ΚΕΦΑΛΑΙΟ IX

        Εγινε μια προσπάθεια να εξασφαλισθεί η βοήθεια της Ομοσπονδίας Πενακούκ, και εστάλησαν αντιπρόσωποι στην νότια περιφερειακή συνάντηση της Ομοσπονδίας στην Πωουκατούκη προς τούτο. Μια τέτοια συμμαχία θα μπορούσε να είχε σώσει τόσο τους Πεκώτους όσο και την Ομοσπονδία Πενακούκ, αλλά δεν ήταν μοιραίο να γίνει. Ο Ρογήρος Ουίλλιαμς ήλθε κι αυτός στην συνάντηση της Πωουκατούκης, προκειμένου να πείσει την Ομοσπονδία να πάρει το μέρος των Πουριτανών κατά των Πεκώτων, ενώ οι φυλές των Πενακούκων αρνήθησαν, μολονότι οι Πεκώτοι είχαν αποσκιρτήσει από την Ομοσπονδία. Ο Πασακοναγουαίη, ο Μπασάμπας της Ομοσπονδίας, έστειλε επίσης δικούς του απεσταλμένους στην Πωουκατούκη, για να υποστηρίξουν την ειρήνη και την ουδετερότητα. Η επιρροή του Πασακοναγουαίη υπερίσχυσε, και καμμία από τις φυλές δεν επενέβη, καίτοι τα έθνη Πενακούκ είχαν επισωρρεύσει αρκετή δυσαρέσκεια κατά των άγγλων παρείσακτων.

        Το Σάββατο, 23 Μαΐου, ένα εκστρατευτικό σώμα υπό κάποιον λοχαγό Μαίησον και ένα ιεροκήρυκα ονόματι Στόουν ξεκίνησε από το Χάρτφορντ. Κατηφόρισαν με πλωτά μέσα το ποτάμι, και έπλευσαν προς ανατολάς κατά μήκος της παραλίας, αναζητώντας την πόλη Ποκουονόκη των Πεκώτων, όπου έφθασαν το πρωί της 25ης. Η κραυγή συναγερμού "όβανουξ!" (λευκοί) αντήχησε αμέσως στην Ποκουονόκη, και οι πολεμίστρες στους φράκτες επανδρώθησαν γρήγορα με πεκώτους τοξότες που κράτησαν αποτελεσματικά τους εισβολείς του Κοννέκτικατ σε απόσταση. Τότε ο Μαίησον έβαλε σε εφαρμογή ένα νέο στρατήγημα, παντελώς άγνωστο μέχρι τότε στα αμερικανικά πολεμικά ήθη. Ο στρατός του Κοννέκτικατ κύκλωσε την Ποκουονόκη από απόσταση ασφαλείας, εκτός βολής των τόξων, και, περιπολώντας γύρω από το φρούριο, έρριχναν αναμένους δαυλούς στο εσωτερικό του. Η πόλη της Ποκουονόκης πυρπολήθηκε, και όλοι οι κάτοικοι έτρεξαν στο ύπαιθρο, όπου τους πυροβολούσαν καθώς έβγαιναν. Ετσι, τα στρατεύματα του Μαίησον σκότωσαν όλους τους κατοίκους της Ποκουονόκης, άνδρες, γυναίκες, και παιδιά. Πέντε μόνον επιζώντες γλύτωσαν από αυτή την πόλη, και , καταφέρνοντας να διαφύγουν μέσα στα δάση, έφθασαν στις γειτονικές φυλές, και γρήγορα διέδωσαν την ιστορία της σωστής επιθετικής μεθόδου εναντίον των φρουρίων του είδους που χρησιμοποιούσαν οι λευκοί.

