθησε μια ισπανική εισβολή στην χερσόννησο, που σχημάτισε την ισπανική αποικία της Φλορίδα, και άρχισε να πιέζει προς τα δυτικά, κυριεύοντας την πόλη Μωβίλλα των Μασόκων και καταλαμβάνοντάς την για οχυρό. (Αυτή είναι η σημερινή πόλη Μομπάιλ.)

        Οπως ακριβώς οι ισπανοί και οι πορτογάλοι επιμέρισαν τα "δικαιώματα κατακτήσεώς" τους, έτσι, αργότερα, η Αγγλία και η Γαλλία διένειμαν τα "δικαιώματα ανακαλύψεώς" τους, χορηγώντας σε διάφορα πρόσωπα και ομάδες προσώπων "χάρτες" κατοχής και τίτλους ιδιοκτησίας για διάφορα μέρη των "ανακαλύψεών" τους―οι χώρες αυτές μάλιστα στάθηκαν πολύ γενναιόδωρες στην διανομή γης που δεν τους ανήκε.

        Η ισπανική πολιτική, στα μέρη που κανόνισαν να εγκατασταθούν οι ίδιοι, περιελάμβανε την κατά το δυνατόν υποδούλωση των ερυθροδέρμων, υπό την ευθύνη λίγων ισπανών αριστοκρατών. Στην περίπτωση της αυτοκρατορίας των Αζτέκων στο Μεξικό, αυτό σήμαινε στην πραγματικότητα απλώς αλλαγή αφεντικών, και όχι ουσιαστική μεταβολή της πραγματικής κοινωνικής οργανώσεως. Οπουδήποτε όμως αλλού βορείως του κράτους των Αζτέκων, στην Βόρεια Αμερική, η πολιτική αυτή συνάντησε δυσκολίες, καθώς στάθηκε σχεδόν αδύνατον να υποδουλώσουν τις κόκκινες φυλές σε μεγάλη κλίμακα. Στα νησιά των Αντιλλών, οι ερυθρόδερμοι εξολοθρεύθησαν και αντικαταστάθησαν από νέγρους δούλους, ενώ στην Φλόριδα λίγες μόνο ισπανικές εγκαταστάσεις επιχειρήθησαν στην ακτή, ενώ οι ισπανοί δεν κατόρθωσαν ποτέ να υποδουλώσουν τους κατοίκους. Σε άλλα μέρη, υπήρχαν συνεχείς εξεγέρσεις του ιθαγενούς πληθυσμού, έτσι που η κυριαρχία της Ισπανίας έμεινε μόνο στα χαρτιά, ως διεκδίκηση έναντι άλλων λευκών λαών, η πραγματική όμως κατοχή μοιραίως εγκαταλείφθηκε.

        Οι πορτογάλοι, αν και δεν είχαν δικαίωμα σε κανένα μέρος της Βόρειας Αμερικής, προέβαιναν συνεχώς σε δουλοκτητικές εξορμήσεις. Η περιοχή των Γουαμπανάκων υπέφερε από τέτοιες πορτογαλέζικες εξορμήσεις, και τόνιζε στα έθνη των Γουαμπανάκων και των Πενακούκων την ανάγκη για κάποιο είδος συντονισμένης δράσεως, αναβιώνοντας την παλαιά απαίτηση "Οχι δούλοι στην χώρα μας!"

        Σε τέτοια έκταση παρέμενε διαδεδομένη η ιδέα πως η Κίνα ήταν κάπου εκεί πίσω από την ακτή, ώστε όταν η αποστολή του Καρτιέ, ανεβαίνοντας το ποτάμι, έφθασε στον συνοριακό σταθμό των Ιρόκων στον Χοτσλέγα, και συνάντησε εκεί καταρράκτες, τους ονόμασε Λάτσιν (γαλλιστί Λα Σιν). Αργότερα, κάποιος ιεραπόστολος, μπαίνοντας στην άνω περιοχή των Μεγάλων Λιμνών, κατέφθασε ντυμένος με κινέζικο ένδυμα!