        Το σώμα των Μαίησον και Στόουν έφυγε κατόπιν για την νήσο Μανισείς των Πεκώτων, που οι ολλανδοί ονόμαζαν νήσο Μπλοκ, και εκεί ο στρατός του Κοννέκτικατ κατέσφαξε εν ψυχρώ όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους. Ακολούθησε η επιστροφή στο Χάρτφορντ, όπου οργανώθησαν εξορμήσεις για την δολοφονία όλων των επιζώντων Πεκώτων. Για να εξασφαλισθεί η συνδρομή όλων των ατόμων που τριγυρνούσαν στα δάση, προσεφέρθη αμοιβή για κάθε κεφαλή Πεκώτου που θα έφερναν στο Χάρτφορντ. Λευκοί και ερυθρόδερμοι δελεάσθησαν από την αμοιβή, περιλαμβανομένων πολλών Μοϊκανών, ώς και κάποιων ξεκομμένων μελών των φυλών Πενακούκ που είχαν πλέον μάθει ότι το χρήμα των λευκών μπορούσε να αγοράσει "νερό που καίει." Οι ερυθρόδερμοι, ωστόσο, αρνήθησαν να φορτωθούν κεφάλια, και, καταλαβαίνοντας ότι αυτά χρειάζονταν μόνο ως μαρτυρία, έφερναν μόνο το δέρμα των κεφαλών ["σκαλπ"], και κέρδιζαν τα επίχειρα της προδοσίας. Ετσι εισήχθη στην πολεμική πράξη της Αμερικής, από ερυθροδέρμους και λευκούς, η συνήθεια να γδέρνονται τα κεφάλια των εχθρών ["να τους παίρνουν το σκαλπ"], που, στους νεώτρους πολέμους, έμελλε να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την ήπειρο, και που γινόταν πάντοτε κυρίως για λόγους χρημάτων, κίνητρο που ήταν άγνωστο στους ερυθροδέρμους της βορειοανατολικής περιοχής μέχρι τότε.

        Λίγοι Πεκώτοι κατέφυγαν στους Ναρραγανσέττους, λίγοι στους Μοϊκανούς, και κάποιοι σε άλλες φυλές Πενακούκ, και υιοθετήθησαν από τα έθνη αυτά, όπου τροφοδότησαν την δυσαρέσκεια κατά των άγγλων. Το Κοννέκτικατ πήρε πολύ λίγους αιχμαλώτους, προτιμώντας την άμεση σφαγή. Οι λίγοι αιχμάλωτοι που πιάστηκαν πουλήθηκαν δούλοι στις Μπαχάμες. Στο τέλος του Ιουνίου του 1637, η φυλή των Πεκώτων είχε πάψει να υπάρχει, και η επικράτειά της είχε καταληφθεί από την αποικία Κοννέκτικατ. Η πρώτη εγκατάσταση από το Κοννέκτικατ στην περιοχή υπήρξε η ίδια η Ποκουονόκη, που ανοικοδομήθηκε και ονομάσθηκε Στόνιγκτον από τον αιδ. Στόουν, ένα από τους ηγέτες της επιδρομής.

        Ετσι χάθηκε ένας λαός πολεμώντας για την ελευθερία ενάντια σε ένα ισχυρό εχθρό, αφήνοντας μέσα στους σκόρπιους επιζώντες του σπίθες που μπόρεσαν να κρατήσουν ζωντανή την φλόγα της δυσαρέσκειας. Οι Οκαμακαμμεσσέτοι ιδιαίτερα διατήρησαν αυτό το πνεύμα δυσαρέσκειας κατά των βάρβαρων και τυραννικών μεθόδων των Λευκών. Η επέτειος της κηρύξεως του Πολέμου των Πεκώτων, 1η Μαΐου, εθεωρείτο από την φυλή αυτή ημέρα μνήμης της Λευκής τυραννίας, όπως επίσης και από τους Μοϊκανούς, που είχαν δεχθεί μερικούς από τους επιζήσαντες Πεκώτους.

        Για να χαλαρώσουν αυτή την πίεση, οι Πενακούκοι σκέφθηκαν τρόπους και μέσα ώστε να στείλουν τους δυσάρεστους γειτονές τους σε κάποιο μονοπάτι πολέμου που θα τους πηγαινε σε μέρη μακρινά –κατά προτίμηση να εξαποστείλουν τους ανεπιθύμητους μετανάστες πίσω από εκεί που ήλθαν. Οι Πενακούκοι εγνώριζαν ότι οι Πουριτανοί, οι Προσκυνητές, και οι άποικοι της Ερυθράς Νήσου ήσαν όλοι πρόσφυγες από μια μακρινή χώρα με την κυβέρνηση της οποίας είχαν διαφωνήσει, αλλά στην οποία δήλωναν ακόμη υπακοή. Οπότε, τί καλύτερο από του να στείλουν τους ανθρώπους αυτούς πίσω στην απέναντι μεριά του ωκεανού, για να καταλάβουν την δική τους χώρα, και να της προσφέρουν το πλεονέκτημα της αμερικανικής τους εμπειρίας; Είναι δύσκολο να παρακολουθήσουμε πώς αυτή η ιδέα πέρασε με τέτοια επιτυχία στους λευκούς της χώρας των Πενακούκων, αλλά οπωσδήποτε η διαρκής επικοινωνία μεταξύ των Πενακούκων και των λευκών εποίκων διευκόλυνε την μετάδοση της ιδέας, και, μετά τον Πόλεμο των Πεκώτων, άρχισε μια σημαντική έξοδος Πουριτανών από την Αμερική πίσω στην Αγγλία. Οχι πως η μετανάστευση Πουριτανών και άλλων στην ακτή των Πενακούκων διακόπηκε, όμως πολύ περισσότεροι διέσχιζαν τώρα τον ωκεανό προς την ανατολή, παρά προς την δύση.