        Μόνιμη εγκατάσταση δεν είχε γίνει μέχρι το 1609, όταν ο Σαμπλαίν απέκτησε ένα "χάρτη" από τον Βασιλέα της Γαλλίας, που του έδινε ένα δήθεν τίτλο για όλη την αμερικανική ήπειρο βορείως του τεσσαρακοστού παραλλήλου, του σημείου δηλαδή όπου σήμερα βρίσκεται η Φιλαδέλφεια. Η αποστολή που οδήγησε, ξανακατοίκησε το Κεμπέκ, και η περιοχή διαμοιράσθηκε σε επαρχίες υπό κατώτερους γαιοκτήμονες, καθώς υπήρχε, πέραν της Επαρχίας του Κεμπέκ, μια Επαρχία Ακαδίας, που περιελάμβανε την Χερσόννησο Κουώντυ (το όνομα ήταν παραφθορά του Κουώντυ, με πρόθεση όμως να θυμίζει την βιβλική Ακαδία) και την χερσόννησο Πασσαμακουώντυ στην συνεχόμενη στεριά, ως και την Επαρχία του Μαιν, που περιλάμβανε την χώρα των Γουαμπανάκων νοτίως της κοιλάδας του Αγ. Λαυρεντίου (η οποία παρέμεινε επαρχία μόνο στα χαρτιά,) και που χρεωστούσε το όνομά της στην γαλλική επαρχία νοτίως της Νορμανδίας και της Βρετάνης. Η χώρα των Γουαμπανάκων είναι γι' αυτό γνωστή μέχρι σήμερα ως Μαίην.

        Ενώ οι γάλλοι πάσχιζαν να εποικήσουν τις Επαρχίες του Κεμπέκ και της Ακαδίας, προωθούσαν τις φιλικές σχέσεις με τους Γουαμπανάκες, που δεν είχαν ιδέαν για τις διεκδικήσεις των γάλλων επί των εδαφών τους. Πράγματι, σύντομα συνήφθη συμμαχία με τους λαούς των Γουαμπανάκων, και οι γάλλοι τους χρησιμοποίησαν για να πολεμήσουν την Ομοσπονδία των Ιρόκων, που αποτελούσε το κυριότερο εμπόδιο της διείσδυσής τους στο εσωτερικό. Οι γάλλοι συνέβαλαν στο να απωθηθεί η έφοδος των Ιρόκων στην περιοχή του όρους Γουινώσκι, πράγμα που τους κατέστησε μόνιμους εχθρούς με τους Ιρόκους. Η περιοχή ονομάσθηκε από τους γάλλους Βερ Μον (Πράσινα Ορη), όνομα που διατηρείται όχι μόνο για τα βουνά αυτά, παρά και για όλη την περιοχή ως Βέρμοντ. Συχνές επιθέσεις δεχόταν και η Χοτσελάγα, σταθμός που αποτελούσε το κλειδί προς τα ενδότερα. Οι γάλλοι ονόμασαν την θέση αυτή Μον Ρουαγιάλ, και, όταν επί τέλους έπεσε, και εγκαταστάθηκε εκεί ένας γαλλικός καταυλισμός, η πόλη ονομάσθηκε Μοντρεάλ, και χρησίμευσε ως βάση επιχειρήσεων για περαιτέρω εισβολές στα ενδότερα της Βόρειας Αμερικής.

        Η εξέγερση των Κάτω Χωρών κατά της ισπανικής κυριαρχίας το 1577 έδωσε στην Αγγλία την ευκαιρία να αρχίσει τον αποικισμό της. Ενας από τους χάρτες που τα λευκά έθνη είχαν τόσο εύκολους, δόθηκε στον Σερ Γουώλτερ Ράλεϊ, για την κατοχή ολόκληρης της ηπείρου, υπό τον τίτλο "Βιρτζίνια" (από την δήθεν παρθένο βασίλισσα Ελισσάβετ), ενώ τρείς διαδοχικά εποικιστικές αποστολές εστάλησαν στα νησιά έξω από την ακτή των Μασόκων, για να αποτελέσουν την "Πόλη του Ράλεϊ." Η αποικία αυτή δεν ήταν η σημερινή Βιρτζίνια, που δεν αποτελεί καθεαυτού επικράτεια των Μασόκων: Ηταν στην σημερινή Βόρειο Καρολίνα. Η ιστορία της μοιάζει ακριβής αντιγραφή της ιστορίας της επιχειρηθείσας νορβηγικής αποικίας στις ακτές των Πενακούκων, έξι αιώνες πριν - όσοι από τους εισβολείς δεν γύρισαν αμέσως πίσω συνελήφθησαν και υιοθετήθησαν από τις κόκκινες φυλές, και η τρίτη αποστολή δεν βρήκε παρά μια έρημη πόλη, χωρίς ίχνος των κατοίκων, εκτός από μια μυστηριώδη επιγραφή με την λέξη "Κροατάν," που δεν αποκρυπτογραφήθηκε ποτέ. Μάλλον αντιπροσωπεύει το όνομα κάποιας θέσεως, όπου μεταφέρθησαν οι άποικοι.

        Η πρώτη διαρκής εγγλέζικη εγκατάσταση στην Βιρτζίνια έγινε το 1608, βορειότερα, στις ακτές του κόλπου Τσεζαπήκε, και ονομάσθηκε Τζαίημσταουν [Πόλη του Ιακώβου] από τον Βασιλέα Ιάκωβο Ι. Οι επιδρομές για ανίχνευση και λεηλασία από τα αγγλικά πλοία έδιναν και έπαιρναν κατά μήκος της ακτής, ιδίως στο κομμάτι των Πενακούκων, ενώ εκδόθηκε ένας ακόμη χάρτης, διαθέτοντας τίτλους για μεγάλες εκτάσεις των χωρών των Πενακούκων και των Γουαμπανάκων σε δύο άγγλους, οργανωμένους υπό την ονομασία "Εταιρεία της Νέας Αγγλίας." Αυτοί προσπάθησαν να δημιουργήσουν αποικία στο Πεμακουίντ ήδη από το 1608, δεν κατάφεραν όμως να στεριώσουν μόνιμη εγκατάσταση μέχρι το 1621. Οι οικισμοί της Βιρτζίνια μέσα και γύρω από την Τζαίημσταουν χρησιμοποιήθησαν ως κέντρα επιδρομής και εμπρησμού όσων φυλετικών κωμοπόλεων μπορούσαν να φθάσουν, αφού οι αριστοκράτες που πήγαιναν εκεί, προτιμούσαν να εξασφαλίζουν τις προμήθειές τους έτσι, παρά καλλιεργώντας οι ίδιοι την γη.

        Στο μεταξύ η Ολλανδία, που είχε πρόσφατα εξεγερθεί κατά της Ισπανίας, και θεωρούσε τον εαυτό της κάτι σαν διάδοχο των ισπανικών διεκδικήσεων στην Αμερική, προχώρησε στην "εξερεύνηση" της Βόρειας Αμερικής. Κάποιος Χένρυ Χούντσον, άγγλος ναυτικός υπό ολλανδική σημαία, πλεύρισε τις ακτές των Πενακούκων και έπλευσε τον Ποταμό Σάτεμουκ (στον οποίο έδωσε το όνομά του), δια μέσου της επικρατείας των Λενάπων, στην χώρα των Πέντε Εθνών, όπου έγινε δεκτός φιλικά από τους Μοχώκους στην πόλη Σκανετάντ (σημερινό Αλμπανυ). Μη συνειδητοποιώντας ότι ο Χούντσον δεν ήταν παρά η εμπροσθοφυλακή μιας σαρωτικής εισβολής, οι φυλές σε όλο το μήκος του ποταμού τον καλωσόρισαν με τις μεγαλύτερες τιμές. Τους ανταπέδωσε την φιλοξενία με την εισαγωγή του πιοτού, που έμελλε να φέρει μεγαλύτερη καταστροφή στους ερυθροδέρμους απ' όσο οι πόλεμοι. Αυτή ήταν όπως φαίνεται η πρώτη εισαγωγή του "νερού που καίει" στους λαούς της Βόρειας Αμερικής. Και αυτό ήταν το σπουδαίο κατόρθωμα του Χούντσον μάλλον, παρά οι δήθεν ανακαλύψεις του. Λέγεται ότι μερικοί από το έθνος των Μανχάτταν, αφού δοκίμασαν το νέο προϊόν, απεφάνθησαν ότι η πηγή του Ποταμού Σάτεμουκ θα πρέπει να είχε νερό που καίει, γιατί η ροή του ακολουθούσε ανώμαλη διαδρομή.