        Μεταξύ των παλιννοστούντων στην Αγγλία ήταν και ο ίδιος ο Ρογήρος Ουίλλιαμς. Γύρισε στην Αγγλία το 1638, για να εξασφαλίσει όπως φαίνεται για την αποικία του ένα χάρτη παρόμοιο με εκείνον που διέθετε η αποικία του Κόλπου της Μασσαχουσέττης. Ελαβε πράγματι ένα χάρτη που περιείχε την ίδια πρόβλεψη περί ανεξιθρησκίας που είχε επιβάλει η Ομοσπονδία Πενακούκ ως συνθήκη για την κατοχή γης από μέρους του. Ο χάρτης αυτός, εν τούτοις, περιέλαβε επίσης και την αποικία της Αννας Χάτσινσον, αποκλείοντάς την από κάθε εξουσία στο νησί που της είχαν παραχωρήσει οι Ναρραγανσέττοι, ώσπου τα πολιτικά προβλήματα που είχε με τον Ουίλλιαμς την ανάγκασαν να φύγει από την περιοχή της Ναρραγανσέττης, και να καταφύγει στους ολλανδικούς οικισμούς. Ο χάρτης του Ρογήρου Ουίλλιαμς συνένωσε και τις δύο αποικίες του Κόλπου Ναρραγανσέττ υπό τον σύνθετο τίτλο Ρόουντ Αϊλαντ και Πρόβιντενς Πλαντέισιονς (η πρώτη ήταν η αποικία της κας Χάτσινσον, ενώ η Πρόβιντενς Πλαντέισιονς του Ουίλλιαμς). Και αυτός παραμένει ο επίσημος τίτλος της πολιτείας που είναι κοινώς γνωστή ως Ρόουντ Αϊλαντ. Τόσο η Πρόβιντενς όσο και η Νιούπορτ ήσαν διοικητικές έδρες της σύνθετης αποικίας. Και η Ρόουντ Αϊλαντ εξακολούθησε να έχει δύο πρωτεύουσες μέχρι το 1900.

        Υπό την ηγεσία του Κρόμβελλ, οργανώθηκε μια εξέγερση κατά της βρεταννικής μοναρχίας. Αν και η εξέγερση πυροδοτήθηκε πρωτίστως από τους Πουριτανούς που διοχετεύοντο σταδιακά στην Αγγλία από την περιοχή των Πενακούκων, μεταφέροντας από εκεί ιδέες, οι άγγλοι Πουριτανοί που είχαν μείνει στην πατρίδα ενσωματώθησαν στην στρατειά, ώστε βαθμιαία να οργανωθεί η γενική εξέγερση. Το 1649, ύστερα από ένα πολυετή εμφύλιο πόλεμο, ο βασιλεύς Κάρολος συνελήφθη και αποκεφαλίσθηκε από τους επαναστάτες, και η μοναρχία ανετράπη υπέρ ενός νέου καθεστώτος με επί κεφαλής τον Κρόμβελλ, που ονομάσθηκε Κοινοπολιτεία.