        Οι Κάτω Χώρες ακολούθησαν επί τα ίχνη της "ανακαλύψεως" αυτής, παρέχοντας στην Ολλανδική Εταιρεία των Δυτικών Ινδιών τα αποκλειστικά δικαιώματα εμπορίου με την χώρα που ανέφεραν ως "Νέες Κάτω Χώρες," και, φυσικά, πλήρη κατοχή της περιοχής που κατείχαν στην πραγματικότητα τα κόκκινα έθνη που ζούσαν ανέκαθεν εκεί. Ενας εμπορικός σταθμός της εταιρείας αυτής σύντομα εγκαταστάθηκε στην νήσο Μανχάτταν, και αποτέλεσε την βάση για τους επόμενους ολλανδικούς οικισμούς στην Κοιλάδα του Χούντσον.

        Η Αγγλία και η Γαλλία ήσαν τόσο απλόχερες με τους χάρτες τους που παρείχαν δήθεν τίτλους για χώρες που δεν είχαν, ώστε δημιουργήθησαν πολλές συγκρούσεις, πολλές από τις οποίες δεν έχουν διευθετηθεί ακόμη. Ο χάρτης της Εταιρείας της Νέας Αγγλίας δεν διαφωνούσε μόνο με τον γαλλικό χάρτη του Σαμπλαίν, αλλά και με εκείνον της Βιρτζίνια επίσης, και, ενόσω οι γάλλοι εγκαθιστούσαν την επαρχία Ακαδίας τους, ο Βασιλεύς Ιάκωβος της Αγγλίας παραχωρούσε ένα έγγραφο για την ίδια περιοχή (υπό τον τίτλο "Νέα Σκωτία") σε κάποιον σκωτσέζο ποιητή ονόματι Αλεξάντερ, παρ' όλο που χρειάστηκε να μεσολαβήσουν πάνω από εκατό χρόνια ακόμη, έως ότου οι βρετανοί καταφέρουν να ξεκινήσουν την κατάληψη της χερσοννήσου αυτής. Οι χάρτες αυτοί ερμηνεύθησαν ως αληθείς τίτλοι εγγείου ιδιοκτησίας λόγω ανακαλύψεως ακατοίκητου εδάφους. Στην πραγματικότητα ήσαν ισοδύναμοι με εκείνο που οι ισπανοί πιο απροκάλυπτα και ειλικρινά αποκαλούσαν δικαιώματα κατακτήσεως. Το γεγονός ότι οι αμερικανικοί τίτλοι εγγείου ιδιοκτησίας βασίζονται σε μεγάλη έκταση πάνω σε αυτούς τους αντικρουόμενους χάρτες, που στην πραγματικότητα ήσαν δικαιώματα κατακτήσεως για όποιον μπορούσε να πατήσει πρώτος το πόδι του, είχε σαν αποτέλεσμα πολλές εδαφικές διεκδικήσεις που η διευθέτησή τους αποδείχθηκε σχεδόν αδύνατη.

        Ολες οι λευκές αποικίες έφεραν μαζύ τους τον θεσμό της ιδιοκτησίας, καθώς και τις ταξικές διακρίσεις, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Ομως, ακόμη και όταν οι άρχοντες επιχείρησαν να αντιγράψουν στην Αμερική κυβερνητικές λεπτομέρειες παρμένες από την ευρωπαϊκή μητρόπολη, το εχγείρημα αποδείχθηκε ευκολότερο στα χαρτιά, παρά στην πράξη. Το πολύ - πολύ που μπόρεσε πραγματικά να μεταφυτευθεί ήταν οι γενικές γραμμές, ενώ η απειρία του πληθυσμού στα κυβερνητικά ζητήματα εμπόδισε την πολύ λεπτομερή αντιγραφή της οργανώσεως, ακόμη και όταν γινόταν χρήση γραπτών οδηγιών από την Ευρώπη ως μέσου διακυβερνήσεως. Οι περαιτέρω λεπτομέρειες έπρεπε, κατά κανόνα, να συμπληρώνονται αναγκαστικά από τις κόκκινες φυλές.

        Οι γαλλικές και οι ισπανικές αποικίες ανετέθησαν σε κυβερνήτες σταλμένους από την Ευρώπη, οι οποίοι ήσαν απόλυτοι μονάρχες μέσα στην επικράτειά τους, και οι οποίοι εγκατέστησαν τους ίδιους τύπους αριστοκρατίας όπως στις πατρίδες τους. Στις ισπανικές αποικίες, εστέλλοντο κυρίως αριστοκράτες, ενώ τις κατώτερες βαθμίδες εξασφάλιζε η υποδούλωση του ιθαγενούς πληθυσμού, όπου ήταν δυνατόν, ή αλλιώτικα η εξολόθρευση των ιθαγενών και η αντικατάστασή τους με δούλους φερμένους από την Αφρική. Ομως, σε πολλές περιπτώσεις, οι ερυθρόδερμοι κατάφερναν να αντισταθούν αποτελεσματικά στην υποδούλωση, και, όποτε συνέβαινε αυτό, η ισπανική αποικιοκρατία δεν μπορούσε να προχωρήσει πολύ, όπως έγινε στην Φλόριδα και σε τμήματα του Νέου Μεξικού. Ενώ στο Μεξικό, όπου η δουλεία και η αριστοκρατία ήσαν πολύ ανεπτυγμένες πριν από την κατάκτηση, οι υπάρχοντες θεσμοί διευκόλυναν την υποδούλωση των κατοίκων.

        Οι γαλλικές αποικίες, εν τούτοις, αντί να επιχειρήσουν να υποδουλώσουν τους ιθαγενείς, βασίσθηκαν στην εισαγωγή δουλοπαροίκων από την Γαλλία, όσο και γαιοκτημόνων, διατηρώντας τους στις ίδιες φεουδαρχικές σχέσεις στον Καναδά, όπως ήσαν προηγουμένως στην Γαλλία. Δεν εισήγαγαν μεν την δουλεία, όμως η φεουδαρχική δουλοπαροικία ήταν το ισοδύναμό της. Αλλά το γεγονός ότι οι φυλές των ερυθροδέρμων είχαν τόσο αντίθετους θεσμούς διευκόλυνε την δραπέτευση των δουλοπαροίκων προς τις φυλές, κι έτσι μαλάκωνε βαθμιαία την φεουδαρχική σχέση, από δουλοπαροικία σε μια λιγότερο προσωπική μορφή υποτελείας, η οποία είχε επίσης ως αποτέλεσμα τόσο την άμβλυνση της απολυταρχίας των γαιοκτημόνων, όσο και την υποδαύλιση ενός πνεύματος ανταρσίας μεταξύ του πληθυσμού. Η διαδικασία αυτή διευκολυνόταν από το γεγονός ότι ο κάθε γαλλικός οικισμός χρησίμευε ως εμπορικός σταθμός για την ανταλλαγή αγαθών με τους ερυθροδέρμους, και ήταν αναγαία η καλλιέργεια φιλικών σχέσεων με τους Αλγονκίνους γείτονες, μέχρι του σημείου μάλιστα να τους βοηθούν στην άμυνα έναντι των ιροκέζικων επιδρομών.