        Η εξέγερση, με πολλούς τρόπους, όπως με τις ιδέες της ανεξιθρησκίας, το κόκκινο χρώμα του λαβάρου της (το κόκκινο, στην περίπτωση της Ομοσπονδίας Πενακούκ, αντιπροσώπευε τους ερυθροδέρμους της Αμερικής), και με κάποιες λειψές της απόπειρες να ανατρέψει το φεουδαρχικό σύστημα υπέρ της νέας οικονομικής τάξεως, που αποκρυσταλλωνόταν στην Νέα Αγγλία ως αποτέλεσμα της μίξεως αγγλικών και πενακούκ θεσμών, πρόδιδε την αμερικανική της προέλευση. Και όμως, αν και η σύνδεση είναι προφανής, αν και οι ιδέες μετεφέροντο από την Αμερική δια του επαναπατρισμού, και αν και αυτή η εξέγερση στην Αγγλία εξέφραζε τις ιδέες των Πενακούκων περί πολιτικών ελευθεριών, δεν επιχειρήθηκε να παρουσιασθούν οι ιδέες ως αμερικανικής προελεύσεως. Επιχειρήθηκε μάλλον να εμφανισθούν όλες αυτές οι νέες ιδέες ως αναγόμενες στις αγγλικές παραδόσεις. Ακόμη και οι πολιτικές ελευθερίες, άγνωστες στην Αγγλία, εξηγήθησαν έτσι, με κατάλληλη ερμηνεία της Μεγάλης Χάρτας [Μάγκνα Κάρτα, "Χάρτης των Ελευθεριών"]. Για παράδειγμα, το γνωστότερο χωρίο της Μεγάλης Χάρτας σήμερα είναι εκείνο που μεταφράσθηκε τότε, για σκοπούς της επαναστατικής προπαγάνδας, ως "Να μη συλλαμβάνεται και να μη φυλακίζεται ελεύθερος άνθρωπος, χωρίς νόμο ή χωρίς την κρίση των ομοτίμων του", ενώ το πρωτότυπο λατινικό κείμενο αναφέρεται μάλλον στην κρίση "των αρχόντων," παρά των "ομοτίμων του."

        Η εξέγερση όχι μόνον μετέφερε στην Αγγλία μερικές αμερικανικές ιδέες και τις εισήγαγε εκεί, παρά έδωσε επίσης και στο καινούργιο οικονομικό σύστημα της Αμερικής, το καπιταλιστικό [κεφαλαιοκρατικό] σύστημα, ένα πρώτο βήμα στην Αγγλία, απ' όπου αυτό εξαπλώθηκε αργότερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Πουριτανική επανάσταση στην Αγγλία, για παράδειγμα, κατέλυσε τις παληές συντεχνίες, με τις οποίες το εμπόριο και η μεταποίηση εμονοπωλούντο από κληρονομικές ομάδες εντός μιας τάξεως γνωστής υπό το φεουαρχικό σύστημα ως αστοί [μπούργκερ ή μπουρζουάδες], και άφησε τα πεδία αυτά ελεύθερα στον οποιονδήποτε διέθετε το απαραίτητο κεφάλαιο. Οπως και νάναι πάντως, η οικονομική εξουσία κατελήφθη κυρίως στην πραγματικότητα από αυτήν ακριβώς την παληά φεουδαρχική τάξη. Οι ταξικές διακρίσεις στην Ευρώπη, προερχόμενες από την φεουδαρχία, δεν κατελύθησαν ποτέ. Το αποτέλεσμα αυτής της επαναστάσεως, που ενίσχυσε τους αστούς, ήταν στην ουσία ένα κράμα του αμερικανικού καπιταλιστικού συστήματος και της παληάς φεουδαρχίας, με μεταστροφή της ισορροπίας των δυνάμεων, διατήρηση δηλαδή των φεουδαρχικών τάξεων, αλλά διάλυση σε κάποιο βαθμό της οικονομκής τους βάσεως.

        Αυτή η διεισδυτική τακτική υπήρξε μια χαρακτηριστικά αμερικανική μορφή υποκινήσεως μιας επαναστάσεως, όλως συμβατή με τις μεθόδους της μυστικότητας που χρησιμοποιούσαν οι ερυθρόδερμοι κατά την διεξαγωγή των μαχών τους, και όλως ασύμβατη με τις ευρωπαϊκές πολεμικές μεθόδους, που απαιτούσαν ανοικτές συγκρούσεις. Η μέθοδος αυτή της σιωπηλής διοχετεύσεως μιας μεταμφιεσμένης στρατειάς σημαδεύει τον πουριτανικό ξεσηκωμό στην Αγγλία ως αμερικανικής προελεύσεως, και δη εμπνεύσεως των ερυθροδέρμων.