        Οι νότιες αγγλικές αποικίες στην Βόρεια Αμερική υποστηρίζοντο από την αριστοκρατία, και η αρχή αυτή εισήχθη από μιας αρχής. Ηταν παρούσα επίσης σε κάποια έκταση και μεταξύ των ερυθροδέρμων στον Νότο, αλλά με πολύ πιο συγκεχυμένη μορφή, και η λευκή αριστοκρατία στον Νότο βαθμιαία αφομοιώθηκε με τον τρόπο των ερυθροδέρμων. Η δουλεία εισήχθη πολύ νωρίς στην Βιρτζίνια, και πολύ γρήγορα κυριάρχησε σε όλες τις νότιες αποικίες που είχαν ιδρύσει οι άγγλοι. Οι αποικίες αυτές είχαν αρχικά ιδρυθεί από αριστοκράτες, και διατήρησαν έκτοτε κάπως τον χαρακτήρα αυτόν.

        Οι καλούμενες αποικίες "της Νέας Αγγλίας" είχαν διαφορετικό περιβάλλον. Μερικές από αυτές, όπως θα ιδούμε, είχαν ακόμη και διαφορετική προέλευση από τις αριστοκρατικές νότιες αποικίες. Αλλά, ακόμη και όπου επιχειρήθηκε να μεταφυτευθούν οι φεουδαρχικοί θεσμοί της Νέας Αγγλίας στην ακτή Πενακούκ, η πλήρης σύγκρουση προς τους ερυθρούς θεσμούς απέτρεπε πλήρως την επιτυχία του εγχειρήματος. Εκείνο που κατηύθυνε εν πολλοίς την οργάνωση της Νέας Αγγλίας ήταν οι αποικίες προσφύγων που εισήγαγαν την ιδιοκτησία και λίγους ακόμη θεσμούς της Ευρώπης, οι οποίοι πίστευαν, όπως και όλοι οι συμπατριώτες των, στην ύπαρξη αρχόντων που να τους υπακούνε, αφέθηκαν όμως στην καθοδήγηση των ερυθροδέρμων ως προς τις έμπρακτες μορφές διακυβερνήσεως, και κατέληξαν με ένα συνδυασμό που είχε κάτι από τους θεσμούς της γραφειοκρατίας και της ιδιοκτησίας της Ευρώπης, και σε κάποια έκταση με μια ομάδα αρχόντων που πάσχιζαν πεισματικά να επικυρώσουν την εξουσία τους ως θέμα αρχής, και παράλληλα, με μια θεωρητική δημοκρατία αποκτημένη από τις Φυλές των Πενακούκων, η οποία διείπε πολλές από τις εξωτερικές μορφές διακυβερνήσεως στην Νέα Αγγλία, κυριαρχώντας μάλιστα εν τέλει στην αντίληψη του λαού περί της λειτουργίας της κυβερνήσεως. Το αποτέλεσμα ήταν μια σταθερή αλλά ποτέ εντελώς επιτυχής πάλη για την ελευθερία και την λαϊκή κυριαρχία. Το πνεύμα ελευθερίας της Νέας Αγγλίας συνίσταται, όχι στην επίτευξη του σκοπού, παρά στον διαρκή αγώνα προς τούτο, που δεν τον σταματά τίποτε.

        Υπήρξε λοιπόν από μιας αρχής οξεία διάκριση μεταξύ βορείων και νοτίων αγγλικών αποικιών, η οποία αντιστοιχεί χονδρικά στην διάκριση μεταξύ Μασόκων αφ' ενός, και των μη δουλοκτητικών Αλγονκίνων και Ιρόκων αφ' ετέρου. Ακόμη και όταν το χάσμα μεταξύ των δύο γεφυρώθηκε γεωγραφικά, η διάκριση αυτή παρέμεινε πάντοτε οξεία.