        Αυτή η αποικία διέφερε ποικιλοτρόπως από τις άλλες πουριτανικές αποικίες. Πρώτα πρώτα, δεν ήταν διόλου αποικία προσφύγων, και κατά δεύτερον, βρισκόταν εντελώς έξω από την επίδραση των Πενακούκων. Τελούσε υπό την αιγίδα δύο άγγλων λόρδων, και εκυβερνάτο πολύ αυστηρά από την εκκλησία. Ούτε η ειρήνη μεταξύ Πουριτανών και Πενακούκων, ούτε η συμμαχία του Κοννέκτικατ με τους Μοϊκανούς αναγνωρίζοντο στην νέα αποικία, η οποία προτιμούσε να αντιμετωπίζει τους Μοϊκανούς ως παρεισάκτους στην χώρα αυτή, την οποία ο βασιλεύς Κάρολος, ελέω θεού, είχε δώσει στους λόρδους Σαίη και Μπρουκ.

        Ετσι, στην διάρκεια αναζητήσεως λιμένος κατά μήκος της ακτής των Μοϊκανών προς δυσμάς, πριν καλά καλά εντοπισθεί μια καλή θέση (τα λιμάνια αφθονούν κατά μήκος της Βορειοατλαντικής παραλίας), το χωριό Κουιννιπιάκ των Μοϊκανών, στον μυχό του λιμένος, δέχθηκε επίθεση, κυριεύθηκε, και κατελήφθη από τους εισβολείς ως επιτελείο της αποικίας των. Για να δώσουν την εμφάνιση ενός "Ινδιάνικου συμβολαίου," ένα φορτίο μπιχλιμπίδια, άχρηστα τόσο σε άγγλους όσο και σε Μοϊκανούς, φορτώθηκαν στους εκπατρισμένους της Κουιννιπιάκ, ως δήθεν αντίτιμο αγοράς. Και, για να τιμήσουν την "ανακάλυψη" του λιμένος που αναζητούσαν, οι άποικοι ονόμασαν τόσο την πόλη, όσο και την αποικία, Νιού Χαίηβεν [Νέον Λιμάνι].

        Το σύστημα της ομοσπονδίας πόλεων αντιγράφηκε μεν από το Κοννέκτικατ, όμως οι πόλεις τελούσαν υπό αυστηρή εκκλησιαστική διοίκηση, όπως ίσως θα περίμενε κανείς από τους αρχικούς πουριτανικές οικισμούς, εάν είχαν αναπτυχθεί υπό την επίσημη αγγλική αιγίδα και δίχως την επίδραση της Ομοσπονδίας Πενακούκ. Η διακυβέρνηση του κλήρου, ισχυρή αλλά και ισχυρά αμφισβητούμενη στην Μασσαχουσέττη, αδύναμη στην Αποικία του Πλύμουθ, και καταργημένη στο Κοννέκτικατ και την Ρόουντ Αϊλαντ, ήταν κυρίαρχη στην αποικία του Νιού Χαίηβεν. Η αδιαλλαξία κυριαρχούσε με όλη την αυστηρότητα που την διέκρινε στην Ευρώπη, και όχι με την πιο ήπια μορφή που συναντάτο σε όσες πουριτανικές αποικίες είχαν υφίσταντο την επιρροή των Πενακούκων.

        Η ακτή του Νιού Χαίηβεν ήταν απέναντι από την ανατολική πλευρά της νήσου Μεγάλης Πωμονόκης, και το βορειοανατολικό τμήμα της νήσου αυτής (που σήμερα ονομάζεται Λονγκ Αϊλαντ) εποικίσθηκε επίσης από νεοχαιηβενίτες, ιδιαίτερα όσους επιθυμούσαν να αποφύγουν τα δεινά της εκκλησιαστικής αρχής. Ετσι, εκείνο το κομμάτι της Βόρειας Ακτής της Λονγκ Αϊλαντ κατέστη ένα είδος προσφυγικής αποικίας, παραμένοντας πάντως ακέραιο τμήμα της αποικίας του Νιού Χαίηβεν, αν και μερικοί από εκείνους τους οικισμούς ενώθησαν με την άλλη ομοσπονδία πόλεων που ήταν γνωστή ως Αποικία Κοννέκτικατ. Ετσι και οι δύο αποικίες, Νιού Χαίηβεν και Κοννέκτικατ, έβαλαν πόδι στην Λονγκ Αϊλαντ .